Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Baharla gelen, baharla giden

bu mevsim gene, baharla dolan
çok fazla ışıktı.
ayaz *******den kalma,
toprak sırılsıklamdı.
bu mevsim gene;
ellerim donarken
yüreğim alev gibi yanacaktı.
adım gibi biliyordum.
bu mevsim ben;
gene seni doğuracaktım.

önce uykularımda,
haylaz bir çocuk gibi
dağların yeni açmış
tüm kır çiçeklerini
toplayıp kucaklar dolusu,
sonra uçurumlardan aşağı
koşarak derelere doğru,
yapraklarına imza atacaktık
yeni filiz veren her ağacın.

sonra olgun sevdaların
güneş çubukları olacaktık,
ellerimiz ayrılmadan ellerimizden.
ateşi tam beynimizde,
orta yerimizde hissedecek,
güneşi kendi eksenimizde döndürecektik.
ve elimizle yaptığımız bir ikon gibi
duvarlarımızın her köşesine
yarınlarımızı asacaktık.

görmeden ormanımızdaki çınarların
sararan yapraklarını,
ve tam ısıtırken ellerimizi
tüm ateşlerin söndüğünü.
yüreklerimizin öldüğünü
çok sonra anlayacaktık.

bu mevsim gene, baharla giden
hep aynı karanlıktı.
toprak kuruyup, soğumuş
kış erkenden basmıştı.
bu mevsim gene ben,
adım gibi biliyordum
gene sensiz açacaktım kapımı.
ellerim bahar gibi donacak,
yüreğim adınla çarpacaktı.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Bak bana gör halini

oyna;
merdivenin
ilk basamağına çıkmadan.
ama hiç aldırma,
kapının önünden uzaklaşma
diyenlere.
çünkü yarın olmazsa
daha sonra
nasılsa kalacaksın bir gün
tek başına.
en yeni ayakkabılarını giy
öyle top oyna.
arkanda,
yıpranmadan kalan hiçbir şey
yer almayacak çünkü yarınında.
bu bayram alınan yeni gömlek
gelecek bayrama da saklanırsa
akmayacak mı mahzun gözlerinden
eski gömleğin üstüne göz yaşların.

oyna;
merdivenin başından çık
bir basamak yukarıya.
uzan komşu bahçeden sarkan
salkım söğüt ağaç dallarına.
kopar;
en kırmızı elmayı dalından.
dizlerinin çizilmesine aldırmadan,
bırak yırtılsın pantolonun
üç yerden
sen dişle elindeki elmayı,
kaçarken merdivenden
bir basamak daha yukarı.

şimdi dur
işte tam burada.
bak şu karşı evin
balkonundaki kıza.
nasıl gözünü süzerek
bakıyor sana gördün mü,
çamaşırları topluyor,
ama gözü sende.
birkaç gömleği asılı
birde iş önlüğü.
demek çalışıyor bir yerde.
ne güzel yarın da Pazar.
hemen bir işaret ver, yaşına uysun
yarın çınaraltında
onu bekleyeceğini anlasın.
gözünü ayırmadan
bir basamak daha çık.
o ardından bakakalsın.

tam sırası,
şimdi burada gene düşün
alacağın maaşı.
çocuk istiyorsunuz
çok güzel ama
iyice hesapladınız mı
bakıp bakamayacağınızı.
hayat pahalı işte sende biliyorsun.
çift maaş giriyor evinize
geçinemiyorsun.
sonra arkadan gelir
her türlü anlaşmazlıklar.
çocuk arada kalır,
başlar ayrılıklar.

evet;
işte geldin sonunda.
otur bakalım şöyle yanıma.
bende seni bekliyordum burada.
……………….

bu fotoğraf yüksek bir merdivenin
orta basamaklarında bir yerlerde
oturmuş dinlenmekte olan
orta yaşlı iki adama,
belki de hepimize aittir.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Balaban usta

ellerinde ter yuvası, gözlerinde umut ağacı.
ah balaban usta,
zulası oynak bir bıçak gibi
gizlediğin hasretinle ah balaban usta
yaşanmamış sevdalarına inat
yaşadığın her acıyla,
tereddütsüz öfkem oldun benim.
her sabah kendiliğinden bilenen,
güneş görmeyen avlularda.
adam gibi, insan gibi yaşamak adına.

………………………..

ah balaban usta…. ahh.
kimliksiz cenazeler gibi
ağır duruşlu yalnızlıktır iyi bilirim
görüş günlerinde seslenilmemesi isminin.
Ve gene çok iyi bilirim; yüreğinde
dört köşesinden çivilenmiş
bir resmi vardır sevdiğinin.

…………………………

artık gelmez diyordun, bak gene geldi,
karanfil kokusu dağlarına ahmed arif’in.
çetelen de yer bulamıyor
hücrenin duvarında.
seninde günün doldu be balaban usta.
erzincan’da ağlayıp, maraş’ta sabretmeyi
hangi türkü öğretecek şimdi
geride kalanlara
Kanal boylarında kan dökmeyi

………………………

seninde günün kalmadı işte.
bir garip tecelli gibi
alır birazdan iki eline iki bavulunu
sevmediğin o gardiyan
hani stalin bıyıklı, erzurumlu.
şimdi çökelim seninle voltanın duvarına.
son cıgarayı sen sar, ateşin benden olsun.
dedim ya çok şey öğrettin bana
insanlık adına, insanca yaşamak adına
namerde eğilmemek,
merde kul olmak adına.
haydi sar be usta, son cıgarayı
ateşin benden olsun.
özgürlük çığlığı gibi çağlamadan yaşlar
gözlerimden
Kalk git be usta
Uğurlar olsun.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Balkan 1913 üzerine

bu kasatura yaralanmış
ucundan kan damlıyor.
anlat bana dedem,
bak torunun seni dinliyor.
anlat bana açlıktan
kemirilen ağaç kabuklarını.
anlat gözündeki gözyaşını,
anlat seni böyle ağlatanları.

göğsündeki madalyanın
pas tutmuş gümüş yıldızı.
bırakalım istersen dedem
acemice yazılmış
bütün tarih kitaplarını.
bana sen anlat,
sıvazlayarak beyaz sakalını.
ucuz şark kahramanlarını,
Londra konferansını
bana sen anlat.

şimdi yeniden renkleniyor
coğrafya atlaslarında,
Dünya’nın siyasi haritası.
sen anlat ki görmüş gözlerinle
doğrusu nedir işin bilelim.
bir başka cephede,
aynı hataya düşmeyelim.
anlat bana güzel dedem
tarihi senden öğrenelim.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Balon

bir yerlerden tanıyorum,
köşeye saklanmış kız çocuğunu.

elden düşme....,
mutluluklar.
bir başıboş gibi balon uçuyor
gökyüzünde.

gün görmemiş güzellikler,
çekilmemiş fotoğraflar.
bir yerlerden biliyorum
üstüme gölgesi düşmüş balonu.
elden kaçma.....,
mutluluklar.
bir başıboş balonun içinde,
uçuyor gökyüzünde.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Bana çok benziyorsun

seni arkamdaki dar ve ağaçlı yolda görüyorum.
yüzünü saklıyor ve çok ağlıyorsun.
göz yaşların dolaşıyor ayaklarına.
gidip gitmemek arasında
doğum sancısı çeker gibi
canını çok ağır acıtıyorsun.

biliyorum son pişmanlığın dönüş hesabındasın.
sözcükler boğazına düğümleniyor.
kulaklarını kapatıyorsun ellerinle.
kanın dışarıya akmıyor.
oltamın ipini atarken denize
hiç yoktan aklıma geliyor
ne kadar bana benziyorsun

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Bana mutlu olmayı öğretsem

zorla kolundan tutup çıkarsam dışarıya
ıslık çalmasını öğretsem,
bildiğim türkülere eşlik etmesini.
oturup deniz kenarında tek başına
kayalardan ayaklarını denize sallamasını,
güneşe karşı yumarken gözlerini
dudağına hırsız zevklerin gülümsemesini
keyifle yaymasını öğretsem.

zorla kolundan tutup dışarıya çıkarsam.
en çocuksu bulmacaları yanlış yapmasını,
sonra sinirlenip yalancı bir öfkeyle
çala kalem üstünü karalamasını
ve buruşturup çöpe atmasını öğretsem.
siyah uzun saçları ve topuklu ayakkabılarıyla
önünden dalgalanarak geçen bir kadının
yaşama sevinci gibi ardından
heyecanla bakmasını öğretsem.

ben, beni zorla kolumdan tutup
dışarıya çıkarsam.
içimdeki güneşi yanıma alsam
karanlıkları ardımda bıraksam.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Bana seni, bana seni

şimdi bir vapur geçmeli gözlerimin önünden
denizleri yarmalı tam orta yerinden
dalgalar ayaklarımı ıslatmalı
ayaklanmalı
bana seni hatırlatmalı, seni hatırlatmalı.

şimdi bir güneş doğmalı kendi bildiği yönden
gökyüzünde çiçekler açmalı her renkten
kokularını üstüme akıtmalı
salınmalı
bana seni anlatmalı, seni anlatmalı

şimdi bir ay batmalı gecenin bittiği yerden
yıldızlar kaybolmalı gözlerimin önünden
şiirler karanlıkta kalmamalı
kararmamalı
bana seni yazdırmalı, seni yazdırmalı

şimdi sen girmelisin odama penceremden
bir yudum şarap vermelisin kadehinden
kollarım boşluğu sarmamalı
yalnız kalmamalı
bana seni aydınlatmalı, seni yaşatmalı

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Bardaktaki çay değildi

bu sabah soğuk düştü içime de ondan içtim bu çayı
yoksa sende biliyorsun yıllar var belki,
belki benden de öncedir yaşı
hiç bir sabahı seninle yaşadığım gibi yaşamadığımı
ve bundan sonrada yaşamayacağımı.
bakma sen bu sabah farklı bir soğuk düştü içime
ondan böyle gene tek şekerli.....

haa üzülme ama dün ekmek içine soğan doğrarken
kestim gene parmağımı iki yerinden
şimdi geçti sayılır ama biraz kanadı,
içim üşür gibi oldu, biraz acıdı...

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Barış günü bugün... öyle mi - düz yazı

İki küçük çocuk konuşuyorlardı bu sabaha karşı bir yerlerde, belki daha gün doğmadan çok önce. Bir sahilde kumlar üzerinde. Yada köşebaşı duvarlarının gizli yanlarında, belki de bir çatı katının penceresi dibinde. İki geminin aynı palamarla bağlı olduğu bir limanda da olabilir. Tam anımsamıyorum. İki küçük çocuk; daha doğrusu konuşmuyor fısıldaşıyorlardı kendi aralarında.

İki küçük çocuk kendi aralarında fısıldaşıyorlardı. Biri elinde topladığı kır çiçeklerinin kokusunu diğerinin yüzüne doğru gülümseyerek rengarenk üflerken, diğeri de gökyüzünden topladığı ve avucunda sakladığı yıldızları karşısındakinin düşlerine serpiştiriyordu.

İki küçük çocuk kendi aralarında; oyunlar da oynuyorlardı.. Kumdan kaleler, heykelcikler yapıyorlar, heykelcikleri kendilerine benzetiyorlardı. Nehirler, denizler yapıyorlardı. Nehirlerin bulanık suları, denizlere akıyordu.
İki küçük çocuk kendi aralarında; birbirlerini göremedikleri zaman içlerindeki kıpırtılarının adının özlem olduğunu söylüyorlardı. Beklemelerinde öyle….

İki küçük çocuk başka şeyler de fısıldıyorlardı birbirlerinin kulaklarına. Ama bu başka şeyleri başkalarının duymasını istemiyorlardı, korkuyorlardı, kim bilir..

Kendilerini Özgür sandıkları kadar özgür değillerdi. Yaşları şeker yiyebilecek yaşa gelmişti çoktan ama bu aynı zamanda öldürülebilecek yaşa geldikleri demek de oluyordu.

Eylül’ün ilk sabahı …. Ölümün ve gözyaşının ve belki sevda hüzünlerinin yada ayrılık şarkılarının renginin aşk kırmızısından sarıya dönmeye başladığı ilk sabah.

Haydi şimdi bu çocuklara söyleyelim, özgürlüğün olmadığı yerde barışın ne anlama geldiğini …. Haydi bu çocuklara sermayenin havai fişeklerinin gerçek adının yakıp, yıkan, öldüren, parçalayan, gözyaşlarının duman gibi tüttüğü bombalar demek olduğunu …Bu çocuklara nasıl anlatabileceksek öyle anlatalım sevginin olmadığı yerde barışın olamayacağını ….

Duyurabileceğimiz en yumuşak, sevgi dolu ve özgür fısıltılar olarak onların birbirlerinin kulaklarına söylediklerinin üstünü örtecek şekilde söyleyelim.

Çünkü gene bir bomba patlayacak birazdan çok yakınlarında. Gene bir karanlık, bir aydınlığı sırtından bıçaklayacak gözlerinin önünde. Gene uzak kurşunlar en yakın yürekleri vuracak tam orta yerinden.

Çocuklar kulaklarını kapatacak duymamak, gözlerini yumacaklar görmemek için. Belki korkup kaçacaklar bir başka yönlere yada ellerini bırakmadan birbirlerinin, hemen oracıkta ölecekler.
Belki bir limanda, köşebaşlarının görünmeyen taraflarında, teras katlarında, kumsalda …..
Haydi anlatalım vakit daha geç olmadan, anlatabileceksek …..

Cevat Çeştepe