Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

TUTSAK GİBİ...

(Biricik eşim, Öznur’uma.)

Ö ksüz yüreğimi tutuşturur bir kıvılcım;
Ö zbenliğimde şimşekler çakar,
Ö lüme atılmış mızrak gibi...

Z amanın durağanlığı nallanır sanki;
Z amanla yarışır, dört nala koşar,
Z avallı, sahipsiz kısrak gibi...

N efesim düğümlenir, heyecan boğazımı tıkar;
N utkum tutulur, unuturum sözcükleri,
N efessiz, sözcüksüz kitap gibi...

U mutsuz umutlarım coşar yüreğimde,
U çurur beni kanatsız, göklere,
U yanır su yürümüş tabiat gibi...

R enk renk gülücükler açar dudağında;
R uhumu tutsak alır, çelik kelepçeler takar
R ahmetine muhtaç idamlık tutsak gibi...

Süleyman SAYLAN
Ankara, 25.06.1972, Saat: 01.42


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

YAŞAYALIM GÖR

Sevginin tanımı olmaz,
anlatılmaz,
yaşanır...
Kuşku duyuyorsan sevgimden,
yaşayalım
gör.

Süleyman SAYLAN
Ankara, 09.08.2001, Saat: 00.46


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

UYANDIĞIMI SANMIYORUM.

Doğarken ağlattı beni
kadersiz kaderim;
belki hüngür hüngür,
belki ciyak ciyak
ağlamışım...
Çocuktum bilemem ki.
Anımsadığım tek şey,
tek mutluluğum;
“Her meyvanın tadı bundadır,
hangi meyva niyetine yersen
onun tadını verir” diye
birkaç muz yemiştim doğduğum köyde,
o toprak damlı evimizde.
Babam öyle söylerdi,
doğruydu sözde...
İnanasınız gelmeyecek,
şaşıracaksınız belki,
üniversitede tanıştım ben çikolatayla,
greyfurtu limon azmanı sandım.
Yalan bile olsa;
sevdiğim kadar
sevildiğimi söyleyemem.
Ben çocukluğumu yaşayamadım ki...

Çapıttan yapılmış
yakan top bilirim,
cam bilyayla düğme ütmece oynadım,
saklambaç oynadım,
onları bilirim;
hep ebe olsam,
çok kandırılsam da uzun eşekte...
Güzel kızları düşümde gördüm;
birini bırakıp birini sevdim.
Nedense;
sonra
utanıp başımı önüme eğdim...
Tombul, tombul memeli,
dev gibiydi benim kızlarım.
Düşüm son buldu,
yaşayan kızları görünce.
Ben çocukluğumu yaşayamadım ki...

Çok ağlattılar beni
daha doğarken,
sonra da;
salladılar beşikte
susayım diye...
Başardılar,
susturdular beni,
uyuttular.
Hoş,
halen uyandığımı da sanmıyorum ya,
neyse...
Ben çocukluğumu yaşayamadım ki...

Süleyman SAYLAN
Ankara, 14.03.2001 Saat: 17.07


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

TÜKÜRMEK GELİYOR...

Söyledikleri
Küçük beyinlerine sığmayan insanlar;
Bakarlar
Dar, dar,
Dardır yürüdükleri yollar,
Çıkmazdır sokaklar...
Kıpırtısızmış gibi duran bunlar;
Yampiri bir yengeç kurnazlığıyla,
Akrep gibi sokarlar
Sinsice,
İmansızca...
Hep çıkarlar çıkmış
Sırtı görünen buzullar gibi,
Suyun yüzüne.
Suyun altında neler var, daha neler;
Çalışmadan kazanmak,
Yorulmadan yükselmek,
Yemek, içmek, eğlenmek
Hırs olmuş çoğunda...
Çalması, çırpması caba...
İkinci binin simgesi;
“benim ne çıkarım var bu işten,
Kazancım ne? ”
Olsa gerek.
Tükürmek geliyor içimden,
Yüzlerine, yüzlerine...
...
Anlatamam yüreğimde çıkan yangını;
Yüreğim tutuşmuşsa yanacak,
Yanmalıdır üstelik.
Bunu anlatmak zor;
Gücüme gidiyor anlatamamak,
Anlayan kalmadı.
Sinelerinde karanfiller açmışsa yarimin,
Öğrendik kokusuyla yetinmeyi,
Koparmak gerekmez illa ki.
Elini tuttuğumda içimi saran,
Beni depremlere götüren sıcaklık
Yetiyor bana.
Yıkılacaksam;
Bırakın bu depremlerle yıkılayım.
Kanayacaksa yüreğimde
Saniye görememenin özlem yüklü yarası,
Karışmayın, kanasın.
Bu yaranın umarı
Sevgilimin dudağındaki baldadır,
Yarama sargıdır saçları...
Sevmeyi ucuzlattılar oysa;
Aşkı üç kuruşa sattılar.
İkinci binin simgesi;
Çalışmadan kazanmak,
Yorulmadan yükselmek,
Yemek, içmek, eğlenmek
Hırs olmuş çoğunda...
Çalması, çırpması caba...
Tükürmek geliyor içimden,
Yüzlerine, yüzlerine...

Süleyman SAYLAN
Ankara, 04 – 05.01.2001 Saat: 23.50 – 00.15


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

SEN YARIM, BEN YARIM…

Bir tümün yarimşariyiz
Sen ve ben…
Bir anlam taşimayiz
Sen olmadan ben,
Ben olmadan sen,
Mutluluğa hasretken…
Öyleyse,
Niye kaçiyoruz birbirirmizden;
Bana hasretken sen,
Sana hasretken ben? ..
Yaşamin
Ayricaliği kalmiyor
Ö l ü m d e n! ..

Süleyman SAYLAN
Ankara, 19 Aralık 1971, Saat: 22.35


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

ŞARAP GİBİ...

Şarap gibiyim güzelim,
Kırk yıllık, tortulaşmış, sıcak şarap gibi...
Sevme güzelim beni;
Başını döndürürüm,
Sevme beni,
Sevgimle öldürürüm.
Dost masalarındaki sohbet,
Güvercinlerdeki muhabbet
Gibiyim;
Doyulmaz...
Kırk yıllık şaraba güzelim,
Güven olmaz.
Dalındaki meyve gibi alımlı,
Yediveren gülü gibi çalımlı...
Görünüşe aldanma,
Dokunma güzelim
Batar dikenim...
Şarap gibiyim;
Kırk yıllık, tortulaşmış, sıcak şarap gibi...
Sevme güzelim beni
Başını döndürürüm,
Sevme beni;
Sevginle çıldırır,
Sevgimle sarhoş eder,
Öldürürüm...
Değer mi,
Benim için
Ölür müsün? ..

Süleyman SAYLAN
İstanbul, 14.03.1990, Saat: 01.15


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

YETER...

İki kadeh içince çocuklaşıyorum,
İnsancıklar kızıyorlar bana;
Çocuklarla oynaşıyorum,
Sokak köpeklerini seviyorum diye...
Mutluluklarım çakışmıyor,
Örtüşmüyor onların mutluluklarıyla.
“Sarhoşsun” diyorlar,
Hiç içmedikleri halde
Sarhoş olduğumu biliyorlar.
Oysa;
Ben sarhoş olmak istersem
Olurum sapına kadar,
Eğer sarhoş olursam
Ayılmam mezara kadar.
Kendi despotluklarını
Haklıymış gibi sergileyen,
Her şeyi bilen, her şeyi gören,
Kendilerini bile aşamamış bu insancıklar
Benim özgürlüklerime saldırmaktan
Ne anlarlar
Bilemem ki!
Yağmur yağınca ıslanılır,
Gerekirse acılardan da zevk alınır;
Islanmaktan,
Zevk almaktan korkan
Ama herkesi sorgulayan bu insanlar
Yaşamaktan ne anlar?
Zıtlaşmayı sevmem,
Zıtlaşan insanı da...
Zıtlaşan insan
Özgürlüklerime saldırandır,
Zıtlaşmamı isteyense;
Özgürlüklerine saldırılmasına hazır olan,
Barış dururken savaşan,
Savaşa kucak açandır, kucaklayandır.
Bırakın insanları kendi hallerine;
Kimi ot yesin kimi bok,
Kimi sefil yaşasın kimi tok.
Özgür olmak o kadar ucuz değildir...
İki kadeh içince çocuklaşıyorum,
Yarışta dizginini koparmış at gibi
Bağımsızlaşıyor bütün duygularım.
Salt mutluluklarımız çakışmıyor diye,
Bağımsızlaşan duygularımın sorgulanmasından
Hoşlanmıyorum.
Benden hoşlanmanızı da beklemiyorum,
Despotluklarınızı kaldırın
Yeter! ..

Süleyman SAYLAN
Ankara, 18.06.2000 Saat: 23.55


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

SAMANLARDAN

Öyle bunaldım ki insanlardan;
Yaşama sevgimi tükettiler,
Kemirdiler hırsımı,
Düşlerimi yok ettiler.
Çevreyi sarmış çeşit çeşit otlar,
Başağı olmayan saplar,
Sarmaşıklar, ahtapotlar...
Oysa
Otları severim ben
Bayılırım renklerine,
Eğer gerçekseler.
Hele
Aralarında boy veren
Renk renk açan çiçekler
Zevkten, hazdan çıldırtır,
Yüreğimi deler.
Gerçeğine benzemiyor
Çevremdeki ayrık otları;
Açacak tomurcukları,
Açmış çiçekleri de yok üstelik,
Kurumuşlar,
Kupkurular...
Bu saatten sonra
Ancak
Hayvanlara saman, yem olurlar.
Öyle bunaldım ki insanlardan,
Kurumuş otlardan,
Samanlardan.

Süleyman SAYLAN
Ankara, 05.12.2001, Saat: 00.55


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

PİŞMAN DEĞİLİM.

Sislerin yağmurla kucaklaştığı
bir başkent gecesinden
uçuyorum,
denizden kaçan esintilerin serinlettiği
bir istanbul sabahına doğru,
yataklı trende...
Trenin restoranındayım;
vagonu dolduran sesler
kulaklarımda
bir dağ gibi birikirken,
ben
sensizliğimle baş başa
yapayalnızım.
Rakımı içiyorum
sensizliğime.
Atatürk’ünki gibi
leblebi değil benim çerezim,
karışık.
Çok dağıldım son gürlerde;
duygularımla, düşüncelerimle,
kahırlarımla vura vura yüreğime...
Ama söylemeliyim.
göğsümü gere gere;
pişman değilim
seni sevdiğime.

Süleyman SAYLAN
Ankara-İstanbul yataklı tren restoranı
17.11.2001, 23.05


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

PES EDİYORUM

Bakıyorum çevreme;
bir ak,
bir temiz,
biraz onur görmek umuduyla,
günbegün artan bir özlemle...
Görüyorum üzülerek
doğanın tüketilmişliğini,
görüyorum utanarak;
ak ak gülüyor
utanması olmayan,
haddini bilmez karalar,
kendini insan sanan
fukaralar.
Görüyorum;
küçük beyinleri,
yetersiz kültürleri,
olmayan becerileri
sırıtıyor,
altın dişli mamalar gibi...
Arıyorum;
nerde yaratıcılık,
hani yaratıcı yetenek?
Yazık ki;
yalakalığı,
iki yüzlülüğü,
yağcılığı merdiven yapıp
çıktıkları makamlarda,
olmayan yetenekleriyle yöneten,
her iktidarla fingirdeş,
fikirdeş olup
gırtlağına kadar siyasete batan
ya da siyasete soyunan
zavallı bukalemunlar
sarmaş dolaş olmuşlar...
Pişkin pişkin sırıtıyor
her şeyi kendilerine hak sayan,
kendileri dışında
hakkı, hukuku rafa koyan
böcekken kral olmuş
yüzsüzler...
Sarmışsa sizi ahtapot gibi,
ayrık otlarına inat;
bunlar,
her geçen gün artıyorsa çevrenizde,
nasıl ak olur,
nasıl temiz olur
bakışlarınız?
Üç kuruşluk iş yapıp,
üç
Ya da
bilmem kaç tirilyon kazanmak
ve bunu hakettiğini sanmak,
buna inanmak,
çalmayı götürmek,
rüşveti hediye,
aldatmayı
gururlanılacak başarı diye sunmak...
Nasıl yakışır bir insana,
nasıl bağdaşır insanlıkla?
İhanetler,
kıskançlıklar,
kalleşlikler içinde kalmışsa
doğruların yaşamı,
çıldırtıyorsa insanı;
“Helal olsun, nasıl becermiş”,
“O işini bilir”
övgüsünü alıyorsa
böcekken kral olmuş sümüklüler
ve
gittikçe kanıksanıyorsa artık...
Nasıl olur böyle,
nasıl bu kadar onursuz olabilir
“İnsan”sa insan?
Sığdıramıyorum
bu densizlikleri,
bir türlü anlayamayan
dar beynime (!)
Vazgeçiyorum uğraşmaktan,
böceklerin krallığına
Pes ediyorum...
Özür diliyordum.

Süleyman SAYLAN
Ankara, 25.01.2002, Saat: 01.13


Süleyman Saylan