Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Toros

Akdenizim
sıcak mı sıcak, mavi yapışıyor gözlerime
birazdan sırtım kötü yanacak
dayandıkça kayalarına.

çok yaralar aldım,
uzatıp bulamadığım zaman elimi, İskenderiye fenerini
haydi bir parçasına sevdadan diyelim
ya hangi kurşundan diğeri.

portakalım benim,
betona yazılmış soluksuz akşam şarkılarım.
bir ter gibi sarar yorgun bedenimi
her bakışsız kalışım.

vapursuz denizim
dünya gene nemli işte ve alabildiğine yuvarlak
martılar öksüz köpüklerde kalmış
susam atan ellerden uzak.

Akdenizim
çırılçıplak göğüsleri, eteğinde yeşil kuşak
bir ana gibi saklıyor gölgesine seni
hain gözlerden dağların.

eşkiyaların
belki bir kuytuda, fosilleşmiş kansız cesetler
toros mu senin yoksa gerçek adın
ne güzel bakıyorsun

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Tramvay- ihtiyari durak

burası Bağlarbaşı şimdi
tam karşımda bir mezarlık var, içinde Tatyos efendi yatar

'Gamzedeyim devâ bulmam/Garibim bir yuva kurmam
/Kaderimdir hep çektiğim/Ağlarım hiç rehâ bulmam'

onun kemanından yükselen sestir bu nasıl tanımam
dalgalanarak bir tatlı yel olur uçar, eser
Kadıköy’den bile uşşak bir vakarla dinlenir.
son tramvay’ın Bostancı’dan hareket saatidir.

burası Kalamış şimdi
tam karşımda bir koca çınar, altında Selahattin Pınar

“Bir bahar akşamı rastladım size/Sevinçli bir telaş içindeydiniz
/Derinden bakınca gözlerinize/Neden başınızı öne eğdiniz”

masa arkadaşı sorar, siz beyefendi rakıyı nasıl içerdiniz
tamburun ilan-ı aşk teli yanıtlar, hicaz makamında.
bir ağacın gövdesine vurulan ilk baltanın sesidir
karasevda masalları ilk satırları doldurmaya başlamış
tramvayın Göztepe’den geçme saatidir.

burası Erenköy şimdi

arkada susmuş şarkılar, ahşap bir konakta yaşayan ölü anılar.
ne ilk vapurun yolcuları kalmıştır,ne Suadiye plajının kadınları
ilk vapurdaki yolcuyu bekleyen lülelenmiş sarı saçlı, şapkalı.
o eski insanlar belki son tramvaydaki son yolculardı

susan her keman gibi şarkıların artık bir yerlere gönderilmediği
kopan teli gibi tamburun, masada içilmemiş her kadehin devrildiği
o eski insanlar belki son tramvayın son yolcularıydı.

yüksek ağaçların gölgeleri,yolları dönmemecesine terk ediyordu.
ben ağlamaya hazırlanıyordum, Yahya Kemal’in sesi çıkmıyordu
yatılı gezmeler de yavaştan sona eriyordu artık bu şehirde.
büyükhanımlar ölüyor, besleme kızlar
gecekondu camlarında cam güzeli oluyorlardı.

burası Caddebostan şimdi, burası Suadiye,
burası Kızıltoprak, Feneryolu, Burası Selamiçeşme

burası tramvay ihtiyari durak …

- vatman amca, sen beni görmezlikten gel
saklarım kendimi ben arka sahanlıkta bir anı olarak.
artık beni görecek hiç kimsenin yaşamadığı bu şehirde
sen beni görmezlikten gel.
İstanbul; bu ben değildim desin, kendini tanımasın
bizde hiçbir şey söylemeyelim, kalbi kırılmasın …….

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Tutunamayan bir yanımız var

tutunamayan bir yan var yaşama karşı içimizde.
senin, benim hepimizin çok iyi bildiği.
ama cinayet bakışlı gözlerin hepimizden iyi gördüğü.
ve kararını tereddüt etmeden verdiği
saate bakmadan .
ve kollarımızın çırılçıplak kaldığı,
damarsız ve adalesiz.

tutunamayan bir yanımız var yaşama karşı .
boşluğa çekilen perdelerde
melek desenlerimizin dans ettiği,
masum ve şehvetten uzak.
ne de soluyabildiğimiz dışarıdaki havayı,
asmasına örtünmüş üzüm demeti gibi.
bir sepetin içinde gizli.
tutunamayan bir yan işte.
hiçbir şeye el atmadan, içimizin yanıp küle döndüğü.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Tünel öyküleri

soluklarım hızlandıkça hızlanıyor.
birazdan en uzun tüneline gireceğim
aşılması zor dağlarımın.
penceremden başımı uzatacağım.
geceye böyle yorgun bir endişe gibi
simsiyah suratımla saklanacağım.
üst ranzada sen adımı sayıklayacaksın.

kesinlikle bir cinayet koymalı
bu öykünün içine.

soluklarım hızlandıkça hızlanıyor
şimdi hesabı ödenecek yaşananların
itirazlar, ihanetin iskontosu.
ama öyle bedeli var ki unutmadıklarımın
işte tam işe yarar hafifletici bir neden.
ve seni öldürüyorum istemeden.

kesinlikle bir cinayet koymamalı
bu öykünün içine.
öykü yazalım derken göz çıkarmamalı.

soluklarım hızlandıkça hızlanıyor.
oturup yanına tutuyorum ellerinden
olmaz , yapamam diyordun.
bak nasıl oldu işte, kurtulduk seninle.
şimdi artık istersen gökyüzüne
yada en açık denizlere gelirsin benimle.

kesinlikle bir cinayet ya da kaçış olmamalı
bu öykünün içinde.
neyse nedeni bu yolculuğun o olmalı.

soluklarım hızlandıkça hızlanıyor.
kompartımanımın kapısı çalınıyor……

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Türkü gibi- dörtlük

ben karanlığı sevmem, rüyalardan korkarım.
bahar geldi demeden, kış gününü yaşarım.
yüreğimde hasretin, bin bir gözde yaş olur.
bu yıldızsız *******i, yaşanmamış sayarım.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Türkü gibi zamanlar

daha güzel yorumlanabilecek
şiirleri, türküleri
kulağımıza
ilk fısıldayanın anısına
aynı ozan, aynı yorumcu gibi
hep aynı sesten dinliyoruz.
dinledikçe,
sanki o zaman.
bütün sazlar da,
bütün türküler gibi
her ozan biz oluyoruz.

sen söylüyorsun
sevdiğim bütün türküleri
her zaman
dinleyen ben.
sazları çaldığın,
türküleri söylediğin sofrada
seninle başlayıp
seninle bitiyor zaman.
sevdaya en çok biz,
ikimiz benziyoruz.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Uğurlamalar

ince çizilmiş yay gibi iplere astığımız
tüm uğurlamaların penceresinde
uğurladıklarımız;
bir ressamın paletinde
renk dolu bavullar taşır ellerinde.
tenlerine bulaşmıştır yedi rengini güneşin.
son istasyonunda dönüş yazılıdır,
gittikleri her yerin.

yolcunun sahibi şair ise eğer
renklerin yerine bu sefer bavullara
rengini hiç bulamamış ak kağıtlar girer.
uğurlanan hüzündür,
görünmez bir rüzgar olur uçar gider.
ama aynı istasyondur
dönüp dolaşıp geleceği yer.

ince çizdiğimiz yay gibi iplere astığımız
tüm uğurlamaların penceresinde
uğurladıklarımız;
tanrının elinden almışsa bileti eğer
ressamın tuvalinden renkler
şairin kağıdından kelimeler düşer.
uğurlayan eller üşümeye başlamıştır.
tren gitmiş, peron boşalmış,
aydınlıklar kararmaya başlamıştır.

ressam toplar boyalarını, tuvalini.
şair katlar, cebine koyar kağıdını kalemini.
yeni uğurlamalarda buluşmak üzere
selamlaşıp düşerler ayrı yollara.
tanrı; sessizce izler.
ressamı, şairi ve uğurlanma sırasının
kendisine geldiğini bilmeyenleri.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Ulaşılmaz noktalarsın sen

her karanlık gecemidir.
kedilerin gözbebekleri mi büyür içinde *******in
senin bana bakışların, o göz bebeklerin
*******in içinde mi saklıdır.
yakut yeşillerinden uzak kalışlarım böyle
senin saklandığın yerde midir.

benim çaldığım kemanın sesi sana gelmez mi
karla kaplı, kuğu boyunlu ağaçlar
ses geçirmez mi.
biliyorum onun için sen, ağladığımı sanıp
beyazlar akarken
dökersin buz tutmuş gözyaşlarını
benim gibi ağlarken.

her yoksulluk ölüm müdür.
tutmasam ellerini iliklerim çekilir mi içlerimden.
ya o rüzgar, esmesini öğrenemeden
hangi intihar ağacında
asacaktır kendini.
saçların bir kere bile öpmeden saçlarımı
nasıl aldı hiç rüzgar değmeden
benim yüzümün rengini.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Umursamaz

biner giderim her sabah yitik düşlerime
aldırmam çatlamış dudaklarına,
öpülmemekten.
geç saatlerde dönerim ya da hiç dönmem
bütün günüm zinada geçmiştir.
üzülmeni istemem.
ya çok kalabalık belki kimsesizimdir.
nerede bir su borusu görsem
yukarıdan, aşağıdan
yorgunluktan,
dayarım sırtımı bir gönül yarası gibi
akmayacak sesini beklerim,
su sesini.
paslı kilitler altında saklıdır katillerim.
isyanlarına aldırmam
dinlemem bile.
birbirine benzemez sahilleri arar gözlerim
bir başka yerlerde.
bilirim eskimiş pencerelerde sen şimdi,
perde arkası gölgesisin.
küçük masa üstünde, bir deste karanfil
beni beklemektesin.
gelememekten.
kurumuştur ellerin.
hiçbir şey görmez, beni bile
yollara dökülmüş o güzel gözlerin.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Umut ol

bir ağacın içine saklanmış,
en koyu renk ol
umut ol.
kolayca harcanmayacak
boşluğa konulmayacak
umut ol.
hep yarın gibi taze
ve ağırbaşlı
uzun çok uzun bir yol,
umut ol.
sahipsiz bırakılmayacak kadar
güzel ve zengin
paylaşılmayacak kadar
her pencerede açan
rengi solmayan
umut ol.
insanlığımızı tüketmemek için
ve yoksa eğer yapacak başka işin
umut ol.
sen bilsen de, bilmesen de
bana umut ol
yinede.

Cevat Çeştepe