Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Tekrarlar

Kendini aramadan;
Düştü yollara.
Önce verdi kararını.
Sonra daldı;
Soğuk düşün sularına.
Apansız sona varınca.
Düştü tekrarların zindanına.
Neyler ki insana;
Tekrarlar.
İnsan olmuşsa bir su damlası.
Kabilin baltası neyler ki;
Su damlasına.
Bir nişan ki;
Ölümün nişanı,
Kabil nişanı.
Sevgilim uykuda;
Öldür beni.
Görmesin gözlerim,
Ayrılılığı haykıran
Gözlerini.
Sus;
Kanatma yaramı.
Şimdi gübre içinde;
Tohum telaşındayım.
Ağır ağır boy verip;
Emeceğim günün soluğunu.
Doğacağım karanlığına;
Binlerce gün.
Yığılacağım ışık ışık,
Umutsuz sahteliğine.
Işık ışık vuracağım,
Kara düşlerini.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Tel Örgüler

Umutlarım gözlerinde.
Umudun güneşte,
O doğuracak umudumuzu.
Öyle acı ki;
Doğan sadece hasret.
Neden tel örgüler?
Neden aramızdasın?
Gücün yetiyorsa,
Güneşi de sakla gözlerimizden

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Titrek Yansı

Ölgün sarıda titrek bir yansı;
Bir deniz üstü yalnızlığı.
Sisli bir karanlıkki;
Sis belirsiz.

İçin de titreyen ışık yersiz.
Ve öykünesin gelir;
O bitmeyene,
Güneşe.

Artık küçük karanlıklarda,
Titrek ve solgun değil.
Koskoca bir güneş,
Korkusuz bir umuttur o.

Ulaşır yüreklerin;
En karanlık köşesine
Ve fısıldar;
Kulakçıkların karanlığına umudu.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Tortusu Yalnızlığın

Bir yaz akşamı;
Hüznü.
Yüreğinde;
Tortusu yalnızlığın.
Ve gözlerinde;
Yiten ayın,
Son yakamozu.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Toz zerreleri

Irayan neydi
Yüreğinin tınısında eriyen
Zamana inat.
Çırpınışların elbet
Bir sebebi vardı.
Uçsuz bucaksız kırların
Eşssizliğinde
Soluksuz koşmak.
Evet amaç ırayana,
Uçana kaçana
Bir amaç lazım.
Her yol bir hedefe varırken,
O yaman bir hızla
Uçarcasına geçtiğini sanıyordu.
Ama oda sıradandı aynıydı.
Peki nedeni neydi
Bu sıradanlığın.
Sonsuzluğun ortasında
Toz zerreleri
Hep aynıydı.
Rüzgarlardı onları farklı kılan.
Asi devingen rüzgarlar.
Savrulan bir toz zerresiydi o
Bulut bulut yayılan uçuşan.
Fark devinimde.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Tren

Trendeyim
Gri bir yüz karşımda
Camlar çizgi çizgi
Yağmur damlalarıyla
Bölünmüş şehir
Binlerce direk
Binlerce tel
Ve trenler hala
İşleyen zaman hakimleri
İnatlarında ışıl ışıl
İki rayla uzanıyorlar
Zamanın saltanatında.
Tren ilerliyor
İki yanımızdan
Uzanıyor göğe
Bahar dalları
İnatla çiçek çiçek
Duruyorlar rengarenk
Yağmur damlalarının
Güneşsiz gökkuşakları.
Aklımdan sen geçiyorsun
Ey güzel ülke
Masmavi göğünün altında
Yükselen bahar dalların
Kalmasın diye ayazda
Ne yapmalı!

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Tufan

Koşuyordu,
Alnın da teri.
Yüreğinde kederi,
Düşe kalka koşuyordu.

Zaman da hırçın bir tufan,
Yahut fütursuz bir ırmak.
Kah aşan, kah coşan,
Akıp akıp bir denize ulaşan.

Sildi alnının terini,
Çekti umuttan hançerini,
Soktu ölümün döşüne;
Uzandı karanlığın döşeğine.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Tut ki

Tutki yıldım
Elindeki balta
Devirirken
Sevda ormanlarını.
Tutki yenildim
Yıkıldım ağaç ağaç.
Ne çıkar.

Sevdam bir ormandır
Ateşe versen ne çıkar.
Işıl ışıl
Bir gecede
Yüzüne bulaşan
Karanlık tutuşur
Ayan beyan
Yüzün çıkar.

Zamane çocuğu
Korkuların büyümüş
Sen cüce kalmışsın
Büyüklerle
Filmlere gitsen
Ne çıkar
Salondan
Gözleri dolu dolu
Bir çocuk çıkar.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Türkü Dostum

Dağlar ülkesinin
Heybetini sırtlamış
Dağı olmayan ülkeye
Taşınıyorsun
Türkü dostum
Uğurlar olsun.

Gidiyorsun türkü türkü
Sevda sevda
Öyledir türkü dostum.
Bir insanın vatanı
Sevdiğinin yanıdır
Uğurlar olsun.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Uçuyordu

Soğuk bir kış sabahı
Uyandı;
Uçsuz bucaksız kırların ayazında
Atını dörtnala sürüyordu
Özgürlüğe.
Ardında geçmişi
Önünde
Bembeyaz örtüyle örtülü
Gizemli bir bahar
Uzanıyordu.
Zamanın gölgesinden
Dört nala geçti
Ufuklar dan yansıyan
Bir toz zerresi kadar kalmış
Güneşe gidiyordu.
Atının ayaklarında dağılan
Kar taneleri
Toz halinde
Serpiliyordu havaya.
Her adımda
Daha güçlü
Daha hırslı basıyordu yere
Sonra tepelerden
Tepelere atlayacak kadar
Güçlendi ve uzadı ayakları
Uçuyordu güneşe.
Bir yamaç da durdurdu atını
Tere belenmiş bedeninden
Buharlar çıkıyordu
Gözleri neredeyse
Terinin tuzunda erimişdi
Ve güneş çok uzaktı.
Siper edip atını ayaza
Uyudu.
Sonsuz düşlere daldı
Zaman aktı aktı
Yüzyıllar sonra uyandı
Atının kemiklerini gördü
Ulu bir çınarın dibindeydi
Güneşin berrak bir bahara
Doğduğu
Yemyeşil çimenler içinde
Kendini buldu.
Zamanın sarkacında
Güneş bir sabaha
Bir akaşama sarkıyordu
Ve güneş çok uzaktaydı.

Ufuk Nazım