Serdar Erdemir

[GooD aNd EvıL]

sakın gitme
bu şehir;
büsbütün çöker üstüme…
yokluğun dağ,dağ/
büyür içimde...
sakın gitme
kokun sinmiş tenime
seni soluyorum her gece
sakın gitme
-sakın
nefes alamam bilirsin işte.!

sakın gitme
bu şehir;
çığ gibi düşer üstüme...

kan kokan bu yalnızlık
bu voltada ki aydınlık
bu zift vari karanlık
boğar adamı, sakın gitme...

sakın gitme
ihanet kokuyor gece!
sakın gitme
ölüm;
köşe başında erketede.
sakın gitme
-sakın
dur
sen iki canlısın
farkında mısın.!

sakın gitme
ikimizden biri ölmedikçe!

sakın gitme
eceli güldürme kendine!

sakın gitme
bu şehir;
kâbus gibi çöker üstüme...

sakın gitme
-sakın
dur
paketteki son cigaram sana kalsın/
dumanını çekme içine,
sadece;
yalnızlığını paylaşsın...

2006 Temmuz

[GooD aNd EvıL]

ben geldim anne; sana geldim
giderken;
göz yaşlarınla içime bıraktığın/
son nasihatini yüreğime kilitleyip
yaşayacağım;
son gecenin iniltisiyle geldim...

büsbütün yılgın
büsbütün yaralı
yüreği kınında.!
durulmuş,arınmış geldim…

oy yüreğine vurulduğum;
aç koynunu
yaban kokusuyla geldim.
bu kez yalnız değilim
babamın haberi olmasın
içimde Allah korkusuyla geldim!

hava soğuk, al içeri anne
korkma ellerimde ki;
paslı kelepçelerden!
masmavi özgürlüğümü sırtlayıp;
doyasıya sarmaya,
koklamaya geldim…

üşüyorum anne ısıt beni
ürkek bir ceylan yavrusu/
yüreğiyle geldim…
titreyen ellerimi al avuçlarına;
ovuştur
baldıran acısıyla geldim…

uzat ellerini kurban olduğum
hasretini;
zindanlarda soluduğum.
gözlerini;
gecenin ürkekliğinde bulduğum
uzat ellerini sar boynuma
dönüşü olmayan;
bir yoldan geldim.sana geldim…

gelişim sanadır anne;
ellerim boş, kelepçeli!
gözlerim hasretinin nöbetinde
yüreği dopdolu geldim.
sana geldim…

sakıncalı tutkularla
kırılgan umutlarla
bir bana kalan;
deli başımla
eceli kapıda; bırakıp geldim.
sana geldim anne
yirmi beşlik değil;
yedinci yaşımla.
çocukluğumla
tek temiz kalan yanımla geldim.
sana geldim…

'Ankara'dan Elazığ'a' 1998

[GooD aNd EvıL]

Sadakatla sevdim inan ki seni,
Ele kulak asma yar,riyakâr hepsi
Minnet etmem gülüm,tadı kekremsi
Aşkla kondurduğum, busenin sesi
Hasrettendi, yoksa bilirsin beni

İçkili ağızla, öpmezdim seni.!

Kasım 2006

[GooD aNd EvıL]

dün gece; yeni kapıda
kimliğimi sordular...
netameli insanlar;
hürriyetimi sorgular!

elimde ki kırık saza;
uzun, uzun baktılar
—neden kırık bu saz?
—kırık çünkü çekemem naz!

köşe başında dün gece
kimliğimi soranlar;
alıp kafama vurdular
sazım yok, sözüm var
kırık sazımı aldılar;
çaldılar
çaldılar
“kütük” deyip yaktılar

sazım yok, sözüm var
hürriyetimi sorgular!

[GooD aNd EvıL]

sen hiç sevdin mi gülüm;
senin de yüreğin/
bir kuş gibi çırpındı mı derinlerde?

sen sevda nedir bilir misin
yalnızlığa sığındın mı?
bütün bir gece;
kararsız düşünceler sardı mı senide/
uyku hasretliğinde…

beş duyudan yoksun yaşadın mı?
soğuk ve hissiz
bir ama gibi sessiz
dilsiz
-yüreksiz
yedi yaşında bir çocuk gibi;
çaresiz kaldın mı günlerce?
ağladın mı hiç; gecenin
karanlık yüzüne inat/
gizlice…
ağladın mı gülüm
ağladın mı?
mutluluğunun mutluluğu;
ağladı diye!

ben ağladım; ve hâlâ ağlıyorum gülüm!

[GooD aNd EvıL]

Duy ki bu son çığlığımdır yankılanır kulaklarında
Son feryadımın resmidir durur şehrin sokaklarında

Seni bırakıp gittiğim İstanbul’da; duruyor mu yağmurlar
Duruyor mu hâlâ; saksında bıraktığım boynu bükük gül
Boynu bükük mü kaldı sonunda?
Güller sen kokuyor mu?
Sen İstanbul kokuyor musun hâlâ
Hüzünler demirlenince gözlerine!
Pusuyor musun karanlığına yalnızlığının
Yalnızlığını yanımdan alıp gittiğinden bu yana…

Hâlâ saçlarını toplayıp ta mı çıkıyorsun balkona
Rüzgâr korkusu duruyor mu saçlarının buğusunda
Söylesene;
Saçların ellerim olmadan nasıl karşı kor rüzgâra
Dağılır ak’lanır toplayamazsın sonra
Hayallerini yakıyor musun hâlâ sigara dumanıyla/
Mum alevi sıcaklığında
Yürek burkuyor mu, burkuluyor mu yüreğin
Kahveni her yudumladığında
Gözyaşların karışıyor mu içtiğin şaraba
Ben yoksam yanında, yoksam İstanbul’da?

Alışmış bu şehir bensiz durmaya, sende alıştın mı?
Alıştın mı ellerim olmadan karanlığa koşmaya
Koşmaya sevda dolaşan İstanbul sokaklarında/
Mektepli kız rüyasıyla…
Ne kadar sevda yaşamıştı bu İstanbul oysa
Belki de;
Ağır geldi sevdam, sana ve bu İstanbul’a
bu İstanbul denilen yalancı bahar suskunluğuna

Çığlıklarım yankılanıyor mu hâlâ yeni kapı limanında
Yeni kapı özlemiş midir dersin, özlemiş midir?
Göz göze oturduğumuz anlardaki imkânsızlığımızı
Biliyor mudur?
Biliyor mudur ki sen hüzün sarrafı ben sokak çıkmazı
İkimizden bir aşk asla çıkmazdı
Çıkmazdı biz varken bu İstanbul’da takvimsiz aşklar…

Çok değişmiş dediler seni gören dostlar
Adalardaki martılar, salacaktaki çocuklar
En son uğradığımız acı yüklü çapa
O hüzne müptela yenibosna
Hadım köyde ki;
Yaban kokan o dağlık yapı
O ardında aşk duran tahta sürgülü, kilidi kırık kapı
Ayrılık bu kadar mı yakışır bir insana
Ayrılık tepeden tırnağa yaramış sana
Yaramış yalnızlık bu koca gövdeli İstanbul’a ve sana

Gelsem tanır mısın, tanır mı İstanbul beni şimdi
Yoksa İstanbul’da sen gibi unuttu mu her şeyi
Unuttun mu kız beni, unuttun mu ey İstanbul
Unuttun mu İntizardan dinlediğimiz/ aşk kokan
Sen ve ben çağrışımlı ezgileri

Ah gülüm ne kadar da ayrılmış iki yabancı olsak da
Aşk duruyordur haylaz çocuklar gibi kalp dağarcığımızda
Tutsana ellerimden, az yaklaşsana, dokunsana yalnızlığıma
Dokunsana gittiğinden bu yana/
Soğuk iklimler dolanıyor bakışlarımda.
Baksana sen varsın hâlâ damarlarımda/ uzak durma
Yüreklerimizdir bu kabarıp duran bulutlar
Gitme az daha dur başlar şimdi hüzünlü yağmurlar
Islanırsın, ıslanır ela gözlerin yaralanır, kanarsın/
kanarsın sevdama!

Nazenin yağmurlarıyla ıslandı/ uçtu gönlü kırık sevdalar
Vakittir tomurcuklanan aşklar, evhamlı yara gibi kanar/
Kanar anı maşasıyla dağlanmış yarınlar…
Ah be gül yüreklim ne kadar acı veriyor bir bilsen ne kadar/
Senli çağrışımlar, İstanbul kokulu yıllar…
Giderken;
Katledilmiş bir yarın bırakıyorum kapına
Üşümüş bir çocuk hülyası duruyor kanayan şakaklarımda
Şimdi bir Anka kuşu gözlerimde ki maziyi utandıracak
Kirpik uçlarımda ki aksi rüzgâra kanat çırparak

Sahi sen hâlâ gidecek olan o karlı yol otobüsünde misin?
ve başın emanetinde mi ellerinin
Uzaklara uzanan o aklı firar yollarda mısın?
Sen gitmeye kararlı, ben aklı yarım sevdalı
Söylesene gidecek misin?
Gidecek misin, gidecek ve bir anı sarhoşluğunda
Yitecek misin?
Ey gül kokulu yar, sen bugün de benli düşüncelerin/
İntizar kokan saatlerinde
Kederden uzak o gül şehri İstanbul’da mısın?

Duruyor mu o mavi elbisen, giyince salındığın
Duruyor mu hâlâ ayaklarına taktığın
Bakır ve gümüş karışımı hal hâlların
Duruyor mu yolculuk azığın
Azık diye içinde taşıdığın erişilmez aşkın

İstanbul her ne kadar kurnaların kurumuş olsa da
Bakıp gözyaşlarıma utansın, utansın bir düşe aldanmış
Ayrılık dokuyan sahte sevdalar
Sen de utan yar sende
Aklına her düştüğüm anda…
Benli çağrışımlar elini kolunu bağladığında
Sende utan yar sende
Gidince; sevdiğinin aklı gitti diye konuşulduğunda

Gittiğinden bu yana;
Sensizliğin uğultusu çınlıyor kulaklarımda
Sensizlik duruyor hâlâ, sokak kapısının çığlığında
Adımlarını sayıyorum iki ileri bir geri
Gelgitlerde eteğinin rüzgârı teğet geçen sesi
Kim bilir
Aklın bendemi kaldı yoksa unuttuğun geceliğinde mi?
Ayağındaki hal hâllar bile bu gidişi sevmedi
Benim sevmediğim gibi…
Bir düş gibiydi seninle yeni bir güne uyanmak
Bir düş şimdi seni sensiz yaşamak…

Oysaki hesapsız sevmiştim seni; kitapsız!

Dinle; işte yine o şarkı, evli ve barklı
Sarı odaları hüzün kapladı…
Perdeleri giderken sen mi çekmiştin
Yoksa karartma *******i yeniden mi başladı
Işığın girmez oldu odama
İçimin son aydınlık kalan yanı…

Beni sorma; çok yoruldum
Yağmurlardan bıkar oldum