Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hayalmisin Gerçekmi

seni anlayamıyorum.
hayal misin gerçek mi.
yoksa hayallerim de yaşattığım,
prens mi.
hep isterdim.
beyaz atlı prensim olsun diye.
ama seni göremiyorum.
ismin hayalet prens mi.
ben yanaştıkça,
sen kaçıyorsun.
yakalamaya çalıştıkça,
uzaklaşıyorsun.
yollarımız, birtürlü keşişmiyor.
ben nerdeyim sen nerede..
ben kendi hayallerimde, kendi dünyamda.
sense gökyüzünde, uçan bir melek.
rüyalarımda bile razıydım.
seni görmeye.
ama rüyalar, gerçek değil.
sana ulaşmakta kolay değil,
yakalayamıyorum ki.
bir görünüyorsun, bir kayboluyorsun.
bana okadar uzaksın,
sana ulaşamıyorum ki.
söyle bana hayal misin, gerçek mi.
kendi hayal dünyamda, seni yaşattım.
ben yerde sense göklerde.
sana ulaşmak kolay mı.
sadece hayallerimde kalacaksın.
içimde ki sevginle yaşayacaksın.
hayal misin, gerçek misin bilmiyorum.
eninde sonunda,
benim olacaksın.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hayat

İnsanlar hayatı sen de yaşadı.
Bazen doyasıya güldü bazen ağladı.
Sevenler çok sevdi.
Sevilmeyenler gözyaşı döktü.
Hayatı dolu dolu yaşayanlar,
Kışı soğukta geçirenler.
Köşe başlarında simit satanlar.
Özel otosuyla gününü gün edenler.
Sabredenler, sabırsızlar.
Hep sen de yaşamadı mı.
Duygularının yoğunluğunu,
Sevgilerinin açlığını,
Aşklarının kaçınılmazlığını,
Sen de yaşamadı mı.
Ey hayat, kimine çokça verirsin.
Kimini yerler de süründürürsün.
Bazen acımasız, bazen insaflısın.
İstediğine verir, istemediğinden alırsın.
Yine de seni seviyorum.
Yaşamak güzel.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hayat Herzaman Sırlarla Dolu-Hikaye

Akşam karanlığı basmak üzereydi. Hava da öyle soğuktu ki.. Hertaraf kar içersindeydi. Neyse ki patika yola uzanan ağaçlar, yola karın yağmasını az da olsa engellemişti. Uzaktan kurtların sesi insanın kulağını tırmalıyordu. İbrahim yürümekten nefes nefese kalmıştı. Köye ulaşmasına bir kilometreden fazla vardı. Git git yol bitmiyordu. Bir de kurtların daha da yakınlaştığını hissediyor korkuyordu. Böyle düşünürken halsiz bir şekilde, ayaklarının neredeyse sürüklendiğini farketti.

Aniden az ilerde birşeyin yattığını gördü. Beyazlarla bütünleşmişti yatan şey. Birden bir korku sardı yüreğini.. Bakmadan geçmeyi düşündü. Ama yapamadı. Ya baygın biriyse, yerde yatan yaşlı bir adamdı. Eğilip adamın yüzünü yarıya kadar kapatan kaşkolunu açtı. Köyden tanıdığı biri değildi. Yetmiş yaşlarında, uzun sakallı bir adamdı. Eğilip soluk alıp almadığına baktı. Adam sanki soluk almıyor gibiydi. Ölmüş bu ya..ölmüş diye düşündü birden. Daha da korku sardı bedenini, titrediğini hissediyordu. Herzaman ölümden ve ölüden korkmuştu. Nedenini bilmiyordu ama bu çocukluğundan beri öyleydi.

Ani kararla yoluna devam etmek için bir iki adım attı. Birden bir hırıltı duydu. Kurt sesi mi bu? Yandım parçalayacaklar beni diye düşünürken, bırakma beni nolur diye adamın sesini duydu. Arkasına döndüğünde alacakaranlıkta adamın kımıldadığını gördü. Geriye dönerek adama eğildi.
-Sen de kimsin amca? Burada yalnız ne arıyorsun?
diye sordu.
-Oğlum kızım köyde ona gidiyordum. Ayağım takıldı düştüm. Yardım et bana kalkayım.
-Tamam amca ver elini kaldırayım seni.
Adam ufak tefekti ama bayağı da ağırdı.
-Amca çok ağırsın sen ya. Ha gayret derken adam dualarla zor zahmet yerden kalktı.

Adam bütün gücünü İbrahim'e vererek zorla yürüyordu. İbrahim'in ise dermanı kalmamıştı artık. Bir de adamın ağırlığından bayılacak gibiydi. Kendimi taşıyamıyorum bir de şansa bak, bu adam çıktı karşıma diye düşünüyordu. İsmi Mehmet olan adam ise, aklına gelen bütün duaları okuyarak yürümeye çalışıyordu. Bir den kurtların daha da yaklaştıklarını farkettiler. Aslında köy evlerinin ışıkları da görünüyordu. Az kalmıştı köye ulaşmaları. Ama uzakta ki ağaçların arasından kurtların sesiyle, çıkardıkları hışırtılar da geliyordu.

-Mehmet amca köye ulaşmadan bunlar bizi parçalayacak. Biraz daha hızlanalım.
-Takadim kalmadı İbrahim oğlum. istersen bırak beni sen git.
-Yok amca seni bırakmam. Biraz dur bir iki çalı çırpı toplayayım. Cebimde kolanya var. Biraz daha yaklaşırlarsa onları ateşlerim. En azından daha fazla yaklaşamazlar bize.
Alel acele yolun kenarından düşmüş dalları topladı.
-Hadi Mehmet amca çok az kaldı. Bak yaklaştık evlere.. Yüz metre sonra köyün içine giriyorlardı.
Birden uğultu şeklinde erkek sesleri geldi kulağına. Ses köyün içinden geliyordu.

Karşıda bir sürü insan, ellerinde fenerler, karanlıkta yüzleri görünmüyordu.
-Allah Allah bunlar ne yapıyor diye düşündü.
Yaklaştıkça komşuları olduğunu anladı. Gürültülü bir şekilde konuşuyorlardı.
Biraz sonra yanlarındaydılar.
-Hayrola Ahmet abi neler oluyor?
-Kurtlar her an köye inebilirmiş. Ahılları kapadık. Bakıyoruz köye yaklaşan kurt var mı diye. Sen gördün mü İbrahim?
-Evet iniyorlardı gördüm. Bu amcayı buldum bayılmıştı yatıyordu. Zor geldik.
Offf hava da ne soğuk.
-Amca mı nerede? .
-Yanım da ya. Ama yanında kimse yok ki.
-Bırakın dalga geçmeyi hadi, Mehmet amca seni kızının yanına götüreyim.
-Tamam İbrahim oğlum, bak ilerde ki kırmızı badanalı ev.
Düz katlı sıvaları dökülmüş kırmızıların arasında, beyaz kireçlerin çıktığı, bakımsız bir evdi. İbrahim kapıyı tıklattı. Kapıyı evin küçük çocuğu açtı. Üç dört yaşında kıvır kıvır saçlı, güzel bir kız çocuğuydu. Mehmet amca,
-Bak benim bu küçük torun. Ne tatlı özlemişim onu İbrahim oğlum.
Kız hemen içeriye koştu. Bir yandan anne gel İbrahim amca geldi diye bağırıyordu. Kadın aceleyle bir yandan sabunlu ellerini önünde ki önlüğe siliyor bir yandan da merakla,
-Hayrola İbrahim abi. Ne oldu? Sen bu saatte gelmezdin. Önemli birşey mi var?
-Yok Sevim hanım babanızı getirdim.
-Babamı mı! Dalga mı geçiyorsun abi.
-Ne dalgası baban yanımda işte. Kadın hıçkırarak ağlamaya başladı. Gel abi içeri.
İbrahim;
- Hadi amca girelim içeri.
Kadın şaşkındı.
-Ne amcası yanında kimse yok ki.
-Olmaz mı. Mehmet amca senin baban işte. Kavaklar mevkinde yerde yatıyordu. Zor getirebildim. Sana geliyormuş.
Kadının ağlaması daha da çoğaldı.
-Ah babacığım, ne çok severdim onu.
-Ama burada.!
-İbrahim abi babam öleli iki ay oldu. Tabii siz burada değildiniz. Hanımın iki gün önce geldi çocuklarla. Sen de bugün dönüyorsun. Haberiniz yok.
Ama biz birlikte geldik babanla, der demez yanında oturan Mehmet amcaya baktı. yanında kimse yoktu.

Bayılacak gibiydi İbrahim. Su ver bana bacı dedi. İstemsizce gözlerinden yaşlar akıyordu. Onca sene babası, annesi öldükten sonra yurt dışında kalmıştı. Büyük bir özlem ve tek kızının hasretine dayanamayıp köye gelirken,
kar fırtınasına tutulmuştu. Ayağı kayınca yaşlı adam yolda bayılmıştı. Kış ayında köye gelen olmazdı. Adamcağız soğuktan donup ölmüştü. Jandarmalar bulmuş, köyde yakını var mı diye sormuşlardı. Ayşe ölenin babası olduğunu anlamıştı. Ve onca sene görmediği babasının donmuş halini
görünce baygınlık geçirmişti. Hertesi günde babasını köyün mezarlığına gömmüşlerdi. Hepsi hayretler içersinde bir anlam veremiyorlardı. Mehmet amcayla bir saate yakın yolculuk yapmış, üstelik kolunda getirmşti köye onu.

-Ben gidiyorum bacı. Yarın Mehmet amcanın mezarına gitmek istiyorum. Ben hanımı da alayım Hüseyin abi de gelsin hep birlikte gidelim. Ne dersin?
-Tamam İbrahim abi gidelim.
Kapıdan çıkıp düşüncelerle evin yolunu tuttu İbrahim. Oysa ne mutluydu Mehmet amca, kızına kavuşacağı için. Birden anlam verememişti ve kaybolmuştu. Evinin kapısını çalıyordu. Karısı kapıyı açtı.
-Nerde kaldın İbrahim? Merak ettim. Kurtlar inecekmiş köye, çok şükür burdasın.
Hiçbirşey anlatmadı karısına İbrahim. Onun huzursuz olmasını istemiyordu. Ertesi gün olmuştu. Sabah kapı çalınıyordu. Kapıda Hüseyin ve karısı Ayşe,
-Hadi abi mezarlığa gidecektik.
-Tamam gelin içeri bir çay için, giyinelim.
Komşuları çaylarını içmiş ve kapıdan çıkacakken İbrahim Ayşe'ye,
-Kapama kapıyı tüfeğimi getir bana.
-Neden istiyorsun?
-Belli mi olur yaban tavşanı çıkar karşıma vururum.
Yine belli etmemişti karısına, aniden bir kurt çıkabilirdi karşılarına. Hep birlikte evlerine yakın olan mezarlığa gidiyorlardı. Sessiz ve soğuktu mezarlık.
-İşte İbrahim abi babamın mezarı karşıda..
Karşıda mezar taşında Mehmet Subaşı yazıyordu. Mezar taşının başucunda da Mehmet amca duruyordu. Ama emindi onu kendinden başka kimse görmüyordu. Tüm vucudunun titrediğini hissetti birden. Herkes ellerini açmış dua ediyorlardı.
-İbrahim oğlum beni sen den başka kimse görmüyor. Korkma sakın. Ben özlemle geldim kızımı görmeye, ama kızımı ihmal ettim. Ona layık bir baba olamadım. Hasretimle yanına geliyordum. Ama olmadı. Ona sarılamadım. Evladımı doyasıya koklayamadım. Ve kızım bir kere bile mezarıma gelmedi.
Senin onları getireceğini biliyordum. Seni kırmazdı onlar. İnşallah seni üzmemişimdir İbrahim oğlum.
Mehmet amca konuşuyor ve İbrahim duyuyordu. Şaşkın ve içini ürperten korku hala yüreğindeydi. Ama belli etmemeliydi yanındakilere. Herzaman Mehmet amcayla arasında geçenler gizem olarak kalacaktı. İçinden,
Allah rahmet etsin mekanın cennet olsun Mehmet amca dedi. Mehmet amca duymuştu onu. Allah razı olsun der demez kayboldu.

Ziyaret bitmişti. Yolda Hüseyin,
-İbrahim dün sen benim hanıma kayınbabamla geldiğini söylemişsin.
Yalan söylemeyi sevmezdi İbrahim. Ama mecburen bir yalan uydurmalıydı.
-Abi biliyorsun otobüs diğer köye kadar geliyor. Yolda uyudum ve babanızı rüyamda gördüm. Herhalde onun etkisinde kaldım. Başka bir yalan da aklına gelmemişti. Onlar da inanmış üstelememişlerdi zaten. Hayat böyleydi bir gizemdi. Bazen İbrahim olanları hatırlar, kimseyle de konuşamazdı. Keşke bir rüya olsaydı diye düşünür, aklına geldiğinde de vücudunu bir titreme alırdı. Hayat herzaman sırlarla doluydu. İçinden çıkılması ise imkansızdı.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hayatım Senin

bu gece, seninle beraberim
bak işte.
sen yoksun ama,
ruhun benimle birlikte.
gözyaşlarım akıyor
ben den habersizce.
durduramıyorum onları,
akıyor göğsüme bilinçsizce.
sevgini yaşıyorum yine,
uykusuz *******imde.
hergün bir kat daha artıyor
sana sevgim ümitsizce.
seni düşünüyorum
bitmek bilmeyen sevgimle.
kalbimde ki sevgin tükenmez,
sen olmadığın müddetçe.
sigarayı arka arkaya yakıyorum
sana kavuşma isteğiyle.
sigaranın dumanı beni götürüyor sanki,
senin olduğun yere.
sen de beni düşünüyorsun biliyorum
özleminle.
bana kavuşma isteğin,
hergün daha büyüyor sevginle.
kilometrelerce yol var aramızda,
ama kalbimiz birlikte.
aşk esiri olduk ikimiz de birbirimize,
bu günlerde.
ama ayrılık önemli değil,
biz zaten tek vücuduz hasretimizle.
seni çok seviyorum sevgilim,
bende ki bu ateşle.
hayatım senindir herzaman,
sen benim olduğun müddetçe.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hayatımızı Sana Borçluyuz-Hikaye

Köyden kaçırmıştı Fidan`ı İstanbul`da bir yakınının yanında kalıyorlardı. Düşman ailelerin çocukları olmaları, evlenmelerine tek engeldi. Öncelikle inşaatlarda amelelik yapmış gecesini gündüzüne katıp hep çalışmıştı. Belirli bir birikimden sonra boş bir arsaya yaptığı gecekondu, mutluluklarına mutluluk katmıştı. İlk çocukları da yoldaydı. Daha çok çalışmam gerek diye düşünüyordu Cemal.

İstanbul`da ki arkadaşının durumu iyiydi.
-Cemal gel sana bir manav dükkanı açayım sen çalıştır diye teklifte bulundu. Evine yakın bir dükkan tuttular. İşler iyiydi. Bu arada bir de oğlu olmuştu Cemal`in. Sevinci bir değil, iki olmuştu artık. Eşini çok seviyordu. Oğlu da evin altın topu, tek neşesiydi.
-Bugün oğlum ne yaptı annesi? Herzaman sorduğu soruydu.
Fidan`ın yüzünde gülücükler açar bir bir anlatırtı Cemal`e..

İki üç derken anlamadan dört çcocuk sahibi olmuştu Cemal`le Fidan.
-Artık yeter bunun bir çaresine bakalım böyle olmayacak Fidan.
-Tamam Cemal, bence de yeter yarın doktora gidelim ne dersin?
-Tamam yarın komşuya söyleyeyim de çocuklara baksın. Biz de gidip geliriz. Sen manavı ne yapacaksın?
-Ben de yanda ki kahve de ki çocuğa tembih ederim. İdare eder gelene kadar.

Sabah olmuş ve erkenden çıkmışlardı yola. İstanbul gibi büyük şehirde dört çocuk sahibi olmak bile fazlaydı. Günler ayları, aylar yılları kovalamıştı. Çocuklar büyümüştü. En büyüğü ortaokula, diğerleri de ilkokula gidiyordu.
Çocukların hepsi başarılıydı okulda. Anne, baba olarak gurur duyuyorlardı çocuklarıyla.

Son ders zili çalmıştı. Büyük oğlan üç kardeşini de alıp evin yolunu tutmuşdu. Yolda güle oynaya yürüyorlardı. Birden cıyak cıyak bağıran bir kedi sesiyle, aniden durdular. Gelen sesi aramaya başladılar. Bir kutunun içinde yavru iki kedi vardı. Hava sonbahardan kışa hazırlanıyordu. Sert bir rüzgar, yere düşen sararmış yaprakları savurup duruyordu. Baktıklarında kedi yavrusunun biri, soğuğa dayanamayıp ölmüştü. En küçük kız kardeşleri avazı çıktığı kadar bağırıp ağalamaya başlamıştı.
-Abi bu yavruyu alıp eve götürelim. Ötekini de bırakmayalım yazık, bahçeye gömelim. Küçük kardeşlerinin ağlamasına, diğer iki ağbinin ağlaması da eklenmişti şimdi.
Peki peki, tamam susun dedi en büyük ağbi. Alalım hemen iyice donmadan.

Eve gelmişlerdi. Küçük kardeş hala hıçkırıyordu. Annesi şaşkındı. Çocukları herzaman gülerek girerdi evden içeri.
-Ne oldu kızım? Bu haliniz ne?
Büyük oğlan Hüseyin durumu hemen annesine anlattı. Fidan`ın yüreği çok yufkaydı. Hemen kediye süt içirdi ve güzel uyuyacağı bir sandığın içine yerleştirdi. Kazma küreği kapan çocuklar, hemen ölü kediyi gömdüler.
-Çocuklar kediyi getirdiniz güzel ama, babanız ne diyecek. Hayatta evde hayvan beslenmesine rıza göstermez.
Çocuklar hep bir ağızdan.
-Babamı biz kandırırız anne, diye tekrar ağlamaya başladılar.
Kedi yavrusu sıcak odada karnı tok vaziyette mışıl mışıl uyuyordu. Biraz sonra kapı çaldı. Babaları ellerinde bir sürü meyve ile içeri girdi. Çocukların her biri çil yavrusu gibi, odaya kaçmışlardı.

Yemeğini yiyen Hasan, yatağına yatıp uyumuştu. Kedinin de gece boyunca hiç sesi çıkmamıştı. Babalarının uyuduğunu gören çocuklar, tek tek annelerinin yanına geldiler. Merak etmişlerdi babaları birşey dedi mi diye. Fidan`da,
-Merak etmeyin çocuklar, babanız yorgundu uyudu. Daha haberi olmadı. Haydi siz de gidip uyuyun. Çocuklar gönül rahatlığıyla uykuya daldılar. Sabah babalarının bağırma sesiyle gözlerini açtılar. Şaşkındılar babalarının böyle
bağırdığını hiç duymamışlardı. Korkudan odalarından çıkmayıp, babalarının işe gitmesini beklediler. Kapı hızla çarpmıştı. Kesin babamız gitti dedi küçük kız, koşarak annelerinin yanına geldiler..
-Ne oldu anne diye, yine hep birden annelerine sordular.
-Kediye kızdı babanız. Akşam burada görmeyecekmiş.
Önce küçük kız başladı ağlamaya, sonra da diğerleri.. O arada kedi kendine gelmiş, oyun yaparak çocukların yanlarına geldi. Sanki onlara teşekkür ediyor gibi, bacaklarına sürünmeye başladı.
Acıkmıştır çocuklar bu.. Haydi sütü ılıtıp verin de içsin. Çocuklar yine hep birlikte koştular. Kedinin sütü içmesini zevkle seyrettiler.
-Anne kediyi akşam bizim oda da yatıralım. Babama da söylemeyelim. Gece sesi çıkmıyor zaten ne dersin diye sormuştu ortanca oğlan.
Anne kıyamıyordu çocuklarına,
-Peki çocuklar birkaç gün de öyle deneyelim. Babanın haberi olmasın dedi. Çocuklar giyinip okula gitmişlerdi.
Eve geldiklerinde ise önce kediyle oynayıp, sonra da derslerini çalışıyorlardı. Gece de sesi çıkmıyordu Boncuğun.
İsmini boncuk koymuşlardı. Boncuk gibi gözleri vardı çünki.Aradan iki ay geçmiş o da büyümüştü.

Kış ayı soğuk geçiyordu. hertaraf diz boyu kardı.
-Bu gece hava soğuk olacak Fidan, sobayı iyice geceden doldur dedi.
-Tamam Hasan merak etme, dediğin gibi yaparım.
Gece gerçekten soğuktu soba gürül gürül yanmasına rağmen, yorganın altında bile üşüyorlardı. Derin bir uykuya dalmışlardı. O arada soba tütmeye ve
duman yavaş yavaş bütün odalara yayılmaya başlamışdı. Boncuk hemen kutusundan çıktı koşarak, Hasan`ın üzerinde zıplamaya başladı. Zorla gözlerini açan Hasan, üzerinde ki ağırlıkla tüm pencereleri açtı. Çok şükür ki duman yeni yayılmaya başlamıştı. Çocuklar öksürerek soğuk havanın içeri girmesiyle, üşüdük babaaaa diye bağırmaya başladılar.
Çocuklar işin ciddiyetinin farkında değillerdi. Babalarının yanına gittiklerinde gözlerine inanamadılar. Babası boncuğu kucağına almış, başını okşuyordu.
-Baba kızmadın mı dedi Hasan.
-Neden kızayım oğlum. O olmasaydı biz çoktan dünya değiştirmiştik dedi. Bundan sonra boncuk evimizin en kıymetlisi olarak bizlerle kalacak. Çocuklar yine birlikte çığlık atıp sevinçlerini gösterdiler. Evin de olmasını istemediği kedi, tüm ailenin hayatını kurtarmıştı. Şimdi daha da mutluyuz diyen Fidan`la, Hasan`ın gözlerinden bir damla yaş akıyordu. Hayatımızı sana borçluyuz boncuk, hayatımızı sana borçluyuz.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hayatta Tek İstediğim Sen

sabahlar olmasın hiç,
aşkımız *******de kalsın.
yaşayalım güzellikleri, muhteşem *******imizde.
hayat zaten güzel seninle, ******* hep bizimle.
aramıza kimse girmesin mutlu olalım birlikte.
yalancı aşklar gibi değil aşkımız,
sevgimiz başka.
yıldızlar kıskanacak, aşkımız daha parlak
bambaşka.
beni öyle sar ki kollarında erimeliyim
ben bu aşkla.
içim güneş yeri, nasıl söndüreceksin bu ateşi
söyle.
çılgın dalgalar gibiyim
aşkımla seni boğabilirim belki.
seni benim gibi kimse sevmedi sevmeyecekte
inan ki.
yalnız *******imi paylaşamadığım sevdiğim,
gel yanıma.
sana öyle bir aşk sunacağım ki sen de şaşacaksın
yanımda.
hasret kokan kalbimi vereceğim bitmeyen
özlemlerimle.
içimde hissettiğim, yalnızlığı istemiyorum
bu ******* de.
ben hep sabırlı aşık, hep böyle mi olmalıyım
sence.
bu yalvarışlarımla, Ferhat dağları deler gelirdi
yanıma.
sen ise ümitsiz vâkâ kaderimde, ne yapmalıyım
söyle bana.
mutlu olmalıyım yalnız seninle,
seninle olmalıyım bu yaşamda.
hayatta tek istediğim sen,
aşkında yanında benimle olsa.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Haydi Gel Gel Bebeğim

Artık *******im, hep seninle bundan sonra.
Yalnızlığımı süslemeyecek zifiri renk, hayatımda.
Pembe düşlerim seninle canlanacak her anımda.
Sevgin yerleşti yüreğime, kalacak hep orada.

Sana sevgim, değişik bir tutku benliğimde.
Hayallerimi süsleyen, kaybolduğum bir dünya sanki.
Sensiz geçen günlerimi affetmeyeceğim hiçbirzaman.
Sen olmadığın da yaşayamıyorum canlı cesedim inan

Ellerin, ellerime dokunsun haydi gel gel bebeğim..
Yüreğim fırtınaya tutulsun yaksın titretsin beni.
*******imiz bitmesin aşk sarsın defalarca bedenimizi.
Rüyalarımızı yaşayalım birlikte gel, gel uçur beni.

Aşkın ruhumu sardı yalnızlığı istemiyorum hayatta.
Seninle dolmalı kalbim, seninle coşmalı ruhum.
Gözyaşlarım, seni özlediğim her anımda akmalı,
Islatmalı bedenimi, sevdiğimi anlamalıyım yaşantımda.

Artık üşümeyeceğim kollarınla ısıtacaksın beni.
Dudaklarım susuz değil, öpüşün hayat verecek çünki.
Ah bu sevda, mahvedecek belki de beni ve seni.
Ama bu sevgi, herşeye değer sen ol yeter ki.

Uçsuz bucaksız gökyüzüne, ismimi yazdın günlerce.
Kutup yıldızının yanına, ne güzel de yakıştı ay gibi.
Ben de denizlere yazacağım ismini, sonsuz sevgiyle,
Gök ve deniz birleştiğin de benim olacaksın ölesiye.

Aşk kıvılcımları çıkıyor dört bir yanımızdan.
İçimizde ki sevgi ise, alevlendiriyor onları coşkuyla.
Bu ateş, bizi ne hale getirir onu da bilemiyorum ya.
Ama biliyorum bu aşk mahvedecek bizi, yaşadıkça.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Haydi Sev Sevebilirsen

Hüzün ben de gam ben de,
Kadere boyun eğen, yürek ise yine ben de.
Sararmış yapraklar, solmuş çiçeklerle süslü,
Kararmış bir dünya, aldı beni içine,
Engeller, sorunlar offf yaa daraldım yine.


Şansızlıklara boyun eğen gönlüm,
Umutların peşinden koştukça yorulan bedenim,
Ya gözlerim, bir pınar gibi çağladı her gece,
Selleri solladı geçti binlerce kere,
Hayatı altüst eden kederlerle uğraştım yine.


Haydi gülümse şimdi, gülebilirsen eğer,
Haydi sev sevebilirsen herşeye değer,
Yağmurlar yağmıyor artık kıskandılar beni,
Bahar ise uğramaz oldu unutturdu kendini,
Kışlarda kaldı yüreğim, dondu artık bitti.


İkinci bahardı aşkımın son durağı,
Bekliyordum heyecanla, ümit dünyası,
Öyle bir uğradı ki felek, şaşırdı kendini,
Daha beter oldu hayat, çekilmiyor şimdi,
Vahlarla geçen ömür, bana ne verdi ki.


Huzur aradım çevremde ki insanlarda,
Baktım ben den daha beter yürekleri yasta,
Kaos içinde kıvranıp dururken yaşamda,
Zorluklarla mücadele ederken hayatta,
Sevgi de unutulmuş konmuş bir kenara.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hazan Uğramasın Bize

Seni andım seni yaşadım bu sonbaharda.
Yürüdüm yürüdüm içimdeki bitmeyen aşkla.
Sararmış yapraklar yerlerde ben ise seninle.
Bitmez bu ayrılık bitmez bitmeyen hazânla.

Öyle tut ki ellerimi, sakın bırakma beni.
Aşk sarayına beni de al hemen şimdi.
Sevgim sararmasın solmasın yapraklar gibi.
Sonbahar artık vurmasın ne olur ikimizi.


Yorgun düştüm artık, özlemekten hayalini.
*******in sessizliği sanki, korkunç düşler gibi.
Sana dokunamamak hissedememek o kadar zor ki.
Ben birşey istemem sen yanımda ol yeter ki.

Ruhum, bedenim, kalbim seninle dopdolu.
İçimde bir boşluk var dolduramaz hiçkimse onu.
Ben seni bukadar severken sen neden yoksun
Tüketmesin bu aşk bizi, tükenmeyelim ne olur.

Bu sonbahar mahvetti ayırdı bizi.
Seninle kavuşmak şimdi bir hayal sanki..
Bu hasret ruhumu yordu bitirdi beni.
Hazân uğramasın bize geri gitsin şimdi.

Menekşe Gülay

[GooD aNd EvıL]

Hep Seni beklemişim

Seni esir ettim kendime, bu kör *******de.
Aşkıma bağımlı oldun seni her hissettiğimde.
Hep ben mi yanacağım aşk aşk diye diye.
Biraz da sen yan benim için, ölesiye.
Aslında senin aşkın, beni de yakacak bilmem niye.
Boşver aşkım, birlikte yanalım tüm sevgimizle.
Hayatımız bir, tek vucut olalım ömrümüzce.
Aşkımız da yansın, hep bizim içimizde.
Aşkından coştu yine gönlüm, bu günlerde.
Bu doyumsuz ******* de bağladın beni kendine.
Seninle olmak vardı ya, ama nerdee...
Bir bulsam seni, o kayıp şehir de özlemimle.
Nerdesin sevdiğim, sen de kayıpsın şehirle.
Bir cehennem yaşatıyorsun bana, hasretinle.
Gelirsen güle dönecek ömrüm, tüm sevgimle.
Kendimi unuttum aşkınla, sevgi denizinde.
Bu sevda bitmez hayatta, seninle birlikte.
Hep seni beklemişim, bitmeyen özlemimle.

Menekşe Gülay