Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sen Hiç

Sen hiç
Enjektör kaynattın mı?
Sabaha karşı
Sönen bir ocakda.

Sen hiç
Kat kat kovalayıpölümü
Koridor koridor dolandın mı?
Yaşamın yamacından.

Sen hiç
Eridin mi?
Ateş ateş yanan
Bir çocuğun yanağında.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sen Josef

Derin bir yapı
Dördüncü köşesi kayıp
Bir dikdörtgen.
Uzun iki kolunda
Işıl ışıl
Onlarca pencere.
Ortada ki
Kısa kenarda
Camlar
Gizemli bir karanlığa
Boyanmış.
Üst katlar da
Geçmiş den bakan
Küçük pencereli
Sığınalı sı çatı katları.
Ve önünde
Sen Josefin heykeli
Önündeki havuza bakıyor
Yüzünde uçuk bir hüzün
Elinde zeytin dalından
Bir asayla
Tanrısını gösteriyor.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sen Şairsin

Son bir dize daha yaz
Sen sairsin
Elbet vardir son bir darbesi
Seninde kaleminin
Boyle noktasiz gitme
Yuzune anlamsizligin
Bir fiske daha vurmadan gitme
Yazmasanda dile yada dusle
Gercekler kalemine varamasada
Anlayacak seni yine
Hayatin koselerindeki birileri
Sen yeterki dusle...

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sen Vardın

Bir bahçedeydin;
İçi dolu ağaç
Rüzgarlarla soluklanan
Günün taa içinde;
Sen vardın.
Tanıdık bir ezgi,
Rüzgarın kolunda
Ve Nazım ın resimleri
Asılı duvarların üstünde.
Burası evin seninde
Buğulanan bir camı sildin
Bak içine
Bu seninde için
Ruhunun aynasıdır
Mısralardan seken.
Ve ustan Nazım
Yeniden yeniden dirilen
Milyonların içinde
Küçücük bir mum olana
Ve yurttaşların içinde
Anadoluda
Olana dek
Dirilecek
Duvarların içinden.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sen Ve Ben

Kuş seslerinde sen.
Dut ağacının;
Hışırdayan dallarında sen.
Sen varsın sevgilim;
Uzak yamaçların sonunda ki,
Kar beyazı ufuklar da.
Gecenin soluğu;
Yıldızların yansısında sen.
Ayın donuk halesinden;
Sunulan tepside gene sen.
Uykuların en derininde;
O eşsiz vahada,
Yalnızca sen ve ben.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Seni Düşlemek

Seni düşünmek;
Yerin fersah fersah,
Altından çıkamayan;
Magma gibi sevgilim.
Fokur fokur kaynarken;
Ta içi yüreğinin.
Sana varamamak gibi;
Seni düşlemek sevgilim.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Senin Sonun

Sus duymasınlar sesini
Sesin karışmalı seslere
Sus duyulmasın sesin
Sesin boğulmalıdır kalabalıklarda...

Duyma fısıltıları sende
Duyulmamalı zayıf sesler
Duyulmasın eziklerin sesi
Kulağın tıkanmalıdır eziklere...

Yazılarını okuyamasın yığınlar
Üslubunda derin bir burjava zerafeti olsun
Anlaşılmamalı yazdıkların
Yarın seni anlamasın karala umutlarını...

Yak kendini açlığın ateşiyle
Taşmasın dünyaya aşkın
Eriyen gözlerinde bir daha
Bulunmasın sevdanın ateşi...

Notalarını sal sularına
Hasret denizlerinin
Karışsın ezgiler dalgalara
Ulaşamasınlar halkının şarkılarına...

Uç düşüun göğünde ama alçaktan
Takılsın kanatların telörgülere
Kanasın kanasın zulümden armağan
Gözlerinde iki diken kalsın...

Bunca nasihattan sonra
Genede çıkarsan darağacına
Bak acılı gözlerle seni izleyen yığınlara
Çünkü senin sonun onların sonudur devrimci...

18.02.2007

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Seninim

Dudaklarının;
Serin kıyılarını sevdim.
Seninim ben;
Utangaçlığım kadar.
Kararsızlığım kadar;
Seninim.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Senki

Gözlerim kapalı;
Seni düşünerek.
Seni hayal ederek,
Yazıyorum şiirimi.
Sen ki
Dünyamda ki;
En büyük kavgamsın,
İyileşmez yaramsın.
Sen ki
Yarınımsın geleceğimsin,
Gözlerinde boğulduğum;
Gülkurusu denizimsin.
Sen ki
Unutmanın unutulduğu,
Tanrıların yaratıldığı;
Kadınımsın.
Sen ki
Benim çelişkili dünyamın,
En tutarlı ve gerçek anlamasın,
Ve eylemisin dünyamın.
Sen ki
Vazgeçilmez;
Devinimisin evrenin.
Sen beni ben yapansın.
Sen ki
En saf unusun;
Ekmeğimin
Halkların onurusun.
Sen ki
Sevensin, paylaşansın,
Sevgiyi;
Sonsuza taşıyansın.
Sen ki
Anlamısın yıllardır,
Anlayamadığım, dolduramadığım,
Yaşamın ve insanlığın

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Senle Ağarır

Şu akşamın;
Son deminde.
Gene sana düşüyor;
Düşün yolum.
Ufuklarımı kaplayan;
Karanlık.
Senle ağarırken sevgilim.
Çaldın güneşimi.
Yıktın karanlığı yüzüme.
Sonra ay oldun;
Gene doğdun gönlüme.

Ufuk Nazım