İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kendime Aşksız Bir Dünya Yarattım
bütün delillerini yok ettim sana olan aşkımın,
fikrimi tahliye ettim sevda tutsaklığından.
iştirak ettiğimiz tüm korsan kaçamakların,
cezasını çektim sonsuz hasretinle.
kat kat süngerler çektim aşkımın üzerine.
müşterek yaşanılana dair hiçbir hatıra bırakmadım.
mektuplarını dahi yeniden okumadım,
yırttım attım.
gözkapaklarım isyan bayrağı çeksede düş korkusundan,
yatağım yokluğundan buz kessede,
sensizliği bir kilo rakıya gömüp yattım.
kendime sensiz,
kendime aşksız bir dünya yarattım.

arasıra çöktü üzerime hasretin.
arasıra yandım sevda narınla.
arasırada bir başıma kaldım efkarınla.
ama çokta koymadı hani,
yandığım arasıra...

anlık bir şiddetle cüzdanımdan çıkardığım,
o ihtilal mağduru resmini,
her ne kadar görmek istesede canım;
hep barikatlar kurdu önüme,
terkettiğin kanayan yanım.
yokluğuna direndim.
radyo dinledim, gazetelere baktım..
dostlarıma sensiz dahi sonu mutlu bitebilen
umut dolu masallar anlattım.
anlayacağın,
seni unutmak için herşeyi yaptım.
kendime sensiz,
kendime aşksız bir dünya yarattım.

bazı gece yarıları hasretin kötü koysada,
bazı sabahlar ruhum acımasız bir yalnızlık duysada,
bazı gün yirmidört saat gönlüm özleminle dolsada,
bu ayrılığın sonu kahır, zulüm,
hatta ölüm olsada;
aşkını yüreğimden söküp attım.
kendime sensiz,
kendime aşksız bir dünya yarattım...


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kendime Yediremedim
ben seni gizlice sevdim
sakladım adını herkeslerden
kimselere bu aşkı söyleyemedim.
beş parasız akşamlarımın
ve serseri hayatımın yanına adını yazmayı;
kendime yediremedim.

yalnızca, günlüğümün kapağını adınla süsledim.
bir gonca gül çizdim, kırmızı,
sana en yakışan renkten.
her ne kadar uzak olsanda bana;
asla vazgeçmedim seni sevmekten.
ve sokağımdan kırmızılar içinde geçen bir gülü,
her gün sabırla seyretmekten.
vazgeçemedim.
günlüğümün kapağını adınla süsledim.
soranlara bir gül dedim.
çekindim.
onun adı GÜL diyemedim.
gül adın benim gibi bir serseriyle anılsın istemedim


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kırmızı Papuçlar
minik bir kız çocuğu dolaşıyordu,
kocaman bir şehrin uçsuz bucaksız kaldırımlarında.
bir kutu şekersiz sakız vardı ellerinde,
ve eskimiş bir naylon terlik,üşümüş çıplak ayaklarında.
babası hayat yenik düşmüştü,
annesiyse bir biçareydi hasta yatağında.
kocaman bir şehrin serseri kaldırımlarında,
bir minik kız çocuğu dolaşıyordu asemin adında...

minik bir kız çocuğuydu yasemin.
koca bir şehrin acımasız kaldırımlarında,
minicik sakızlar satıyordu.
çünkü eve ekmek getirecek babası yoktu,
anneside hasta yatağında yatıyordu.

dokuz yaşındaydı.
mavi önlükle hiç tanışmamış olsada yasemin,
doktorun yazdığı reçetenin çok para tuttuğuna aklı yetiyordu.
olmamıştı onun bir mavi önlüğü,
ders kitapları, olmamıştı okul arkadaşları.
hele hiç olamamıştı
minicik ayağında kırmızı papuçları.

yasemin dolaşırken yine uzayan kaldırımları;
hergünün tekerrürü,
yine aynı vitrininönüne getirdi onu küçük adımları.
ve bakakaldı gözleri ayakkabı tezgahına,
en çokta,sebebi, kırmızı papuçlara.
sonra istemeye isytemeye yürümeye devam etti,
dalıp dalıp giderek çok uzaklara.
gözleri yine dolmuştu yaseminin.
şu adına fakirlik dedikleri şey ne kadar acıydı.
hele o alamadığı kırmızı papuçlar,
küçük yüreğinde kocaman bir sancıydı.
düşündü bir an sonra papuçları unuttu ansızın.
şu an en mühimi,
hasta annesinin alınması gereken ilacıydı.
kırmızı papuçları olmasada olurdu.
hem ayağında yırtıkta olsa terlikleri vardı.
hem annesi iyileşince ona
nice kırmızı papuçlar alırdı.

lakin tüm sakızlarını satmış olsa,
annesinin bir tek ilacı etmeyeceğini adı gibi biliyordu.
ama buz tutmuş ellerindeki reçete,
parasızlığın ne demek olduğunu bilemiyordu.
hele tezgahta duran eczacı amca;
yasemine azrail gibi görünüyordu.

yinede yasemin tüm cesaretini toplayıp,
eczanenin kapısından içeri girdi.
hangi şartla olursa olsun;
annesinin ilaçlarını alabilmekti tek derdi.
reçeteyi nur yüzlü eczacıya uzattı.
yaşlı eczacı ilaçları hemen hazırladı.
yasemin tezgahın üzerindeki ilaçları,
kaptığı gibi sokağa fırladı.
nefes dahi almadan koştu, koştu, koştu.
ve eczacı ne olduğunu anlayamadan;
yasemin gözden kaybolmuştu.
sonra bir anda kendini o ayakkabı tezgahının önünde buldu.
birden gözleri kırmızı papuçlara doğru kaydı.
ve tek hamleyle onlarıda kaptı.
tekrar ölesiye koşmaya başlası.
eve varıncaya kadar koştu, koştu, koştu.
lakin bir kırmızı papuç alımlığı geç kalmış;
olan olmuştu.

annesinin cansız bedeni
tahta divanda buz gibi yatıyordu.
ve başında tüm konu komşu,
yangın gibi ağıtlar yakıyordu.

ve yasemin artık kimsesiz kalmıştı.
hadi başka çaresi yoktuda ilaçları çalmıştı.
lakin lanet olası o kırmızı papuçlar yüzünden
zamanında gelememiş,
bir kırmızı papuç alımlığı geç kalmıştı.
ve papuçlar iki numara küçüktü,
ayaklarına da olmamıştı.


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kıyım
goncagül büyümek ister.

bir hoyrat diyarın engebeli coğrafyasında,
filizlenmeye iştirak etmiştir bir tomurcuk sürüsü.
cürüm oluşturmak suçundan,
acımasız iklim şartları almıştır goncagülün yandaşlarını.
ayaz birer birer vururken candaşlarını,
dağlara gizlemiştir goncagül gözyaşlarını.

elverişsiz iklim şartlarına muhalefet,
goncagül büyümek ister.

zalim rüzgar büksede belini,
mütevasız yağmurlar kanatsada gözlerini,
cefasına şifa güneş görünmesede,
bir oğlanla kızı barıştırmak üzere;
goncagül büyümek ister.

küzlüğe dayanamamıştır zaten oldu olası,
çünkü sevgi vermiştir ona,
şefkat vermiştir toprak anası.
o hazan erken çökmüştür diyarbekir'e
toprak ananın bağrını seller götürür.
goncagülün yaprakları tül tül dökülür.

goncagül büyümek ister.

ama yaralıdır goncagül.
vurulmuştur en gülünden,
vurulmuştur en ömründen.
kolu kanadı kırıktır, yüreği buruk.
al kan rengi yanlızlıktan soluk soluk.

goncagül büyümek ister.
lakin,
komazlar usta komazlar.
vururlar adamı gülünün tam ortasından.
vururlar adamı gönlünün aşk sevdasından.
vururlar usta vururlar.
gül goncada olsa vururlar.
yaşatmaz gülleri gönlü gavurlar...


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kim
bu son mektup olmayacak
yine yazacağım sana.
hergün biraz daha uzaklaşmanı
hergün biraz daha benden soğumanı
yada kaale almamanı umursamadan.
hergün biraz daha yakın olacağım
hergün biraz daha sıcağını duyacağım
vede hasretini göhsüme bastıracağım
seni düşlerimden hiç çıkarmadan.

aramızda dağlar,
uçurumlar olsun takan kim
takmışsın koluna peş para etmez el adamını
kırıtarak yürürken ardından bakan kim
ben seni düşlerimde görüyorum
düşlerimdeki seni seviyorum.
bu mektubu al oku,
yada okuma yırt at.
ama içinde uhde olsun.
******* boyu düşün dur.
hatta kudur.
bu mektubu sana yazan kim!


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kim O Kapıdaki
kim o kapıdaki?
her kimsen git,
açmayacağım...
bu filmi çok izledim ben,
yalan olduğunu bile bile
bir daha kanmayacağım.
ne kadar acılı olsada yeni senaryon,
ne kadar iyi rol yapsanda;
bu defa ağlamayacağım.
özür dilerim evde annem yanlız.
filmin sonuna kadar kalamayacağım.


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kim Ölmüş
git..
hiç ardına bakmadan.
git beni bırakıp geride.
bakma ardına sakın.
git.
kim ölmüşki yalnızlıktan içeride.


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kime
artık çok yoruluyorum yaşamaktan.
bu kadar yorucu bir işi neden bukadar benimsiyorum ki.
kimin işçisiyim ben.
bu yorgunlukla bu yolda yürümek neyime.
ne geçtiki elime otuz yıldır.
kime çalışıyorum bilmiyorum ben kime.


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kimin Umurunda
sana geceyi yazmadım ben,
bahtımı yazdım son mektubumda.
gerçi gecede olsa yazdıklarım,
bahtımda olsa kimin umurunda...

sana sabahı yazmadım ben,
umudu yazdım son şiirimde.
gerçi sabahta olsa yazdıklarım,
umutta olsa hepsi kaldı geride.

sana acımı yazmadım ben.
aşkımı yazdım son nefesimde.
gerçi acıda olsa yazdıklarım.
aşkımda olsa sanki fikrinde..


İrfan Bakırcı

[GooD aNd EvıL]

Kimse
kimse sevemez ben gibi yüreğini parçalıyasıya
kimse öpemez hasretin kan revan gözlerinden hürmetle.
kimse bekleyemez
beklemek uğruna yitmeyi.
kimse tutamaz ellerinden hıçkırıkların
unutarak rengini tebessümlerin
yaşayarak gülüşlerde ölmeyi.
kaybetmeyi.


İrfan Bakırcı