Ahmet Turan Altunsu

[GooD aNd EvıL]

Kim
kim kaybetmiş ki sevmekten
ve sevilmekten kim kaçmış
kim nefret kazansın diye
sevgisine bayrak açmış? ..

[GooD aNd EvıL]

Mektuplar / 1
Ben kaybolmuştum, sen yoktun...
Sonra, henüz ne olduğunu anlayamadan çıkıverdin karşıma! ? .
İşte ne olduysa o anda ve o andan sonra oldu...
Beni sen buldun! ..
Ve o andan sonra
Hayatımdaki bir çok değişikliğin altında senin imzan oldu...

Unuttuğum tebessümü hatırlattın önce...
Yine, yıllar önce unuttuğum dost ve arkadaş meclislerini hatırlattın...
Oturup iki lâf etmeyi zül sayarken,
sohbetin vazgeçilemeyecek bir ihtiyaç olduğunu hatırlattın...
Lâtife yapmayı hatırlattın...
Sevinç ve korku uzun zamandır benim için hiçbir anlam taşımıyordu;
sevinç ve korkuyu hatırlattın...
Telefondaki ‘’alo’’ sözcüğünün,
oralarda bir yerlerde birilerinin olduğunu ifade ettiğini hatırlattın...
Ot gibi yaşayıp giderken –yaşamaksa bu eğer-,
insan olduğumu, düşünme yeteneğimin olduğunu,
kandan ve çamurdan olduğumu hatırlattın...
Ama en önemlisi, hepsinden önemlisi;
o en önceki Ben’ i,
bir zamanlar sevgiyle-aşkla-özlemle donanmış bir yüreğe sahip olduğumu,
sevgisiz-aşksız-özlemsiz yapamayacağımı,
sevgiyle-aşkla-özlemle bağlanacak birilerini bulabileceğimi hatırlattın...
Kısacası, sen bana gerçek kimliğimi, Ben’ i hatırlattın...
Şimdi bırakıp gideceksin görevini tamamlamanın derin huzuru(!) içerisinde, öyle mi? ! .
Sana yaşadığım işkenceyi anlatmıştım oysa!
Hiçbir canlı -en akıllısından en delisine, en güzelinden en çirkinine kadar-, aşağılanamaz!
Çünkü vicdan denilen Tanrı gölgesi, buna müsaade etmez!
Vicdan, bunu bir kez yapmaya kalktı; bahçedeki en güzel çiçekler isyan ettiler bu karara!
Bahçıvan o çiçekleri eski haline getirinceye kadar neler çekmişti biliyorsun!
Ve her gün aynı korkuyla yaşayan ben;
elbette her dakika, her saat, her günümü bu korkuyla geçirmeye devam ediyorum...
Ve bu korkunun mantığını da sayende bulmadım mı?
Ve bunca çilenin içerisinde, kendim için yarattığım cenneti bana çok mu görüyorsun? ..
Olsun!
Bunu, üzerimdeki hakkına sayıyor ve sana hiç kızmıyorum...
Sadece içimin,
kalbimin ağrısına nasıl tahammül edebilirimin hesabını yapmak düşündürüyor beni!
Keşke hatırlattıklarının yanında bunu da öğretebilseydin bana!

[GooD aNd EvıL]

Mektuplar / 2
seni seviyorum…
bu hissiyâtımın derinliğini henüz ölçebilmiş değilim ve ölçmek gibi bir kaygım da yok gerçekte…
bakışlarıma yansıyan seni iyi tanıyorum.
sesinin kulaklarımdaki tınısının içimdeki titreşimlerinin, bende yarattığı etkiyi anlatabilecek sözcüklerden mürekkep bir cümle de kuramıyorum.
hani; “sözcük fukarası” olmamdan değil de heyecanımdan ötürü bütün bunları yaşadığım aşikar değil mi? ..
ve o kadar sebep var ki ayrık otlarına olan itirazlarımın arkasındaki bir zulaya sinmiş nefret tohumlarından “hüsran” çıkartmam için…
işte bu “hüsran” a itirazım var öncelikle…

sadece yüzeysel olanlar:
dinle lütfen! ..
seni bir dost olarak seviyorum…
hissedildiğimi biliyor ve adeta bir şablonun o belirlenmiş hudutları içerisindeki mutluluğumun, sadece ve sadece seninle paylaşılabileceğine iman ediyorum…
seni bir arkadaş olarak seviyorum ve elimden tuttuğun/tutabildiğin sürece o ele mahkûm olduğumu biliyorum…
seni bir sevgili gibi seviyorum çünkü arzularımın ve duygularımın bu denli örtüştüğüne ilk kez tanık oluyorum…

asıl itirazım, bu birlikteliğe karşı adeta bir sefer başlatmış olanlara…
neye, niçin karşı durmak zorunda olduklarını anlayamıyorum…
bana niçin mutsuzluğu yakıştırma çabası içinde olduklarını anlayamıyorum…
sana olan bağlılığımın gölgesini dahi görmekten aciz olmalarını anlayamıyorum…


“martılarla tanışmadım henüz...
çığlıklarındaki gîzemi bilmem ki hiç? ..
sahilleri hırçın hırçın döverken deniz,
kanat bile çırpmadan beklermiş öyle
adeta der gibi: göğün açgözlülerindeniz! ..”


bir martıya kurban olmak üzere mi yaratılmıştır balık?
vazgeçtim okyanustan…
bir küçük gölde dahi yaşam hakkı yok mu bir balığın? ..
balığın! ..
balığın kıymet-i harbiyesi yok mudur ki yaşama hakkı bu denli kısıtlanmıştır ve böylesine bir yüce kutsanmışlığa adeta çelikten bir duvar örülmeye kalkışılır? ..


“vallahi çok cahildir bendeniz...
bildiğiniz bir “balık” görüntüsüyle
tıpkı bir martıya bakar gibi baktım...
siz, “önüm arkam sobe! ..” derken
ben gönlümü tuzlu sulara bıraktım...”

balık, verilenin hakkını verir; Hâlik, hak edileni verir!
seni seviyorum birtane’ m…

[GooD aNd EvıL]

Nasihat
(eski bir atasözümüz vardır hani: ‘eceli gelen it cami duvarına işermiş...’ / bir de rahmetli ayşe ninemin bir sözü vardı ki unutamam asla: kov (dedikodu) yapanların dili davul gibi şişermiş! ..)



duydum ki bir masal anlatırlarmış
ilgisiz kulaklar çınlatırlarmış
işkembeden bol bol -masalmış bu ya-
atarak safları dinletirlermiş…

meğer bu masalcı hatun kişiymiş
hatunun yanında nursuz bir savruk
ona buna kına yakmak işiymiş
bir işveliymiş ki kıvrık mı kıvrık...

gel zaman git zaman komşu tükenmiş
elinde kınası kalmış öylece
şöyle bir savruğa bakmış, yekinmiş
yakıp da hızını almış böylece...

ey dost! .. sen şeytandan uzak ol aman!
gün gelir senin de çalar kapını
olur ki kapına geldiği zaman
hanya’ nın konya’ nın göster çapını! ..

şairin ahını almaksa murat
buyrunuz, ökçeniz yükselsin biraz(!)
eşime dostuma höyküren surat:
sakın tekrarlama, damında dur az! ..

turan, atasının sözünü bilir,
ve ıstırabının közünü bilir,
örtünün altında uslu durmayan
şeytanın; fikrini, özünü bilir! ..
iyisi mi uslu otur da belki
varsa; kirlenmemiş yüzünü bilir...
kim bilir? ..
___kim bilir? ..
______kim bilebilir? ! .

[GooD aNd EvıL]

Özlem Sancıları
sessizliğine dokundum
lal oldu parmaklarım
kömür karası bir iz kaldı gözlerimde
avuçlarımda sarardı karanfil
bir seni sayıklarım
yanarım karanfilin sararmış hallerine
anlatamaz parmaklarım
ulaşamaz ellerine
gölgesinde uyuklarım
bir de beni...
yürümez ilenmiş ayaklarım...


sen, kavrulmuş telvesinde tatlandığım
avuçlarımdan kana kana içtiğim iksir
sen, bir ünlemesinde kanatlandığım
içimde hapsettiğim o en büyük sır
indikçe derinlerine telve gözlerinin
her kerresinde bir kez daha umutlandığım
sen ankam, humam, turnam, sen turacım...
bir yandan tutunurum vuslat kanatlarımdan
bir yandan bunlanırım; korkutur acım
kaf dağı masallarını beklerim safkan atlarımdan...


sessizliğine dokundum ey
karanfil kokulu nefesinedir özlemim
camdan süzülüp gelen hüznünedir
kuşkularım karabasan, bulanıktır düşlerim
yoksa bu ölümcül susku kıyamet mi nedir? ..


yürümez ilenmiş ayaklarım...
kömene ateş düşer, vurgun bozar demimi
bir yanımda kar/boran, bir yanımda kor/ateş
iste, sana adayayım bakiye her demimi
kim bilir... insafa gelir, kendini yakar ateş
diner kar/boran...
...ve telve gözlerine şavkır dolunay aklarım
belki de göğsünde ilk kez mütebessim uyuklarım...

[GooD aNd EvıL]

Sen Olmayınca
sen olmayınca ben yokum
aklım bir karış yerde göz ucumla kesişir
korkularım tutsak eder idrakimi, bunlanırım
hüznüme bir karabasan ilişir
-öleceğimi sanırım-


sen olmayınca bir hiç olur yaşamak
adına gizlediğim karanfilde yiterim
asaletine meftun yüreğime ihtiram durur
adam gibi giderim
-ölüm dahi kudurur-


sen olmayınca biter her şey
bir elma misali bölünüverir hayat
suç yok bıçakta zerre
hoyratça dokunandadır kabahat
-ölüm bile bîçâre-


sen olmayınca ben yokum
ne bağda bir salkım üzüm, ne yaşamda bir tek hüzün
….ne de saçında bir tek telim
birlikte nihâyetidir ömrümüzün
-ölümün elinde emanet elim-

[GooD aNd EvıL]

Seviyorum İşte
ele avuca sığmıyorum bugünlerde

yüzümü nereye çevirsem bir gül öpüyor beni
bir karanfil kokuyor...
her adımda hayırlı işler diliyorum kendime
her adımım başka biri yapıyor beni

kanatlanıyorum çoğu kez, havalardayım...
delleniyorum gül bûselerinden
delleniyorum karanfil kokularından
tumturaklı bir küfür yolluyorum geçmişime
ileniyorum en beterinden
-burcum da nasipleniyor-

boğulur gibi oluyor, dönüyorum işime
biz bu işe çok alıştık
ben nerdeyim, aklım nerde
sahi… nerde kalmıştık? ..
(şair burada edepleniyor)
tutuyorum nefsimin yularından...

yok... yok... ele avuca sığmıyorum bugünlerde...

[GooD aNd EvıL]

Tahir
siz miydiniz sahi bir zamanlar o pencereden seslenen
bir seher vakti bütün kahırlarınızı silkeleyip
tahir’ in ünlemesinde eriyip, kaçmaya heveslenen

tahir’ in tebessümünden kan sızdığını görmez misiniz

kör topal ayaklarıma dolaşan yıllarımı siz eskittiniz
gözlerimin güz kurusu halleriyle helalleşmediniz henüz
soruyorum şimdi bu hangi yüz
bilmez miydiniz ki biz Tanrı’ dan sözlüyüz

söyleyiniz beneklerinden kurşun yediğim ey
siz ki bir ömrü gözlerinizle yıl yıl tükettiniz
neyin ıstırabına dayanamayıp viraneyi terk ettiniz
değil miydi ki aşkın har yakışı dahi nimet
acıları rahmet, hüzünleri ganimet

beneklerine her konuşlandığımda gülümsediğim ey
kurşunundan bile haz alarak kanadığım
et, tırnağı kaderine terk etmiş ne gam
siz, şimdi gölgesine dahi uzanamadığım
düşlerimde dahi saklayamadığım
küllerinizsiniz avuçlarımda bir tutam

tahir! .. yani ben! .. yani adam gibi bir adam

yanaklarımdan kan sızdığını görmez misiniz...

[GooD aNd EvıL]

Tahir ve Sevda
(Hasan Tahir karındaşım kulak versin avazıma...
deyiversin Kandil’ de mi Allahuekber’ de midir?
ozanlığın hatırlayıp düzen versin de sazıma
geçmeden vakit bu vakit sevda söyleşme demidir
...................................)



/ bir selâmı çok gördün ha
/ al selâmın senin olsun
/ sevdamın sende kaybolan
/ hakkı son bûsenin olsun

/ telvelerini sakınmam
/ nerdesin diye bakınmam
/ gelmediğinden yakınmam
/ harda yanan tenin olsun
..........

tahir...
bir sevdanın değil
memleket sevdasından
bin bir çeşit sevdanın
‘telve gözlü yâr sevdası’ na kadar
dallarında filizlendiği bir ‘koca çınar’! ..

/ keleşlerin, mayınların
/ bölücü hayınların
şu malûm oyunların baş edemediği yürek! ..

sevdalılar kana kana içsinler diye
bir bozkır toprağından adeta süzüle süzüle
yüklenerek onca lezzeti
hayata ‘merhaba’ diyen bir altun pınar! ..

tahir…
yani siz / yani biz
yani ülkemin cefakâr / vefakâr / fedakâr kahramanı
muktedirlerin dahi yıkmaya gücünün yetmediği
hâlis bir orta direk! ..

/ kimi zaman dağlaradır seferi
/ kimi zaman bir meczup, bir serserî
/ anamızdan doğduğumuzdan beri
/ dur durağı tanımaz ki şu tahir? ..

fermanı kendindendir tahir’ in
dermanadır yürüyüşü
karaçalı vicdanların hükmüne şahin
ülküsüyle yoğun yaşar bir cevahir
pür mânâdır yürüyüşü
karanfil kokulu
özgür zamanadır yürüyüşü
‘yâr’ ile vuslatadır
kehkeşanadır yürüyüşü...

ah tahir
karındaş sancısıdır özlemden de ileri
bir tuhaf zehir
gurur tat verirken bir yandan
zehrin kahreden acısı
saymamalarıdır muktedirlerin fedâileri
bin kahır çöreklenir içimde işte o zaman

söylenir dururuz be tahir...
oysa bilirler ki biz
severiz amma ‘adam gibi severiz! ’
olmazsa olmazımızdır kahır
‘kahrımız gazabımızdır’
gün gelir gönül verir
gün gelir can veririz
ölsek de kuyruğumuz dik ölür
bir ölür bin göğeririz!

/ ah sevda...
/ adama gerek sevda
/ adam olmayanların
/ nesine gerek sevda?

....................

[GooD aNd EvıL]

Tohum
izlem

Soğanlı yaylasının
kır çiçekleriyle donanmış
yamaçlarından izlerim Hart ovasını
Konursu, Aydıntepe bir gölge suskusundadır şimdi
Bayburt puslu bir örtüye bürünmüş
ikindi uykusundadır şimdi
yanı başımda
kır çiçeklerine konmuş
kelebekler -rengârenk-
kır çiçeklerinde ve kelebeklerde asude bir ahenk
sert bir rüzgâr
çıktı çıkar
kuşkusundadır şimdi...


ve gözlem

mesele
konmuşken papatyaya bir kelebeğin
koklayıp öpmesi değildir
çiçekten çiçeğe uçarken
saklambaç yahut
köşe kapmaca oynamak değildir
yaşamdan kopması değildir
her yorulduğunda kelebeğin
bir hatmi çiçeğinde konaklarken
ev sahibini sınamak değildir
buyruksuz yaşayıp
özgürlüğün tadını çıkarmak hiç değildir...

oysa mesele
aramaktır en beğendiğini
polenlerden hoyratça bir ziyafete konmaktır
yazgıdan buyruk alıp
yaşam adına dolaşırken çiçekten çiçeğe
muştular gibi
yeni bir doğum sunmaktır
hulâsa asıl mesele
o anı yakalayıp yaşama dokunmaktır...