Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

..Yâr

ellerimle besteledim saçlarına

gecenin ak çiçeklerini

sakın ellerimi bırakma

sakın ellerimi bırakma

düşümde, yürekte beni



aklım, hayâlinin

yüzün, gözlerimin içinde

sen yoksan ben kimim

bu yüzen kim

yüzlerimin içinde



kanatınca sitem gözlerindeki renge

kanayan elbisem, bin yüzüm içinde



karanlık, gece doğar

ve ışıktan aynalar

yasan hep yüreğimde

değiştir beni yâr sende



mantığımı çıldırtan denge

bir ihtişam ki her yerde

gerçeği görmek gözlerinle

lütfun bana erişince.



varlığın, bana öğretilen herşeye ters

gerçeğin, mantığın iflas ettiği yerde...



1999

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

..Yâr Hayâli (Naat)

Korkarım gül yüzün doğsa rûhuma
Saygıda kusurum çok olur diye
Derdimi bir parça anlatsam sana
Ağlarım dertler de yok olur diye

İstemem ömürden gülmekli birgün
Şu yalan dünyayı sevmekli birgün
Olurum şu tenden emekli birgün
Gayrı alem bana yük olur diye

Islanmış gözlerim aldanma kuru
Şu gönlüm yüzümün ıslak çukuru
Beklerim geçmesin ecel vapuru
Sevinmek o bir dem hak olur diye

1997

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Baba Seni Özledim

baba seni özledim
kaç gece gözyaşlarımı bürüyerek uzandım yastığa
biliyor musun kaç gece uykularımdan korkarak uyandım
yokluğun düşünce hatrıma
baba seni özledim

baba seni özledim
gözlerimde eski zaman renkler
intizârımı sürerek toprağa
bürüdüm yüzünü limon çiçeklerine

içimde soluyor yaşama isteği
solunca hayat dolu güller
durmayınca yanaklarımda
gözyaşlarım yine...

hani gözyaşım dedim ya
inanma, ağlayamıyorum hiç gönlümce
yüzümde derin çizgiler
gönlümde bir isyânı besliyorum:

«niçin gittin uzaklara niçin?
baba seni özledim.»

gönlümü incitiyor her tebessüm
kalbim çarpıyor her baba lafına
şimdi daha çok ilgimi çekiyor ölüler
âşinayım yeşil-beyaz mezârlarla

her yerde haykırıyor ölüm:
bana gel! bana gel!
korkuyorum
o kadar yarım kaldı ki işlerim
belki de imkânsız tamamlanması
ölümü düşünüyorum baba acaba nasıl birşey
sen bilirsin karanlığa nasıl alışır insan
dostsuz- arkadaşsız sadece yıldızlarla
nasıl yaşar insan mezarda babasız

baba! bak hâlime gidişim hoş değil
gönlüm vuracak atını ölümün yeline
kıpırdayacak çiçeklerde sadece hasretim
belki iki-üç dost
yaşatacak hayâlim

ama baba seni özledim
özledim derken sanma çıkıp gittin dünyamdan
sanma silinip gittin baba
öylece sende kaldım şimdiyi unutmuş öylece
boğazımda düğümlenen hıçkırıklar, zehir olan yemekler
içtiğim su bile acı
düşününce toprak olduğunu

ayrılık ateşi çoktaaan harâb etti mülkümü
geriye kalan bir yangın yeri baba
geriye kalan bir ölünün evi
göğsüme işlenen sapsarı yüzün
ak saçların, merhametli bakışın
baba sesin nerede
gözlerin, ışığı mı süslediler
hani bayramlarda öptüğüm o gül kurusu el
hani canım babam gülüşlerin nerdeler
boğazımda kuruyan unutulmuş 'baba' sözü
gözyaşlarımda sessiz yetim ayrılıklar

özledim baba özledim
hayatım karanlık bir zindandan farksız

ışığım ol gel ışığım ol

asıl şimdi yitirdim güneşimi
asıl şimdi yetim kaldım ölüme

al canımı ey her kimsen
zulmün bu kadarı yeter
babama kavuştur beni ey toprak
babamı bana geri ver

affet babacığım verdiğin emekler için
geç anladım seni özledim diyebilmek için
her gece yastığımda için için
ağlarım yokluğunla
gel artık babam seni özledim

2002

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Beyitler

Kainat sırrına ermek, yolu sırlı yerden geçer.
Çok az kişi bilir ammâ, kimbilir o da nerden geçer?

İmân, bir mıktanıs; çeker edep-erdemi,
İbâdettir bilinse, geçer ömrün her demi!

Gençliğinin kıymetini sen de gençsin, bilmezsin.
Hele belin bükülsün, «nerde gençliğim âhhh» dersin.

Gönlümde hicrânım, merhemsiz bir yara gibi...
Korkuyorum, bu dert benden gidecek uzak yere gibi...

Görene halk'tan görün; kalbin Hakk'la olsun!
Görenler 'bizden' desin, çözene bin aşkolsun!

Nasîbin, aşktan her cefâya katlanmaksa..
Eksik olsun gayrı bir milim aşk şu dünyâya!

Mâ'rifet, bir aynadır; seyredersin eşyâyı..
Bâzen farkedersin, eşyâ değil Mevlâ'yı!

Boşluklarda yürümek, en büyük muallâktır
Sen boşlukta yürürsün; boşluk, seni geri alır!

Bir mezâr kazılır, ölenin ismi konulur taşa..
Taş ne bilir adını, ister içinde bin yıl yaşa!

Allah'a kul-köle ol; nefse ise efendi.
Dünyâya gözü tok; var Allah'a dilenci...

Ömür, bir kor gibi; kısacık ve sönücü..
Bir rü'yânın sonunda, herkes O'na dönücü..

Rab'binin emrine bu cesârety, haddin neden?
Geçeceksin unutma, birgün sen de kabirden!

Kader'e boyun eğ, düşün HAKK böyle ister;
İtirâz etmeye bize söyle ne hak düşer?

Dünyâ serveti kapında râm olsa fayda ne?
Sultan olmuşsun dünyâ'ya, O istedi, sana ne?

Sevdâlar, çileler.. O'nun yolunun bir yolu!
Çekenler bilir ki her çile, ümit dolu!

Gençsin,güzelsin.. Böyle devam eder gençlik sanma!
Nefsinin tatlı sözüne, kanıp gidersin aldanma!

Böbürlenme insanoğlu, hayat uzun rü'yâdır!
Bu rü'yâda tek gerçek, o Yaratan Hüdâ'dır!

Dünyâ, bir elmadır, küçücük ve ömürsüz..
Belki sana hoş gelir, kanar gidersin yüzsüz...

Gül'ü gül eden, bazân bir bülbül olur.
Gül, bülbül olmasa, sadece adı gül olur.

Arayışın nedir bunca gerçek önündeyken
Birgün öleceksin de; peki bu nazın neden?

İnandım diyorsun da.. Kalbin hiç öyle demiyor;
Dilin 'Allah' söylüyor, kalp gözün hiç görmüyor!

Allah'ım, ömrümü eğer hayırlıysa uzat!
Günâhsa her adımım, istemem bir gün daha yaşat!

Ramazan, 1997

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Çığlık

(Mefkûre Ablama...)

Sesime bir ses, gönlüme gönül, hâlime mücessis..
Çığlıklarımı duyacak bir rûh nerde var?
Şu nihayetsiz çilede beni dehliz dehliz
Arayacak beni hangi, o hangi vefâkâr?

1998

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Eskiden ~Yarım kalmış bir şiir ~

Ellerini tutarken aklımdan aşk geçerdi
Dudağını öpünce, rûhum donar, erirdi
Şimdi yok saçlarımı böbürlenip de tarayan
Yitirdiği hasreti gözlerimde arayan

1991

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Esmer Gülüşlüm

/ sevgili dostum`a.../

I

esmer gülüşlüm
gezme bu yerlerde bu saray eski
avlanmış ceylanları bütün bir ömrün
eğlenme diyorsam elbet bir sebebi var
niçin nasıl gönül bilmez ki...

II

ülkesiz baharlar yetimi saçlarım
dizkapaklarımda titreyişi ölümün
bak 'gülgün'ün soldu esmer gülüşlüm
arsız hüzünler dudağı şiirler gibi.

okuma gözlerimi karanlıkta ne olur
karanlıklar yüreğimi bölüşür oldu

III

ödedim erken gelişini bir baharın
sana yorgun / bak / harfler bıraktım
üşürsün diye avuçlarımda
kırmızı açmayı son`dum çiçeklerden

IV

umarsız bu toprakta güneşi bekleyiş
çelmedi umudumu esmer gülüşlüm

V

azabın sararken eskimiş yüreğimi
eğlenme var git sen açtıgın ovalarda
yitik sarkılar besteler bu toprak
görme sakın solarken beni
uzanıp giderken acılarımla

VII

adımı şiirlerde arama
n'olur okuma karanlıkta gözlerimi
eğilip yamaçlarına eski bir su gibi
bak yandı damarlarım esmer gülüşlüm
unut ki dinsin bu gözyaşım
sancısı yüreklerimde bütün bir ömrün...

1999

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Gözlerini Kelebeklere Verdim

gözlerini kelebeklere verdim
kokunu güllere
/seni ben gözlerimde mavi ve ak.../

gözlerini kelebeklere verdim

her adım atışım sana koşmak için
her gülüşüm (!) ismini anınca
hatırlayınca esmerliğini düşlerimin
ıslanınca gözlerim günâhsızca

gözlerini kelebeklere verdim

hep bir YAĞMUR`u biriktirdim avuntularımda
korkmadım yangından / ve yanmaktan.../
elimi soksun diye bir yılana
gözlerini kelebeklere verdim

sustum, ağlamadım aydınlığında hiç sabahın
temmuzda düşmüş bir esmer gölge gibi
biriktim ve söndüm avuçlarında
seni öyle ceylanında bir baharın
seni öyle suskunluğunda bir âh'ın
seni öyle.. bir daha yeniden başlamamacasına

SEVDİM,
SEVDİM
SEVDİM

ben
- ki eyyy ölü gözleri siyah perçemli okyanus kızı
söndürüp tüm *******i cismimde günahsız
şu gönlümü sana,
şu gönlümü sana,
gözlerini kelebeklere verdim

2001

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Kayaları Ağlatanlar

sanma ki yanına kalır yaptıkların
seni de yıkan olur elbet
seni de ağlatan
saçlarına aklar düşüren olur

gün olur anarsın adımı
doluverir ya siyah gözlerin
gün olur ıssız bir mezarda
gözyaşı akıtırsın
başucuma bir çiçek koyduğun olur

anlarsın ki boşunadır herşey
fayda etmez ağlamaklığın
kayalar da ağlar mı deme bana

ONLARI AĞLATAN DA YOSUNLAR OLUR

08.02.1995

Mehmet Akif Ardıç

[GooD aNd EvıL]

.Kısa Med - Cezirler

~f.d.'ye~

sineme sar gitsin yılları
ömrüme say gitsin
ağaran saçlarımdan hesabını her telin
hüzünlü kalbimden sil hâtırâları

ellerin, denize düşer şimdi ellerin
yanan bir saman alevinde öyle özgür
okunmamış aşk mektupları

ateş değil yanan sensin
yandığım hasretinle bu son gündür
aştığım bu son dağı kederin

kızıl gözlerimi de yanında götür
emanet bıraktığın bu acıyı
yarım bıraktığın bu masalı...

acı bir gülüştür belki bıraktığım şimdi yüzünde
sahte bir düştür
belki birgün unutursun

akıp gidiyor zaman yeryüzünde
yarın kimimiz için belki sönmüştür
arasında iki dünyanın yaralı ve yetim

onun 'adı bende saklı'
ben onun dudağında hür.

2002

Mehmet Akif Ardıç