Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Büyük Söz*...

—Aydın Afacan’a


sessizce kanayan gülünüzü dinledim
engin bir hayale dönüşmüştü renginiz
kum lehçesiyle gök küreden ağan dillerin
çölüne değmiştiniz
____yanıyordu elleriniz

sormayın sakın ”hangiyim” diye
bilmiyor olmak
ne eksiltir menevişlerinizden!
ki kırılgan tebessümüyle bir papirüs esintisi
koşarak geçip gidiyor böyle izlerinizden

akmayan yaşlar gördüm gözlerinizde
titriyorlardı
__ıssızlığa gizlemiştiniz
çölü geçtik dağı deldik
____düşe döktük döküldük
yabanıl bir şehr-ayinde ıtırlı sözünüze geldik

haykırır sezgiler Haşim’i aşk tutan ey!
tanır onlar
bilirler ruh dervişlerini
dönerek vardık huzuruna bakir harflerin
coşarak
şiire uçuşan ak tennurenize geldik

sözünüz çünkü büyüktü sizin…



(*) Sn. Aydın Afacan’ın şiir sözcüklerinden kurgulanmıştır…

(18 Mart – 8 Nisan 2006)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Celan*...

saklanmak içinmiş hep suçlar

…iz örtmeyi bilen
ayak izlerini de siler…

yeterince ikna edici değil bu!

olanaksızdı hani
Auschwitz’i yaşayıp da şiir yazmak**
söyledin sen Paul
:
“dünya geçip gidiyor”

evdeki yılanlarla oynaştın, korkusuz
cennetimize taşıdın katilleri
zamanın dudağından
emerek yıkıyordun bunca kıyım mahallini

“ustalığına” rağmen ölümün
herkesi aştığındandır
:
şiire yürüyoruz Celan!


(*) Paul Celan
(**) Adorno


(16 Ağustos 2007) - 6. Dekad, HAYAL Yay. Ocak 2008, s. 83

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Cinlerin Ağıtı! ...

hecenin “sus” nöbetine duran kalem cinleri ey!
kabuğundan taşıyor beşer
nasıl koşsun şiir dar sokaklarda

ağlayın şimdi!
sonra bağışlarsınız kıygınlığınızı

“kabullenmez şair
karşı çıkmaz bu yüzden”* diyor
sözün künhüne iniyor biri

siz ve biz
taşın aşındığından habersiz
bir içtima sur’u üflüyoruz
kayıp cennetine mürekkebin

toplayın isyanımdaki mağrur yüzümü!

….........

(*) Altay Öktem’in bu mealde bir yazısından esinlenerek…
(9 Aralık 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Çengi...

çengi oynatırdım sahaflarda
sığınmayı vururdu saatler
kitap kokusu sarardı güzü

harfin şehveti
mine çiçeği dökerdi dizelere

vız gelirdi lanet bir ihtiyar olmak
güneşe verirdim kendimi
dil dağlanır
dağ inerdi yüreğime
acı bir isyandı şiir

kırlangıç sığırtmaç sultasında
direnişin adı serçe

dil susmaz
eğik durmayı bilmezdi baş
' bir harf ver çıngarım olsun! ' derdim
az laf çok laf ne gam!
' parçalayıp teşrih edeyim
delireyim
delirteyim eşkıya saatlere'

ki son gecesinde emrin
ilticaya hükmetsin çengi
oynasın mavzer sesinde

günlerden serçe bugün
giz imlası yazmakta kuş şimdilerde


(17 Eylül 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Çığlık Çığlığa Zamanların Şiiri...

yırtıcı yangınlardan sor insanı
atlas duvarlara sinen
ilk’ten son’a
bütün hıçkırıklardan
kartal kanadına tutunmuş saraylar
ve Afrika’da çığlığa azan
elmastan sor

siyahtan kırmızıya dönüşürken yazgı
pıhtılaşan kandan sor

tarihin koynunda gizli
mermer tozundan sor insanı
soğuk alazdan
varılmaz saatlerin uslanmaz fısıltısı
uyumsuz akitlerin zebercet sultasından

zulmün sesi ile tenin nefesi
su’dan kehribara yol alırken
hançerlenmiş ilk damla yaş ve
ateşlenen son namludan

uyu
uyan
sorgula!

çığlık çığlığa sancılı tapınaklarda
ebediyete susarken keşişler
unutulmuş münzevi anlarda
kanayan yaradan sor insanı

hiç durma sor!

sor
ve sorgula…


(17 Aralık 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Çığlıklar! ...

çığlıklar gürlerdi hep
sıradanlığa salardım
eksilirdi kimi gün
kiminde kanser yarası

olamayışın iç kuşatmaları üşüşürdü öteki’liğe
yetim manzaralar çizerdi derinimdeki çocuk
sözden evvelki çıplaklığı resmederdi Guernica

dönüşerek acı bir isyana
suyun tenini yakardı iç sıkıntılarım
yırtıcı ve cesur turuncuyu seçerdi denizaşırı bir kamp
adı:
Guantanamo

söz yaralı!

don kişot’luğum savrulurdu yel değirmenlerinde
ağzımda o kekre tat fi tarihinden
iğdiş edilmiş celseler terk etmezdi hiç
çıplaklık diz boyu

krallar nerede!

bir kervan koyulurdu yola Felluce’den
kan tutardı!

kaç kez sınanırdı çığlıklar ey
kaç kez yazılırdı aynı hikaye!
gök yere düşer
yer sallanırken
o sesi duyardım:

“orada kimse var mı”

susardım!
evrenin çadır kentinde kararırdı yüzüm
utanırdı kalem
kururdu divit
insanlığım ağlardı

küller nerede!


(17 Ağustos 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Çıplak*...

…su çıplak!

post-modern takvimlerin kapı aralığında
son kıyımlar olmalı bunlar
ölümcül yazgısı tornanın
kıyısından tedirgince ilişilen ezici gerçek

hızar ıslığıyla kalkılıyor her yeni güne

geçmişten nükseden kanlı perçemdir alnımıza düşen
çürümüş cesetlerden yükselen ağır koku
en kızıl haykırış

torpilliyor kara eksenli çağcıl düzen
yoksul kediler biriktiriyor düşünde
kalbimizdeki çocuk
:
uykunun sedefi paramparça
titreyerek buluyoruz
suya uzanan akça dikenli yolu...

…yaşamsal gururu saklar çıkınında yürek
erdemli o hızardan utanır / mahcup
insanca bir dil öğrenmektir soyunmak adamakıllı
yüreğin keskin bıçağında yürümek gözü kara…

fırlatıyoruz böyle kirletilmiş koşumları üstümüzden
kişniyor içimizin bilinç atı
suyla bilenmiş fikrin sırat köprüsünde
özlük haklarına kalıyor son söz

….yolunu bulur nehir...
:
dil
sudan çıplak!

……………….

(*) Akın Akça’nın son iki şiiri; “Ölüme Meydan Okuyan Ördek” ve “Seyfe Müktesebatından Tuz Çölü”nün bir devamı olarak algılansın dilerim…

(28 Ekim 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Çıraklık!

dinle şairi!
“melal”e karşılık bulamamış

ben de bulamamıştım
“gönül”ün bir eşi olmadığı gibi
yaban dillerde

günlerce
******* boyu harf yazdım
biçerdöver oldum elifbanın içinde

usta hurufi'de*
benden önce ateşlemiş fitili
bilemedim!

hani sözden önce şiir
şiirden önce harf vardı
yaşamdan önce gelen ölüm gibi
amacım
harfin sırrına varmaktı

bir dolu zarar ziyan
yakılacak söz var şimdi
bir dolu sancılı tanık
sel suyu
heyhat!

çıraklık ah!
ne zor işmiş meğer
bilemedim!


(*) Hurufi Şiirler: Hilmi Yavuz


(30 Mart 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...D a ğ A s l a n ı....

rengini erke terk etmiş insafsızlığa inat
gök mavisi bir ışık doğar hayatın kahverengi kilinden
ezeli damgasını bırakır heybetiyle bir can
ağzında korkmuş
üstelik cesur
ve kekre bir tat

örselense yıkılsa ah! o an dikilir ayağa
lalettayin bir ölümde dirilmek üzere yeniden
vurulan hep odur lakin
yenilgiyle döner umutla çıktığı seferden

ne güçtür sevgisizliği ötelemek ey çocuk!
….sevdasızlığı…
kenger otu ayıklamak
turkuaz bir bahçede ne zordur!

yıldız alacasında tutuşur dikenli yürek en çok
dağdan doğmuş bir aslanın
inine çekildiği saatlerde semirir ki acı öyle
yaraya süngü çeken gül yaprağı sessizliğinde

bakışlardan anlarsınız heybetli birinin vurulduğunu…

sokulun öyleyse göz hizasına
tenden ruha karanlıkta el yordamıyla gider gibi
azat etsinler sizi bu ülkeden
vakitlice somursun taşlarınız
emsin aslanın saygıdeğer ağrısıyla bezenmiş
onuruyla mücehhez
bin asırda yontulan soylu bezginliğini
:
bir ucu zorlu sağaltım
dil...tuz...solgun kil
durgunsu tortusu

öteki uç mavi….deli bir turkuaza doğru…


(8 Kasım 2005) – “Turkuaz” Dosyasından…
(www.blogcu.com/nimo)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Dağ Yolu... (Emin AKDAMAR'ı anarken)

saklısına geldik suyun
geçmişin karasına
söz delik
şiir askıda

ben dağa gidip geleyim yine
kuluncumu sıvazlasın ağrıdığı yerden
şiirle halleşen toprağı bilir
ağaçtır çünkü tek alacaklısı

sorguda nasıl durur uçurum
ya da
sonsuzluk yakışır mı acıya
biliyor muyuz bunu?

şiire soralım ustam!

siz
ayrılığı anlatın yas keçesine
ben
en iyisi dağa yine

tek cümlelik bir ağıt yakar gibi
balın çürüdüğü yere


Naime Erlaçin

(24 Ağustos 2007 – Emin AKDAMAR’ı anarken…)
6.Dekad, HAYAL Yay. Ocak 2008, s. 64




ÖLÜMDEN BAŞKA


çünkü uçurumum kısa

buraya kadar
ve ben ağzıma kadar doluyum

hayatı
bir yudumda çekip içime niye gidemiyorum?

bir şiirin zor dizesi olsam
bir sözün buharlaşması ya da

artık nereyeyse
artık nasılsa
artık hangi sözse

her şeyi sıralayıp sırayı karıştırmak sonra yine
yani
saçlarını dağınık bırakmak gibi
dağınık yaşayıp dağınık bırakmak her şeyi

atlıyorum
aklımdaki uçurumdan
:
ben hayata ne söyleyebilirim ölümden başka?


(1 Haziran 2006) - Emin AKDAMAR

Naime Erlaçin