Güneşin Kızı

[вσυя∂¢αη]

Uzak Bir Yurt Köşesinde Dağıstan'ın






Kesif duman kaplamış her yanı
Ve önünde dumanların zalim bir ordu.

Nereden gelip, nereye gidiyorlar?
Kalmıyor ardında mutluluk ve huzur!

Bu koskoca orduyu sordu, garip bir çoban,
“Çarın ordusu”dur dedi askerlerden biri.

“Be hey anlayışsız, şu muhteşem görüntü,
olabilirmi ki sizin şu yoksul dağlarınızın? ”

“İşte fark elinde, basit bir tahta parçası
ve bizde toplar, tüfekler, tuğlar! ”

“Biz de ucu parlayan süngüler, sizde
çıplak nasırlı eller, bre anlayışsız! ”

Çoban sessizce geri geri çekildi,
İlk kez görüyordu böyle kalabalık.

Amma sıyıramadı kendini onlardan,
Zalim bir Kazak yumruğuyla yıkıldı yere!


Ortalık karışmıştı bir anda,
Genç dağlı zıpkın gibi, kalkmıştı düştüğü yerden.

Kazak ise ne olduğunu anlayamadan,
Süngülerinin pırıltısında can vermişti.

Süngülerden daha zalim kamalar vardı,
Zulalarında o sakin ve yoksul dağlıların.

Kanlar içinde bir çuval gibi yere yığıldı Kazak,
Onu ne ordusunun büyüklüğü, ne Çar,
Ne de kutsadığı İsa kurtarabilmişti!


Onlarca asker üşüştü bir dağlının üzerine,
İnce kemikli, ince yapılı bir çoban,
Demek ki dalına basıldığında
Müthiş bir savaşçıya soyunabilirdi!

Komutan “hayır! ” diye bağırdı bir an,
“Durun! Onu canlı istiyorum! ”

Kızgın kalabalıklar bir an durdular,
Nefesler tutuldu ve kan içindeki dağlı,
Yerden, tozlar içindeki kalpağını aldı,
Sallanarak ayağa kalktı, sendeliyordu,
Sonra kumandanın bir fiskesiyle,
Yeniden tozlu yola düştü.

Dağlarda ve yabanda dolaşmaktan,
Pırıltısı yitik deri çizmelerinin tabanını kumandan,
Yoksulun karnı üzerine bastırdı.

Dağlı acıyla kıvrandı, yine de ses çıkartmadı,
Buralarda acı duyulsada belli edilmez
Ve yiğitlerin kanına dokunan
Onursuzca ölmektir.

Her memleketin farklı bir geleneği,
Ayrı bir kanunu vardır, doğaldır.

Dağlarda herşeyin üstündedir şeref
Ve dağlı karakteri; her türlü zorluğa karşı,
Dayanma, sabır ve yürekliliktir.

Sonra küstah bir bakış fırlatır,
Çizmenin zorba sahibine.

Bir de Dargice bir sövgü patlatır
Ve söylenir gırtlaksı sesler çıkararak.

İnsafa mı geldi ne kumandan?
Çeker ayaklarını, döner çevirmenine:
“Ne diyor şu çulsuz! ”

“Vahşi hayvanlar ancak,
Aklıyla göremediğinden işini,
Tırmalar ayaklarıyla! ”

Bu hakaretten sonra ne yapar bir kumandan?
Ölüm değilmi dir bunun yanıtı?
“Yaşşa sağlam adam şu kumandan!
En iyi dağlı, ölü bir dağlıdır zaten! ”

Uzak bir yurt köşesinde Dağıstan’ın,
Garip çoban bilgisizliğin kurbanı,
İlk ve son kez tanıdı düşmanını,
Uzak bir yurt köşesinde Dağıstan’ın!

Çoğu, bir kez gördü belki de işgal ordularını,
Küçücük halklar, boyundan büyük işler!

Binyediyüzlerde Dağıstan,
Gelişmemişliğinin ve örgütlenmemişliğinin,
Kurbanı Dağıstan!

Köylülüğünün, doğa sertliğinin kurbanı,
Kendi güncesinin kahramanı,
Kendi sınırlarının sırlarında Dağıstan!

Bil ki kendinle yaşamak yetseydi,
Şu kibirli ve haris insanlığa,
Bugün sen derin nefesle,
Yakıyordun ciğerini,
Dağıstan oksijeniyle!

Binyediyüzlerde göz açmamış Dağıstan,
Sağını solunu bellememiş belli ki.

Kendi yağında kavrulmak
Ve kendi külünde ısınmak,
Uzamak tutunmadan hiç bir şeye!

Ah sırnaşık sarmaşıklar!
Nefret ve illet ile bakar sana Dağlılar!
Sen tutunarak ve yapışarak,
İhanetle nemalanmış bir hain!

Klavuz belli ki yakınlarda bir köylerden,
Buruşuk yüzünde kiri yüreğinin,
Kimbilir kaç rubleye sattı
Kardeşlerinin atak, delişmen kanını?

Arkaya doğru uzanan bir yılan gibi,
Ordu geçiyor, yoksul damlardan
Ve yanmış ekinlerin önünden,
Yılanın yüz ifadesinde bir “Goliot” edası.

Şimdi kavruk teniyle dağlının cansız bedeni,
O tozlu köy yollarında boylu boyunca yatıyor!
Ve avuçlarında sımsıkı tuttuğu,
Bir gümüş haç saklı, Kazak askerin!

[вσυя∂¢αη]

Affet Beni

Acı çektim, keder süzdüm,
Sensiz yazda da güzdüm,
İstemeden seni üzdüm,
Bilemedim, affet beni.

Yüreğimi sanma bir taş,
Yaktı sevdâ denen ataş,
İndi de gözlerinden yaş,
Silemedim, affet beni.

Bilmem ki; nasıl söylesem,
Yoksa sükût mu eylesem?
Aşar gelirdim istesem,
Gelemedim, affet beni.

Lâyıksın köşke-saraya,
Unut beni git oraya,
Gelemeyiz bir araya,
Diyemedim, affet beni.

[вσυя∂¢αη]

Kafiye



Anladım ki yalnızım bu sokakta
Bu rüyada tek başıma
Adı üstünde hayaldi bendeki
Oda sende kaldı
Gözyaşımdasın şimdi
Ağlayıp yanağımda mı kurutsam seni
Yoksa içim atıp boğsam mı kendimi.

[вσυя∂¢αη]

Ellerin Vitrinin Dışında Nasıl da Sıcak

-Beyza’ya-

Ellerinden utanıyorsun.
Benim umutlu olmaktan utandığım gibi...
Gösterişli bir vitrin gibisin.
Ağladığını bir tek sen biliyorsun
Ağladıkca daha da ışıldıyor sahipsiz güzelliğin.
Bense hep yoldayım. Evim hiç olmadı. Kaçıyorum...
Sahipsiz güzelliğin verdiği acıdan kaçıyorum.
Kaçmaktan kaçıyorum.
Hiçbir şey istemiyorum.
Belki utandığın ellerini sadece...
Ellerin vitrinin dışında, nasıl da masum sıcak.
Alışmamışım mutlu olmaya ben,
Ellerini vitrine koyup, kendimden kaçıyorum

[вσυя∂¢αη]

Yalnızın Durumları-XIX

Yalnız'ın adı okunduğunda
Okulda ya da yaşamda
Kimse
"Burda"
diyemez..
Ama
Yok da..

[вσυя∂¢αη]

Aşk Bıçak Sırtı Gibidir





Bir merdiven çizdim düşümde
İlk basamağına hayatı,
Diğerlerine hayallerimi dizdim.
İlkinden diğerlerine çıkış
Ne kadar kolay olsa da,
Her seferinde başa döndüm...

Neydi hayallerim?
Sırılsıklam aşık olmak mı?
Ölesiye sevdalanmak mı?
Yoksa sevda adamı olmak mı?
Her birine umutlarla saldırdım
Gördüm ki her defasında sonuç,
İlk basamağa dönüş oluyordu.

Aşk, bıçak sırtı gibidir...
Ne etsen kanar bir tarafın.
Her defasında bu kez tamam desen de,
Yüreğin benliğine ,
Gururun mantığına yenik düşer.

Aşk, bıçak sırtı gibidir...
Avuçlarında hala sıcaklığı
Ve gözlerinden ayrılmayan gözleri
Kalsa da yüreğinde,
Sana düşen kendi yoluna dönmektir.

Aşk, bıçak sırtı gibidir...
Her gece mehtaba çıksan ,
Dönülmez akşamın ufuklarında dolaşsan
Ve gönlün sarhoş olsa da
Yıldızların altında;
İlk basamak seni bekliyor olacak
Her defasın da...


Çıkmaya çalıştığım her basamak
Yüreğimin gizli odalarını
Bir bir Sahraya çevirdi.
Bunu anladığımda bir de baktım ki
Aşk hala bıçak sırtında ve
Kanadıkça kanıyorum...






" Rüzgar sildi yüreğimi, yağmurun günahı ne? "

[вσυя∂¢αη]

Cenk’e Haiz




Savaşın orta yerindeki gencecik bedenler
Düşerken birer birer
Gözü arkada sevgilileri bırakarak geldiler.

Ellerinin üzerlerine serpilen şu mezar toprağını
Evvelden emerek, toprağa nişanlı yazgıları ve yanlızlıklarıyla geldiler.

Parmaklarındaki yüzüklere kazılı isimleri
Arkalarından bakan yaşlı gözleri
Birer birer, üzüm tarlalarına asarak geldiler.

Özlem olup kavganın tozlu bahçesinde
Cenk’e haiz hırsı gerdiler
Can verip, kartalın vahşi pençesinde
Cümle alem hısmına sır-î serdiler.

[вσυя∂¢αη]

Adak Yaptığım Hüznüm

kaybolacak hüznüm bir gün bu dağlarda
sözüm şu ki arkamdan ağıt yakacak kadınlara
ben neden cenge tutuşmuştum
çürümüş zamanla
öğretin kuşlara aşk derdiyle avunanlara

söylediğim antika türküleri saydıkca,
sayıları tükettim
tükenmedim rüzgar törpüledikce
taze ümitlerimi
şiirim dedim can versin ağıtlarınıza.

Şen kızlardan dinlediğim
truvaya aşık adamın köhne hikayesine
şimdi de dağlarda sadalarca rastlamak ne kötü
bakışlarıyla türküleri altın yaldızlı yapan adamın
sömürüşü yamalı urbalı sevgilileri
ne kötü
yavrusunu yüreğine saran ananın yanında
kutsanmış ezgilere feda edilen anaları görmek

ölüm gecesinde mutluydu dedem,
ölüpte gidince
yaş bilmeyen gözlerim sel oldu dedi ninem

uysal kasırgalara yaktığım
türkülerden beni azad edin
kapanmış yaraları depreştirmemi hoş görün
tabiblerin yaşamaz dediklerini
kara bulutlarda saklayışımı da
şanlı suları zafer fermanlarını yakışımıda

olacaksa af'sız kalacak tek şeyim
bir gün bu dağlarda kaybolacak hüznüm.

[вσυя∂¢αη]

Adsız Kadın

Dinliyor sarmaşık gülleri
Dalgın mı dalgın
Eritiyor yüreği demirleri
Telefonun ucunda ağlayan kadın
Kristal bir bardak yüreği
İçinde bin bir yangın
Kırılmaya meyilli
Gözleri yaşlı adsız kadın

[вσυя∂¢αη]

Anadolu Sevgisi

Sen bizim dağları bilmezsin gülüm,
Hele boz dumanlar çekilsin de gör
Her haftası bayram, her günü düğün;
Hele yaylalara çıkılsın da gör

Bilmezsin ovalar nasıldır bizde;
Kağnılar yollarda yoncalar dizde...
Saydıklarım damla değil denizde,
Hele bir ekinler ekilsin de gör

Görmedin sen bizim mavi sulari,
Karlar eriyince kırar yuları...
Köpük olur beyaz, sel olur sarı;
Hele taştan taşa dökülsün de gör

Sen bizim köyler görmedin ki hiç..
Yolları toz, çamur, evleri kerpiç
O kirli kabukta, o en temiz iç;
Hele bir yakından bakılsın da gör

Anlamaz bilmezsin sen bizim halkı;
Sevgiyi bulasın yakına gel ki..
Kalıplar gerçeği göstermez belki,
Gönül perdeleri sökülsün de gör