Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Konuşmak

Konuşmak;
Suların yolları parçalaması gibi
Volkanların patlaması gibi

Konuşmak
Sabahlara kadar
Bugüne dek tüm sustuklarını,
Aylar boyu
Yıllar boyu
Susmaksızın konuşmak,

Belki kısık sesle ve tedirgin en başında
Ve sonra gürler gibi şehrin meydanlarında
Sessizliğin nankör duvarlarını parçalarcasına konuşmak

(Korkma çiğden
Sen gül yaprağı da olsan
Solsan da güzellikten solarsın,
Ölsen de cesaretinden ölürsün
Korkaklığından değil)

Konuşmak;
Dinleyen olmasa da sesini
Duyan olmasa da
Dağ başlarının sessizliğine inat

Bütün kuru gürültüleri bölercesine
Sevgiliye güzel bir söz söylercesine

Konuşmak
Susmadan ve kan kusmadan
Zalimin zulmüne inat
Kelepçeye, işkenceye,
Zindana, tel örgüye,
Sınırların esaretine inat

Konuşmak
Suskunluğa inat...

12 Mart 2003
00: 17

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Korkma Ağlamaktan

Korkma ağlamaktan
İki damla gözyaşınla
Yenilmiş sayılmazsın zulme
O iki damla gözyaşı
Büyütür sadece
Yüreğindeki yemyeşil ormanı

Kızmamalısın düşmanına
Her kalleşliğinde onun
Biraz daha adam olmadın mı
Her kalleşliğinde biraz daha insan

Eksiltme yüreğini
Gün gelecek
Göz yaşların boğacak tüm kalleşlikleri
Gün gelecek
Dostun silecek göz yaşlarını

Korkma
Kimse talan edemeyecek
İçindeki o yemyeşil ormanı
O orman sevgiyle yetişti çünkü
O ormanın ağaçları kardeşçe yaşadı
Ve kardeşçe yaşayacak
Bir ömür boyu

Diren
Bir avuç kalmış
Fakat hala varolan dostun için,
Haksızlığın, zulmün saraylarını
Yıkmak için bir gün,
Diren
İnandıklarının hatırına,
Diren
Onurla tüketilecek
Bir ömür hatırına...

8 Kasım 2002
21: 39

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Korkma Yüreğim

Korkma yüreğim
Korkma, yaz bu şiiri
Sensiz her gün kaybediyorum zaten ben bu kavgayı

Sıradan bir hikayenin
Koskoca bir destana dönüşü gibi
Güçsüzün güçlü oluşu
Ve daha önce hiç aşık olmamış birinin
Sevgiyi keşfetmesi gibi kayıp yüreğinde

Korkma yüreğim
Korkma, yaz bu şiiri
Her gün binlerce ölmekten iyidir
Bir kere ölmek.

Ah benim
Bilinci mühürlenmiş gençliğim
Konuşsam duyan olur mu sesimi kendimden başka...

2004

[GooD aNd EvıL]

Korkma, Buradayız Daha

Sen,
Kazmasına bir yüreği tutar gibi sarılan
Yeraltından güneş ışığı çıkartan madenci
Sen,
İşlediği çelikten yapılan bıçak
Sırtına saplanan çelik ustası,
Sen,
İngiliz anahtarını namusu gibi taşıyan
Tamirci çocuk,
Sen,
Bir meçhule giden asker,
Sen,
Oğlu meçhule gönderilmiş ana,

İşitiyor musun sesimi?
Bugün birileri bana
Bırak bu işleri diyor
Bırak bu işleri
Devir, vahşi kapitalizmin,
Devir, ölsün diye çocuklar
Yetki alanın parlamentosundan,
Ve adına demokrasi diyenin,
Adına dünya barışı diyenin vahşetin,
Bırak diyor bu işleri
Eşitlik diye bir şey yok artık bu dünyada
Hürriyet yok
Yirmi birinci yüzyıldayız artık farkında değil misin?
Devir, vahşi kapitalizmin
Devir kuyruğu kanlı köpeklerin
Ve Artık yoksun sen.

Cevap:

Korkma,
Burdayım
Bırakmadım kavgayı
Senin insanın yaşıyorsa daha on altıncı yüzyılı
Gün ışığına muhtaçsa
Açlıktan kokmuşsa nefesi
Yitiyorsa bir meçhulde
Ağlıyorsa analar,
Ölüyorsa çocuklar,
Ben buradayım,
Bırakmam bu işleri...

12 Ekim 2002
00: 33

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Korkuyorum Sevmeyi Unutmaktan

O içinde kararmış gölün
Derinlerinde balıklar geziyor hala fark etmesen de
O karanlık ormanın
Bir yerinde
Cılızda olsa bir ışık yanıyor hala

Senin yazın değildi
Bu sürekli kaybediş
Bu sana inandırılmış olan bir yalandı sadece...

Yirmi yaşım
Kaldırım taşlarına bırakmasa da
O kızıl kanını
Taşımasa da tabanlarında
Direnmenin o kıpkırmızı mührünü
Yaşadı yine de kederin en güzelini

Yirmi yaşım
Kara deliğe düşmüş gezegenler gibi
Sonunu arıyor karanlıklar içinde
Kırık ayağıyla
Vurulmadan kendi ölümüne ağlayan bir tayın gözyaşıyla
Gelecek günlerine ağlıyor
Geçmişinden de çok

Kapanıyor bir devri ömrün
Korkuyorum
Kuruturlar diye içimde akan bu nehri
Sevmekten yorulurum diye korkuyorum
Küstürürler diye beni bir gün aşka

Korkuyorum
Alışırım diye bu gitmelere...
Kapılıp sevgisizliğin akıntısına sürüklenmekten
Sevmeyi unuturum diye korkuyorum...

11 Mayıs 2003
23:49

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Koynunda Uyuyan Çocuk Yüzüyüm Ben Hala

Ne kadar büyüsek de
Hala o çocuk yüzlerimiz saklıdır
Annelerimizin yüreklerinde.
Ilk sözlediğimiz sözler hala kulaklarında.
Hala bir gülümseme kaplar dudaklarının kenarını
Akıllarına geldiğinde attığımız ilk adım.

Annem,
Ne kadar büyüsem de
Koynunda uyuyan o çocuk yüzüyüm ben hala
Hala doluyor gözlerim
Sevdiğin şarkıları dinlerken
Ve üzülmeyesin diye saklıyorum
Kanayarak yazdığım şiirlerimi.

Ayrı kaldığımız zamanlarda anladım
Ne demek olduğunu
Yüreğin bir parçasının
Başka bir şehirde atmasını.

Bir parçasını toprakla paylaşan anneleri düşündüm
Etinden yüreğinden bir parçanın
Artık hiç olmayacak olmasını
Artık göğsüne yaslanıp uyuyamayacak olmasını.
Ve uzak yolculuklardan döndüğünde
Sarılıp acılı boynuna
Binlerce kez öpemeyecek olmasını yanaklarından.

Kabuk bağlamıyor artık
İnsanların yüreğimde açtığı yaralar
Durup durup kanıyor
En çok da dost bildiklerim acıtıyor canımı
Dönen dünya mı
Yoksa biz miyiz çözemedim acıların ekseninde.
Bulamadım bu sorunun cevabını yıllardır…
Inanmadım seninkinden başka ellerin sıcaklığına
Senden başka hiçbir omza yaslayıp başımı
Ağlayamadım…
Ağlayamadım hiç kimsenin yanında
Senin yanında ağlayabildiğim kadar…

Güzel annem,
Ne kadar büyüsemde
Hala koynunda uyuyan o çocuk yüzüyüm ben…

[GooD aNd EvıL]

Kulağımdaki Çocuk Sesi

Bir çocuk sesi var kulağımda
Teninde toprak koyuluğu
Seksen beş model bir Mercedes’in altında
Elinde İngiliz anahtarı

Belki hiç görmedi
Bedava ekmeğin düşünü
Motor yağına bulanmış elleri
Belki tutmadı bir oyuncağı
Belki hiçbir zaman tutamayacak...

Ama bir gün mutlaka hesap soracak sizden
Yağlı siyah elleriyle
Toprak koyuluğu teniyle
Sahip olamadığı oyuncağın
Oynayamadığı
Bütün yeşil bahçelerin
Yaşayamadığı çocukluğun
Hesabını soracak elbet bir gün sizden...

23 Nisan 2003
01:13

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kulağımın Her Çınladığında...

Kulağımın her çınladığında
Biliyorum ki adımı anan birileri var
Çok uzaklarda
Bir çift göz var
Kurak *******imde
Tuzlu tadıyla yüreğime akan

Rüyamda gördüğüm son kavşak işte bu
Derin uykularda yazılıyor belki de kaderim

Çok önce yazıldı bu yazı
Belki doğmamıştınız hiçbiriniz
Belki öğrenmemiştik gülmeyi
Çok öncelerde gördüm
O bataklıklar içinde kurulmuş yalancı cenneti
Büyük kapılar ardında
Kimsesiz bir kalabalık içindeydi
Hiçkimse ve herkes

Tanımamıştım
Anlamlı gözleri ardında
Büyük yangınlar saklayan o güzel insanları
Ve sır gibi sakladıkları acılarını

Bir gülümseme vardı
Gecenin hüzünlü yüzüne anlam katan
Yaşamak vardı
Farkına vararak hiçbir an yalnız olmadığını

Kulağımın her çınladığında
Düşünmek vardı
Buğulu bir cam ardında ağlayan
O güzel kadının yüzünü
Ve hasretin pasını
Kendi ardında saklayan bir babanın bakışını

Merak etmeyin üzülmüyorum artık
Ayrılık bitti
Kavuşmak kaldı geriye...

2003

[GooD aNd EvıL]

Kurtuluş Ne Zaman

Kurtuluş ne zaman:
Fakirin ekmek bulduğu gün mü
Ellerini açıp şükredebildiği gün mü,
Aşığın sevdalısına kavuştuğu gün mü yoksa,
Yada hasretlerin kavuşmaya döndüğü zamanlarda mı,
Belki de bir körün
Görmeye başlaması doğanın renklerini,
Bir askerin yaşamayı başararak
Bitirdiği bir savaş,
Umutsuz bir adamın kucaklaması ölümü
Ve kimi zaman bir mezar taşı,
O kötü adamların
Çekip gittikleri gün
Belki gerçek olur
Yüreğinden tüm geçenler bir şairin,
Ve ekmek
Ve aşk
Ve bir çift göz
Ve hayat
Ve ölüm
Ve hürriyet
Ve işte o gün
Kurtuluş...

14 Ekim 2002
00: 04

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kusursuz Bir Hayat Üzerine

Boşuna paraladın kendini bunca yıl
Kusursuz bir hayat için yeryüzünde
Bir ömür boyu mutluluk yok
Lafın kısası gülmek yok sürekli
Ancak resimlerde güler insan yıllar boyu

Şunu unutma ki
Açlık yoksa bu dünyada
Sevdalanmak kederi var bir gün
Kavuşmak varsa bu dünyada
Ayrılık var bir gün
Ayrılık yoksa bu dünyada
Ölüm var bir gün.

Sen yeter ki
Yaşamayı bil doyasıya
Hüznü de ve mutluluğu da,
Hüznün kıymetini bil
Mutluluğu değerli kıldığı için,
Ve kıymetini bil mutluluğun
Kederden geberdiğin günlerini düşünüp...

28 Eylül 2002
21: 25

Melih Coşkun