Mustafa Yaralı

[GooD aNd EvıL]

İşte BU BENİM

Gönül yaylasında son yaz da bitti,
Karları eridi buzum kalmadı.
Kadrini bilmeden fırsatlar gitti,
Zamanı saymaya lüzum kalmadı.

Mevsimler mevsimsiz mevsime döndü,
Yılları tarihsiz tarihe gömdü.
Ateşler söndüren ateşim söndü,
Küllerin içinde közüm kalmadı.

Testi testi içtim acı ilaçtan.
Terk ettim davayı döndüm amaçtan.
Bir muhâlif rüzgar esti yamaçtan,
İzlerimi sildi, tozum kalmadı.

Kıl-ü kâle döndü dilde belâgat.
Kör kötürüm oldu cümle ibâdât.
Fenâyım, fenâdan ettim ferâgat,
Ayakta duracak özüm kalmadı.

Aptal oldum sarhoş sarhoş gezerim,
Kim ne derse desin iştu bu benim.
Aklımı mat etti bozuk düzenim,
Dünyada, ukbâda gözüm kalmadı.

Dostları küstürdü nefis zâlimi,
Her ne desem arz edemem halimi.
Bilmem ki hicâbım söze mâni mi?
Bir yüze bakacak yüzüm kalmadı.

Ne garip sevdâ ki, dertli belâlı.
Avcıya av oldu gönül maralı.
Kalbinden zülfikâr yedi Yaralı,
Ağrım, sızım, sazım, sözüm kalmadı.
7.08.1999

[GooD aNd EvıL]

Kaçmak İSTEDİKÇE

Yüreğim yanıyor, yine mihnetten,
Kaçarken, mülevves lağıma düştüm.
Huzur bulamadı gönül, kasvetten,
Nefsi emmârenin ağına düştüm.

Nefes aldırmıyor bin türlü keder.
İçimdeki kurtlar yine mahveder.
İşlerim düzelmez, tersine gider,
Yine muhannetin bağına düştüm.

Dünyalı, dünyayı başıma yıktı.
Yerle gök birleşti, hışımla sıktı.
Düz değil yollarım,hep yokuş çıktı,
Geçit vermez derdin,dağına düştüm.

Soluduğum hava, zehir mi zehir.
Gözyaşım içimde çağlayan nehir.
Dert yaşım bin asır,fakat elli bir,
Ömrümün karanlık çağına düştüm.

Yaralı yaralı böyle edâdan.
İmdat bekliyorum hoş bir sedâdan.
Kaçmak istedikçe şerden, belâdan,
Patlamaya hazır, mayına düştüm.

03.07.1997

[GooD aNd EvıL]

Kaderle KAVGAYA GİRİŞTEN VAZGEÇ

Ey gönül; ara,bul,kavuş O Nûra,
Karanlıkta gidiş gelişten vazgeç.
Ne kusur ararsan kendinde ara,
Elleri şikayet edişten vazgeç.

Nefsin özenmesin ite,çakala,
İnsan olmak için fırsat yakala,
Karışma yosmaya.saça,sakala,
Sakin ortamları gerişten vazgeç.

Boy ölçüşüp durma fareyle,fille,
Anlamaya çalış,sen seni,ille,
Sözünü kısa kes,uzatma dille,
Ârifin yanında bilişten vazgeç.

İçin yosun tutmuş,kokuşmuş kuyu,
Börtü böcek dolu,bulanık suyu,
Gayret et,çabala,ıslâh et huyu,
Dedim ki,dedi ki,demişten vazgeç.

Zamanın boş yere akıp gitmeden,
Ömür sermayesi henüz bitmeden,
Hüsrâna uğrayıp zarar etmeden,
Şeytan ile alış,verişten vazgeç.

Her işe başlarken sonunu gör de,
Âkıbeti seni sokmasın derde,
Doğru yerde, doğru kararlar ver de,
Kaderle kavgaya girişten vazgeç.

Ne zaman varırsan farkın farkına.
Hayatın akışı girer arkına,
Karşı koyup durma Hakk’ın çarkına,
İş işten geçmeden,bu işten vazgeç.

05.07.07

[GooD aNd EvıL]

Kafeste YARALI KUŞ BIRAKMADI

Ne oldu gönlüme,gönlüm ne oldu,
İçimde dışımda hoş bırakmadı.
Farkına varmadan âlemler doldu,
Beni sığdıracak boş bırakmadı.

Arttıkça artıyor efkar dem be dem,
Devasız halimi kime arz edem,
Azatsız tutsağım, nereye gidem,
Derdiyle belasız baş bırakmadı.

Zülfünde perişan olduğum dilber,
Ben çile çektikçe zevk alıp güler,
Dünya nimetini önüme serer,
İçinde mihnetsiz aş bırakmadı.

Bağrıma saplandı bir paslı gama,
Ciğerim yanıyor kalp yama yama,
Kıyametler koptu duygu dünyama,
Başıma atmadık taş bırakmadı.

Yıkıldı şahlığım,kâşânem virân,
Döküldü yapraklar,mevsim de hâzân,
Sinemde yandıkça âteşi sûzan,
Kurunun içinde yaş bırakmadı.

Şeydâ bülbül gibi sarardım,soldum,
Kendimi güllerin har’ında buldum,
Bir aşkın elinde oyuncak oldum,
Bana eğlenecek iş bırakmadı.

Sabır neye karşı,nereye kadar,
Elbette her nefsin bir eceli var,
Bana mesken oldu isimsiz mezar,
Kafeste Yaralı kuş bırakmadı.

07.01.1999

[GooD aNd EvıL]

Kâmil BEY--------4

Hem çoban ol,kurda kuzuyu yedir,
“Hem de kainatta eşsizim “dedir,
Doğruysan bu sözün ispatı nedir,
Dönme ilk sözünden, dur be Kâmil bey.

Nerden çıktı bu dâvânın aslı ne?
Yakıştı mı ehli Tevhit nesline,
Kanım aksa ak kağıdın üstüne,
Akar göz yaşlarım yur be Kâmil bey.

Hani efendilik,soylu asalet?
İnfazın yargısız,bumu adâlet?
Bizi karanlıkta koydun nihayet,
Artık sizin olsun,nur be Kâmil bey.

Gelinen noktada şaşırttın beni,
Kaptanım; sayende battı bu gemi,
Gerçi küp küp içtim elinden demi,
Şimdi kaynak daha gür be Kâmil bey.

Öyle gün gelir ki şahlar,melikler,
Yem olur kurtlara,etler,kemikler,
Şu kara topraklar,kara delikler,
Senide,beni de, yer be Kâmil bey.

Doğruyu arasan bunca iğnede,
Derin bir yaram var dertli sinede,
Yaralıdan duymamış ol yinede,
Ayrılık içime, kor be Kâmil bey

11.07.2000

[GooD aNd EvıL]

Kâmil BEY-------3

Mayam Muhammedi,Halil dir soyum,
Katiyen olmadı ihânet huyum,
Allah’a açıktır şu gönül kuyum,
Nankörlük edene kör be Kâmil bey.

Birazda engin ol,hep göğe çıkma,
Harabat ehline tepeden bakma,
Eğer arif isen hiç gönül yıkma,
Elinden geldikçe ör be Kâmil bey.

Çile dostum olmuş dünde,bu günde,
Günahım,sevabım işte önümde,
Şayet sultan isen ilmi ledünde,
Beni destan etme,”şer” be Kâmil bey.

Muhannet gelince,muhabbet öldü,
Melekler ağladı,şeytanlar güldü,
Fitne yetmiş iki fırkaya böldü,
Kapat o defteri,dür be Kâmil bey.

Sizler hep sağ olun,ben zaten öldüm,
Ölümü kendimin içine gömdüm,
Vefasız her şeye sırtımı döndüm,
Vur nasıl vurursan,vur be Kâmil bey.

Yiyip içip eğlen,gün et gününü,
Dikeni bana ver,sen al gülünü,
Fakir fukaradan çevir yönünü,
Atını zengine sür be Kâmil bey.

“Aman efendimci” dalkavuk fertler,
Kıskançlık hissiyle yolunu bekler,
Kim bilir kimler mert,kimdir nâmertler?
Sen nasıl görürsen, gör be Kâmil bey.

11.07.2000

[GooD aNd EvıL]

Kâmil BEY------2

Sence mâkbûl olan kurumu,yaş mı?
Önüne eğilen riyâkar baş mı?
Senin gönlün gönül,bizimki taş mı?
Nerde emin belde,“TÛR” be Kâmil bey?

Bilmem sen mi haklı,yada ben miyim?
Kalleş mi,nânkör mü,gerçek er miyim?
Gün gelir gül koklar,gül derer miyim?
İçime batıyor, hâr be Kâmil bey.

Kendi hüküm koyan kaçmaz hükmünden,
Dostlar bizâr olmaz,dostun yükünden,
Sende benim gibi çile küpünden,
İçemedin zehri-Mar be Kâmil bey.

Canımı yakarken bağrımdaki ok,
Onların sırtı pek,karınları tok,
İçimdeki ateş cehennemde yok,
Dışım soğuk soğuk, ter be Kâmil bey.

Yüreğim sevdalı,elimde nasır,
Sırtımdaki dağlar,dağları taşır,
Karanlık dünyama tam yarım asır,
Aramak mı suçum, “fer” be Kâmil bey?

Münkir ordusuyla âşığın şevki,
Zerrece azalmaz çoğalır belki,
Himmetin,ikramın,tâltifin ne ki?
Götür isteyene, ver be Kâmil bey.

Kapanır mı sandın,beni her söze,
Biz öze bakarız,elden ne bize,
Can veririm amma bastığım ize,
Nerde öylesine, er be Kâmil bey.

11.07.2000

[GooD aNd EvıL]

Kâmil BEY----1

Korkun yoksa casus neyine gerek,
Gel de beni bana, sor be Kâmil bey.
Nerde o duyarlı,o hassas yürek,
İncelik,nezâket,zor be Kâmil bey.

Keyfiyet senindir,âriflik buya,
Aslan payı sundun,dedikoduya,
Beni rüşvet diye verdin kadıya,
Ciğerime attın,nâr be Kâmil bey.

Neden yok,nerde yok,nasıl yok sana,
Ağzından bal akar,dilinden mânâ,
Her şey gayet güzel,çok hoştur amma,
Sözü ispat etmen, zor be Kâmil bey.

Mürşit diye ilân ettin kendini,
Tercihindir yalakanın zengini,
Parlak buldun kimi ihvan rengini,
Kimine bakışın, mor be Kâmil bey.

Övüldüğün yere postunu serdin,
Zengini şımarttın,fakiri yerdin,
Fitneyi uyardın,havayı gerdin,
Neden “doğru sözlü”, hor be Kâmil bey.

Tiyatroya döndü irfan meclisi,
Erliğini bozdu burda er kişi,
Niçin kuruttunuz gülü,nergisi,
Hani bülbül gibi, yâr be Kâmil bey.

Her söz yorulmadan size ulaştı,
Müzevir dillere yalan bulaştı,
Kavramların ipi nede dolaştı,
Çöz bu kör düğümü,sar be Kâmil bey.

11.07.2000

[GooD aNd EvıL]

Kamil İNSAN OLMAK İÇİN

Kâmil insan olmak için,
Tutunacak dal gerekli.
O, BİR dalı bulmak için,
Arayıcı, hâl gerekli.

Muhammed’i bu dergaha,
Vâsıl olan çıkmaz daha,
Gönül gibi pâdişaha,
Nefis gibi, kul gerekli.

Varına,var ekleyene,
Dost kahrını çekmeyene,
Aba hırka bekleyene,
Kor ateşten, şal gerekli.

Yerin göğün her katıda,
İnsan denen bu yapıda,
Pişmek için o kapıda,
Ölümüne, kal gerekli.

İlim,irfan mektebinde,
Aşıkların meşrebinde,
Ariflerin sohbetinde,
Arı,çiçek,bal gerekli.

Aşk şarabı içilince,
Benlik dağı geçilince,
Gel yurduna seçilince,
Edep,erkan,yol gerekli.

İki gözü BİR görmeye,
Aşk alana aşk vermeye,
Kahr’a,lûtf’a yüz sürmeye,
Sabır,şükür bol gerekli.

Yaralıyım; özü söze,
Bağlayalı döndüm köze,
Çiğlik haram olsun bize,
Yana yana,kül gerekli.

03.03.2006

[GooD aNd EvıL]

Kandiller YANAR

Yeter ki istesin Zât-ı irâde,
Gönül sedâsında kandiller yanar.
Gökteki yıldızdan daha ziyâde,
Gönül semâsında kandiller yanar.

Ne mübârek; Recep,Şaban,Ramazan,
Hidâyet rehberi,Hazreti Kuran,
Muhâmmed’e biat edince insan,
Gönül cefasında kandiller yanar.

Rağbeti görenler,Berat ederken,
Namazda miraç’a doğru giderken,
Hakk’a ulaşıp da,Halka dönerken,
Gönül binâsında kandiller yanar.

İçinde Kadir’siz bin ay gördüğün,
Kuran’ın sırrına yapılan düğün,
İhlâsla,özenle,aşkla ördüğün,
Gönül serâsında kandiller yanar,

Yerle gök arası dolunca O nur,
Sıdk ile sabreden kemâlât bulur,
Müminlerin yüzü hep aydın olur,
Gönül simâsında kandiller yanar.

Güneş gibi yansız,O nurlu Kâbe,
Bir kalpte olunca; duru pâk,sâde,
Kul Hakk’ın elinden içince bâde,
Gönül fenâ’sında kandiller yanar.

Gel diyen; bu gece kendi gelince,
Âşık; Mâşuk’una vuslat edince,
Tarifi imkansız zevke erince,
Gönül bekâ’sında kandiller yanar.

Hak gelince bâtılların battığı,
Aklın idrak edip,özün tattığı,
Yaralı kalbimin secde yaptığı,
Gönül yarasında kandiller yanar.

03.01.2000