Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bir Dostun Ardından

Gönüllenme sevgili dost
Sıcak yatak açtım
Dalı dudağında
Tadı damağında
Melengicin toprağına

Çam puru
Beşgül yonca döşeğin
Yastığın hasır burma
Rahat uyu
Emanetin emin ellerde
Gözün arkada kalmasın

Şu dağların
Nesine sorayım
Her adımında izin
Böyle yazılmış derler yazısı
Kendi elinle yazdın

Hangi mezarda arayım seni
Gözyaşı yakışmaz anısına
Öyküsü derin
Limana kilitli bir gemi gibi
Tüm zamanların gemisi
Güvertesi dolu tayfa
Kartal burunlu Laz
Tel bıyıklı Gürcü
Kara yağız Süryani
Hüneri altın bilezik Ermeni
Sarışın Çerkez civanı
Gönderde mektubun
Dalgalanır Kilikya Düzü’ne

Rahat uyu bre kardaş
Yorganımız Akdeniz
Üstümüz Toros kuşağı
Tez alır haberini
Dara koymaz Çukurova uşağı.


Şarkım Karanfilde Kalsın

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bir Güzelin Elinden

Seni gezdim sendim seni yazdım
Bir güzelin sine halısında
Canlanan umutsuz bir göçün
Çözgülerini atkı boylarını gezerken

Düğümler sevdalı örgüler ağlamaklı

Gezi yolunda anılar sıcak çimenler ıslak
Taşlar fare dişli toprak gücenen gözlü
Defterim yassı yuvarlak kareli
Kare kare notlarım buluşmaları

Sendim
Seni gezdim seni yazdım seni ördüm
Sürgün sine halısına bir güzelin elinden.


Yıldız Dalı Yasaklı Gönül

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bir Kahve Davettir Bir Şeylere Bu Vakitlerde

Haber gönderdim sizlere içimden gelen bir sesle.
Dedim ki Seyhan kıyısında, baraj gölüne bakan
Bir yazlığa gidin bu hafta deniz karası Cengiz’le,
Cevheri alın terinden ibaret Mustafa’ya.
Sizler ki iki arkdaşsınız, öyle görünüyor bana.
Bugün kahveler benden, yudumlanırken kahveler,
Kırkını aşan yaşların tecrübesiyle bakışlarınız
Dağlarda olsun, her ne kadar kar mevsimi değilse,
Karsız da muhteşemdir Çukurova’da dağlar.
Ve Çukurova’nın sevecenliği gibi sıcaktır
Yürekleri insanların, sofraları ve hürmetleri de,
Ünlüdür, işi, ekmeği aslan gibi tutanı severler.
Ve dedim ki dilinize sıvanırken ilk yudumunda kahve
Bir gözünüz dağlara gitsin, her ne kadar kar mevsimi
Henüz başlamamışsa da yine dağlardan iner Seyhan,
Dipten içe bulanır, burgulanır baraj gölünde
Binlerce dalgalı sudan sarmal hortumlar gibi.

Nasıl anlatabilirim uzaklardan birkaç sözle,
Kahve sakinliğiyle baraj setinde duranlara,
Aynı saatlerde parçalanmış hatta parçaları bile
Parçalanmış ve yaşına akrep iğnesi gibi
Saplanan ve gün boyu çalışmaktan canı çıkanların,
Bir ek işte koşuşturmalarını, elden, hafif bir şeyler
Satmak için köşe bucak dolaşmalarını?
Tam bu vakitlerde pamuk fideleri taraklanır
Komşu apartmanın balkonuna sarkan perdelerinde.
Ve sigaramın dumanıdır, bre, kahvenin dostudur,
Koza gibi gül bağlatır balkondaki saksılı güzellere
Dışarıdan içerilere çekilirken saatler bu vakitlerde.


Tartıya Kalan Düşler

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bir Kara Kalemdir Kâğıdın Üzerindeki

Nihayetinde: Bir karbon bulgusudur dizimdeki,
Bir kalemdir kâğıdın üzerindeki, istersem yazar mı
Konuşulmamaktan anlamlarını yitiren kelimeleri
Senin peşinde koşarken, seninle delice düşlenirken
Kaysıların yaprak dökümüne yatıya uzandıkları
Eylül akşamlarında; her seferinde ben, böyle sarı
Suskunluklarla kahrolurken kopacak gibi bir başla
Yığılırım banklara ışkınına kaç kere fal açtığımız,
Ayaklandırılmış kalemli asma bağlarının arkasında.

Nihayetinde: Bir ağaç harikasıdır kalemin altındaki,
Ne dilesem okutur mu harflere sevmekten yorulmuş
Hazana dalıp uğruna gazel gibi harcadığım ömrümü.
Ne geldiyse başıma eylül akşamlarında geldi demeye,
Deyip bağırmayı kaç kere düşündüm, biliyor musun
Ama bir keresini bile başaramadım bu, beni çıldırtan
Eylül akşamlarında, hışır hışır hışırdayan yaprakların
Arasına kendimi bırakırken anılarla eğilmiş bir başla.

Nihayetinde: Bir kalem, bir kâğıt mıdır bahsettiklerim,
İkisinin koruduğu yazılmaya değer bir şey daha var;
Severek yaratanların bize bıraktıkları büyük aşklarıdır
Onu emanet ettin bana, onunla övünüyorum, sevgilim,
Bu eylül akşamlarında hiçbir gazele benzemeyecek o!


Tartıya Kalan Düşler

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bir Köz Elenir Kanarım

Yapıdan uzak harcında yaslı
Karılırım kurumundan incinerek

Ocaktan uzak dumanda saklı
Tüterim tozunu esinleyerek

İsten uzak siste asılı
Durulurum erinmeyi yadsıyarak

Hedeften uzak maksatta katlı
Şaşarım uğrakları düzleyerek

Divandan uzak tacında kasıtlı
Kaçınırım şanına dinelerek

Nazdan uzak hazda tatlı
Uğunurum her ikisinden sakınarak

Tozuyla nazında karıldım
Sözüyle hazzında duruldum

İçinden niçin’e niçinden içime
Bir köz elenir kanarım.


Yıldız Dalı Yasaklı Gönül

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bir Madenci Vardı

Bir madenci vardı bir de maden ocağı
Ocağın başında bir kitap ağacı
Evi barkı bu ağaçtı kitapları madendi

Ocağa çalışmaya indiğinde madenci
Eğilirdi ağaç sarkıtırdı sicim dallarını
Sallardı ocağın tünel karanlığına
Yapraklı sicim dalları maden filizleriydi
İşçisi işe koyulmadan önce
Bir de bildiri bırakırdı önüne
her işgününde
İşine demir gibiydi işçi madenci
Önce bildirisini okur ezberler
Sonra başlardı kazımaya
Kazılan damarları ayıklamaya

Sayfayla bilek birleşmişti madenci şanslıydı
Artık çok maden çıkaran bir işçiydi
Kazanç sarhoşuydu rastgele ocağa giriyor
Maden filizleriyle birlikte
Ağacın damarcıklarını da söküyordu
Kendisine bırakılan bildirileri de okumuyordu

Ve böylece gölgesinde soluklandığı
Madeniyle geçimini sağladığı
Bildirileriyle biliçlendiği
Kitap ağacını unutur olmuştu
O unutuldukça
Kahvaltasındaki kara gözlü zeytin
Çayın kirazî demi şekeri azaldı
Üç öğünlük derya kuzusu somunu da

Giderek kitap ağacı güçsüzleşti
Sarkıtamaz oldu madenî dallarını ocağa
Madenci çok çalıştı kan-ter içinde
Çok söktü kat kat taşı boşuna
Sanki yeraltı perileri aşırmışlardı madeni
ara ki bulasın

Ağacın can damarına rastladı
Maden sandı kesti onu birkaç darbeyle
Kitap ağacı çatırdadı devrildi ocağa
Ocak çöktü madencinin üzerine

Toprak oldu maden oldu iki bağlaşık beden
Toprağa karıştılar her şeyleriyle
Ve körelen ocağın ağzından
Bir tohumcuk filizlendi
Ulu bir ağaç oldu yıllar sonra
Madencinin ağacı dediler ona
Dalları kalem yaprakları kitaptı
Gövdesi sehpa gölgesi mandendi ağacın.


Yıldız Dalı Yasaklı Gönül

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bir Nefes Ver

Bana bir nefes ver Kilimanjaro
sevgilim çançiçeği
Trafalgar Meydanı’nda
kahvaltı yapmadan yola çıkmış
beli kırılmış işsizlikten

Bana bir nefes ver Aconcagua
sevgilim latinçiçeği
Golden Gate Parkı’nda
panşonun altında
dağların ruhuna seslenir
yarın İngilizce sınavına alınacak

Bana bir nefes verin Altaylar
sevgilim ortancaçiçeği
Tokyo-Ginza *******inde
kâğıtsız beş meteliksiz
eğlenmeden beklerli gezinir

Bana bir nefes ver nefesinden Ağrı Dağı
sevgilim mineçiçeği
yirmi birinci yüzyılın eşiğinde
paçavralar içinde
Kızıl Meydan’da dilenir.


Yıldız Dalı Yasaklı Gönül

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Birçok Yakınmaya Bir Tek Yanıt Yeterlidir

Aç mısın, diyorsun mektuplarında, Mahir kardeşim,
on dört yıldan beri para kazanılacak, araba, kat alınacak,
eşe dosta el uzatıp yardım edilecek bir memlekettesin?

Önemsemiyorum yemekleri, birkaç sosisle, bir dilim
peynirle de idare ederim, sade pirinç pilavıyla da.
Bir pişirir, pir pişirir, iki günü geçiririm onunla.
Haşlamalar, kıymalı makarnalar, güveç ve benzeri
sebzeli yemekler de hazırlarım, birden fazla öğün içindir.
Genellikle sofram beni bir çeşit yemekle yemekler,
ne ben yakınırım, ne o, kimseye de imrenmeyiz.
Bilinçli beslenme ölçülerine göre soruyorsan,
bir üst açlık halidir ama sofram cömerttir, ne biterse
kendinden, tümünü sunar bir memleket de otursa başına.
Gerisi mi, lezzetin laf salatasıdır, dosta sergilenmez;
zaten dolmalık patlıcan gibi içleri boşaltılıp,
kıvır zıvırla doldurulacak adamı seçmesini bilirler,
süründüreceklerini de, eğer böyle olmasaydı, bir yılda
finansın asalak girdileri bire, ikiye katlanmazdı uzaktan
isimleri sizlere cazip gelen bu egemen coğrafyaların.
Bu tip şeylerin üzerinde pek fazla kafa yormam,
ısrarla sorduğun için yanıtlamak zorunda kalıyorum;
son gelen mektuplarını da okudum, nasıl duymuşsan
bilmiyorum, aynı şeyleri yazmışsın yine.
Aç bırakılması gerekenlerdenim, altmış üç kilogramlık
fizikî ağırlığıma, Dünya’nın herhangi bir bölgesinde
bir yer bulunur ama sizlerden aldığım ve göğsümün içinde
kutsal bir emanet gibi sakladığım bu tapılası varlığa
bir sığınak bulmak çok zor, işte bütün sorun bu!
Gazeteleri, televizyon haberlerini izlemiyor musunuz,
meselâ Darfur’daki kampları, Asya’daki sefaletleri...
Dilim varmıyor demeye, her yıl bir yanımızı vuran
depremler, gerçek halimiz nasıl gözler önüne seriliyor;
benim yoksulluğum, sürünmüşlüğüm mesele mi,
avuçlarımızdaki bir dünyayı sahalarına alıp onunla,
terbiyeli sirk maymunları gibi oynayanlara karşı halklar
mutfağında emeğin, umudun işçiliği, ne şereftir bana,
bundandır mutluluğum; sağlıcakla, Mahir kardeşim!


Tartıya Kalan Düşler

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Biriyle İşim Görülür Diğeriyle Hesabım

Bir döner dolap, bir taş değirmen var hesapta
Biriyle suyum çekilir, biriyle tenim öğütülür.

-Bırak, dedim, yokum gayrı, devir ahir zaman;
çevir dolabını, okut kitabını!
Can bedenden boşalmış, kurgum bananmış toza.

Çevir dolabını, sayfalarındanım, okut yazımı;
Açılmışım harfi harfine, hiçbir şey silinmemiş,
Nefeslilerdenim, mah cemaline, essah demişler!
Nefessizlerdenim, gizli haline, eyvah demişler!
Ben de şaştım bu işe, bir iken neler olmuşum..!

Suyu çalan dolaptır, yapıyı öğüten değirmendir
Biriyle zihin yoğrulur, biriyle cefa tahtına yatılır.

-Bırak beni, dedim, gayri, devir gelecek zaman;
çevir yüce bilge inancıyla, dişlidir el değirmeni!
Durmadan doldurman, ince öğütülmem boşunadır
Sızlanır zerrelerim, anda kaynaşır, coşar, giderim.

Eğirmenim payı payına dağıtmış, barışık ayrışırım,
Kemiklerim ne m’ola, sarı kireç benzinden başka
Ve aldanma rengine, dili, taneyi göze yeşil gördürür!
Ciğer dolusu bağırandanım, ağız dolusu gülendenim
Nice cansız örülendenim ve damardaki dalgadanım,
Bitmemiş, öyle bir çoğalmışım ki nice birlerdenim!


Tartıya Kalan Düşler

Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Bizim Barış Delisi Öğrencilerimiz Var

Yılmadık, içten inanırız barış mücadelesine!
Büyülü öngörülerle bağlanır halkım yarınlara,
Birbirinden ağır çatışmalar yayılırken dağlara
Yeni ölüm haberleriyle sarsılır her birimiz.

Çalışkan ve cin gibi bir öğrecim var, adı: Barış.
Uğrar her perşembe akşamı bir camiye, der:
-Hoca Efendi, yüzün Kâbe’ye midir, savaşa mı,
Kâbe’yeyse ver barış için imzayı, sonra dualarını!

Sevimli, cin gibi bir öğrencim var, adı: Barış.
Uğrar her pazar akşamı bir kiliseye, der:
-Papaz Efendi, yüzün Kudüs’e midir, savaşa mı,
Kudüs’eyse, ver barış için imzayı, sonra dualarını!

Benim barış delisi bir öğrencim var, ismen: Barış.
Uğrar her cuma akşamı bir havraya, der:
-Haham Efendi, yüzün Duvar’a mıdır, savaşa mı,
Ağlama’daysa gözün; barışa imza, sonra dualarını!

Gururlanıyorum çocukların barış mücadelesiyle;
Engin hoşgörüyle bakar yürekleri doğacak güne
Biri diğerinden daha çok imza listeleri getirirken,
Kardeşlik dilekleriyle yollanır her birimiz evlere!


Tartıya Kalan Düşler

Abdullah Karabağ