Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kana Kesmiş Mayıs

Ağlayışım çaresizliğimden değil
Hala mayıs şafağında gözyaşı döken birileri kalsın diyedir...

Ve kana kesmiştir Mayıs
Meyve verecekken çiçeklenmiş dallar,
Bir yudum su verin toprağıma
Kanla yeşermez bu ağaçlar...

28 Şubat 2003
00: 34

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kanamakta Olan Bir Şair İçin

(Kanamakta olan bir şair için
Acil olarak
Aşk aranıyor...)

Tükenmiş mürekkebi kalemimin
Günden güne kuruyor avuçlarımda
Aşka adanmış karanfil.
Kırılıyor ellerimin değdiği bütün anılar
Kırılıyor gelip geçtiğim yerinden zaman.

Söylenmemiş aşklar ansiklopedisinde
Kaçıncı ciltte saklı kaldı resmim
Kaç şiir yazdım sana senden habersiz bilemezsin.

Şimdi son kez çağırıyorum
Kendini sevilmeye mahkum ettiğin yüzünü
Gel de çağır geriye
Benim o eski heyecanımı
Yine en güzel şiirlerimi senin için yazayım...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kanayan Ülkeme Mektuplar-1

Kanayan Ülkeme Mektuplar-1

Güzel annem,
Burada geçirdiğim ilk günüm. “İnsanoğlu kuş misali” dedikleri ne kadar doğruymuş. Oysa daha dün dizlerinin dibinde otururken zamanın hiç geçmemesini böylece durmasını diliyordum tanrıdan.
Kuş deyince aklıma geldi. Dünyanın en güzel duygusu olsa gerek kuş misali uçabilmek. Belki kanatlarım yok benim ama dün uçağa ilk defa bindiğimde bu duyguyu tattım birkaç saatliğine de olsa. Haylaz bir çocuğun duvara çizdiği resim gibi görünüyordu yeryüzü binlerce metre yukarıdan.
Yolumuza otobüsle devam ettik uçaktan sonra. Otobüs yolculukları hep öğrencilik yıllarımı hatırlatır bana. En sevdiğim şiirler hep o otobüs yolculukları üzerine yazılmıştır. Ama keder verir insana daha önce hiç gitmediğin ve hiç kimsenin gitmek istemediği bir yere gidiyorsan. Yollar her zaman kavuşmalara uzanmıyor ne yazık ki anne.
Buradaki yollar bizim oradakilere hiç benzemiyor. Yol kenarlarında görmeye alıştığım onca şey bile o kadar farklı ki. Sanki gökten taş yağmış bütün tarlalarına uçsuz bucaksız Mezopotamya’nın. Dalıp gitmişim bakarken o düzlüğün sonsuzluğa uzanışına.
Uyandığımda o düzlük yerini dağların sonsuzluğa uzanışına bırakmıştı. Sonsuzluk kavramı gerçekten ne kadar değişken anne. Bazen sürüp gideceğini sanıyor insan bazı şeylerin. Oysa her şeyin bir sonu var. Acılarımızın da, mutluluklarımızın da...
Sanırım senin içinde en az benim için olduğu kadar zor olacak bu ayrılık. Malum, geldiğim yer adını bile duymak tedirgin etmeye yetiyor insanı. Ama senin için çok daha farklı olmalı. Nasıl bir duygudur ki etinden yüreğinden bir parçanın çok uzaklarda soğuk bir namlunun yalnızlığında sabahlaması. Büyük fedakarlıklarla büyüttüğün, hastalandığında sabahlara kadar başından ayrılamadığın oğlunu ölesiye merak etmek, sesini duyabilmek için bütün gün telefonun başında yüreği avucunda çırpınarak beklemesi nasıl bir duygu acaba anne...
Sana ne kadar ben iyiyim, beni merak etme desem de biliyorum ki sen yine yüreğin avucunda bekleyeceksin bütün gün telefonun başında. Endişe etme gün gelecek baharda gelmiş olacak memleketime.Ve bu dağlara da bir gün mutlaka bahar gelecek anne. O zaman dönmüş olacağım belki yorgun dizlerinin dibine...

Oğlun

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kanayan Ülkeme Mektuplar-2

Güzel annem,

Burada bir haftamı bitirdim. Yavaş yavaş alışmaya başlıyorum buradaki hayata. İlk günlerdeki burukluğumu da attım üzerimden. Alışkanlık böyle bir şey işte anne. Ne kadar berbat olursa olsun yadırgamıyor insan bir zaman sonra, ilk başta şaşkınlıkla, tedirginlikle karşıladıklarını.
Bunları yazarken aklıma geldi. İnsan acaba acılarına da alışabilir mi anne? Alışmak mı, yoksa sağalması mı hiç kapanmayacak sandığımız yaralarımızın?
Bu soruyu sana soruyorum çünkü biliyorum en çok annelerdir acı çeken. Sende bir annesin ülkemin bütün yüreği kanayan anneleri gibi. Hiç kimse annelerin hissettiklerini duyamaz etinden canından bir parça koparılıp koynundan binlerce kilometre uzağa gönderildiğinde. Hiç kimse hissedemez biricik oğlunun artık hiç dönmeme ihtimalini düşündüğünde hissettiklerini.
Yine sulandırdın biliyorum o güzel gözlerini. Ağlama demiyorum sana. Yoksa bilirim gizli gizli içine akıtacaksın gözyaşlarını. Ağla ama umutsuzluk olmasın gözyaşında. Hasret olsun sadece, hasret büyütür sevincini kavuşmaların.
Bende saklamıyorum artık göz yaşlarımı. Güçsüzlük sanırdım ağlamayı küçükken. Utanırdım, saklardım en yakınlarımdan bile. Artık utanmıyorum. Çünkü utanması gerekenlerin hiç ağlamayanlar olduğunu öğrendim büyüdükçe.
Daha yazacak o kadar çok şey var ki bir daha ki mektuba kısmetse. Hasretle öpüyorum kederli alnından...

Oğlun

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kanayan Ülkeme Mektuplar-3

Güzel annem,

.......Birkaç gün sonra iki ayımı tamamlayacağım burada. Havalar öyle sıcak ki bu günlerde. Geldiğim günden bu yana bir damla yağmur düşmedi toprağa. Ve ben hiçbir zaman buradaki kadar kızgın görmemiştim güneşi.
.......Ancak ne kadar kinini kusar gibi yakıyor olsa da tenimizi kimse güneşin batmasını istemiyor.Buradaki herkes geceden korkuyor anne, tıpkı karanlıktan korkan çocuklar gibi. Çünkü buranın *******i büyük şehirlerdeki parıltılı *******e hiç benzemiyor. Alabildiğine uzanan dağlarda, alabildiğine karanlık, çok uzaklarda tek tük yanan ışıklar ve ufak bir ses bölmeye yetiyor bıçak sırtında uyunan uykuları.
.......Herkes sorular soruyor kendine sürekli. Neden ben, neden bir başkası değil? Ben de soruyordum bu soruyu kendime ilk zamanlarda. Ama alışmak; olmuş olanı kabullenmek bir anlamda. Bizim yerimizde olmasını istediklerimizde soracaklardı bu soruyu elbet kendilerine. Yani anlayacağın güzel annem hasretin üç beş nöbetini tutmak bize düştü sürekli kanamakta olan ülkemde.
.......Her an daha da çok özlüyorum şehrimi ve sizleri. Deniz kokusu hala burnumda. Hala duyar gibi oluyorum gökyüzünde martı çığlıklarını.
.......İnsan doğduğu yerin havasına suyuna alıştığı için özlüyor besbelli. Sırf bu yüzden bir şehri sevebiliyor insan. Onu oraya bağlayacak hiç bir şey olmasa da. Hatta o şehirde hiçbir şey olmasa da bir şehri sevebiliyor insan. İnsanların doğdukları yere bu kadar bağlı olması bundan elbette. Düşünsene hayatında denizi görmemiş biri nasıl özlem duyar sonsuz maviliğe.
.......Mektubuma son verirken seni bir kez daha öpüyorum yaslı alnından. Gün gelecek bu dağlara da bahar gelecek elbet. Hoşçakal anne...

Oğlun

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kanayan Ülkeme Mektuplar-4

Merhaba güzel annem,

.......En son mektubumda artık buradaki hayata alıştığımı anlatmıştım. İnsan her şeye alışıyor ama hasrete alışılmıyor nedense bir türlü. Daha öncede ayrı kaldığım zamanlar oldu sizlerden ve tüm sevdiklerimden ama inan ki hiç böyle olmamıştım ben hiçbir ayrılıkta..
.......En son konuştuğumuzda sen hala benim küçük oğlumsun demiştin ya bana. Neden büyümez çocuklar anne babalarının gözünde hiç? Bunu baba olduğum zaman öğreneceğim sanırım.
.......Aslında korkmuyor da değilim büyümekten. Sebebini bilmediğim bir çocuk kalma isteği var içimde, olup bitene hep beş yaşında bir çocuğun gözlerinden bakabilmek, acılardan bile küçük mutluluklar çıkartabilmek payıma. Ve hala yaslayabilmek istiyorum hayatın karabasan gibi üzerime geldiği *******de yorgun başımı omzuna.
.......Güzel annem ne kadar büyüsem de bilmeni isterim ki ben koynunda uyuyan o çocuk yüzüyüm hala. Gözlerim beş yaşında. İnan bana acılar yüreğimi büyüttü sadece ama beni asla.
.......Büyümek de istemiyorum hiç bir zaman. Korkuyorum hayatın beni her seferinde acılarla imtihan etmesinden, sanki bütün suçlu benmişim gibi büyümüş olmanın bütün ağır yükünü omuzlarıma yüklemesinden. Korkuyorum aşık olup sevilmemekten, incitilmekten, yapılan haksızlıklara ve söylenen yalanlara karşı çıktığımda yanımda kimseyi bulamamaktan.
.......Öyle midir oysa çocukluk. Çocuklardır en beyaz yanıyla görebilen dünyayı, hiç bir sebep yokken sevebilen bir kediyi, kuşu, çiçeği. Çocuklardır yalnızca ölümü ve ayrılığı düşünüp kederlenmeyen.
.......Ne yazık ki bir mektup boyunca büyüdüm bugün yine. Ama sen yine de beni koynunda uyuyan o çocuk yüzümle hatırla olur mu...
.......Öpüyorum kederli alnından bir kez daha...

Oğlun

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kanayış

Cam kırıkları üzerinde dolaştım yıllar yılı
İzim kaldı kanlı ayaklarımla bastığım
Bütün topraklarında yurdumun.
Duydum gencecik bir yaşamı sona erdiren merminin
Namluya sürülürken çıkarttığı
O çelik kokan çığlığını

Düşen her tetikte
Kanadı umudu kavuşmanın
Yuvasından fırlayan her boş kovanda
Can verdi
Merhameti insan kalan yanımın.

Başka acılara bastım
Toprağının her karışında
Kan revan içindeki ayaklarımla.
Kızıl akan derelerde yıkadım yüzümü
Ekmeksiz, aşsız evlerde sabahladım.

Şimdi isyan olup
Fırlatsam sesimi sonsuzluğa
Neye faydam olur
Kendi vicdanımı kurtarmaktan başka.
Oysa her çığlığımda
Bir can katabilmek isterdim
Susuz bırakılmış her karış toprağıma.
Bir cana daha öğretebilmek
Bölüşmeyi sofrasında tuzu, ekmeği
Direnebileyi yeri geldiğinde
Hakkını almak için
Sevgiden ve ekmekten yana…

Cam kırıkları üzerinde dolaştım yıllar yılı
Sızladı ayaklarım
Kan revan içinde yürüdüğüm
Her karış toprağında yurdumun
Gördüm bir hayalin alnının ortasından vuruluşunu
Toprakta boylu boyunca uzanırken
İnsanlığımız……………………..!

2005

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kanım Kurumadı Daha

Kanım kurumadı daha
Bedenim sıcak
Ben bir kız çocuğuyum Gazze’de.
Yasaklamışlar bana büyümeyi
Onun için hep küçücük ellerim
Sonsuza dek çocuk kalacak gözlerim.

Alnımda yarınsızlığın onulmaz yarası
Ben bir kız çocuğuyum Gazze’de
Üç yaşımı yeni bitirdim daha
Ateşten yapılmış sokaklarda öğrendim yürümeyi.
Çelikten yağmurlar yağardı her gece bahçemize
Gökyüzümüz griye kesmiş.
Tarih utanır belki
Bakamaz açık kalan gözlerime,
Boşluğa yarınsızlığın kederiyle bakan gözlerime.

Ben bir çocuğum Necef’te.
Ateşten bir top düştü dün gece çatımıza
Koşamam çılgınca sokaklarda
Yok ayaklarım.
Göremem baharda yeşillenen bahçeleri
Gözlerim nerede?
Nerede benim özgürlüğüm?

Ben bir çocuğum dünyada
Kara çalmışlar yarınıma
Kana bulamışlar ekmeğimi, unumu
Umut edemem gelecek güzel günleri.
Yarınım kaybedilmiş
Düşüncem hani
Ben bir çocuğum yirmi birinci yüzyılda
Yarını kuracak benim çocuk ellerim…

27.01.2005
Şırnak

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kapansın Tüm Kapılar

Kapansın tüm kapılar
Bütün perdeleri çekilsin şehrin
Çoktan geldi de geçiyor şiir yazmanın vakti

Sorsana haydi kendine
******* kimin için böyle karanlık
Hangi yürek sancısını hafifletir günün ilk ışığı

Öyle zor ki
Tertemiz bir yüreğin ağırlığını taşımak
Ve savunmak onurlu bir yaşamı
Kirletilmiş karanlık suratlara.

Çoktan geldi şiir yazmanın vakti
Öyle güzel çıkar ki sesim bu saatlerde
Şairliğim tutar
Yoksa görsem de söyleyemem
Anlatamam gözlerine aksi vuran cennetimi
Saçlarını savuran dört mevsimi
Yedi iklimi.
Bilsem de anlatamam
Seni ne kadar sevdiğimi

Kapansın tüm kapılar
Tüm ışıkları sönsün bu şehrin
Yazılmalı ömrümün tek ve son kavgası...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kapımı Çalmayın Bu Akşam

Kapımı çalmayın bu akşam
Yanmasın sizinde yüzünüz
Yüzümdeki yangınla.
Çalmayın kapımı artık ne olur
Görmeyin gözümden akan yaşları.
Sakladım sizden kederli yüzlerinizi
Acılarınız acılarımdı
Yalnız sizin gözlerinizle ağladım.

Çocuk oldum
Aldınız elimden oyuncağımı,
Genç oldum
Yaktınız en sevdiğim kitaplarımı,
Baba oldum
Bakamadım çocuğumun yüzüne
Ekmeksiz döndüğüm akşamlarda,
Yaşlandım
Ancak yaşadım diyemedim bir an olsun.

Kapımı çalmayın bu akşam
Yanmasın sizin de yüzünüz
Yüzümdeki yangınla
Acılarınız acılarımdı
Siz bana yanmasanız da…

22.02.2005
Şırnak