Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Duydum ki...

Duydum ki,
Güneşin keder terini damlattığı
Mevsimin nemli dudağında
Evleniyormuşsun...

Ah! ..
Acı pıhtılı kan döküldü mü gözlerine
Çünkü, o anda üzerimde ki yağmurlar kan atarak
Karanlığın şemsiyesi benliğimi kapatmıştı
Anlamını ve anılarını alarak
Kuyuların bakışına bırakmıştım

Sensizlik sessizliği yüreğimi yakan kor
Ruhuma saran düşlerin donukluğunda kar

Seni nasılda sevmiştim
Rüyaların boyasını ufuklara çekmiştim
Yüreğimin sevda dallarını sana itmiştim
Şimdi ise yağmurlu cinayetinle yoksun
Hayatımın çiziminden çekip gittin
Ruhuma taş yığılarak
Istırabın kırbacında bitmiştim

Zamanımın penceresine sen dokunurdun
Kalemimin duygu tahtasında sen okunurdun

Bir vakitler seni,
Nasılda altın ufuklarda ısıtmıştım
Beynimi emen sevda süngeriyle fısıldamıştım
Düşlerimin üşüyen arazisinde seni işaretlemiştim
Sözlerimin dişleriyle, avuçlarımın kelebeğiyle
Senin gözlerini kafa odamda ısırmıştım

Hayatıma bir karabasan gibi çöktün
Yüreğimin kalabalığına yağmurunu döktün

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Duygularımı Parçalayan Mayın

Senin adın dudaklarıma kanca
Senin izin düşümcelerime karınca
Seninle olan hatıralarım
Yüreğimi kıran dev ayaklı ağırlık
Seninle yürüyen satırlarım
Duygularımı parçalayan terli mayınlık

Tanların sönüklüğüne sorduğum gölgesin
Acıların kırık depreminde durduğum sukunetsin

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Duygularımın İçinde

Duygularımın içinde ses olan,
Düşüncelerimin harabe odasında yankı bulunan.
Edebiyat sesimde dayanak,
Satırlarımın damlasında kaynak olan.
Bir ses ver, ruhumun hüznüne yaklaş.
Bir nefes yansıt, yüreğimin hicranına ulaş

Kalemimin hazanlarında çırpınan,
Anların dişlerinde parçalanarak kırılan.
Şiirlerin anları seni resmeder,
Sözlerin kanları seni seyreder.
Bir güllere ulaşılan zerafetin nehiri,
Bin günlere kaçışılan hicranın sehiri.
Sen ise gönülden ıraklaştın,
Gözlerden uzaklaştın.
Sesim sesine hasret,
Gözlerim gözlerine ahdet.

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Ey Gülüm...

Ey..! Rüyalarımın penceresine gizlice yaslanan
Ey..! Hülyalarımın perdesini sinsice aralayan
Ey..! Düşlerimin pergelini izlerinle karalayan

Hayallerimin damlasında akan sen, gözlerimin boğuntusunda bakan sen. Her anımdan zihnime kurulan, her yanımdan fikrime vurulan, her yazımdan sonra sislerinle oyalayan: Günlerimin şafakları senle doğar, Gözlerimin nemleri seninle batar.

Sana olan sevdaya son vermişken, umutsuz sevgiyi zamanın kuyusuna gömmüşken, karanlığın işaretine ulaşmışken... karşıma çıktın. Tebessümün ruhumun kalıbında dondu. O günün damlası kan sızarak kalbimi yoran, günlerin teni gözlerime dolan, güllerin rengi gönlümü soran. İsmin canıma mimlenmiş, cismin kanıma milleşmiş. Sancılı kalıp içersinde kavrulup duran ben. Gözlerimiz kilitlendi: Sana olan sevdam yeniden filizlendi. Bakışlarında şiir satırları gördüm, tebessümünde hatırların izlerini buldum. Belki de bu umutsuzluğun alevinde mantığımı söndüren boş ve uzak olan sevda düşüdür. Gözlerim gözlerini arıyor, sözlerim sözlerini sarıyor...

Beni ret etseniz de, yüreğinizde set çekseniz de; sizin gönlünüzü sıkacak, ruhunuzu daraltacak gelişmelerden uzak kalacağımdan emin olabilirsiniz.

Var oluş istikameti iki kanattır: Biri sanatla medeniyetin dairesine ulaşmak, diğeri de ihsanların gayesinde bulaşarak ufuklarda süzülmektir. Var oluşun istirahatı iki kanattır: Biri kişilik ve kimliğin olgunda şahsiyet donanımı, diğeri de şahsiyetlerin olgunluğuna ayna olacak ve bütünlük içersinde tamamlayacak eştir.

Benimle hayat yolculuğuna çıkmayacaksanız da; çürük bedenimi sahiller boyu sürükleyerek, yumuşak kumların batışıyla ağır ağır yürüyeceğim. Aydınlık gözlerin ufkunda gündüzün perdesi kapanarak, gecenin karanlığına benliğim yaslanacaktır. Üzerime yığılan zifiri karanlığın bağrıyla size olan hislerimi derin kör kuyulara atacağım. Gözlerimi dolduran geniş deryanın ıslaklığı yüreğime çökecektir. Ve... Sizler; meçhullerin bir daha açılmamak üzere dikenli güllerin bahçesinde gölgenizi kalbime gömeceğim.

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Ey Güzel İstanbul

Ey güzel İstanbul. Senin teveccühünde eriyerek
Çilelerin zahmetinden, Lâçinlerin kapısını çalarak
Yaratanın rahmet damgasındaki eşsiz güzelliğini açarak
Geçmişin silinmez vesikası Ahmetlerin imzasını izliyorum.


Var olmanın yolunda kanatlanarak uçuran
İstikametlerin geniş ufkunda yükselen
İslam medeniyetini bağrında buluşturan
Asırların sislerinde, güzelliklerin kıvılcımını oluşturan
Zamanın izinde araç,
Asırların dizlerinde amaç olunan.


Bin bir çile ve zahmetlerle yoğrulmuş
Hakkın rahmet pınarı ile sulanmış
Güzelliğin şafağında medeniyetlere zirve olmuş
Genişliğin menzilinde ademiyetle yıkanmış
Zihinler de dalgalanan, fikirlerde yankılanan
Altın kubbeli şehirler sultanı İstanbul.


Ruhumuz da ses, gönlümüz de nefes olarak yansıyan
İnkişaf değişimin, ikbal gelişimi ile günümüze yaslanan
Hak çağların istikameti ile aydınlıklarla ayna bulunan
Nesillerin istirahatında ilim - irfan deryasında yaşatan
İstanbul senle yaşarım, sende içimde...


Geçmişin kuyularından vakarla kopup gelen
Günümüzün göz bebeklerinde kalabalıkta bulunan
Asırların değişimlerine öncülük eden
Şehirlerin estetiklerine özellik ve güzellik olan
Ey güzel İstanbul’um. Senle yaşarım, sende içimde


İstanbul mavi kubbe ve mavi tülbent
Çağların parlayan örgü kimliği
Nesillerin paklanan inci kişiliği
Sanata gönül koyan inkişaf kilidi
Kültürel donanımın geniş kapısı
Dillerle kaplanan, gönüllerle dolanan
Altın ufuklara kazılmış ve yazılmış addır. İstanbul.


Feyiz ışığı olarak insanlığa meşale olmuş
Vuslat gözünde ümmetin iftiharına sebep olmuş
Ulvi gayelerle medeniyetlere ulu olmuş
Çağların üstünde çağlara zirve olmuş
Ey güzel İstanbul...


Çağının ilerisine mesafe taşı olan âlimlerin ocağı
Çağının temeline mesafe başı olan sanatçıların bucağı
Çağının yoluna mesafe yaşı olan sancakların karargâhı
Vuslat gözünde manevi bekçilerin bayraktarlığın istirahatgahı
Ey İstanbul. Senle yaşarım, sende içimde...


İstanbul hatırların neşesinde gül kokulu diyar
İstanbul satırların nasirinde güzellik şehri
İstanbul kıtaların nazarında geçit köprü
İstanbul parlak donanımlı şehir üstünde şehir.

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Ey..!

Ey çöl seraplarına kapanmış canım
Ey göz serhatlerine saklanmış sazım
Ey söz şerbetlerine yapışmış sazım
Ey köz kalemlerine yığılmış yangınım
Şiirlerimin destesi seninle okunur
Duygularımın bestesi seninle dokunur

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Eyüp Sultan da Hayalin

Eyüp Sultan türbesinde hayalini gördüm
Yakarışların sızıntısında gözyaşı döktün
Ellerin semada; başın düştü, dilin doldu
Ulvi kapılarda yüz sürdün
Senin anılarınla gün saydım

Eyüp Sultan da hülyalarıma kapattım
Eski mezarlığın ölüm vuslatını içtim
Geçmiş günlerimizin gönül yasını açtım
Senin sevdana gizlice kaçtım

Damarlarımızı çekelim şu güzelliğin yaygınlığında
Kanlarımızı akıtalım hakikatlerin genişliğinde
Ruhlarımızı ulaştıralım ufkun enginliğinde
Senin ellerin ellerimde zamanları ezelim

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Gecenin Mahkumu

Hırçın dalgalar vuruyor yüreğime
Kırgın avuçlarım bulutları tokatlıyor
Dağın başına saplanan güneşi boğazlıyorum
Gözlerimle taşlanan güneşin bedeni
Alnı yaralanmış tepeye çökerek
Birden etrafıma kara kanını fışkırttı
Akşamlar benden katil oldu
Katlimin sessiz fermanında
Yıldızların uğultusu başıma doldu
Gecenin demir duvarlarında mahkum oldum

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Gitme

Gitme, sensizlikte ellerimi uzattığım
Zihin sandığında karıştırdığım
Özlemin aynasında seni izlediğim
Gönlümün duvarına çizdiğim
Ruhumun tablosunda işlediğim
Geleceğimin atlasında işaretlediğim
Anılarını, anlamını, umutlarımı alma benden
Rüyalarımı koparma, düşlerimi kapatma

Gitme, sevda çiçeğimi kanlandırarak
Yüreğimden çıkaramayacağım acıya batırma
Ruhumun sarsılan ezikliğinde
Kaybolan izlerinin ardında kaldırımlara düşürme
Mecnun sayfalarımın çizikliğinde
Serseri kalemimin kan saplayışında
Hüzün denizinde yüzdürme

Senin anılarının koynunda damarlarıma
Seninle yorulacak sancıların havuzuna daldırma
Senin gölgenin boyunda düşen enseme
Yıldızları çökertme, ayı dondurma
Samanyolunu gözlerime söktürme
Akşamın mehtabında karanlığa döktürme
Sokakların yüreğime çarpan sesinde
İsminle yankılanarak uzaklığa daldırma

Özkan Karaca

[GooD aNd EvıL]

Gittin Gideli

Sen benden gittin gideli
Şizosfen günlerin sataşmasıyla
Gölgemin ardında yitik kaldım
Gönlümün acısında ezilerek
Senin şimşek gözlerin
Ummanların yerine yıkık vurdu
Anıların kâbus bakışıyla
Vakitler bana deli oldu

Uzaklığın dilinden acı azık aldım
Hafakanların çarpıntısıyla
Yüreğimi kıstığım sert veda yeli
Karlı geçmişin soğukluğuyla
Sevdamın kuşunu sensizliğe saldım

Duygularıma yığılan sevda sesli sular kurudu
Alnımın zindanında sensiz yerin örümceklerle tutuldu

Yıldızların gözlerimde kaynayan batışı
Bulutların sözlerimde kanayan ağlayışı
Sukutların ellerimde kapanan sıkıntısı
Rüyaların kalbimde kararan sığıntısı
Sessiz gelen, sensiz geçen
Günlerin yağlı kemendli intizarı
Seni bana hatırlatır
Parçalanan düşlerin bezleri
Geçmişin sürur tuzağına batırır