Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Gül'ce Ben...

yol yol kendimi aradım gül fidanında
gülnihal peşinde dolandım durdum
gülendam gönlümün gül bahçesinde
gülistana yarenlik edip misafir oldum

gülfeşan bir bahar sabahı geldi çattı
güllerden nihan olarak sordum çaresiz
gittim adreslere de geldim kayboldum
nasıl olduysa gülgun bir gönül buldum

eziyet görmedim mürüvvetten aldım
nadide çiçek oldum güldanda açtım
güldehanın güller saçan dilinden akıp
gülzar oldum gülşen oldum gül* oldum

aldım gülü koynuma sevdim kokladım
gülüme derban oldum kendimi buldum

………..

(*) Gül üzerine, çoktandır unuttuğumuz bazı sözcüklerle yapılmış bir tür deneme.

gülnihal: gül fidanı
gülendam: gül endamlı
gülistan, gülzar, gülşen: gül bahçesi
gülfeşan: gül saçan
gülgun: gül renkli
güldan: içine gül konan vazo
güldehan: ağzı gül gibi olan
derban: kapıcı, kapı yeri
nihan: gizli....


(07 Ağustos 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Gül Ölürse

anlamazdınız hiç üşüdüğümü bilmezdiniz
söylemezdim ki

kuyuda bekletir kendimi
koyusundan bir acı demler
sonra akıtırdım nehrimden
yaban kalırdınız ruh tedirginliğime
bilmezdiniz küskünlüğümü
öyle isterdim ben

en kanamalı anlarım
__gül yüzüm etrafta dolanırken
en çok in'imde olduklarımdı
'verene değil
emekle sevgi
değer bilmeyene zayii'
derdi gönül
susardım!

an gelir şart olurdu acıyla ödeşmek
kendine gitmek bir başına
dalımda kırılırdı solardı çiçek
gözyaşları ne içindi anlamazdınız hiç
mahşeri bir dövende çırpınırken gövdem
bilmezdiniz siz
öyle isterdim ben

gül ölürse elbet sinerdi yürek


(2 Mayıs 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Gül Solarken*

soluyor gül
paslanıyor tuval
sönüyor resim
gökyüzü rengini kaybediyor ansızın
yitiriyor anlamını
küsüyor dolunay

köşe başında çığırtkan bir ölüm
cam kırıklarında söndürüyor nefesleri
çürüyor yaşam

bedeller ödeniyor elbet!
kendine ağlayan
tarih kadar eskimiş mezarlarda tuvaller
giyotinin insafsız sesinde
zamanın vahşetine yeniliyorlar

nereye gitti resimlerle şiirler
hüznü asıyorum dünyaya

ademin günahları sergileniyor o an
çocuklar mutsuz
bir kadın bağırıyor avaz avaz
çığlık topluyorum göğümden
çarmıha geriyorum sonra tuvali
aşina bir utançla yere düşerken
ağlıyor kenevir
sağalmıyor yaralar

açmasa da fidan
ayıplarla birlikte döner lanetli devran

solarken gül
solarken can!


(*) Acı yüklü bir “bayram” şiiri…(İstanbul'daki bombalama olayından sonra...)



(25 Kasım 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Gülüm Olur, Balım Olur...

bir aşkımız var bizim
eskimez düşler konağında
bir de sevdiğimiz çıkmazda
durmadan cüzdanını kaybediyor
sızlanıyor sonra
ben yazıyorum / sen düşünüyorsun
konuşmasam susuyorsun
aşka susmak bu biliyorum
susarak susamak

aldırma!
eskiciye bıraktım mı hiç hayatı
“benim olan benimdir” kuralımı hatırla
“aşkın mülkiyeti olur muymuş” deme sakın
alfaben methiye ise deliliğe
yakışır her şey
her şeye

üşütür ağlatır aşk bıçağın ucunda
bacakları titrek acemi tay olur
çulsuz bedeviden beter eder adamı
çöllerde susuz koşturur
takma sen kafanı günlük dertlere
daralıyor zaman
“benimsin” diye çağlayan sesimi dinle
ben ölmeden önce

-bak ne güzel söylüyor kadın:

“o senin neyin olur derlerse
gözüm olur / yaşım olur diyeceğim”

kah ihya eder bu acayip illet
güldürür ak düşmemiş gönül telini
tersyüz eder ruhunu insanın
kah fikirsiz kılar
tutuşturur bedenini

-sesleniyor kadın yine:

“o senin neyin olur derlerse
gülüm olur / balım olur diyeceğim”

aşkımız var bizim
baldan öte
yazım
kışım
güneşim
kalbimin inceden 'hay' dediği

hay sevdiğim
hay hay! ...



(*) Nazan Öncel’in “Yan Yana Fotoğraf Çektirelim” adlı son albümünün açılış parçası olan “Hay Hay” şarkısından esinlenilmiştir….

(29 Mayıs 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Gülüşünü Bana Sakla!

henüz vedalaşmadım yaşamla
uçurumda bir dal var düşerken tutunduğum
o sensin işte

ama ne çok ertelendik biz!
ezber edilmiş şarkılarda kaldı mavi günlerimiz
insanı nereye götürürse gölge ordayım şimdi
içinde kaybolduğumuz an
sevdaya elbet bir ad biçeceğiz

inan kafanı karıştıracağım
öyle karıştıracağım ki şaşıracaksın!
ağır bir yüktü taşıdığımız bunca zaman
en iyi yaptığı ikinci şey var ya hani insanın
'gülmek' diyorlar adına
en çok onu özlemişim
bir gün mutlaka aşkım
bir gün mutlaka
bir sigara molasında birlikte güleceğiz

o halde dayan!
muzırlığım tuttu görüyorsun
yoksa yine mi geldi bahar

gülüşünü bana sakla
benim olan benimdir
sakın unutma!


(29 Eylül 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Gümüş Eyerli Tay

silinmiş adı belleğimden
“gümüş eyerli tay”dı o

sık ağaçlı bir koruluktaydık
gömerdim başımı yelelerine
nabzını dinlerdim rüzgarla yarışırken
tutkulu yüreğimse çok genç
nasıl da yakışırdık birbirimize

nasıl da bilirdi
kaç atış uzaklığa gideceğimizi
kızmazdı, kaldırırdım ayaklarımı gözlerine
korurdu bu deli yüreği tehlikelerden

kaçamak yapar, asfalta çıkardık bazen
kalplerimiz bayram yerine dönerdi
çok şey istemezdi “gümüş eyerli”
kesme şekeri severdi

şimdi bir hayal
kim bilir hangi bulutta dörtnala koşuyor
ve hüzünlü gönlüm
.....ardı sıra koşturuyor

susarak anlaşmayı öğrettik birbirimize
o gün bu gün
dilli ile konuşmak zor iş
dilsiz olurum bazen

yetiyor yürek dilim
ve sevgi lisanı
ve aşk
gümüş eyerim olmasa olur
gümüş eyerli tayım da

gözyaşımda gümüş sevdalar biriktiririm ben…


(27 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Gün Gelir (Veda)

bütün defterler açık
bütün şiirler yarım
gün gelir tersine akar sular
bir omza başını koyar
diğerine tövbelerle vebali
tarihin yinelendiği yolda
lambaya geri dönen
cin misali tüm zamanlardan yürür gidersin

gölgeler suda kalır
yorgun toprak uykuda
bulut gökyüzüne emanet
tutsaktır boynu kırık şiir
bir damla gözyaşında
yelken olur
kıyılara şahlanır
saçını rüzgara verir gidersin

anılarda solar can alıcı resimler
rengini yitirmiş anka kuşu gülümser
düşünür yollarda yapayalnız
gün gelir
söz vurur
vuruşkan ölür
buruk bir tarçın esmerliğinde
yüzü yere bakar da gülün
dalından kopar gidersin

her yerde var olup
hiçbir yerde olmamaktı yaşamak
bütün yollar çıkmaz
bütün patikalar gidilesi
bir kış sabahında gizliydi 'merhaba'
vakitsiz bir bahar akş****** düşer son veda

yıl dolar
devran döner
gün gelir kapıya dikilir ayrılık
ülkenin adı yok o haritada

acı bir tebessümle dudaklarında
oradan da yürür gidersin


(4 Nisan 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Güneş

rüzgar çanları yağmalardı yüreğimi
yalnızdık ışık öncesi
yalnız evvelinde sözün
kasırganın gözünde yalnız
tek başına kanardık

sonsuz bekçisi bozkır türküleri ey!
taçlanır toyon’um* adak ağaçlarınızda
eylemimiz safi dil
safi ağıt çaputlarınızda
uyanır iç dikenler...her biri bir şimşek
çarpar adamı
im bırakır gök yakut berraklığında
cezbeye tutuluruz
kızar suyumuz

alnımızda bir mavzer

güneş durmaz patlar
güneş bilir
güneş isyankar

acılı bozkır türküleri ey!
tarihin tütsülediği yankıda dirilirsiniz
secdeye gelir susarız önünüzde
koynumuza gömülür med cezirleriniz
cürmümüz sonsuza bekçilik
bağışlayıcıdır lakin gök mekan
beraat’a dönüşür cezalar

ister üşüsün kainat... buza kessin yer
balagan kapısına astım mı düşleri korkmam
en fazla karıncada biter soğuğun hükmü

omzumda aşina bir sıcaklık...sevecen
billur dokuzlar doğar içimde
sırça güneşe sunulur evrenin kutsal ışığı..tutkulu
mekanlar büyütür gün... varsıllaşır cümle alem

kızıl gelincikler iner mistik nağmeye
kızıllığına etimin
dudağımda bir damla kan
bir damla daha aşkın rahminden şiire akan

güneş doğar
güneş yine doğar
güneşe giderim ben…

……….


(*) Toyon: Boy reisi
(**) Balagan: Saha’lara (Yakutlar) özgü kütük evi…


(19 Ağustos 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Güneşin Hükmünde

güneşle güneş olmak
bu yüzdendir güneşi sevmem
canhıraş bir zılgıtla zembereğin boşanması
aniden düşmesi yüzümün
sırf zaruretten

güneş değince zümrüt yeşili olur yürek
_hanedanın yüz akı
__yüz karası
___alemin zadeganı insan ey!
mührünü tartarak vur yüzüme
bin yıldır acılıdır bu yüz
çehremde yılların ceremesi
yol verme sakın!
uğursuz delikte saklı yılan zehrine

güneşi boyamaktı niyetleri
tarihin tanıklığında vardı hedefe oklar
türkümüz
kurbana yakılan aykırı ağıt
sorma gerisini
eğreti ve yalnızdık

neydi menekşenin değeri:
- morla yeşil kucaklaşması -

anlamazdı ölü kent yabanileri
girilmezdi gözyaşının içine
vakur sesler suskun
can çekişirdi masumiyet
ihtişamlı ülkelerin konuğu değildik
muallak bir yangın avazındaydık biz

mahşeri rüzgar ruhuna çarpar adamın!

yol kesen fırtınası adı bunun
_'konuş' diyor yavru gezegen:
ibrişim sesinle haykır
süz kalbini şahin gözlerinden
insansın çünkü
__güneşe borcun var

gözlerimi yitirdim Merkür
lanet olsun!

içine ışık düşmemiş göz parlar mı ki?


(11 Mart 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Güvercin Yürek

çıtırdar kalbin bazen
düşer yere
neden yokmuş gibi hani
kırılır birden
oysa yüreğin de gözleri var
bakmayı bilirse
üzerine yıkılır gaipten sesler
tuzla buz olur evren
sen üzülürken

güvercin üşürse
ot yeşermez o iklimde
hayata nasıl tutunsun can
dertler bohçasında
acı dürülürken

ah! güvercin yüreğim ah
ne çektiysem senden çektim ben

zırhlar olmasa
ne yapardık acaba
durma vur insana
vur
vur
vur!

sakın ama sakın
güvercin yüreğe
sakın dokunma! ...


(19 Mart 2004)

Not: Antoloji şairlerinden Esra Balaban’ın bir güvercin şiiri üzerine, “güvercin” düşüncelerine devam…

Naime Erlaçin