Bülent Özcan

[GooD aNd EvıL]

EZGİSİ MAVİ


Usul usul açıyorsun içimde
düş ırmağı bir göğü güzelliyorsun
bir ezgi düşürüyorsun mavi
kanatlanıp güzü elliyorsun

Usul usul açıyorsun içimde
uzun bir zamanı demliyorsun
yokluktan geliyorsun hünerli
bir ömrü yeniden deniyorsun

Usul usul açıyorsun içimde
sözcük sözcük çoğalıyorsun
bir imge oluyorsun bu şiirde
dokunduğum an kanıyorsun

[GooD aNd EvıL]

FİLLER KİTAP OKUMAZ ŞİİR YAZAR


Harflerin gövdesinden kan mı sızar
Ürkütülmüş sözcükler nereye kaçar
Nasıl taşır zaman bunca yalanı
Şiir mi bu yazılan; neden, fakat;

Filler kitap okumaz şiir yazar! ..

[GooD aNd EvıL]

GELİNCİK TOZLARI



Okumadan atladığın sayfalar,
Hayatının kırık notlarıdır...
Anılar, şimdi o yorgun sular;
Bu şiirin kanayan rüzgârıdır...

Her ırmak kendi göğüne yaslanır,
Her kuş kendi göğünü gök sanır...
Sahiplenerek yürüdüğün o ömür var ya;
Havada uçuşan gelincik tozlarıdır...

[GooD aNd EvıL]

İZ-DÜŞ-İM

Ey zaman
kırık aynam
bu kez
yanıltma beni
Nakıp Ali'nin* sinemasında
hüznü gıdıklayan
makinist olayım

[GooD aNd EvıL]

KANAYAN ÖMRÜM BENİM



Anam
Hep aynı güzel kadın
Duygulu içten cana yakın
İkizim
Üşüyen sıcak yanım

Anam
Yüreğimde süren ışkın
Göğü kuşatılmış mavi
Şiirimi yurt edinen kuş sürüsü
Çağlanın çağıldayan yeşili
Sürgün göğümün yağmur bulutu
Çocukluğumun yitik türküsü

Anam
Ateşin ağzı
Acının yalazı
Serçenin kanı
Ruhumu seyre durduğum aynam
Tanrıya komşu bahçem
Çocukların kiraz çaldığı

Anam
Umudun soluk alışı
Suyun kendine akan tarihi
Toprağın alın teri
Rüzgârın uyuduğu vadi
Yarım kalmış şiirlerin adresi
Kelebeğin çiçekten elleri

Anam
Kendini doğuran kadın
Yunus'un bilge yüreği
Kanayan ömrüm benim

[GooD aNd EvıL]

SAVAŞ

Savaşın dili olsa konuşur
Yüreği olsa duyar
Gözü olsa görür
Dilsiz yüreksiz kör savaş
Çocuklara nasıl kıyar
Nasıl insanları öldürür

Savaş kara bir bulut
Üzerinde insanlığın
Demoklesin kılıcı gibi durur
Meydan okur insanlığa

Asırlardır sürgün umut
Boynu bükük durur onur
İnsan bir gün savaşı
Yenince insan olur...

[GooD aNd EvıL]

SEN ELMASINI YEDİN!..


Sen elmasını yedin
Göğün kuşları hatırlamıyor seni
Unuttun yüzünü sildin rengini
Sesine ihanet ettin
Sen elmasını yedin
Göğün kuşları hatırlamıyor seni...

[GooD aNd EvıL]

S U R A Y İ N L E R İ



I.



Sözcüklerden yel değirmenleri yapan şair

yanardağları yüreğinde eriten şair

her sözü imbikten damıtan şair

sahaflarda unutulmuş kitapların hüznü

çivitrengi

kanar

şimdi



II.



S e n gönül dergâhında çile dolduran derviş

s

ı

r

r

ı dökülmüş aynaların sarrafı

d ü ş / ü n

k i

yolunu şaşıran şahmaran

sinsi bir sin gibidir zulasında simyanın

siner sesine suların

d

ö

k ü l

ü

r .

.

h .

a n

r ı

f r

l a

e l

r r

i u

s



III.



Misli menendi görülmemiş

o sevdalı gül/üşü/n

şiirine

d

ö

k

ü

l/e

n

kül/dür şair

dayayıp şakaklarını namlusuna

z

a

m

a

n

ı

n

.

.

.



IV.



G

ü

n

e

ş

e



i

n

a

t kendisi ol/an rüzgâr

en yağız atlarını koynunda t

a

ş

ı

y

a

n rüzgâr

ışır gergefinde o çetrefil sevdanın



V.



Samanyoluna bağdaş kuran turnalar

harlı kanatlarıyla

çobanyıldızlarına yol gösterir

denizkızları susar



VI.



Ey şair

yüreği yeryüzü katarı bilge

ecesiz bir ecelle kuşatılmadan daha

s

ö

z

c

ü

k

l

e

r

i u

y

a

n

d

ı

r

.

.

.

[GooD aNd EvıL]

YALNIZLIKTAN ÜŞÜYOR İÇİMDE KELİMELER


Kederden kendime köprüler yapıyorum
Kıldan ince kılıçtan keskince köprüler
Her köprüden bir şiir okuyup geçiyorum
Yalnızlıktan üşüyor içimde kelimeler

Yüzünün denizinden atlaslar biçiyorum
Kendimden çok uzağa gitsem de çok kereler
Şiir ki salt coşkuyla yazılmaz biliyorum
Yalnızlıktan üşüyor içimde kelimeler

Çok ölmüş bir şairim yıldızlardan daha çok
Dalında uğuldayan şu rüzgârdan daha çok
Çok ölmüş yoksul ölmüş ama en erken ölmüş
Yalnızlıktan üşüyor içimde kelimeler

[GooD aNd EvıL]

ANKA KUŞU


Koparır bir fırtına,
Alır seni sırtına.
Seni hiç incitmeden
Taşır masal yurduna.

Çocukları çok sever,
Onlara hep "gülün" der,
Ve gülünce çocuklar,
O da bizimle güler...