Gözde Hatiboğlu

[GooD aNd EvıL]

Hiç Korkmadım Aşktan
Hiç korkmadım aşktan..
Acıya acıya bazen yürüdüm üstüne..
Kanadı bazen her yanım..
Korkmadım..
Neler tükettim..
Yada kaç gece uykusuz kaldım..
Kurudu bazen ağlamaktan gözlerim..
Yine de değer aşka dedim..
Hataysa hata..
Yaptığıma pişman olmadım..
Keşkelerimin gölgesinde olmaktansa içim ferah arkamı döndüm..
Kazanmayı da kaybetmeyi de çoktan öğrendim
Sevda masalları yazacak sözler biriktirdim..
Ve sana öyle büyük bir şey vaat ettim ki, göremedin..
Bunun adı sevmekse ben seni sevdim..
Geç kalınmış değildir çünkü hiçbir duygu eğer deyiyorsa içindeki bir yere..
Sen benim sevda yerimdeydin..
Saatlerce kurulan cümlelerden anladıkların aslında anlayamadıklarının onda biri..
Anlamaya şans vermedin..
Oysa ben seni anladığını sandığım yerden sevmiştim..

[GooD aNd EvıL]

Hissedilenler İki Kişilik
Bir yer bul şimdi yüreğine sığınacak, her durumda minnettar olup kabul edecek.
Gitmek değil çünkü mesele, aslolan mücadele.
Görmedikleri ve söylenmeyen ötekilere, hissedilenler var iki kişilik, korkular alıkoyarken mücadele edebilmek mesele; kaldım o yüzden, yanındayım.
Ellerimde sevdadan yapılmış kelepçelerle, senden başlayıp sana biten günlerde, kolay değil sandıklarımla mücadele güven duygusuyla kolaylaşıyor.
Önce hayata sonra gözlerine güvendim ben, savurgan sözlerden uzak zamanın sınavlarını geçmeye çalışırken.
Bir tek içimdeki his tutuyor beni, endişelenmedim hiç gidersin diye.
İstersen sığınacak yeni yürekler bul kendine, savur sevdamı, incit sözlerinle.
Açılmayan telefonlar değil sadece, çabalarına ekle kendini de, kırarken acıyan gözlerini de ekle benim yüreğime.
Beraberiz çünkü aynı oyunda belki de aynı rolde, tek beden ve tek kalp var replikte.
Kaçmayı iş edindin de üzülmeden zor sevdayı anlaman.
Şimdi sadece izliyorum uzaktan, yokluğu fark ettiğin yerdeyim, üzülme bırakmam.
Savrulurum, incinirim yine de başlarım her yeni güne varlığına minnetle.

[GooD aNd EvıL]

Hoş geldim
Düşüm müydün yoksa düşüncem mi
Şimdi hangisinden vazgeçmeli
Attığım adımın ardından diğerini getirmeli
Sözümü kalp duvarlarında çınlattıkça
Gerçeklikte duyduğum ayaklarımın sesi
Bitmeyen yolculuk sendin oysa içimdeki
Şimdi yollardan mı vazgeçmeli

Sessizliğimde bağırıyor duyguya dair şeyler
Ayrıt edebilmek için suskunum
Duyduklarım kendimle hesaplaşmalarım
Masalsı bir son yazıp inanç mı pekiştirmeli
Sır saklayamıyor ki gözlerimin içi
Aksime düşen sensin mazlum bir gülümseme gibi
Şimdi gülüşümden mi vazgeçmeli

İronik bir tanımlama mısın yoksa, tutku mu
Şimdi düşünüyorum da aşkı temize çekmeli
Belki vazgeçmeden yeni anlamlar yüklemeli
Yeni bir gizli özne türetmeli belki de üçüncü tekilden
Başka bir biliş geliştirmeli düşlemlerden geçen
Sen dediğim aşkın en taze hali, erguvanlar gibi
Şimdi bahardan mı vazgeçmeli

Olağandışı yaşamları olağan yaptığımı sandım
Aşk üzerine senden yansıtmalar kattım
Kim bilir belki bitmiş bir sevdanın emanetçisiydim
Paramparça başlangıçlardayım sandım
Gerçektin sonuna kadar aslında da
Ben gerçeğine peri tozları katıp gözlerimi kamaştırdım
Nerde vazgeçtim nerde sevdalıydım karıştırdım
Şimdi bakıyorum da aynadan yansıyan yüzüme
Erguvan zamanında güzelleşen İstanbul gibi
Kendimi karşılıyorum kollarımı açtım
Hoş geldim…

[GooD aNd EvıL]

Hoşçakal İlkgözağrım
Nerde bıraktım seni sevmeyi
Yaz ateşine yakın gelirsin sanmıştım geri
Geldin, yanılmadım
Ben yoktum ama açmadım kapıyı
Serin bir rüzgar tadında şimdi aşk, yeni
Sen gibi değil hiçbir düzlemi
Sana dair ama yüzleştirmeleri

Baktıkça acıyor içim geçmişin aynasına
Bunca üzüntüyü nasıl taşımışım ben tek başıma
Yarılmadan çıkmaya çalışıyorum düştüğüm kuyudan
Şimdilerde yakınım hayatın ışığına
Aşk mıydı yoksa can suyumu bitiren bir şey miydi
Neydi yaşadığımız söylesene
Oyalandım durdum bunca sene bak, başa döndük
Yürek yanığı sözlerin özlemle birlikte canımı yaktı derken
Gerçeğin, ah yazık ki yanılan benim, aynı

Anlamadım ama hala olamayışımızın sebebini
Seni sevdiğimi söylemenin bin bir yolunu bulduğum zamanlarda
Sözlerimin üstüne söz koyup bekle dediğin zamanlarda ya da
En yakına gel, hani çalan şarkılarda gözyaşıydık ya
Anlamadım nasıl bir aşktı bizi baştan aşağı değiştiren
Nasıl bir vicdan hesabı yaptın da bana çizik attın hiç düşünmeden
Şimdi almam seni tabii ki hayatıma
Çok şey değişiyor fark ediyorsun
Sitemli sözlerin, gece yarısı seslerinin faydası yok
Sonsuz bir kalışa eş gidişimleyim, yalnızlığımda da yoksun
Seni sevmediğimi hiç söylemedim, giderken bile
Hediyem olsun sana yüreğim, sakla
Ben yeniden yaratırım aşkı ardından kalan varlığımla

Hoşça kal ilkgözağrım
Biliyorum hiç bu kadar açık veda yazmadım
Hoşça kal sevdalım
Ardından kalmadı akacak gözyaşım
Bunca yılı üst üste koyup dökümünü yaparken içim rahat
Ben aşka ve sana verdiğim söze sonuna kadar sadık kaldım
Hoşça kal canım
Hesabını tanrıya bıraktım

[GooD aNd EvıL]

Ilık Geceye İki Kelimem Var
Saat dokuz kırk beş. Akşamın ortası. Ezan okunuyor. Mevsim yaz ya ondan aydınlık sayılır daha ortalık. Gece kıyafetini giymedi gökyüzü henüz. Sersemletici bir günün sonunda evimdeyim. Aklımdan senler, benler, yaşanmış bir sürü detay geçiyor. Dün geceyi uykusuz ama sabaha karşı huzurlu bir dalmayla tamamlayınca gözlerimin acısı zorladı biraz. Ama bak sonunda günü bitirmeye yakınım.

Elimde eriklerim tabak dolusu. Katur kutur yemeye çalışırken gülümsetiyor sesi. Birazdan arkadaşımın nazik davetini kabul ederek yemeğe gideceğim. Ondan bastırsın diye midemi eriklere sığındım. Aslında esas istediğim yalnızlığımdan oluşturduğum kafesimde seninle olmak. Seni düşünmek. Yazdıklarını tekrar tekrar okumak, gülümsemek, ağlamak vesaire vesaire işte.

Çokça zaman oldu mektuplar yazmayalı sana. Kitabımın keyfini sürerken senle konuşmalarımı yok ettim. İçimdekileri dökemedim yazıya. Haksız bir kavga içimdeki dalları kırınca uzaklaştım kalemden kağıttan. Şimdi hüzne yakın oluşum oturttu beni sözcüklerin başına. Gözlerim dolu. Ağlamak gülmek kadar keyifli. Seni yazıyorum yine en derin duyguların arasında kaybolurcasına.

Bir çocuğun başını okşamak gibi bazen seni sevmek, merhametli. Alıngan bir anda ayağıma basan birine haksız yere bağırmak bazen seni sevmek, hırçın. Özlemin aklı baştan çıkardığı bir gecede tene su serpmek gibi seni sevmek, arzulu. Seni sevmek tanrıya yakın olmak gibi sevdiğim, koşulsuz. Sadece vermek sevgiye dair şeyleri, sonsuz. Bazen rutin, bazen değişik ama her haliyle güzel seni sevmek. Bir köşe başı bize dair, bir kuru buket, bir şarkı, bir an, bir bakış, bir söz seni sevmek, bir kenti baştan başa sanki yeniden inşa etmek.

Haziran oldu takvimler bak. En son mayısın on dokuzu civarında kalmışız biz. Söylenen sözler uykusuz *******in kapı bekçisi olmuş, seni sevenlerin tesellisi az biraz iyi gelmiş ama sen geldikten sonra esas kapanmış yara. Beni kırdığın sebeplerle yüzleşmen ve yetişkin bir tutum içinde anlattığın yüreğine şükranım var.

Es verdim yazmaya, gittim geldim. Lezzetli yemeklere eşlik eden kahkahalı bir sohbetle sana dair cümleleri içimden geçirdim. Eskiden olsa konu sana gelirdi canım. Oysa şimdi herkes sınırını biliyor paylaşımda. Yaraları alırken dostluklara da mal oldu geçmiş zaman. Neyse ben yine sana yakın, dış dünyaya uzak olduğum yere döndüm. Nerde kalmıştık canım, şükranımda. Gördüm ki bunca yaşananlardan ve geçen yıldan sonra deneyimlediklerimiz içselleşmeden hatalar bitmiyor. Hata yaparak bu noktaya geldi bu aşk. Her hata bizi bir adım ileri götürdü. Acıttı da. Şimdi öyle bir noktadayız ki her şey bitti. Sıfırlandı kronometre. Hayatımıza koşuyoruz, koşulsuz ve sonsuz bir aşk ile.

Uyku mahmuru gözlerim senli rüyalara yakın, hadi bitsin yazı duaya geç diyor. Sensiz geçen her saniye özlemli, sana dair dilekler sıralıyor. Hayat bugün de yenisine hazırlanmak için bitiyor. Yarın, yeni güne yeni bir renkle kanat çırpan kelebek gibi bizi bekliyor. Canımsın. Hayatımın hem gülüşüsün hem de gözyaşımsın. Aklımdasın. Yanımdasın. Nefes alışım, alınyazımsın. En çok da; iyi ki varsın. Ilık geceye iki kelimem var; seni seviyorum. Rüzgar kulağına fısıldasın. Sözüm var aldığım nefes bitse de sürer; bir ömür sevdalımsın.

[GooD aNd EvıL]

İçim Ağlar Ben Ağlayamam
Günün en kuytu saatleridir gündönümünden sonrakiler.
Gece; sessizlikle ve karanlıkla kol koladır.
Yalnızlığın boğazına yapıştığı olur.
Yastık yorgan düşmandır sanki ve bölük uykularda sorgulanır yapılan yanlışlar.
Regresif bir tutumla sığındığın yatağın savunmasız bıraktığı ortadadır.
İnadına kapatırsın gözlerini, acır göz kapakların.
Uyur uyanık bir halde geceye isyankarsın.
Düşünceler ve düşlemler birbirine girmiş, yaşanmış zamanlar tekrarlarken her seferinde yeni senaryolarla oynanır.
Her şey tamam olduğunda tek boşluk aşk kalır.
Aşk..artık sözlük anlamını bile kavrayamadığındır.
Aşk..bunca biriktirilenlerden sonra kalan ağırlıktır.
Doğruların değişiyor ve aşka yakın olmaktan korkarken, nesne ilişkilerini öfkeyle sorguladığındır.
İnpulsif çıkışlar yerini dinginliğe bıraktığında, gözlerimiz değince oluşan parıltıdır aşk belki şimdilerde.
Sana dair yürekten geçenler, korkular tarafından alı konulduğunda, günler takvim yapraklarından düşerken ve biriken duygular bir arpa boyu yol gidemeyişle yüzleştirdiğinde, harekete geçmeli diyendir belki de aşk demeye çalıştığım.

Her neyse yaşanan, şimdi fark ediyorum ki hayatın gerisinde bırakıyor.
Onca şey olmasına rağmen birlikte yarattığımız, baksan yıllar geçmiş algısı uyandıran aslında koca bir yokluktan ibaret.
Sevmeye çabaladığım şeyler boşlukta asılı duruyor.
Ötekinden emin olmak ve her baktığında bulmak sanırım özelliği yok eden.
Kıymet bilmek uzaklık ve kayıpla başlıyor.

Şimdi sana dair her söylemim noktalı virgülle kesilmiş.
Bağlaçlarımdan sonraki anlamlar aynı.
Bitirebilmek için başlamış olmak lazım sevgili.
Öyle bir yerde duruyorum ki şimdi;
Arzularımla çatışarak gideceğim yada küçük harflerle sessizlikte bekleyeceğim.
İlişkiler mesafelerle sınanır bilir misin?
Yaşadığımızı sandığımız şeyin gerçekliği şimdi uzaklıkla sınanmada
Kalırsan; zamanın tuzaklarına rağmen, sağlam attığımız temellere yeni duygular eklenir.
Gidersen; göz yaşlarımı görmediğin için üzülme
İçim ağlar, ben ağlayamam yitirilenlere..

[GooD aNd EvıL]

İçimden Düşüyorsun Sen
Ne var biliyor musun sevgilim?
Ben elimi korkak tutuyorsam sana yazacağım üç beş kelimeye,
Yada iki ileri bir geri hevesimi kursağımda bırakmaya yüz tutmuş çalmalara gebeysem;
İçimden düşüyorsun sen.

Heyecanıma eşlik eden çocuksu gülümsememden gözlerini arayan yanımı saklamaya çalışıyorsam,
Önemsediğine dair şeylerin aksini iddia eden tutumların zorluyordur beni.

Kaldığım yalnızlıklardan dalgın bakışlarla çıkmayı iş edindiğim şu günlerde, sana ait bir şey arıyorum kendimde, bulamıyorum.
Yeni mevsimde alt üst edilmiş toprak gibi içim, hava alıyorum da içime çektiğim sen değilsin.
Düşüyorsun tutamıyorum,
Düşüyorsun bari sen tutun aşk yanıma diyorum.
Arıyorum,
Her şeye rağmen diyorum,
Boşlukta uğuldayan tiz bir sese kalıyorum
Ve..
İçimden düşüyorsun sevgilim, engel olamıyorum.

[GooD aNd EvıL]

İçsel Bir Konuşma
Büyüdüğümü en çok anladığım zamanlar hep canımın acıdığı çıkmazlar oldu
Acıya yaklaştıkça öğrendim
Deneyimler biriktirdim
Hayatı anlamaya çalışıp metaforik cümleler kurarken, belki hayran bıraktım kendimi karşımdakilere
Ya ben?
Hayran mıydım gerçekten içimdekine?
Hissedilenle davranılan aynı olmadığında defanslarla korunmaya çalışırken, tüm silahlarla savunmasız bırakıp saldırmak hayranlık mıydı?
Ben mi seçtim hep imkansız olanları ya da gerçekten onlar mıydı seçimleri yapan?

Hep aynı oyunu oynayıp, hep aynı sonu yaşarken; niye sorusuydu her bitişte bekleyen
Ve korkak oynamaya alıştım.
Fark ettim ki aslında seçimleri hep ben yaptım..
Çünkü gücü elde tutmaktı aslolan
Ve güç seçmekti
Seçerken eksikliğin üstüne gidip, kendini bir başkasının boşluğunda var etmekti

Oysa dert sadece aşktı..
Cesurdu aslında yürek..
Aşkı ve ilişkiyi var edecek anlamları iyi bilirdi..
Ama değerli ve önemlinin birbirine karıştığı zamanlarda, nereye kadar çaba harcamalıydı?
Ya da ne almalıydı?
Sadece söylenen sevda sözlerimiydi etkileyen
Ya da birinin hayatının anlamı olmak mıydı cezbeden
Hırçın..
Acımasız..
Hatta duygusuz..
İşte duruş buydu korktuğu zamanlarda,
Şimdi değişti

Aynı dünyada ama ayrı gerçeklerle var olan bir karşılaşmadasın şimdi
Çatallı bir yol, ortasındasın
Üstelik sadece inançla çıktın yola
İnanmak istediğin sadece gözlerin derinindeki aşk;
Ama nesnellik o kadar güçlü ki özneye ulaşmak için çok zaman gerek
Zaman
Yine ezberim dediğin noktaya dönüşün farkındaysan
Zaman
En temel sorunsalın

Aslında bu sefer karşılıklı bir seçim görünürdeki
Bu sefer ikilemlerle değil gerçeklerle varsın
Hem çok güçlü hem de o kadar güçsüzsün
Ve şimdi;
Varoluşsal bakmak yüreğe su serpmek gibi
Çünkü şimdi ve buradasın
Hissedilen haz
Özlemi tatmadasın
Belki tanrıya bırakarak, kadere inanmalı ve misyonunu tamamlamalısın

[GooD aNd EvıL]

İki Satır Yaz Bana
iki satır yaz bana
___içinden ne geçiyorsa kelime olsun
bir söz söyle olmadı
___aklıma düşsün gecenin körü
yangın çıkart şehirde
___siren sesi olmasın, duman çıkmasın
çiğ tanesi ol seherde
___ılık halinle düş tenime

iki satır dedim de üç yap sonra
___uzat cümle olsun şöyle bol virgüllü
noktalama kullanma başka
___aşk değil de sade sen olsun içinde
bir şeker çal benim için bakkaldan
___çocukluğum gülümsesin sana
kabart denizi vapurların altından
___martı çığlığı korkuma düşsün

satırdan geçtim paragrafım ol
___hep uzasın gelişmesi giriş kıskansın
kompozisyon yazmayalı yıl oldu
___öğrencim ol ben aşk öğretirim sana
kalem tutmaya başladın ya
___acı katalım biraz o yazdırır
başa dön sonra iki satır yaz yine
___seviyorum seni de noktala

[GooD aNd EvıL]

İle Bir Bağlaç Aramızda
Normal dışı bir yaşantıyı normalize etme çabası mı benimki? Ayrıntılara takılınca dağılıyor insan, bir adım öteye gidemiyor saplanıp kaldığı bataklıktan. Bataklık.. İçine çekiyor sürekli, tutunabilecek bir şey yok; bırakmalı. Dipte ne var bilmek uğruna anormal tutumlara normal savunmalar bazen yetmiyor. Gerçeklikten kopuş oluyor sanki o noktada. Ne ki gerçek? Dezorganize bir aşk değil mi bu? Kendinle hesabında bile içerdesin, kimin kazanacağı belli mi? Aşk kazanacak. Hadi canım.. Neye göre? Yaşantıları kar saydığında üzüntüde artı bir, cepte. Ya yaşanamayanlar, sahip olunamayanlar.. Sabır gerek deme. Gerek ama. Sonu olmayan soyut bir tutunuş, sabır nerde sınanır ki?

Nedir sevmek? Kendinden çıkan ve ötekinde kendi yansıman. Hadi orda sübjektifsin, ya üçüncü çoğul şahısların gözle gördükleri, orda objektif değil mi aşk veya sevgili? Öyle.. Söyleyemediklerini anlıyorsun da, ya söyledikleri? Onları duyduğunda nereye oturuyor içindeki aşk-ı hüma’da? Tekil bir yaşantıda hayalini kurduğun, elini tutup sıkı sıkı sarıldığın, bir var bir yok, ne olduğunu, ne duyumsadığını bilemeyen, sözde sevdalı ama sevdayı dürtüyle karıştıran bir aşk nesnesine sahipken, tutunma çaban sadece kendi farkındalığın ve hislerinken, üstelik bunları çarpı iki yapmayı güç bela becerirken aşkı aşkça yaşıyor musun?
Sor kendine ne istedin de yüreğin doyumda? Hazzı tattıran, ağza bir parmak balla suskunluğa bırakan sevgili mi karşındaki?

Doğrular ve yanlışlar paralel çoğu kez, hayat eşit şartlar sunuyor birlikteliğe. Her zorlanma elbette bir adım öteye götürüyor. Görmezden gelme, kazdığın kuyunun aleti iğne. Nerdesin şimdi, ya sabır dediğin yerde. Aşksın.. Aşıksın.. Zaten aşık olamamak sorun değil ki. Eksik yanında kalmadı, ruhunun diğer yarısı sevgilin varlığıyla tamamlandı, tamsın. Peki sevgilinin yarımlığını tolere etmeye ne kadar varsın?

İle bir bağlaç, ikimizin arasında. Hep gözlerin içinde duruyor ve durdukça da yazık ki sevda sözleri deli ediciliğiyle savruluyor. Dudaktan kalbe, hissedilenler iki kişilikse nasıl git dersin ki kendine. Zaten de gitme. Sen varsan, yüreğin ve güvenin sonsuz bir sadakat sunduğu ölçüde sevgili var. Zaten gitme. Süreçler gösterir gidilecek zaman yolun sonunu. O yerde belki tek, belki yine ile bağlacıyla birlikte, kibar ama çaresiz bir veda durur kapıda. Senden geçiyorsa aşk, köprüler kurmaya devam sevgilinin uğruna. Daha sağlam, olmadı daha da. Sonra her şey sıcak bir gülümsemeyle tam. Korkum; dilim varmaz söylemeye, kalmazsa verecek, yetecek sen. Korksun sevgili o zaman. Bitkin ve pişman, söylenecek söz, aşk olsun. Olsun. Senle yada sensiz, hayat sadece aşk olsun.

Tut tutabildiğin kadar gözlerinin bebeğini aşkla, ekle sabrı da, yollar uzun. Bir hayata ne sığar ki daha. Belki yarın yokuz, belki yarından sonra. Hayat, kozasından çıkmış bir kelebeğin yaşantısı kadar, her yeni güne yeni kanat çırpışıyla. Elde his var, kıymeti bilecek soyut bir his ve dilimdeki yansıman; sevgilim. Kim bilir ömür senle ne kadar bahşedilmiş. Yine zaman, yine kader karmaşan. Hayırlısı diyelim, dile pelesenk oldu ya zaman.

Kalemden kağıda sinen mürekkep kokusunda, döndüm şu ana ve varlığına şükranla. İle bir bağlaç ikimizin arasında, ekleriz öyleyse bize dair her cümleye. Yaşadığımız ölçüde, sorular ve sorgulara rağmen realiteyi yok saydım yada kendi realitemize inandım. İlahi adalet yolun sonu ne de olsa. Şimdide varım ve sende varsın. Ötesini boş ver, ötesi varlığımız kadardır.