Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

İnsan Olmak
Her güne hevesle uyanmak
Gün sonu alkışsız perde kapatmak
Son perdeyi ağlayarak kapatmak
İnsan olmak...

(14.07.2004, İstanbul)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

İstanbul: Hergünü İlk Gün
Boğazdan son geçtiğim anı hatırladım birden
Boğazımdan son nefesimin geçtiği an gibi
Güzelliklerinden etkilendiğim ilk deniz
Ve ilk şehir beni yutan, ve aşık olduğum

Son kez motora binişim geldi hatırıma
Üsküdar'dan Beşiktaş'a aheste
Deniz sularını yara yara
Sigaramı tüttürdüm kıyıya metreler kala

Son kez adalara çıkışım geldi
Samsun'a çıkar gibi Atatürk
Martılara simit atışım
Kolumda bir güzel, elimde simidim
Aklımda İstanbul

Son kez Pierre Loti'ye çıkışım
Manzaranının keyfini
Bir kahveye sığdırışım
Altındaki mezarlığa bakarken
Üstündeki yaşamı kaldırışım.

İstanbul'u izledim gözlerim açık
Kalbim gibi, ruhum gibi, gönlüm gibi
İstanbul'u dinledim, eski İstanbul'u
Boğazı, Haliç'i ve her su taneciğini
İçime çektim her buharlaştığında
İstanbul'u yaşadım son kez
Belki ilk kez, her gün olduğu gibi...

(01/12/2004, İstanbul)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

İsyan
Ağladım sessizliğinde gecenin;
Kimsesizliğinde senin;
Ve deryalar kadar yüreğimin
Bir köşesine saklan yeter.

Hayatımın kaderimin;
Ben kendi kendimin;
Aslına dönsem dedim;
Dönemedim, döndür yeter.

Halim harap düşünmekte;
Aşk acısı aşkla ekte;
Güzel birşey bu felekte;
Bulamadım, buldur yeter;

Gönlümün kadınını
Biten ömür miyadını
Bu dünyanın tadını
Alamadım aldır yeter.

Kalktım hışımla yerimden
Ne elimden ne dilimden
Çekmedim hiç zalimden
Nasip etme bana yeter.

Allah dedim hep inledim;
Ben kendimi hep dinledim;
Dinledikçe dert binledim;
Dertlerimi dindir yeter.

Dertler dinmez ben yanarım;
Aşka, sevgiye kanarım;
Kaderime hep ağlarım;
Tut beni ağlatma yeter.

Aşk dediğim manadardır;
Manalara payidardır;
Taha der ki: Bu hayattır;
O gün gelir, kaçma yeter.

Zaman akar, sanki dere;
Bu hayat ne acılara gebe;
Gelsin acı, sen 'he' de;
Bırakma kendini yeter.

Of çekerim ciğerimden;
Acır kalbim ta derinden;
Vurur beni tam yerimden;
Bana aşık deme yeter.

Allah'ım sen ne büyüksün.
Kalbim sense bana yüksün;
Bırak hayat seni büksün;
Çıkarsın benden yeter.

(11.11.2001, Ankara)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

Kalbim
Aşığınım biçareyim
Küle döndüm viraneyim
Ben bu yolda harabeyim
Al kalbimi kurtar beni

Kalbim ağır gelir bana
Ağlar sensiz yana yana
Bir bu yana, bir o yana
Vur kalbimi kurtar beni.

Yollar ayırsa da bizi
Kalbimde kalır bir sızı
Be insafsız kalp hırsızı
Ver kalbimi kurtar beni

Sana olmaz ki sitem
Bilmem artık nere gidem
Düştü kalbim ben ne edem
Tut kalbimi kurtar beni

Yollar gider ben yanarım
Yana yana hep ağlarım
Kalbimi bile saklarım
Bul kalbimi kurtar beni

Bu biçareye kulak ver
Acısından yer gök inler
Sakın aşık demesinler
Aşık değil biçareyim

(05.03.2001, Ankara)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

Kalbim Senin
Bir de adalet olacaksın
Eşitlik dağıtacaksın
Beni esir ettin sen
Sen kendini savunacaksın

Savunma! Faydasız artık
Beni benden aldın bitti
Belki kalbim bile gitti
Sen beni kurtaracaksın

Yaradandan diledim
Kalbimi geri istedim
Ya geri vereceksin
Ya benim olacaksın

Kader deyip geçiştirme
Ben mi verdim, sen aldın
Bilmiyorum belki yalan
Belki ben de sana verdim

Seviyorsun tabi ahmak
Var mı kalpsiz yaşamak
Kendini ne sanıyorsun
Sen onunla yaşıyorsun

Onsuz sen bir hiçsin arık
Hayat verdi katık katık
Ne ağlayıp duruyorsun
Ömrün ne kadar sanıyorsun.

(12.09.2001, Sakarya)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

Kalem Ağlar mı Kağıda
Aklımda sen, elimde kalemim
Tükenir yazmaktan, tükenmez
Herşeyim sana bağlıymış meğer
Ben de dahil
Seni bıraktığımda anladım
Kalemimle kağıtlara ağladım...

(02.08.2004, İstanbul)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

Kardeşlerimizin Kucağında
Savaş alanının sıcağında
Güneşlere eş yanmak mı
Biz biriz, ama her birimiz farklı
Kardeşlerimizin kucağında

Bir orman ateşi ocağında
Bir tas yemeği paylaşmak
Öldük ama kimin uğruna
Kardeşlerimizin kucağında

Yıldızların ışığında
Kurşun attık her yöne
Ne denir ki hakime, o da ölürse
Kardeşlerimizin kucağında

Bir örümcek ağında
Dolanmış ayaklarımız
Kıpırdamak imkansız
Düşünmek yasak
Ağlamak var
Kardeşlerimizin kucağında

Yıkık virane tüm şehir
Gözlerimin önünde
İnanmak ister mi yürek
Yok ettiğini masum bedenleri
Kardeşlerinin kucağında

Ve yalnızlık ömür boyu
Sırlarla geçen bir hayat
Anlatmak mı dile zahmet
Yaşamak mı kalbe zarar
Ölmek mi, kurtuluş
Kardeşlerimizin kucağında

Biz savaşan ahmaklarız
Vücutlarımız emanet bize
Cesetlerimiz ağırlık
Kardeşlerimizin kucaklarında

(24.11.2004, İstanbul
Brothers In Arms, Dire Straits)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

Karşıda Işıkları Yanıyor Şehrin
Karşıda ışıkları yanıyor şehrin
Elimde tüfeğim ve nöbetteyim
Aklımda sadece sen varsın
Bilmiyorum aslında nerdeyim

Karşıda ışıkları yanıyor şehrin
Yüzüme vuruyor rüzgar acımasızca
Kelimeler çıkıyor ağzımdan anlamsızca
Ama kalbimdeki sızı derin

Karşıda ışıkları yanıyor şehrin
Gözleri parlıyor nöbetteki erin
Kimbilir ne geçiyor içinden
Sade kalbi titriyor askerin

Karşıda ışıkları yanıyor şehrin
Hava soğuk değil ama serin
Damlıyor gözümden yaşlar
Dayanabilene ise ancak “aferin”

Karşıda ışıkları yanıyor şehrin
Gözlerim kapanıyor uykusuzluktan
Başım ağrıyor artık
Sevgilim nerdesin

Karşıda ışıkları yanıyor şehrin
Bir resim çiziliyor sanki
Model sensin ama
Resimdeki benim

(25.09.2002, Emirdağ)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

Kasım Yağmurları
Kasım yağmurları yağarken yüreğimde
Ben sensiz ve sessizce ağlıyorum köşelerde
Kalbimde sızın, gözlerimde hayalin
Sensizlik başıma vurmuş, başım duvarlara

Ağrı sızı boş, dünyadan ötedeyim
Sensizlik acısı bile sensiz çekilmiyor
Seni son bir defa görmek var ya!
Azgın sular, dalgalı denizlere dökülmüyor

Aç, bitap, karın ağrılarım azdı yine
Yine başımda sancılar, sensizlik sancıları
Ölüm belki de dost bana, arkadaş
O yolda her yiğit olurken canhıraş

Sitem, hep sitem sensizliğe
Kendimi verdim gürültülü dünyada
Ölüm gibi sessizliğe
Ruhum acı içinde kıvranır, bedenim leş
Deniz kıyılarında Kasım yağmurlarına eş.

(21.02.2003, Emirdağ)
Taha Yaycı

[GooD aNd EvıL]

Kayıp Uyku
Gözlerim derin sonsuzluklara odaklı
Gözlerimde yıldızların parıltıları saklı
Gözlerim karanlığa alıştı, aydınlığa düşman
Gözlerim uykuya hasret, uykusuzluk yaman

Ruhum *******i kendine dost edinmiş
Karanlık ruhumun üzerine perde inmiş
Yağan kar da sonunda dinmiş
Fırtınalar bulutların arkasına sinmiş

******* kaybettiğimi aratır yıllardır
Az bir parçasını bulsam da kârdır
Tüm mekanlar daima kısır, daima dardır
Bunlara sebep hep o yârdır

Kaybettiğimi ver bana zalim *******
Dilim söylemese de, gözlerim heceler
Bilemezsin ki ne acıklı bir duygudur
Gözlerim hasret kaldığı bir damla uykudur

Bazen kitaplarda aradım onu, bazen filimde
Bazen rahat yataklarda yattım, bazen kilimde
Hem kış, hem sonbahar, hem yaz, her iklimde
Değişmedi kaderim, belki çözüm ölümde!

(19.02.2003, Emirdağ)
Taha Yaycı