Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Sınır Ötesi
Önce bir hissediş,
Düşünsel bir arzu,
Sevgiliye duyulan.
Sonra her hücreye yayılan,
Engellenmesi güç bir istek.
Hatta, engellenmesi gereksiz de.
Şayet mümkünse bir dokunuş,
Sonra komple bir temas,
Aşkla yoğurulan.
Daha sonrası mı?
Sonrası tanımsız.
Zamandan ve mekândan soyut.
Kimliksiz, niceliksiz ve niteliksiz.


18.3.1998 - Çarşamba Saat: 22.00
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Son Durak
Tek azığım sevdan oldu
Gönlüm aşkın ile doldu
Yüzüm hasretinle soldu
Yanarım ben ateşinle.

Gönlüm çağlar görmez ki göz
Yürek yanar hiç kalır köz
Anlatmaya yetmez ki söz.
Yanarım ben ateşinle.

Erir kalemimin içi
Titrer bağlamamın teli
Mümkün mü ifade seni
Yanarım ben ateşinle.

Bilirim sensin son durak
Bilinmez nerede olacak
Gönlüm başka ne bulacak
Yanarım ben ateşinle.

10. 9. 2001 – Pazartesi / Saat: 12.00
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Sonsuz Sevda
Islanmış hep gözlerim, seni ağlar bu gece.
Öyle doluyum ki senle, yaşlar bitmez gözümde.
Ağlasam inlesem de, çalsam da söylesem de,
Ağlıyor hep yüreğim, kapımı vurup gitsen de.

Bu şehir ne karanlık, sen gittiysen ona ne?
Kaldırımlar su gibi, ağlıyor gökyüzü de.
Terk edilen ben miyim, yoksa bütün şehir mi?
Gökler benle bir oldu, katıldı matemime.

Ağlasam inlesem de, çalsam da söylesem de,
Sevecek hep yüreğim, sen gönülden silsen de.

29. 6. 2003 – Pazar / Saat:19.30



NOT: Bu şiir, kızımın daha önceden planlanmış olan bir
seyahate, tam seyahat öncesi aramızda geçen negatif bir
diyaloğa rağmen mevcut plânı bozmayarak gitmesi üzerine
yazılmış ve ayrıca bu sözlere bir de müzik yapılmıştır.
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Sonsuzluk
Ne esen fırtınalar yıkabilir beni,
Ne akan seller sürükleyebilir.
Ne kızgın güneş yakabilir beni,
Ne okyanuslar boğabilir.
Ne de depremler sokabilir toprağın altına.

Gerçi bunların hepsi olur, olmaz değil!
Ama siz beni öyle görürsünüz.
Oysa ben, devam ederim yaşamıma.
Bende bu yürek, bu sevgi, bu aşk ve
Bu sonsuz yaşam inancı oldukça.

Böl bakalım denizi, bölebilir misin?
Söndür hadi güneşi, söndürebilir misin?
Durdur coşan selleri, durdurabilir misin?
Kurut hadi okyanusları, kurutabilir misin?
Peki, ya beni nasıl yok edebilirsin?

Akıp giden sel, yok olmaz ki evrende,
Batan güneşin yok olmadığı gibi.
Tam yok olduğumu zannettiğiniz anda,
Aynı benim olacağım gibi.


20.6. 1999
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Soru İşareti (?)
Kumsalda oynayan çocukları
Görmüşsündür sanırım.
Belki kendin bile oynamışsındır.
Kumdan kaleler yaparlar,
Şatolar kurarlar surlar içine.
KöPage Rankingüler kurup, altlarından sular geçirirler.
Nasıl da özen gösterirler ona.
İstersen git de, kenarına bir dokunuver.
Kıyameti koparırlar.
Ama bazen dalgalar birazını yıkar.
Fakat ona kızmazlar, ağlamazlar.
Hemen onarırlar yıkılan yeri.

Büyüyünce de oyuncakları olur elbette,
Çocukluktaki kumdan kaleleri gibi.
Ama, bu defa sahicileri olur, yaşı gereği.
Onlara da bir başkası dokunmayagörsün! !
Kıyameti koparırlar, çocukluktaki gibi.
Dalgalar zarar verdiğinde oyuncaklarına,
Yani doğanın yasaları ve yaşamın cilveleri,
Ona da kızarlar bu defa.
Çocukluktaki gibi kabullenmezler.
Yine kıyameti koparırlar.
Hani büyümüşlerdi?

26.1.1998-Saat:00.45
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Şair
Şiir yazmak.
Dolmak ağzına kadar
Bir duyguyla, bir hissedişle, bir düşünceyle;
Ve onu bir kâğıda dökmek,
İfade edilebildiği ölçüde.

Bu, belki, o duygu, his ve düşüncenin anlatımı,
Yani, kendini itiraf;
Belki de, o etkiler altında elde edilen kazanımların
Bir ifadesi.
Kimbilir, belki de tüm bunları
Konuşarak bir kaç kişiyle değil,
Çok daha fazla insanla paylaşabilme arzusu.

Her neyse, yazmanın nedeni ne olursa olsun
Kendini itiraf, yüreklilik ister;
Babayiğit dediklerinde olandan çok daha büyük.
Elde edilen kazanımların paylaşılma arzusu
Büyüklük ister, olgunluk ister;
Senin en büyük bildiğinden daha büyük,
En olgun bildiğinden daha da olgun.
Nedenini düşünmeden yapar belki şairler bunu,
Ama yaparlar, ne de iyi yaparlar.
Sağolsunlar.....

1997
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Şerrin Hayrı
Başına gelen, sence kötü şeyler için,
Kaderim kötü diye ağlama sakın.
Ya da başkalarını suçlama ha.!
Şöyle olsaydı, şu olmazdı da deme.
Veya, böyle olsaydı keşke diye iç de çekme.

Olması gereken oluyor, bunu böyle bil.
Hem de en iyi şekilde.
Hayatındaki her kişi ve olay,
Sen oraya koyduğun için oradalar.
Onlarla ne yapacağın ise sana kalmış.

Hem yaşadığın, sence olumsuz şeyler,
Sana değil ki! Senin kötü yanına.
Sopayla halıyı döven, halıyı dövmez ki,
Tozunu döver onun,
Pislikten arınsın diye.

Sancı çekmeden doğum olur mu hiç?
Niçin çekilir o sancılar, hem de severek?
Göğüslerdeki kan da tatlı süt olur değil mi?
Senin bahtın da, yeni bir çocuk doğurmadıkça,
Kan tatlı süte dönmez, yaşamın düzelmez.

En kötü anında bile asla pes etme.
Dünyanın sonu geldi zannetme sakın.
Nedenini ve sonrasını görmeye çalış.
Her son, yeni bir başlangıçtır.
Tırtılın ölümü, kelebeğin doğum sebebidir.

15.4.1998 - Çarşamba
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Şimdiyi Yaşamak
Gördüğün, duyduğun her ölüm olayı,
Sana, ömrünü nasıl geçiriyorsun diye sorar.
Biten her bir yıl,
Sana, bu yılı nasıl yaşadın diye sorar.
Biten her bir ay, her bir hafta,
Sana, bu süreyi nasıl geçirdiğini sorar.
Aldığın her bir nefes,
Saatin her tik - tak deyişi,
Kalbinin her atışı da,
Sana, şu an ne yapıyorsun diye sorar.
Sen, duyar mısın acaba bu soruları?

Hatta hatta, daha da önemlisi,
Tüm bunlar, sana bir şeyler söyler.
Ama bu defa sormaz, söyler.
Önünde yeni bir ömür zaten yok,
Şu yaşamın da bir gün bitecek, der.
Yeni bir yıl, yeni bir ay, yeni bir hafta,
Yeni bir gün de olmayabilir, der.
Dahası, bir sonraki nefesi alamayabilirsin,
Saatin bir sonraki tik-tak’ını duyamayabilirsin,
Kalbin bir kez daha atmayabilir, der.
Yani sana, ŞİMDİYİ-TAM ŞİMDİYİ YAŞA,
Hem de HAKKINI VEREREK YAŞA, der.
Sen, bu öğüdü de duyar mısın acaba?

27.1.1998 – Saat: 00.30
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Temenni
Objektif bir gözle izledin mi hiç, evreni ve doğayı?
Gerekli olan her şey, gerekli olduğu zamanda
Ve tam da doğru yerinde var değil mi?
Gerekli olmayan, fazladan hiçbir şey de yok.

Sen de gerekli olduğun için,
Gerekli olduğun zamanda, yani tam şimdiki zamanda,
Ve tam olman gerektiği yerde
Evrenin bir parçası olarak varsın.
Fazladan değil, olman gerektiği için varsın.

Şayet senin varlık sebebin
Bir başkasının varlık sebebiyle kesişseydi,
Kesinlikle şuna inan ki,
Ya sen, ya da o, biriniz olmazdınız.

Herşeye rağmen sen de varsan ki varsın,
Mutlaka senin varlığının da ayrı bir sebebi var.

Doğada var olan rüzgâr, yağmur, toprak vb. bile,
Kendi varlık sebeplerini
Tam ve noksansız olarak ifade ederlerken;
Evrenin en mükemmel unsuru olan sen,
Bırak varlık sebebini ifade etmeyi,
Varlık nedenini biliyor musun acaba?
Hatta hatta, varlık nedenini merak ettin mi acaba?
Zannediyorum hayır...
Hani, evrenin en mükemmel ve en akıllı tek unsuru sendin?

Haa! Sen olmasına sensin, ondan hiç şüphen olmasın.
Ancak, sen o imkânları kullanmadıktan sonra
Ne kıymeti var o özelliklere sahip olmanın
Sorumluluğunun yükünden başka?

Sonuç olarak şunu bil ki!
Gerçekten olman gerektiği için,
Olman gerektiği zamanda,
Olman gerektiği yerde,
Olman gerektiği fiziksel yapıyla,
Olman gerektiği imkânlarla varsın...
Evrenin, yalnızca sana lütfu olan aklınla,
Ne yapacağın ise sana bırakılmıştır.
Yolun açık olsun.
Varlık amacına uygun yaşayabilmen dileğiyle.

2.6.1998 – Salı
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Teslimiyet
Ah ulan hayat.
Aldın ya beni de önüne
serseri bir yaprak misâli.
Yordun be, yoruldum be,
direnmiyorum artık,
nasıl istersen öyle es,
savur, sürükle istediğin gibi.
İster meltem ol okşa tenimi,
ister fırtına ol devir gövdemi ağaç misali,
ister hortum ol kaldır göklere
ve hiç bırakma bir daha,
istersen vur yere beni.
Direnmiyorum artık dedim ya!
haydi yap, yap dilediğini.
Ne kadar direndiysem olmadı çünkü,
geçmedi yolculuğum,
geçmedi istediğim gibi.


24. 2. 2003 – Pazartesi / Saat:11.00
Abdurrahman Özdemir