Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Uç Noktalar
Ne dersin! ...
İçinden geldiği gibi yaşayabildin mi?
Meselâ, yürümek istediğinde canın
Yürüyebildin mi yollarda?
Hiç bir amacın olmadan, aylak aylak,
Ellerin ceplerinde
Ve ıslığınla bir de türkü tutturarak,
Hatta ufak taşlara tekme bile atarak.
Ağlayabildin mi hıçkırıklara boğulurcasına,
İçinden ağlamak geldiğinde?
Veya gülebildin mi kahkahadan katılırcasına,
İçinden gülmek geldiğinde?
Sevebildin mi olan her şeyi,
Sevgine hiç bir karşılık beklemeden,
Sadece sevmiş olmak için.
Seni seviyorum diyebildin mi
Sevdiklerine?
Anlatabildin mi insanlara
Düşüncelerini, duygularını,
Tek bir zerresini bile gizlemeden?
Evet, yapabildin mi bunları gerçekten?
Eğer yapabildiysen kutlarım seni.
Çünkü sen, gerçekten yaşamışsın.

20.3.1998 - Cuma
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Uçuk
Takmış ucuna tüm dünyayı
Gezdiriyor kendisiyle beraber.
Yaşam meşakkatinden bi-haber,
Ne gam var ne de keder.

Sanki tokmağı davuluna denk,
Gümbür gümbür çalıyor hep.
Sanıyor ki hayat bu,
Aman Allah’ım bu ne gaflet!

Barlar, kulüpler, neler neler...
Umrunda mı ona el ne der,
Serveti bırakmış peder,
Sanıyor hep böyle gider.

Yaşam bu değil be dostum.
Delinir senin de postun.
Eline düşersin dostun.
Edindiysen onu da eğer.

30. 5. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Üçyüzaltmış Derece
Kendimden çıktım yola,
yürüyorum kırk üç yıldır,
yürüyeceğim de ölünceye dek.
Nereye mi gidiyorum?
Kendime elbet...

8. 1. 2001 – Pazartesi / Saat:01.45
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Vasiyet
Ne ‘büyük insanlar’ olsun isterim cenazemde,
(büyük insan da ne demekse?
ben anlatamadım, varın siz anlayın.)
ne de büyük bir cenaze törenim olsun.
Ne ‘yapmacık sözler’ duymak isterim
tabutumda, mezarımda,
ne de görmek isterim yapmacık gözyaşları.
Taşınmak istemem omuzları üzerinde,
yaşarken ayakları altında
çiğnendiğim insanların.
Yaşarken beni kör bilenler
rahat bıraksınlar gözlerimi,
bademe çevirmesinler ölünce.
Beni kötü bilenler, iyi bilirdik demesinler
musalla taşında.
Yaşarken hakkımı vermeyenler varsa eğer,
sakın ha vermesinler öldükten sonra da,
merak etmesinler
helâl ettim hakkımı onlara.
Yaşarken hakkı kaldı ise bende birisinin,
helâl etmesin hakkını bana musalla taşında,
yeter ki yalan söylenmesin
tabutumun başında.
Bir kulun hakkı kaldıysa bende zaten,
yazıklar olsun ki yazıklar olsun bana.
Yapmacık davranışlardan hep rahatsız oldum,
yaşarken menfaatleri için
dost görünmeye çalışanlar,
bana karşı bir defa dürüst olun da,
ölünce bari rahatsız etmeyin beni.
Toprağın altına leş gibi atmayın bedenimi.
Ve bir dilenci gibi basitleşmeyin dua ederken
Allah’a karşı mezarımın başında.
Âmin bile demeyin içten edilen dualara,
hiç olmazsa onları kirletmeyin.

Yürekli insanlar taşısın tabutumu gönülleri üzerinde.
(yürekli insan da ne demekse?
varın, onu da siz anlayın.)
Sevgileri çeksin yükümü bedenleri değil.
Yaşarken beni iyi bilenler
iyi bilirdik desinler musalla taşında.
Gönülden hakkını helâl edenler etsin, yeter.
Beni içinde hissedenler dua etsinler benim için,
cânı gönülden, içleri coşarak.
Böylesi bir kişi öylesi bin kişiye tercihimdir, bilin.
Bir fidan diker gibi koysunlar beni toprağa,
o özenle, o sevgiyle, o huzurla.
Ve mezarımın başından o sevinçle ayrılsınlar.
Büyüyüp, başımın semâlara değeceğini bilerek.

Bu şiirimi assınlar tabutumun başına beni sevenler,
vasiyetimdir.
O zaman belirginleşir
büyük insanlar, yürekli insanlar.
O zaman anlaşılır bu kelimelerin neyi ifade ettiği,
okuyanların yüz ifadelerinden,
okuduktan sonraki..

29. 6. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Yağmur
Yaz yağmuru altında yürüdün mü hiç?
Sadece yağmurda yürümenin,
Yağmurla ıslanmanın zevkini tatmak için.
Burnundan ve çenenden sular damladı mı?
Saçların ve giysilerin yapıştı mı vücuduna?

Ben, bir çok defa yaptım bunu.
Hatta soyunmak,
Ve yağmurda duş almak bile geldi içimden.
Ama, bunu yapamadım işte.
Özlemi de duruyor hâlâ içimde.
Bir gün, hiç kimsenin olmadığı bir yerde,
Belki bir dağ başında,
Yakalanırsam eğer yaz yağmuruna,
Onu da yapacağımdan emin olabilirsin.

Niçin mi?

Ömründe bir defa da olsa,
Bir yaz yağmurunda,
Sığınmışsındır sanırım bir ağaç altına.
Ve izlemişsindir oradan yağan yağmuru.
Onun, gökten iple sarkar gibi inişini,
Bazen sağa, bazen sola yatarak yere düşüşünü,
Doğayı, her yanından okşamak istercesine.
İşitmişsindir mutlaka,
Toprakta, yapraklarda, ağaçlarda, bitkilerde
Çıkardığı sesi.
Âdeta mutluluk şarkısı söylercesine.

Görmüşsündür doğayla nasıl kucaklaştığını.
Nasıl sarmaş dolaş olup, nasıl seviştiğini.
Ve yayılan o mis gibi kokuyu,
Yağmurun ve doğanın ten kokusunu.
Ben de izledim bütün bunları,
Hem de defalarca.
Bunları gören, duyan, koklayan olmak yerine,
Yaşayan olmak istedim, doğa gibi.
Yani, doğanın yerine koymak istedim kendimi,
En doğal halimle, çırılçıplak,
Doğanın kendisi gibi.
O bütünleşmeyi yaşamak istedim,
Yağmurla ve doğayla.
Çünkü doğa ben’im, ben de doğa.

6.3.1998 – Cuma
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Yaşam Okulu
Adapazarı’nda doğdum 1958’de
Çocukluğumu ve gençliğimi orada yaşadım.
Üç aşağı - beş yukarı, 10 yaşları civarında,
Camilere giderdim namaz vakitleri.
Göçmenevleri semtinin Güllük camisi,
Papuççular semtinin Kavaklı camisi,
En uğrak yerlerimdi bunlar.
Evimiz, bu ikisinin tam ortalarındaydı.
Kapalı spor salonunun orası, Filiz Sokak.
Güllük camisinin şadırvanında,
Çok büyük puntolarla yazılı bir yazı vardı.
“TAŞ TAŞI, LAF TAŞIMA”
-HADİS-İ ŞERİF-
Belki yüzlerce defa okudum bu yazıyı
Ama, başıma kırkımda geldi
Ne anlama geldiğini, o zaman fark ettim.
Yıllarca beslenmiş dostluk fidanları,
Yıllarca tutuşturulmuş sevgi ateşleri,
Yıllarca örülmüş güven ağları,
Bir anda yok oluverdi.
Kolay mı büyütülmüştü o fidanlar?
O ateşler kolay mı yakılmıştı?
Söndürülmeden, daha da büyütülerek.
O güven ağları, ilmek ilmek, ne zahmetlerle örülmüştü.
Nasıl da yok oluverdi bir anda.
İnanmak mümkün değil.
Bütün bunları yok ediveren,
Bunlardan çok daha güçlü bir şey olmalı! .
Ama çok kötü, çok korkunç bir şey...


1997
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Yaşama Sevincim
“Kızım Özge’ye”

Askerde aldım yolculuğunun haberini.
Sevindim desem, yalan olur evlâdım.
Öylesine üzdün ki, o günlerimde beni,
Nasıl anlatsam, ne desem, bilemiyorum.
Gücenme sakın böyle diyorum diye.
Üzülmem, senin varlığına değildi asla.
Bırakıp gittiğim, kadınım, annen.
Oldukça sarsılmıştı o sıralarda.
Askerliğim bitip de, dönünce Ankara’ya,
Severdim seni inan, daha ananın karnında.
5 Nisan 1984, günlerden Perşembe,
Saat tam 01.00’di, annen sancılandı.
Hemen alıp götürdüm Hacettepe’ye.
Bir türlü sabah olmadı, işte o gece.
Evet yavrucuğum, sen bu aynı gün,
Saat 11.05’te geldin dünyaya.
Yirmi altı yıllık ömrümde ilk defa,
Gülerken ağlattın beni o anda.
Âdeta ben de doğmuştum seninle yeniden.
Bir garip duygu kapladı beni anîden.
Yaşama sevincim daha da arttı sanki.
Avazım çıktığınca bağırmak geldi içimden.
Duysun istiyordum sevincimi bütün dünya.
İşte diyordum; şimdi, ben de baba oldum, baba..
Yavrum, evlâdım, kızım diyerek gönülden,
Basacak birim var göğsüme kana kana.

5.4.1984 - Perşembe - Saat: 11.15
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Yiğidin Ölümü
Borç alırsan elden günden,
boynun ince olur kıldan,
bırak sen çıkmayı yoldan,
yürüyecek yolun kalmaz.

Dışarıdan almış borcu,
cıvımış Osmanlı’nın harcı..
Yurtseverler olmuş hain,
hainler olmuş baş tacı..

Bir yurtsever adı Kemal,
görür köhnemiş beyinler,
parsellenmiş bir ülkede,
ya istiklâl ya ölüm der.

Baldırı çıplak insanlarla
baş kaldırır tüm dünyaya.
Tarihe geçen ders verilir
tek dişi kalmış canavara.


20. 11. 2001 – Salı
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Yol - Yolcu
Son zamanlarda amma da moda oldu
Şu din tartışmaları.
Bana da öylesine anlamsız geliyor ki! ..
Aynı dinin ilim adamları bile
O kadar farklı fikirlere sahipler ki,
Ayrı dinleri savunuyor gibi tartışıyorlar.
Sanki başka dinleri konuşuyorlar.
Sanki farklı kitapları konuşuyorlar.
Hâşâ, sanki Allah’ları başka.
Hâlbuki din, sadece bir yoldur,
İnsanı hedefine vardırabilecek.
Ama, hedefe varan yol, tek bir tane değil ki..
Sonsuz sayıda yol vardır hedefe giden.
Bir çemberin merkezine,
Üç yüz altmış ayrı noktadan gidilebileceği gibi.
Hâl böyle iken,
Bizler, bir yolun üzerinde didişirsek böyle,
Bırak diğer yolları unutmayı,
O yol üzerinden de bir yere varamayız.
Hepimiz yolcuyuz, aynı yere giden.
Hepimizin nihaî varlık amacı bir.
Hepimizin hedefi bir.
Ama, hepimiz farklı kulvarlardan çıkarılmışız yola,
Öğreneceklerimiz orada olduğu için.
Herkesin aynı kulvarda koşması zaruri mi?
Hatta mümkün mü?

İnsanları bunun için zorlamak, horlamak doğru mu?
Onların yollarını tıkamak,
Onları, o yol üzerinde didişerek engellemek,
Onları, o yol üzerinde yok etmek doğru mu?
Bırakın, herkes kendi kulvarında koşsun.
Zaten herkes kendi kulvarında koşsa,
Bir başkasıyla çarpışamaz ki! .
Bu yollarda, şahsî menfaat umarak,
Kendi kulvarlarını terk edenler,
Yani, kendileri yoldan çıkmış olanlar,
Ancak başkalarının kulvarına geçebilirler.
Gerçekten kendini bilenler,
Gerçek din ilimcileri ise,
Herkesin varlığına ve kulvarına saygılı olup,
O kulvardaki engelleri aşmayı öğretirler
Her kulvardaki insana.
İçlerindeki cevherleri işleyerek.

15.1.1998
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Zıtların Birliği
Zıtlıklar var biliriz ya evrende.
sıcak-soğuk, canlı-ölü vs. gibi.
Hayır, zıtlık falan yok aslında.
İç içe evrende herşey,
aynı mekânda ve aynı zamanda.

Her şey çok sıcak, her şey çok soğuk.
Her şey çok canlı, her şey çok ölü vs. vs.
Kimbilir? Belki de
her şey hem sıcak, hem de soğuk
ve her şey hem canlı, hem de ölü.

Göremediklerimiz belki göremediğimizden,
onların olmadıklarından değil.
Aralarında belki bir “boyut”,
belki de bir “nefes” fark var.

Gidebilsek ötesine zamanın
ya da dönebilsek öncesine;
veya geçebilsek ötesine kara deliklerin
ve dönebilsek tekrar bu tarafına,
anlayabiliriz sanırım;
ateşin yakmadığını,
buzun üşütmediğini,
canlıların ne kadar ölü
ve ölülerin de ne kadar canlı olduğunu.
Evrende zıtlıkların zıtlığının değil,
zıtlıkların birliğinin olduğunu.
Kimbilir neler öğreniriz gerçek yaşamdan yana.

30. 6. 2000
Abdurrahman Özdemir