Kağan İşçen

[GooD aNd EvıL]

Bu Şarkı
mağlup olmuş orduların sessizliği seninle şarkımız.bense kavuşmalara öykünen son savaşçı.namludan çıkan son kurşun gibi.bir daha hiç yükselmemek üzere çekiliyor denizlerim.
şarkıların bölünüşü bir daha hiç haykırmamak üzere susuşudur belki hırçınlığımın nedeni.seni içimde öldüremedim affet beni birtanem.
sensiz akşamların yırtıcı yıldızsızlığı artık koymuyor inan.yıllara inat koyu hülyaların içinde çocuklar gibi koşturuyorum hala ve dün gibi gözyaşlarımın tuzu.samimiyeti,sıcaklığı bana hiç bakmayan bakışlarında gördüğüm an hayallerimdeki rengarenk uçurtmamı kaybetmiş kaçıp izbelere saklandığım anılarımın yorgunluğuna yenik düştüm biliyorsun.
yağmuru sevmiyorum artık çünkü sen hiç olmadın gökkuşağının aldatıcı anlamında.ve bulutlar ağlamadı bizim için hiç

[GooD aNd EvıL]

Bulaşıcı
gözlerin
salgın hastalık gibi
bulaştı her yerime

[GooD aNd EvıL]

Buluşma Anı
ölümüm senden senle olacak bir çırpırda
gürültülü doğacak o gün güneş bahçesine acılarımın
bir buluşma anı tadında bırakacağım evrene sesimi senli
kimbilir diyeceksin çocukluğunun ağlayışını saklamadan sevseydin yaylı çalgılar bizi anlatırdı sonsuzadek
bir kadının yağmurdan utanması gibi şimdi ölüşün
ya da yağmurun utanması ölümden senli

[GooD aNd EvıL]

Bulutları Yalnızlığın
göz yum ayrılığa aşk senindir
feryadını duysun çelimsiz vurgunu denizlerin
zıpkın yemiş şubat akşamıdır bulaşan düşüncelerine
sığıntıdır yürek beter tatmadıysa sensizliği ömre zarar
sakallarımdan utanmam yürüdüğüm kıyamete dönen akşam ayrılığı
firar etmem ölümden aklımın ucunda yine sen
sanmam senden öte olsun bulutları yalnızlığın

[GooD aNd EvıL]

Bulutlarla oynamak bitirmez bir aşkı
unuttun beni
bilmem ki hangi gül ezildi şimdi bir sokakta
hangi güz ağaçsız kaldı bir öğlesonrası
hangi yol varamadı menziline
nasıl oldu da ilk defa bu kadar büyük korktu ölüm
ve ben şair olduğumu anladım düğümlendiğimi sende
kapkara unuttum beyazlığını mutluluğun
yazılmamışlığın girdabında olmamak tek dileğim artık
sensizlik değil en acısı
anlatamıyorum galiba herşeyiyle tükenişini bir mevsim tablosunun
en acısı
seni istemeyi unutmak uğraşmaktan unutmakla
emin olduğum şehre kırıldığım bulutsuzluğuna
saklayabilirdi mutsuzluğumu ölüevi matlığına
hani gecenin kendi içne çekilmiş ihaneti gibi
haşır neşir hazırlanır ya sabah bekleyişsizliğine bir ayrılığın
çocukluğumu gizle ey ifadesizliği kahrımın
bulutlarla oynamak bitirmez bir aşkı
en çok natürmört bir tabloda maskara bir düş
adsız bir zevk çaresiz bırakır kaybetme korkusunu
sen korku değilsin
seni anlatamamak korku
ölümler bile kaçmadı gözümden
tek vargı bu
tamamlanmayacak hiçbir zaman
hep başka bir satırbaşına
atacak üzerine düşeni
tek yargı bu
sensizliğim
beni kendimsiz bırakan
yalnızlığımı böyle dipsiz
ipek teli kadar keskin yaratan
kendimden çok
şaşkınlığımı feda ettim ya haklılığına güzelliğinin
seni kıskandığım tek nokta bu olmalı

gerçek:
sen varsın
ben varım
ama biz yokuz
biz onlarız aslında
onlarsa çoktan göçmüşler
kendisizliklerinin ardından
sen ve ben ikileminde birleşemedik keder gözlüm
şimdi onlar olduk bizsiz
ayrılıklı birbirimizli onlar

bulutlara dantela işlemeyi unut sen haphayalli
arama yıldızların en parlağını
insan ne yapsa gözlerini göremez kendisizliğinin gözüyle
aynı noktaları paylaştık farklı sonsuzluklarımızla
iki taraflı birdik
tek taraflı iki
tanıdık yabancılaşma
çoklarımızı bitirdik
umulmadık çıkmazlarda
sonbahar fışkıran ellerinde avuçlarında
kuşların göğü bıraktığı bej bir saatte ağlamaktır mutluluk
gözyaşlarımla yıkaman hayallerini
doğuş anı gülüşünle içmendir acılarımı gözyaşlarımda

[GooD aNd EvıL]

Büyüttüğün Sevdanla Bırak Herşeyi
şiirleri yırttığın gece yıldızlara bakıp ağla
büyüttüğün sevdanla bırak herşeyi gel
harcadığın yıllarımla saatleri ölüme ayarla
tanımadığım yüzlerde kasırga gözlerde sel

efsaneler kabarıp süzülürdü içinden içime
ben olağanüstü yenilirdim zalim krallara
kandırmaca biter ramak kalır sensiz ölüme
bulutlarımın çekildiği yerde bir giz bin yara

hikayemi anlatır ayrılık evvel zaman içinde
paslı namludan çıkan kurşun gibi serseri
alnıma kimsesiz her yaprak değişinde
geldin derim unut imkansız dönüşleri

şimdi ömrüme yağan apansız sağanakla
anarım sana koşan yalansız yılları bitkin
üstüme bıraktığın şu sarsıcı kızgın yığınakla
ağlarım susuşun gibi içli bakışın gibi keskin

[GooD aNd EvıL]

Cadde Artığı
dudaklarımda cadde artığı
bırakmışım genç ütopyaları
gri sarnıcında birikmişim yüreğinin
karman çorman albümdür yaşanmamışça yaşanmış aşklar isteksiz kapısında evinin

[GooD aNd EvıL]

Cam Göz
evine kapandı rüzgarı
pençesinde kıvrandığımız
rüzgarı bakir sokak aralarının
içerimizde güneş sohbetli bir dünyanın hükmü
çocuk sesleri okşuyor caddelerini bakışlarımızın
korkmak yakışmıyor asi seslerimize
yürümeli ayak diremeden
kendi haline terkedilmiş cam gözlü bir kuş gibi aşk
şubat ikindisinin özenmesi bahara
özlemlerini kollayan ilk akşamlı kurşuni

yanlış kadahe mi sarıldım ki gene
niçin dargın gözyaşlarıma gidişinin gündönümü
sıcak güz gülüşünün anlamı
tebessümüdür ekşi şarabi kirpiklerimin

kavuşmak defterini kapadık
ölüm ya bu gidişin
gidişinin tekrarı
dalması gibi karabatağın denize
batması tığ ucu gibi kalbime
ölüm ya bu
çeker mısrasını ömürden
kömür gözlü yaralı bir gecenin
sonu olmaya istekli

nazını çekemem ayrılığın
sav şu ömrü başından
yeşilinden yoksun bu bahar
rengini yitirmiş dört mevsim
yarım kalan bu şiir gibi

[GooD aNd EvıL]

Can Simiti
uçurtma salmasam düşlerimle göğe
sevmeyi nasıl bilirdim göklere suskun kalabalık
kabak kafalı bir çocuk büyür ve tanır acıyı
kafasında hala dikiş izleri
tren yollarına bakıp ağlar mı hala kumrular anneee
benden bana kalan kendi kırıntılarım çocukluğumdan
ben ancak özlemlerimin devamıyım öyle çocuktan çocuk
ceplerimde hala kırık bilyelerim seni ararım kırık bilyelerim kadar kırık kalbim
ayağa kalkacak olurum yalan gelir bana düşlerim
sen gittin değil mi tren vagonlarında kaybolup
yıllarım gibi unutkan sadece o an
mektuplarımda yandı bir suyla çiçekli resimli
mütebessim resmin kaldı izbeliğinde fikrimin ince gülünün / arkadaşımın aşkıydın çaresiz şişelere sığdırdığım gemilerimizi/ kalbimde yüzdürüyorum şimdi
gözyaşlarımda yarattığım denize girelim mi güzelim
sen herkesten çok seversin denizi
gülüşlerin gibi maviş maviş
bende bıraktığın bir çift gökyüzünü
yama yaptım ağlamaklı bakışlarıma
sırf çocuklarımıza gülebilmek için
istediğimiz kadar çocuğumuz vardı ya
sokaklar bu emekçiler evlerin bu kendi halinde sesi
çiçek bahçemizdi
bitmiş öykülerden kalan o kekre tatsın sadece sen
ben kendimden artakalanım kendime
tadımsız sıcaklığına hayatımın
ben sendim sen ben hayat köşe kapmacasında
pışıııık çekerdik zamana küllenmezdi hiçbir ateş
boyut değiştirdi müziksizlikle ağaçların ıslanışı yağmurda
artık kovalamaca oynamıyorum zamanla
annem kızmıyor pencerede sımsıcak aksiyle
artık kollarının altından geçip kim kurtaracak seni ebe olmaktan
tek derdim kollarının altından
kim esecek sana
kim dil çıkaracak evden kaçmışlığımıza
dudak bükmeden sarışmak da çok güzelmiş sevgilim
ceplerimde hala kantinden aldığımız gazoz parası
kalpsizmiş be aşkım dünya
herşeyi bıraktım
ama hala her sabah yapmadan edemiyorum
bol susamlı bir simidi paylaşmadan arkadaşlarla
simitçilerin elleri elim oluyor uzatıyorum sana
üstüne yıldızları serptiğim can simitimizi

gökyüzünden öğrendik ya saymayı
yıldızlardı abaküsümüz
sabahlara hazırlanıyorum hala samanyoluyla
okul çantana bıraktığım' kaan.... i seviyor'a
çizmek için en güzel yıldızı

[GooD aNd EvıL]

Cinnet Geçiren Filozofun Son Sayıklamaları
beni affetme kırmızıdır ayrılık kan gibi su
içemezsin bir türlü toprağını sevmeyen ağaçtır kimliksiz
ölümcül komedidir günlük hayat
siz o akışta oyuncu
bense seyirciyim olanlara zamanım yok
aşık olmuşum bir bilinmeyene hesapsız dağınık pürtelaş
boydanboya hiçleşiyorum sana yaklaştıkça
ben ben olamam sende sıkılgan
serçeler seviştikçe çoğalır mavi bir cinayet olurum
duyduğun her ses cinnet geçiren filozofun son sayıklamalarıdır sevgilim
her ne kadar aşka cahil olsam da serseri sevmeye
ele geçirdiğin her sonbahar ben oluyorum ne yazık
ayrılığıma saldırdığın her anımı yorumsuz bırakıyorum