Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Kar kapladı çocukluk bahçelerini

ne kadar uzaktın çocukluğundan
ve benden ne kadar uzak.
oysa ben yüreğimde
yanıp sönen kıvılcımlara aldanarak
geldim bir umutla izlerim diye seni,
baktım boştu salıncak.
bozuktu tahteravallinin dengesi,
karla kaplanmıştı kaydırak.
çocukluk bahçelerinde doğan bahar
kış olup yağıyordu alnıma.
ve ben isim bulamıyor zorlanıyordum,
yaşadığım bu duruma.
ne kadar uzaktın çocukluğundan
ve benden ne kadar uzak.
uzanıp seslenmeye kalksam ismini,
biliyorum ellerim boş kalacak.
sonbahar nasıl yaşayamazsa ilkbaharı
gene öyle olacak.
ne kadar uzaktın benden
bitmeden mevsimler, yanıma gelmeyecektin.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Karanlık denizlerin şövalyesi

yeminler hangi sancıyı taşırsa taşısın içlerinde
bir balık daha boğulur nefessizlikten, derinlerde.
bir ağaç yavaş yavaş döker yapraklarını,
kum taneleri kapanan izler olur,
en ufak gün batımı estiğinde.
ihtiyar adam gibidir deniz, elleri tuz kurusu.

gözleri ateşini kaybetmiş, kömür karası.
bir fener yanar-söner, ıssızlığın çelik halatında.
bütün kara bulutlar, kapkara dalgalar olur,
soyu tükenmiş değirmenlerin kanatlarında.
kendi şövalyeliğimizin azgın ruhunu ararız
değirmen kanatlarına bir mızrak gibi saplandığımızda.

en aşksız harmanların bereket fakiridir
yağmursuz ve kurak, tek düze hayat çizgimiz.
bir tükeniş engelini başka çaresizliklerle geçeriz.
akşam saatleri yok mu hele üstümüze ölüm gibi çöken.
ne başka bir umuda çırılçıplak soyunur
ne de başka bir kavganın minderine çıkarız,
öyle avuç içine alıp beynimizi, bakar kalırız.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Karanlık günler

o hiçbir umudun açtığı çiçeği düşlemeden geldi.
ve hiçbir umudunun yükü altında yaşayamadan
çekip, gitti.

geldiği gün; kitaplar esas duruşlarda bekliyordu
yargıçların, savcıların karşısında,
gittiği gün; yazarlar linç ordularının
saldırısına uğruyordu mahkeme kapısında.
geldiği gün; yanıyordu aynı dağların ormanları,
hayvanlar kavruluyor, kömür oluyordu.
gittiği gün; aynı çeşmenin yalaklarında hala
yıkanmamış çocukluğunun bezleri duruyordu.
geldiği gün; sevgisizlik ve ihanet baş aktörüydü
toplumu boğan cinnet oyununun
gittiği gün; karabasanlar bıkıp usanmadan
karanlık zulalarda aynı gölge olarak durmaktaydılar.
geldiği gün; güneş doğudan doğar,
yıldız kuzeyden eserken
gittiği gün; garp cephesi karanlığa kucak açıyor,
keşişleme güney doğuda fırtınalar koparıyordu.

o hiçbir umudun açtığı çiçeği düşlemeden geldi.
ve hiçbir umudunun yükü altında yaşayamadan
çekip, gitti.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Karanlıkta çiçekler - dörtlük

İniyor şalter, kalkıyor şalter.
Bir gidiyor, bir geliyor elektrikler.
Ama karanlıkta açmaz ki gülüm,
Senin sevdiğin çiçekler.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Karanlıkta görülen davalar

karanlık; Kafka’nın romanlarının ana rengi değildir
o romanlardan film çeken yönetmenlerin beynindedir.

birazdan yağmur yağacak, serinliği önden geldi.
seller akacak yavru sokak kedilerinin üzerinden
sen kapının eşiğine kum torbası koyarsın kim bilir
sonra şemsiyeni saklarsın belki yastığının altına
o çok iyi bildiğimiz filmdeki yağmur sahnesi gibi.

en iyisi sinemaya gitmek bu havada,
orta sıralarda bir koltukta, tek başına, karanlıkta
dışarıda beklesin aydınlıklar, seans boyunca.

kuzeybatının ismi karayel, sırtımda kayıp ormanlar.
birazdan bir yangın esecek biliyorum ellerin yanacak
kayıp gözbebeklerini arayacaksın kavrulmuş toprakta
kanatları düşecek başından aşağı göçememiş kuşların
gece yarısı sevişmeleri gibi ter kokunca soluklar.

bulduğum ilk lodosa açabilsem rüzgara bağrımı,
bıraksam şiddetini ölçsün diyerek yapraklarımı
üzerine yazdığım kadar saklasın hatıralarımı.

el sallasam korsan kayalardan göçmen gemilerine.
bir parça sömürge taşsa yüreğimden, çok özgürlük
forsa yataklarında diksem gözlerimi omurgalarıma
o gemi ben olsam görülmemiş davalardan kaçan
ve en aydınlık öyküleri ezberletsem ellerime.

bitti üfleyip bir nefeste mumu söndürme zamanı
değişime uğramış beyinler yaşarken alınyazılarını
gördük işte aydınlığa nasıl tercih ediyoruz karanlığı.

“kamera stop, kamera stop,
şimdi başka kitabı okumaya başlayalım ilk satırından

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Kardelenlerden korkmayın

belki sevmiyordunuz sizler, nerden bileyim
bu mevsimde kar altında açan kardelenleri .
onun için koklamak istemediniz
her sabah kapınıza bıraktığım çiçekleri .
kar hepinizin vazgeçilmez çocukluk oyuncaklarıydı.
kim bilir belki bir kardan adamdan sevgiliniz bile vardı.
kardelenlerin sevgilinizi elinizden almasından,
sizi ondan mevsimler boyu koparmasından
korkuyordunuz.
yani siz kardelenleri hiç tanımıyordunuz.

ya da delinmişti altı ayakkabılarınızın
büyümemiştiniz ayaklarınız çok üşüyordu.
onun için çıkmamıştınız bile evlerinizden.
kar altına saklanmanın korkulu görüntüsünden
yoksulluklarınızın örtüleceğini umuyordunuz.
oysa ben hiçbir mevsimi ayırt etmeden birbirinden
sizi çiçeklerle karşılamak istiyorum
bütün insanlar gibi, insanlık gibi
zengin fakir demeden, güzel çirkin demeden
her sabah kapılarınızdan çıkarken .
o zaman şimdi, sizler için seçtiğim bu çiçeği
kabul edin hepiniz birbirinizi kucaklar gibi.
bir çiçeği sevmekle de başlar çok şey.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Karınca yollarında

küçük beyaz taşlarım vardı.
yüreğim kadar kocaman olurdu
kucak dolusu toplayınca.
dizerdim tek tek hepsini,
tren yolunun boyunca.
sis basmış havalarda
ve yağmur yağdığında
karıncalarımın ayakları
hiç ıslanmasın ve
kolayca yollarını bulup
kaybolmasınlar diye.
sonra uzatırdım ayaklarımı,
dayardım sırtımı
hat boyundaki
gölgesi en bol çınar ağacına.
beklerdim saatini,
nereden gelip nereye gittiğini
bilmediğim,
kapkara dumanlı kara trenin.

ağaca dayalı sırtım, beklerken
kara trenin gelmesini
duyacağım yerde olurdum hep
annemin seslenmesini.
haydi artık bakalım,
yemek vakti geldi demesini.
karnımda çalan zillerin sesini
nasılda hissederdi.
koşardım; ayaklarımın
sulara batmasına aldırmadan.
karıncaların ıslanmazdı,
benimkiler hep sırılsıklam.

nedense böyle olurdu her zaman,
ben eve koşardım
kapkara dumanlı kara tren
geçerdi hemen ardımdan.
söylersem;
inanır mısınız şimdi bana,
bu kadar zaman boyunca
bir kere bile görmedim dersem
trenin geçtiğini.
ama karıncaların
önümden her geçişte
bana selam verdiğini.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Karşı pencere / kısa öykü

Karşı Penceredeki kadın:
Uzun, sapsarı saçlarım dönüşürken annemin ellerinde kurdeleli bir saç örgüye, mavi gözlerimde hınzır komşu çocuklarının inadına yapacakları öğle sonrası yaramazlıklarını izleme arzusu ve ellerimde evcilik oyunlarımın ustaca yerleştirilmiş salon ve salamanje’leri ve yatak odaları ve mutfakları şekil alırdı. Çok küçüktüm. sarı saçlarım, mavi gözlerim, ellerim ve annem vardı. balkonum ve ayaklarım yoktu.
Çiçeklerimi gazete sayfalarından kesip yerleştirirdim salonumun en güneş görmez köşesine. aydınlığı o köşeden yakalardım ben. Giderek ellerim büyüdü, göğüslerim büyüdü. Kırmızı düğmeli elbiselerim oldu ellerim gibi büyüyen, çiçeklerimi sularken giydiğim. Ben büyüdüm; annem küçüldü ve öldü. Annemden bana tek başına bir masal kaldı. Ellerim, göğüslerim ve çiçeklerim gibi içimde büyüyen. Bir gün gelecek, çok uzaklardan bir adam çıkıp gelecek. Bir savaş kahramanı. Yiğit mi yiğit, cesur mu cesur.kapını çalacak. girecek açık kapından içeri süzülüp; ayaklarını o getirecek sana. evleneceksiniz. Salonlu, salamanje’li, yatak odalı ve mutfaklı bir eviniz olacak. Bir de çiçeklerini sulayıp büyüteceğin balkonun ve çocukların. büyüdükçe ayaklarının üstüne basmasını bilen.
İşte! günler belki aylardır karşı penceremin içinden delişmen rüzgarlar gibi esip gelen belki de ayaklarımı bana getirecek olan o kahraman. Çocuklarımın babası. Artık annemin masalını dinlemek değil yaşamak istiyorum. Yürümek istiyorum, kendi ayaklarımın üstüne basmak. Ben karşı penceremin göz ucu flörtüne gölge oluyorum güneş tam on ikiden vururken. Göğsümdeki kırmızı düğmelerden birini yavaşça açıyorum.


Karşı penceredeki Adam:
Sarı saçları, mavi gözleri. İşte o anne. hani ellerinle dikeceğin gelinliğinin içine
oturttuğun, gelinin işte o anne. Sanki uzansam balkonumdan dışarı, sarksam
yarı belime kadar öpebileceğim iki yanağından. Senin adına ben söyleyeceğim kulaklarına. Annem senin gelinin olmanı istiyor diyeceğim. Kendisi oturamadı ama seni oturtacak, salonlu, salamanje’li, yatak odalı ve mutfaklı bir evde diyeceğim.
Senin adına ben söyleyeceğim anne. okudu, asker oldu diyeceğim senin yerine.
Diyeceğim de anne bir yürüyebilsem...........................

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Kartal ile küçük kuş - 1

bilemiyorum neresinden okunmalı bu masal
yada kime esaslı bir alkış tutulmalı farz-ı misal

bir gün, bir küçük yavru kuş,
masalın ön kapağında yazılanlar gereği
kartal yuvasında bir kafese kapatılmış.
üstelik kartal da çok aç ve öfkeli
birde arena da haydi parçala sesleri
içinden pek gelmemiş, uyumak daha cazip ama
dayanamamış da baskılara daha fazla
tüm çırpınış ve direnişine rağmen küçük kuşun
uğraşmış, didinmiş bir gözünü çıkarıvermiş.
baskılar devam ediyor etmesine de
kartalın aklı fikri bu masalın bir an önce bitmesinde
ve hadi demiş en sonunda küçük kuşa
seninle bugün daha fazla oynayamam
bir gün de ben gelirim senin süslü konağına
sen kapatırsın beni, benim yaptığım gibi
bugün benim sana yaptıklarımı
o gün de sen yaparsın bana.
şimdi çıkardığım gözün bil ki emanettedir.
bu masalın sonu arka kapakta yazılı bir bilmecedir.

arka kapak okunmadan bir şey de pek belli olmuyor
ama ön kapakta bunlar yazılı alkış onun için tutuluyor.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Kartal ile küçük kuş - 2

bazı masallar vardır, hiç iyi bitmez sonları
hani yorganı başına çekersin, gözlerin açık
beklemeye başlarsın korkulu rüyaları
kartal ile küçük kuşun masalıda işte öyle bir rüyaydı.

bazı masallar vardır ne yazıyorsa ön kapağında
gene benzerleri yazılıdır en arka sayfasında.
kartal öbür gözünü de çıkaracaktır küçük kuşun
hem de bir gece misafirliğe gittiği konağında.

bazı masallar vardır, en iyisi hiç okumamaktır
çünkü öğrenilen her neyse hepsi yanlıştır
şimdiki çocuklar boşuna mı vaz geçti masallardan
onların kartalları da küçük kuşları da olmayacaktır.

ama bu gecenin gerçeği de eldeki bu masal üstüne
sonuçta küçük kuş kalıverdi kartalın gölgesinde
hem bu kez iki gözü de önüne akmış bir vaziyette
korkuluda olsa bu masalı bir daha okumamak üzere

Cevat Çeştepe