Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adagio Akşamlarda Majörden Minöre

sancılardan geldim... majörlerden!
adagio akşamlarda soyunarak
sıyrılarak benliğimden...

bir çizgi var biliyorum güzelle çirkin arası
ötesinde duruyor düşlerim
içimden geçiriyorum yırtarak kendimi
ruhsuzluğu bırakıyorum bir tarafa
öbür tarafa inceliklerle hayallerimi

yitirmenin sonu yok güzelliği
ve hoyratlaşmanın ve sığlaşmanın
ah güvercin yüreğim! dağları sarıyor feryadın
çıtırdıyorsun yine

atmaca gözlerim yangın yerlerim
doğruluyor kirpiklerim kendi yüreğime

can çekişirse kalp
ot bitmez o iklimde
nasıl yapıştırılsın kırık fanus
nasıl üretilsin anlamlı sözler!

çizgi ötesine yürümekteyim
uzun soluklu bir misafirliğedir gidişim

adagio akşamlarda taptaze minörlere...


(25 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adak

paylaşımsız mekanlar gıyabında ağladık
atışlarda ıskalanan hedefe biçildi kefen
yoktu bir yurt yuva
zamanı meçhul iğfallerin resmiydi ayrılık

mızrak çekerken yangınlar göğe
yetimdi çocuklar... sürgünler öksüz
eksiği olduk bütünleşmenin
paramparça bir ağıt sindi kafiyeye

yarımlar ortasında kaldık

kalk gidelim Anadolum! gidelim ata ocağımıza
örteriz başımıza azgın bir rüzgar, yakarız bir çubuk
buluta kesince kurt boğazı yağmur dileriz el ele

bu kez kargısı senden olur kutsal duanın
gönlüne göçerlik değene hazandan sayılmaz yaprak dökümü
ne de yol

hala sözü geçer orda adağın


(20 Eylül 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adamım!

bir rüya gördüm dün gece
adamımla el ele yürüyorduk
salt sevgi
salt tutku vardı gözlerinde

kuyudan çıkarıyordu beni
koparıyordu bütün çekişmelerden
koruyor sarmalıyor
“benimsin” diyordu “seninim” derken

kolay değil dedim
seninle koşmak seninle tökezlemek
sevildiğince sevmek seni
:
“adam gibi bir adam”ın “kadın gibi kadın”ı olmak

tükendim artık yaşlandım
bir tek aşkım kaldı yorgun yüreğimde

uyandım ki uykudan
sözümün efendisinin elleri yine ellerimde!


(24 Şubat 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adana'dan Bir Haber ve Suya Yansıyanlar

I. ULUSLAR ARASI ADANA EDEBİYAT FESTİVALİ
5-6-7 Nisan 2007

Çağımızın Edebiyatına Bakışlar;
Adana’dan Dünyaya, Dünyadan Adana’ya

Düzenleyenler:
Adana Altın Koza ve Adana Edebiyat Girişimi

Yer: ADANA TARİHİ KIZ LİSESİ KÜLTÜR MERKEZİ

……………….


Çok duygulandım!

'tarih kadar eski
doğan gün kadar yeniyim'

dediğimi anımsıyorum bir yazımda...
Bunu kuşkusuz Adana'ya ve Çukurova toprağına borçluydum.

“Yer: Adana Tarihi Kız Lisesi Kültür Merkezi”

Böyle diyordu gelen mesajda. Olsa olsa benim lisem (AKL) olabilirdi bu. Yıllardır Seyhan nehrinin ihtişamlı akışına sessizce tanıklık eden tarihi eğitim yuvası…

Umarım orasıdır, çünkü sınıflarına, koridorlarına, yatakhanelerine sinmiş edebiyat kokusundan bir şeyler kalmıştır mutlaka. Bir ihtimal, idare katındaki siyah-beyaz seramikler ve ana salonun ortasındaki çinili soba yerinde durmuyordur. Bahçenin dip köşesindeki mandalina ağaçları; rayihalı gölgesinde kitaplar, şiirler okunup şarkıların söylendiği okaliptüsler; yemekhaneye doğru uzanan taşlık yoldaki asma ve ön bahçedeki süs havuzunu çevreleyen erik ağaçları da kesilmiştir belki. Ama hissediyorum, bizden bir kalıntı var orada… Bu bir edebiyat esintisidir ki günümüzün edebiyatseverlerini yeniden çağırıyor yanına!

AKL’den 1963’te mezun oldum. Neredeyse yarım yüzyıl evvel… Şimdi orada bir edebiyat festivalinin filizleniyor olduğunu duymak hem çok duygulandırıyor, hem de mutlandırıyor beni. Söz konusu olan mekân orası değilse bile, Adana Kız Lisesi’nin adının bu şekilde anılması büyük sevinç kaynağı… Çünkü biliyorum ki o lisenin mezunları, taş binadan ayrılırken Türkiye’nin dört bir yanına ceplerinde edebiyat tohumları taşıdılar. Ve elbette plastik sanat ve müzik tohumlarını da… Sergilere çıkan ilk resimlerimizi orada, bodrumda yaptık, Adana Şehir Tiyatrosu’nda düzenlenen ******* orada planlandı, Verdi’nin aryalarını orada ezberledik; J.S.Bach ile çağdaşı olan bestecilerin farkını, Mozart ve Beethoven dinlemeyi orada öğrendik.
Tam anlamıyla tarihe mal olmuş bir kültür merkezidir AKL. Ve hepsinden önemlisi, Türkçeyi belletti bize. Doğulu bekçimiz “simitler geldiler! ” diye bağırdığında, “Türkçe bu değil! ” diye feryat eden; “inkilap” dediğimizde “inkılâp olacak, inkılâp! ” diye azarlayan değerli hocalarımız sayesinde!

Festivali düzenleyen, emeği geçen ve katılan tüm dostlara başarılar dilerken sonsuz sevgilerimi sunuyorum…

Bilinsin ki ruhum orada olacak!

Sevgi ve saygılarımla…

(28 Mart 2007)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

ADI HER NEYSE...(Düz Yazı)

Gitmek var, kalmak var...
Gitmeye karar vermek, kalmaya mahkum olmak var....
Dünyanın bin bir türlü hali var yani....
En kötüsü de sonuçta ayrı düşmek iki gözüm. Yalandan yanlıştan, beceriksizlikten, sorumluluktan, sorumsuzluktan, kaçıştan, gurbetin çağırışından, mecburiyetten, velhasıl pek çok nedenden dolayı ayrı düşüyoruz…

Dilimizden koptuk. Dilimiz döndüğünce de anlatmaya çalışıyoruz. Kökümüzden, kültürümüzden kopup iki arada bir derede sıkışıp kaldık. Ruhen göçebe insanlarız biz. Göçebeliğin tüm şartlarını sonuna dek zorlayarak evimiz, köyümüz, kentimiz ve hatta ülkemizden koptuk. Yaban ellerde, değersiz ayrık otları gibi dikilmiş duruyoruz. Ayrık otu ne kadar dikse, o kadar işte! Demem o ki, yaşamaya devam ediyoruz. Yaşamak ise önce ayrı düşüp, sonra da ayrı düşmenin çilesini çekmek değil midir zaten...

Ne tür bir kısır döngü bu; kaç üstü kaç oluyor cezamız!

Bana kalırsa uzun süre dert çekmez insanoğlu. Onarılır bir biçimde. Doğa onarır onu. Aslında kahır çeken gönüldür. Gönül bir kez darbe yemeye görsün, iflah olmaz artık. İflah da etmez... Bazı felaketlerin alameti yoktur! Ayrı düşmek de öyle bir şey. Bir bakarsınız aniden, uyarılmaksızın ayrı düşüvermişsiniz.

En ağır ceza ise sevdadan ayrı düşene kesilir. Sevdası kaçmış gönül ne işe yarar ki! Gönüle heyecan, telaş ve hüznü veren sevda olmayınca, at o gönül’ü çöpe; sonra da kutuyu ebediyen boşalt gitsin!

Ne yapmalı o halde?

Yaşamanın, ayrı düşüp eksilmek olduğu bir dünyada bizleri yeniden yaratmayı beceren sevgi, sevda, aşk, bağlılık, umut veya adı her neyse ona sahip çıkmalı sanırım. O “adı her neyse” var ya, işte insanı yaşama bağlayan ve hayatta tutan köklerin ta kendisidir o.

Gönül, sevda, çile çekmek, ayrı düşmek, ayrılık...
Karatahtamda bunlar var bugün...
Yaşamı çoğaltan ve tenhalığı yok eden o “adı her neyse”ye mutlaka sahip çıkın dostlar.

Belki bugün UMUT'tur adı...
Ve sahip çıkın tüm sevgilere!


(29 Mayıs 2003) - 'Gençler İçin Denemeler' Dosyasından...

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adım Kadın

bir yıl
yüz yıl
bin yıl geçse de
değişmem ben
ne isem
o'yum!

kafamın dikine gitmişim bazen
bazen uysal olmuşum
sevgiden yana yüreğim zengin
kimi zaman
mantığımdan yorulmuşum
hırsıma tutsak değil
gönlümün efendisi olmuşum

Havva ile yaratmışlar beni
ilkçağda 'adın kadın' demişler
ortaçağda yakmışlar
sonra da hakkımı aramışlar!

yavruma kanat olmuş
çevreme özveri sunmuşum
çok doğurmuş
çok yorulmuş
daha çok da susmuşum

ne olmuşsam olmuş
bazen dilime tutsak
ama
hep gönlümün efendisi olmuşum!

milyar yaşımda mıyım neyim
bir milyar yıl daha geçse
değişemem

adım 'kadın' benim
ben ne ise o'yum!

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adın Masumiyet

kelebek ürpertisiydi yazgın
bilemezdin gülün ömrünü
gözlerin ürkek...ruh kalkansız
kozasında canlanan ipek böceği idin

pamuklara sardım da korudum
unutmamıştı tanrı kanatlarını
aklımdan hüznün çıkmadı hiç
gözlerine bakamadım giderken
kandı tutan beni içimde

uyku yoktu o gece hatırlar mısın
kolay değil elbet baba evinden kopmak
gurbete av olmak... kurban olmak
ölesiye korkarken meçhulden
ruhun üşürken
donarken hatta ah can çiçeğim!
ne kadar da güzeldin

adını “masumiyet” koydum
dalında kuruyan kiraza döndüm özlemekten
ama uzaklık nedir sevenlere
biliyorsun adresi...şiirlerde beklerim

gözyaşı resmi var kapısında!


(05 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adını Ölümcül İsyan Koyun!

şu andan başlayarak
ısırgan valse son veriyorum
felsefi kuyularda boğulmak yok!

göğsünüze çivileyeceğim güneşi
hava - su - toprak
ve ateşten geldiğimi unutmayarak

yoksa 'civitas solis' hayalcisi misiniz
Campanella’nın ahkam kesicisi
nehrinizi izler yolunuza düşerim bilesiniz
bir adım ötesi ekvator çizgisi
evrenin anayasasında tersyüz olmaya ne dersiniz

susturun haydi hodri meydan! vurun beni
dizin bütün idam mangalarınızı

vız gelir savaş arabalarınız
isterseniz buza yatırın cesedimi
yitik düşler adanmışlığında yaşamınızın
göktaşı olur gene binerim gırtlağınıza

kapıyı her çalışında belanın
dansım özümde canlanır
gaflete düşmeyin hafife almayın beni
aldanmayın yumuşaklığıma
acıklı bir intiharca yalnızlığa terk ederim sizi

biraz büyümeye ne dersiniz
kırk fırın ekmekli bir sofraya buyursanıza!
antik taşlara sıvar bedeninizi
ölümcül valsin hacamatlamışlığında
ah ne yazık ki ağulu dilimle
öyküler yapıştırırım gafil ve nahif alnınıza!

köpük beyazı sınanıyor bugün
güneşe sakladığım cesareti ışık gücünün
'civilizasyon' sona erdi!
ilkele dönüştür bu haberiniz olsun
topraktan icazetli yaprağın tek kişilik ihtilal sırıtışında

siz bilirsiniz neler olduğunu...iyi bilirsiniz!
şahin bakışlar bunun için değil miydi
“yemedi kadın bu pisliği” deyin
başka kapının mandalını çekin

endazesi bozulursa mertliğin
bize de söz düşer elbet
adını ölümcül isyan koyun isterseniz
olsun bitsin!

olsun olacaklar
ve bitirilsin!


(27 Mart 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adres: Düşler Ülkesi

bakmayın siz benim
iç karartıcı şiirler yazdığıma
öyle gülerim ki bazen
kasılır kalırım gülmekten
inanamazsınız

hem deli
hem dolu
deli-dolu olurum da
tutamazsınız

hüzün kan kardeşim
onca yüzümden oysa
sadece biridir hüznüm
aldanmayınız!

bin yüzü olmalı insanın
-yazacağım bunu
anlatacağım bir gün-
bırakınız çocuklaşmayı
yaprakla bile oynaşırım ben
yolunuz düşerse bana bir gün
sakın şaşırmayınız

ölüdeniz ruhumda açan
nilüferlere bakın siz
sıkmayınız beni yeter
son şiir yazılmasa da olur
sadece bir “hayal”im ben
görmeye uğraşmayınız!

adresim: düşler ülkesi
yazınız dostlar
yazınız…


(26 Haziran 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Adresim Hüzün

bugün günlerden hüzün
yer hüzün ülkesi
intiharda bileniyor duygular hüzünlü bir karanlığa

dolaşıyorum gelişigüzel
ayağımın altında dallar eziliyor
hüzün kırılıyor yalnızca

hüzün alıp hüzün satıyorum
kazancım hüzün
kaybım da

gül uzatıyor küçük bir kız
:
“al bunlar en güzelleri
adları hüzün çiçeği
hüzün kokarlar aynen hüzünlü gönlün gibi...”

ağaç olsam hüzün dökülüyor yapraklarımdan
yağmura koşsam hüzün boşanıyor üstüme
bıraksam kendimi kaçsam oradan
yok olası hüzün koşuyor ardımdan!

ben: hüzün
ikametgah: hüzün sokağı
adresim bu işte!

beni ararsan eğer hüzn'ü sorman yeter

bir köpek uluyor sokakta
hüzünlü bir ölümdür buralar!


(2 Haziran 2003)

Naime Erlaçin