Hasan Ulusoy

[GooD aNd EvıL]

Yanık Gönül Yaşamak

yorduğun karıncalar kadere kül taşıyor
yangınların söndüğü zamanlardan haber var
yiğitlerim bahtına kurumuş gül taşıyor
karıncalar köyünde bir aşık vuslar arar

yanık gönül yaşamak ölüme çare olur
çöllerde açan gülün kaderine yanarım
karanlıkta kör gönül serapta seni bulur
söylediğin sözlere aldanırım kanarım

bu sessiz ağlayış mı gönlüme çok gördüğün
bu vadide yalnızım börtü böcek yoldaşım
habersiz ayrılığın acısını bilmezsin
ağrıların içinde çare arar bir başım

sessizliğe bürünmüş ses göstermez yar sesin
nefesine muhtaçtır gönlüme diktiğim gül
son sabahı yaşarken değse bir an nefesin
etrafında gam döker delice deli bülbül

yorduğun karıncalar seni getirse bana
her parçamı yem yapıp doyururum beslerim
seher vakti ses ararım gönül mıhlı divana
gözlerime yaş serper derdinle heveslerim

[GooD aNd EvıL]

Ardı sıra götürmez

Umudum, hayalim aldı başını
Gider beni ardı sıra götürmez
Derman dertten fersah fersah uzakta
Merhem dersen acı verir bitirmez

Zaman akar acı ile keşikte
Yüzüm çürür bıraktığım eşikte
Hayal rahme düştü umut beşikte
Ninnilerim yetiştirmez yetirmez

Haddim neyse dost dediğim bildirdi
Âşık etti ardı sıra yeldirdi
Beni değil düşmanımı güldürdü
Çöle saldı yöresinde yatırmaz

Bazen sitem iner bazen gam iner
Çarkı düzen tutmaz hep aksi döner
Gökler mihnet olur üstüme biner
Arzum uzak alıp bana getirmez

Bu Ulusoy nasıl adam olacak
Korkarım ki olamadan kalacak
Bazen derler sevdiğin yar gelecek
Bu söz tutar beni yere batırmaz...

[GooD aNd EvıL]

Efendim

A efendim gönlümde baştanbaşa hasretin
Harlanan alevleri yıldızlara nur saçar
İhlâsa yatkın gönül dualarda kıymetin
Uçuşan hayallerim yoluma düşer nâçar

Bu kul kulluk için dostluğuna yönelmiş
Mübarek bir akşamdır ruhunu arıt kirden
Tövbe için mücrim kul kalbi elinde gelmiş
Her gün büyüyen dünya küçülüverdi birden

Anladım bir imdadın duyulduğu an bu gün
Anladım anlamsızca yandığım hülyaları
Pes etti hain nefis ruhumda bayram düğün
Yıktım senin izninle yok ettim olan varı

Efendim ah efendim âhımdan kan akıyor
Riya ile yaralı tövbelerim kaybolmuş
Yıllarımı verdiğim dünya canım yakıyor
Ahrete teşne adım boş hayale kaydolmuş

Yürüdüğüm yol senin benim olan neyim var
Bir ulvi dost elinden bu ellere gelmişim
Sıktıkça sıktı beni bana yaban bu diyar
Bunca bitmez günahla seni sultan bilmişim...

[GooD aNd EvıL]

Sönmesin Bu Yangınlar

yorgun düşen ırgatın hülyasıdır bir tas su
bu sevimsiz dünyanın neyi benim doğrusu
biriktirdim dağıldı tersten esen yel ile
sessiz yanan ağıtlar hangi canın ağrısı
hangi ilin mağduru hangi yolun yolcusu

sönmesin bu yangınlar yansın, yakarak yansın
dinmesin gözyaşlarım aksın, akarak yansın
yatağında dev gönül halime nazar kılıp,
yummasın gözlerini baksın, bakarak yansın
ölümsüz yangınlara yanan yansın dayansın.

uğradığım her mekan aç dediğim her kapı
her kapının fevkinde açık bekler bir kapı
can sığar ceset girmez sanki iğne deliği
açılır bir emirle geçilmeyen dar kapı
emaneti bekleyen kutlu bahtiyar kapı

ırmakların donduğu mevsimler tutuştu bak
ateşlerde yürürken üşür donar el ayak
bu sevda terk-i gönül bu beden bir virane
bana düşen pişmanlık bana düşen ağlamak
bahtımla gel emrini beklerim ağlaşarak

sır bilirdim yanarken ağrılardan geçmeyi
zilletlerin ağında yanıp yardan geçmeyi
katledilen bülbüller güle nağme dökerken
kışa sine açarak yaz bahardan geçmeyi
gönül hala düşünmez halktan Hak’ka göçmeyi

[GooD aNd EvıL]

Ben Derdine Yanarken

Nerde avuçlarıma koyduğun kızıl güller
Çıkrıktan ümit çıkan kuyularda sen yoktun
Sultanlığı boş duran gönlümde velveleler
Işıksız mahfillere yüreğimi alıp soktun
Nerede yüreğimi tutan has nurdan eller

Duvarında çılgınca yazısız mana tutan
Viraneler sancılı kaybettiği ne varsa
Bir amansız dev oldun sevdamı yiyip yutan
Uzaklaşan gönlüme bak gönlün dost ararsa
Ben bahtıma kızarak bahtıma derim utan

Sultanlar saltanatın titreyen gölgesinde
Bir yanık gönül arar sızlanıp girmek için
Kaç geda bekleşirken bir cemal hevesinde
Nasip ararken ruhum vuslata ermek için
Teslim olan benliğim can bulur dost sesinde

Bir kurşun uçuşu gizlice gelip düştün
Sihirli değneğiyle can veren kutlu peri
Mübarek sıfatını şimdi kimle bölüştün
Hayalimde hayalin gittiğin günden beri
Ben derdinle yanarken sen eğlenip gülüştün

[GooD aNd EvıL]

Gözüm Hep Ötelerde

Eşiğine gözlerim yaş döker hicran ile
Açılmazsa bu kapı yangınlar nasıl sönsün
Ne yapayım can için canan bilmez can ile
Gam içinde bunalan ruhumda acı dinsin.

Geçer gündüzü ezen densiz günsüz *******
Aklaşan saçlarıma zaman zehrin dökerken
İçimde büyür gider bağrımı yakıp deler
Ayrılık gecesinde ince şafak sökerken

Bir mübarek nazardır dünyama düşecek nur
Huzursuz zamanların ökçesinde yüreğim
Her paresi bir dağın zirvesinde bulunur
Sözlerimi duymayan bir fitneye gereğim

Çok yalnızım yalnızlık benim halimden bezmiş
Alevlenen yüreği bir nazarın kül eder
Vuslat kaçak ceylandır kırk dağ öteye tezmiş
Kırılan ırmakların kırk yamacı yol eder

Eşiğinde çürüyen varlığımdır ben değil
Benliği tökezleyip düştüğümde bıraktım
Gözüm hep ötelerde taşıdığım can değil
Ben beni gördüğümde zaten benden ıraktım...

[GooD aNd EvıL]

Fırıldak

Bir döndü durmadı döndükçe döner
Şeytani aşk ile coştu fırıldak
Gittiği yerleri kendinin sanar
Hırs ile her yöne koştu fırıldak

İnsanların meşgul oldu tersiyle
Fikir aldı ehl-i fitne kursuyla
Nefsi arzularla dünya hırsıyla
Dolarak kaynadı taştı fırıldak

Hezeyanlar kustu yine susuldu
Yağ yaktı dil döktü sesi kısıldı
Şerefsizin arkasından asıldı
Vardığı beldede şaştı fırıldak

Namussuzun dik âlâsı irisi
Değişken dönmedir fitne çerisi
Bir kere döndü mü gelmez gerisi
Der devrin dengesiz puştu fırıldak

Gittiği noktaya dönüp gelmedi
O yerdeki erdem neydi bilmedi
Kırk çelme yedi iflah olmadı
Düşman sofrasında aştı fırıldak

Düşünmedi çıkış sebebi neden
Belki bilerekten belki bilmeden
Kadın bile olmaz derler dönmeden
Bir anda kırk menzil aştı fırıldak

Varlığı yoklukla yıktı giderken
İnanmış zümreden çıktı giderken
Ekşidi bozuldu aktı giderken
Varıp bir lağıma düştü fırıldak

Lazım iken el üstünde tutulur
İşi bittiğinde alıp atılır
Bayram günü revaç bulur satılır
Sonra derler günün geçti fırıldak

Dur be Hasan biri alınır belki
Maya meselesi çok iyi bilki
Akıllı değildir her kurnaz tilki
Her zengin kapının “hoşt”u fırıldak

[GooD aNd EvıL]

Beni Cezbeden Sevda

O yasak sevda mıydı içimdeki tutuşan
Gelişime sebep o yasaklanan duygu mu?
Karamsarlık içinde umuduma katışan
O muydu ifsat eden en mübarek duygumu?

Yüküm sana yaramaz sırtım çerçöp tel, diken
Son durakta dururken harekete az kala
Ben oldum bir ömürlük bu berbat yükü çeken
Çıktım bu son mezada bakan yok mülke mala

Yasaklanan sevdanın vebali bu çektiğim
Bu yanışın odunu ben taşıdım yıllarca
Çalışıp didinerek bir umuttu diktiğim
Bir hayal için girdim hayat denen bu borca

Önümdeki kapanan yolların bir başında
Kutup yıldızlarının körlüğüne aldandım
Bu kafesten çıkış yok kurtuluş sır taşında
Yasaklanan sevdanın oduyla yakıp yandım

Suları sel ederken önünde gidene bak
Sen son dem çaresiydin son andaki kurtuluş
Çevir tokmağı açılsın ölüm ayrı yaşamak
Beni cezbeden sevda bilineni sezip buluş

[GooD aNd EvıL]

Son vakite ilk ayak

sır tüten sevdaların dumanında boğuldum
çığırtkan gece kuşu penceremde vurulmuş
bir zaman girdabında telef olup yığıldım
bulanık deli sular bilmem nasıl durulmuş

taşıdığım yaftadır sevgilinin kolyesi
içimdeki bahara neden güller yüz vermez
zamanın saçlarında hayatın velvelesi
asra karşı arsızlar kaşı yıkar göz vermez

sürgünü sürülenler ayakta alkışlıyor
vahşet günü diz kırar masum yüzlü zebani
baykuşların keyfine bülbülü gül taşlıyor
bana yatkın sevdalar yüreğimde yabani

beklediğim vuslata sırt döndüren bir kaç şey
altından saatlere meydan okuyor zaman
her puştun ağzındadır Mevlana’dan kalan ney
soğutulmuş şüpheler ruhuma vermez aman

izzetli güzellerin gönlünde gönülsüzler
göklerin dövünmesi hangi çağın aklında
harama yatkın nefis şehvete tutkun gözler
küllenen dünyaların olmadı ki farkında

[GooD aNd EvıL]

İlk Fırtınası Gönlümün

toz toprak çırılçıplak düşerken yükseklerden
dalgasına sarılıp diz döven okyanusun
doğruluşu iğreti doğrusuzca bir yerden
son titreyişi belki ruhundaki fanusun.

ateşte gezer akrep iğnesi cana değer
yokluğun kapısında varlığım kirli zemin
öksüzleşen hayattır dost gönlüne baş eğer
çarık çorap sevdası belasıdır özlemin

gök hamlesi kudretin kuruttuğu bedende
suların zilletine razı olmuş her toprak
kırılan parçaların çürüttüğü can bende
ipek için doğranır böcek ağzında yaprak.

ah bir lahzacık başım koyduğum güzel sine
uyuttuğum rüzgarlar fırtınaya dönüyor
bu gün bir gün yaşadım giderken öylesine
aklımı saran ifrit bende beni deniyor

gönül çelenlerine tüneyen körpe kuşlar
ateşten yuvalarda sefa sürsün gönlünce
toprağa isyan eder bağrımı ezen taşlar
en son mekanda duran ilk makama gelince