Barış Erdoğan

[GooD aNd EvıL]

Olağan


rahat dur çağla
niye şakırdıyorsun ekim
ben miyim cici barış ekin
hepiniz yalan söylüyorsunuz
biliyorum karnınız aç
ve biliyorum ki doyduğunuzda
hepiniz köşenize çekilip susacaksınız
arkadaşlarım dostlarım sevgilim gibi
çağla ekim ekin
seviyorum sizleri
alın yiyeceklerinizi
sizde arkadaºlar
alın
yiyin
sömürün
alın

(çağla köpeğim,ekim papağanım)

[GooD aNd EvıL]

Olmadı


belki de sen değilsin
paylaşımda bulunacak
sevecek sevilecek
işte insan deyip
uğruna can feda edecek
belki de sen değilsin
hayallerimin kızı
beklentilerimin güzeli
aradığım gerçek sevgi
belki de sen değilsin
seni seviyorum diyeceğim sevgili
belki de sen değilsin
belki de sen

[GooD aNd EvıL]

Öğrendim


çocukluğum sokaklarda geçti
oyuncağım sokaklar oldu hep
yavaş yavaş çaldı hayatımı o sokaklar
kendimi tanıdım
yaşamı tanıttılar
arkadaşlığı yaşadım
tehlikeyi gördüm
polisleri öğrendim
üniversiteyi kazanamadım
sigarayı tattım
birayı sevdim
*******i eve gitmedim
adliyeyle tanıştım
kız arkadaşım oldu
sevgilimle yaşadım
insanların nankörlüklerini gördüm
yine de sevdim insanları
işe girdim çalışamadım
patronlar gördüm
haksızlıklar gördüm
karşısına geçtim ezildim
bir çok şey gördüm
bir çok şey öğrendim
en ********ce olan ise
bir yanda açlıktan ölenler
bir yanda yapılan seks partileri
bir yanda yok edilen doğa
bir yanda fabrika atıkları
bir yanda barış ve barışı sevenler
bir yanda kimyasal silahlar
bir yanda ezenler
bir yanda ezilenin olmasıydı
veba verem kanser aıds derken
multıpl skleroz’u öğrendim
umutlarla yaşıyorum ms belasını
desteğim tıp bilim
inanıyorum doktorlarıma
ve seviyorum dostlarımı
umut ediyorum insanın insanca yaşayacağını
dünyanın dünya olacağını
seviyorum sizi insanlar
çok seviyorum
seviyorum

[GooD aNd EvıL]

Ölü


yaklaşmayın bana
ölüyorum
tutma elimden
nalan demet
ölü insanın eli tutulur mu
üzgünüm kuzen sevil
bırakmak istemezdim seni
yaşamın adi kavgasında
yalnız kalmanı
güç kaybetmeni istemezdim
hülyacığım canım
göremedim doktor oluşunu
anlayamadım sevginin sen olduğunu
paylaşamadım güzel günleri
ne olur son kez
yalnızca sen güzelim
sıcacık ellerinle ellerimden tutup
yanağıma bir buse kondurarak
yumuşacık tenini hissettir
ne olur son kez
seviyorum seni barış de
bak donuk gözlerime
seni seviyorum hülyacığım diyor
seni seviyorum
ya sen betül
ilk sen bıraktın beni
attın carolınein kucağına
yanımda olmadın
babam
teyzem
dayımın ölümlerinde
elimden tutmadın
burçin
can
ersanın ölümlerinde
selahattin ayhan engin için
bir telgraf
başın sağ olsun
destek olmadın ms ataklarında
gittin
ulviş
yazgülü
güldiken
carolıne
ezda
julıa
kiminiz kabul bile etmedi
multıpl sklerozlu oluşumdan
özürlü oluşumdan
kiminizde aşk macerası
yatak arkadaşı olarak gördünüz
hepiniz yalan söylediniz
sensiz şiir olur mu seyhan
seni de ulviş kadar çok
ulviş kadar candan sevmiştim
sekiz yıl sevdim olmadı
onun için ikinci yıla uzamadı
sana olan sevgim aşkım
erdoğan dostum
göremiyorsun acı gerçekleri
yine de korkmuyorum senin için
inanıyorum sana
güveniyorum
doğruyu bulacaksın dostum
üzülme benim için
geçmişi anımsa ve gül
gül dostum ne olur
üzülme
ve binlerce arkadaşım
param yok artık
betül carolıne
barış yok
unutun beni
ölüden fayda gelmez
işte son şiirimde
yirmi bir yılda sevdiğim insanlara
son duyumsamalarım
iki şiarımsa son cümlelerim olsun
ı love all the people
hayat sevdikçe ve umut ettikçe güzeldir
hoşça kalın

[GooD aNd EvıL]

Ölüm


sokaklarda ölüm kol geziyor
bizleri de yakaladı
attı kolunu omzumuza
ama öldürmüyor kahpe
ölüm bizleri tanıdı
tanıdı

[GooD aNd EvıL]

Önsöz


düzgün çizgidir aşkım
silinmeyen
büyüyen sınır tanımayan
kıskanılan ve
********ce
çizilmeye çalışılan bir helis
seni seviyorum aşkım
şiir olsun istedim
sen de sevmezsen beni
seni sevdiğim gibi
at bu yazılanları

[GooD aNd EvıL]

Önsöz2


Yazmak güzel. Okumak güzel.
Güzel yazmak için, okumak kuşku getirmez gerçek
Güzel yazılar yazmak için, güzel kitaplar okumak
Çok güzel yazı için, çok güzel kitap okumak
İyi insan için, iyi insan olmak gerek
İyi insan olmak için
Yazmak
Okumak
Dön başa
Yazmak güzel. Okumak güzel

[GooD aNd EvıL]

Öz Yaşam Öyküsü -düz yazı-


MS’in Barış’ta Doğuşu

Sizlere birini anlatacağım. Babası günde bir paket sigarayı bitirirken bir kitabı okuyan çocuğu; adı Barış.
Bin dokuz yüz doksan bir yılının on beş şubatına kadar hareketli, spor yapan lisanslı bir basketbolcü.
Analar, okuyun bu yazıyı ne olur.
Bir sabah on altı yaşındaki çocuğunuz odasından bir inleme geliyor,
Anne...
Oğlunuzun hastalandığı aklınıza bile gelmiyor. Dün çok iyiydi. Erken diyorsunuz, yat uyu oğlum. Ağlamalı inleme durmuyor:
Anne...
Kalkıp bakıyorsunuz oğlunuza. Barış zavallı çocuk, anne diyor yalnızca. Aile fertleri uyanıyor, heyecanlanıyor. Barış’a bir sürü sorular soruluyor, alınan yanıt hep aynı; anne...
Barış’ın ateşi kırka dayanmış, yarı ölü yatıyor. Hastaneye kaldırılıyor hemen. Günler, haftalar, aylar geçi yor hastanede. Barış ayakta duramıyor, yürüyemiyor, neler oluyor bilemiyordu. İki ay sonra bir haber geliyor:
“Barış, baban öldü! ”
Barış şaşkın, Barış aciz, Barış zavallı. Ağlayamıyor bile. Bir filmi dondurmuşsunuz ve bir karesinde donuk Barış, çaresiz. Üzülemiyor yirmi sekiz yıllık öğretmen babasına. Ayağa kalkmak, son yolculuğunda babasının yanında olmak, mezarına kapanıp saatlerce ağlamak istiyor, yapamıyor.
Hastanede yatağa tutsak sekiz ay geçi yor ve kesin teşhis söyleniyor: Multiple Sclerosis (MS) . Sakat damgası vuruluyor Barış’ın alnına.
Doktor Barış’a yanaşıp anlatıyor hastalığını: Kimi zaman olacak yürüyemeyeceksin, yürüdüğünde de topallayarak diyor. Barış, boynundan çıkarmadığı madalyasına bakıyor hüzünle. Doktor dolan gözlerle “koşamazsın kardeşim” diyor.
Barış gözyaşlarını silip:
“Bitsin bu rüya, bitsin” diye bağırıyor...
Evine geliyor Barış. Basketbol sahasında oynayan arkadaşlarına bakıyor. Arkadaşları bisikletle geziyor. Bir güzel kız cilve yapıyor, delikanlı havasını atıyor. Bir çığlık duyuluyor. Sevgilisi coşkuyla bağırıyor:
“Barış seni çok özledim, sevgilim seni seviyorum, bu gece sabahlayalım, coşalım müzikle. Mutluluğun doruğuna ulaşalım....
Pencereden bakan donuk çehre yere yığılıyor, ağlıyor, ağlıyor... Başak sarısı saçları, deniz mavisi gözleriyle Barış’ın yanına geliyor sevgilisi. Barış’ın kendisine yazdığı şiiri okuyor ve “seni bırakmayacağım” diyerek ilk defa yalan söylüyor.
Barış’ın sevgilisine yazdığı şiir:

incecik kumlar belini
sonsuz deniz gibi sevgileri
ufukta doğan güneş umutları
masmavi gökyüzü geleceğimizi anlatırdı
oysa göremediğimiz şeyler vardı
kumlar çamura
deniz sona
güneş batışa
gökyüzü buluta
ve ben karanlığa
önce o kötü dörtlük
bekle beni caroline
bekle beni ışık
bekle beni ölüm
hoşça kalın
sonra aynı cümle
yaşam sevdikçe ve umut ettikçe güzeldir
sürekli ikilem
bir boşluk
bir karanlık
oysa bunların hepsi
deniz kenarındaki yalnızlık
özlemler
umutlar
sevgiler
bir anda ağlattı
yine de yıkamadı kahpe yalnızlı
seni seviyorum çünkü

Yaz ayı bitiyor, okullar açılıyor. Barış okula gidemiyor, Barış ağlayamıyor!
Günler birbirini kovalıyor. Sekiz ekim sabahı bir telefon geliyor. Tek dostu, takım arkadaşı Burçin’in babası. Seviniyor, heyecanlanıyor Barış.
- Burçin nerede, diye soruyor.
Telefonun diğer ucundaki titrek ses:
- Burçin intihar etti, başımız sağ olsun, diyor.
Neler oluyor? İki hafta sonra da takımdaki diğer arkadaşları Can ve Ersan aynı son, öldüler. Birbirlerine söz vermiş, ölürsek beraber ölürüz demişlerdi. Sıra Barış’a geliyor. En son yapmak istediği her şeyi yapıyor ve Kızıltoprak-Feneryolu arasındaki raylara oturuyor Barış. Trenle gelecek ölümü ve sonrasını anlatan şiir:

kazanamam

hani belki dedim
heyecanlandım
umutlarla girdim sınava
okudum soruyu
yapamadım
normal dedim
okudum soruyu
yapamadım
olur böyle şeyler dedim
okudum soruyu
yapamadım
anladım gerçeği
bu yıl da kazanamayacağım
bu yıl ve hiçbir yıl
kararımı vermiştim aylar önce
ölmeliydim kazanamazsam bu sene
bir bardak su içtim önce
sevgilimi dün görmüştüm
en çok sevdiğim yer kalamıştı
gezdim onun için yoğurtçu parkını
zaman acımasız
durmuyordu
ve zamanı gelmişti
oturdum raylara sırtı dönük
kapattım gözlerimi
korkuyordum
uzaklardan sesler geliyordu
sevinmiştim tren sesi
kurtuluyorum diye
ama bir gerçek vardı
ben adiydim
ben yalancıydım
ben korkaktım
üniversiteyi
yaşamayı
sevmeyi
başaramadığım gibi başaramadım
ölmeyi
attım kendimi rayların dışına
ağladım ağladım
boğuldum göz yaşlarımla
ölemedim

Olaylar sürüyor. Çok sevdiği otuz yaşındaki teyzesi, zararsız, konuşamayan dayısı, üç can arkadaşı daha çeşitli olaylarla yaşama gözlerini kapattılar. Son olarak sevgilisi Hülya’sını sorularla dolu bir trafik kazasında yitiriyor Barış. Üç yıl gibi kısa zamanda babasını, teyzesini, dayısını, altı can dostunu ve sevgilisini yitiriyor ama; Barış için kötü olan, nefes alan ama Barış için ölen insanlar oluyor.
Barış şu an çok iyi yaşıyor. Ölüm acısını her zaman hissettiği babasının sözünü unutamıyor: “Yaşam sevdikçe ve umut ettikçe güzeldir”. Ve inanıyor, dün olduğu gibi bugünde gelecekte, kardeşçe, insanca, sevgi, umut ve barış dolu bir dünyanın hep beraber kurulacağına. Barış insanların hepsini seviyor.

[GooD aNd EvıL]

Özür


bakıyorum insanlara
göremiyorlar
yine de mutlular
bakıyorum insanlara
duyamıyorlar
yine de sevinçliler
bakıyorum insanlara
hastalar
yine de umutlular
bakıyorum kendime
yürüyemiyorum
yine de seviyorum
çok seviyorum

[GooD aNd EvıL]

Paylaşım


ıssız bir adada yapayalnızım
bir güvercin gibi özgür
bakıyorum dünyaya
halepçeler
bosnalar
filistinler
kahrolası özgürlük
paylaşılamayınca en büyük tutsaklık
acizlik
paylaşılabilince seviyorum özgürlüğü
paylaşalım