Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

İtiraflar, İtiraflar

konuşmalı ademoğlu
anlatmalı günahları bir bir
ağlamalı

kalp sancısı diner belki böylece
yoksa unutmalı mı tümden

bir “günah keçisi” yarattık kendimize
elmalara kurguladık öyküleri
“oğuldan oğula geçen”di günah
mirastı babadan

yasaklamıştı Telipinu* kanı
ne çabuk unutuldu boğdurulan şehzade adları!

konuş ademoğlu, sor sorgula
günahtan beli bükülmek nasıl bir şeydir
nasıl verilir hesabı fırınlarda yananın
yakılan köylerdeki çığlıkların

konuş ey rüzgar, anlat!
ne acılar geçti kirpiğinden sevdalıların
iyi bilirsin sen dolaştığın yerleri
vicdanımda kara bir delik büyüyor şimdi
insan yüklüyorum oraya ve suç
yüreğim bağbozumunda

heyhat!
verimsiz bu hasat

duy sesimi ademoğlu itirafımdır
ve mağduriyetim ve hicabım ve isyanım
çünkü insanım!


(*) Mahfi Eğilmez: Anitta’nın Laneti – “Telipinu Fermanı”, ss.49 – 60

(28 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

İyi ki Vardın Şairim! *

ölürken dudaklarından
dizeler ağan
bir adam geliyor gözlerimin önüne
:
“kısrak ol
bir kılıç ol kesen
kabir ol
ölüm ol…”

...derken,

sevgilinin mührünü
ruhunda bir dövme gibi gizleyen
kadının süt beyaz göğsünde
bıkmaksızın
ebedi aşkı inleyen.
menekşe rengi aramıştı maşukun sesinde
nasıl unutulur
Tanrı’ya yakarışları
aşık kalabilmek için dilediğince

üşüyen denizlerden
ayrılığım oluyorsun ey şair!
bulutlara hapsediyor sıcaklığın kar fırtınalarını
inancım yineleniyor aşka ve yaşama dair
canlanıyorum!
bedevi çadırında unutulmuş sahranın
ıssız bir köşesinde

aşkın hüznüne minnet yağdırıyor sesin
bahar yağmuru kadar mucizevi şiirlerde sen
bahar yağmuru kadar
efsunkar tutunurken yüreğime

“ey dostlarım
bıçağın saltanatını reddeden
bir yarayım ben”
diye haykıran bu sesi seviyorum

iyi ki vardın şairim!
iyi ki varsın Kabbani…

.......

(*) Büyük Arap şairi Nizar Kabbani’nin (1923 – 1998) anısına…

(02 Aralık 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

İyi Sakla!

al bunu iyi sakla
beni saklarcasına
bir camdır sana verdiğim
sırrımdan
sır çek o camın arkasına

say ki o sensin
camsan
camsın demektir
bunun ötesi yok!

ayna olmak senin elinde
sırlanınca ayna cam olur ancak

al bunu iyi sakla
beni saklarcasına
durgun bir göldür sana sunduğum
sırlarım yatar derinde
kendini görürsün içine bakınca

su olmalıydık kayadan güçlü
su olmalıydık ayna dilinde
su olmalıydık sır tutan....salt gerçeği yansıtan

sır aynanın içinde...


(22 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

İz

kim yaşayabilir
bir başkasının ölümünü

yalnızca
seven bir kalp belki

bundandır
düşlerimi bırakışım geride
bunca çaba

doğmam bundandır
ilk çığlığı attığım andan beri dünyaya
durmaksızın yenilenişim
kesintisiz
ebesi oluşum kendimin

böyle dedi bilici:

bunca gayret
seven bir kalpte iz bırakmak içindi

tek bile olsa! ...


(8 Mart 2005)


A TRACE

who could live someone else’s death

unless it’s a loving heart
because of this
I left behind my dreams
sparing no effort
so much for nothing…

thus;
the birth of my nascence
is from my first outcry
into this world
rekindling nonstop
continuously
childbearing myself

and so says an apprehender:

for so much effort
is to be printed in a loving heart


even if it is
solely one!
……….


Written by: Naime Erlaçin.
Translated by: Abir Zaki

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Jilet

söz kargaya
kış bahara düşermiş
mecusi ateşi demek ki dağlara

sarmaya görsün yüreği kuşku
dingin limanlara alabora yazgılar iner
yılandan sinsi olmalıydı oysa uyku!
bihaber kaldıysak kuytu yuvamızda
gulyabanilerce büyüdü kem gözler üçüncü şahıslarda

sessiz yankısında münzevinin derinleşsin diye nazar
sırı keskinleştiriyor aynalar
“kaybetmek kazanmaktır” diyor bir ses
“hiçbir şey göründüğü gibi değil...”

hoş bir ıslık bırakılır kapına bazen
idam çığlığında yalancı yarenliğin
tacirler insan kılığında, işgüzar!

hem tatlı hem acı söylerdi dost
ince bir ders var bize Brutus’tan
:
bırak yol tutsun bilinç
mayalansın dillerin
mutlak galibidir muhkem surlar
soysuz külli cenklerin

hikaye bu ya
dostluğun yordamıyla sonu hayrola!

keskindir aynadaki sır jilet gibi


(10 Mayıs 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kaç Metrekare

severim Nisan’ı
baş konuk olur yürek
doğanın düğününe
harcanıyor oysa bu yıl göz göre göre

olsun!
güneşi giyinmiş bir balkonum var
tenim buruşurmuş diyorlar
ne umurum!
feda olsun mihrap güneşin yoluna
döle vurdu ışıkta sardunyalar
uzansam dokunacağım incir ağacına

gönlüm meczup bir çınar
kendine çınar gölgesi arar

kaç metrekare bu balkon
altı üstü beş…desem
yayılır otururum yazın kucağına
kalemim yarenlik eder doğmayı anımsadıkça güneş
ufacık bir yer yeter bana

kaç metrekaredir ki mutluluğun bedeli!



(5 Mayıs 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kaç Oktavlık Yaşam

çocukluğumu bıraktığım
uzak kentte üşüyor kalbim
tanıdık bir ağrı yapışıyor yüreğime…

palmiye topluyorum nehir ışıklarından
renksiz bir cibinlikte hapis yeniyetmeliğim
“tel”i buluyor lunaparkta
üzerinden kayarken
çıngıraklı kahkahalarla ilkyazları süslediğim

nerelere göç ettiniz açık hava sinemalarım ey!
gazoz şişelerinden kaçarak
ve buzlu kovalardan ey gafiller!
bir hırsız gibi
sizler de beni terk mi ettiniz

yaz bahçelerinde yitirdiğim
boz alacalı salkım sevinçler badem ağacında kaldı
yeşil yapraklarda unutulan
yeşil tırtıllı ebem kuşağı günlerim

yaşam un ufak şimdi eleğinde zamanın
süzgece takılıyor “geçmiş”
asarak masum günleri kalbime yorgun suretinde güzün
haykırıyor üşüyor titriyorum
hesap ödeniyor!
ağlıyor hüznüm

soyunun utanmayın çıplaklığınızdan
kaç oktavlık yaşamlar sunuldu her birinize
kaç oktavlık bir yaşam seçerdiniz kendinize!


(02 Ekim 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

KAFASI KARIŞIK ADAM (Düz Yazı)

Kafası karışıktı bu adamın. Karıştırmışlar onu. Belki de karışık doğmuştu dünyaya kim bilir. Kaosun düzgün çocuğuydu o...

Amatörce coşkuları severim ben. Gençlik gibidirler. Biraz acemilik; bir hayli naiflik ve masumiyet kokarlar. Tıpkı bu bilgenin masumiyeti gibi. Daha önce de rastlamıştım böylesine. Uzaktan görünce “şıp” diye tanırım onları. Adamın büyüsü burada gizli galiba. Gücü ise sade anlatımından geliyor. Herkes de dil ustası değil ki! O aslında usta olmasına usta da, tıkanan iletişim kanallarını açmak uğruna dilini alabildiğine basitleştiriyor.

Son yıllara dek genelde felsefeye fazla bulaşmamıştım. Fen bölümündeki öğrencilere neden felsefe okutmazlar, hiç anlamam. Şimdilerde ise kimseye okutmuyorlar galiba. Kitap kurduydum ya hani, işte o sıralar kıyısından köşesinden dokunmuşum azıcık. Daha sonra, ilerideki yıllarda bir dolu felsefe kitabı edinmişim. Edinmişim de ne olmuş? Doğru dürüst okuyamamışım hiç birisini. Okumaya başladığımı da bitirememişim zaten. Nasıl okuyacaktım ki? Bir dönem hayatımıza zorla sokulan, hilkat garibesi, uyduruktan, bulmacamsı Türkçe’yi - ki her nedense en çok da felsefeciler benimsemişlerdi - nasıl çözecektim? Yetersiz dil bilgisiyle yabancı bir dilde okumaya çalışmak gibi bir şeydi bu. Üstelik on yedi yaşımda koparılmışım kendi dilimden ve başka bir dilin kucağına atılmışım. Bu arada Türkçe değişmiş; bizim bildiğimiz anadil uçup gitmiş; yerine ise ne olduğunu bir türlü kavrayamadığım, mutasyona uğramış acayip bir şey gelmiş oturmuş. Aynen görmemişin üzerindeki eğreti elbise gibi sırıtıyor... Çaresiz ben de yabancı bir dile tapulanıp kalmışım. Kalmışım da iyi mi olmuş sanki? Bunca yıldır yazıyor ve konuşuyorum güya, ama henüz yarısına bile vakıf değilim. Öyleyse ne oldu bana? Dilsizleştirdiler mi beni?

Kesinlikle öyle, dilsiz kaldım ben!

Bizim bildiğimiz, eski, 'çorba gibi' dilimiz bir hayli zengindi hani. Yarısını kaldırıp atmışlar sözcüklerin; yetmemiş, bazı harfleri değiştirmişler. Çok da önemli olmamakla birlikte, söylemeden geçemeyeceğim; “tesbit” olmuş “tespit”; “nisbet” olmuş “nispet”. “B”lere bu düşmanlık nedendir diye merak ediyor insan doğrusu…

Dil benim geçmişle bağım ve gelecekle aramdaki köprü olmalıydı halbuki. Köprüleri yaka-yıka gidersek eğer, günün birinde salt bilgi çekirdeğine katkıda bulunarak sürdürmek zorunda kalacağımız yaşamımıza kendi ellerimizle son vermiş olmaz mıydık bir anlamda? Çünkü şifreleri bozuyor ve hatta giderek yok ediyorduk. Peki, gençlere düşünmeyi nasıl öğreteceğiz bu durumda? Referans kitapları kalmayacak ki! Zekaları hiç de kıt olmayabilir. Ama aklı kullanmayı; hayal gücü ile beslenmeyi; biriktirip sindirmeyi; sorgulayarak düşünce hamurunun kıvamını tutturmayı öğretmek mümkün olabilecek mi?

Ateşin olmadığı mutfakta yemek pişmez! Dil ise yaşamın ateşidir. Kaliteli yaşam demeliydim belki de. Her şey aslına rücu ettiğine göre, bu gidişle biz de ilkçağın yarı dilsiz insanına dönüşeceğiz herhalde. Düşünerek var olmanın olanaksız olduğu bir çağa yani…Bu arada sanatı, incelikleri, kültürel zenginlikleri, düşünsel sıçramaları ve daha bir çok şeyi tümden yitireceğiz. 'Iskalama' şansımız bile kalmayacak. Var olmayan bir şey ıskalanamaz!

Çorak ve budalaca bir iletişim diline mahkum oluyor çocuklarımız. Köleleşiyorlar. İzliyor ve dinliyorum onları. Zaman zaman ekranlarda eski sözcüklere yapışıyor ve komikleşiyorlar. “Resm-i geçit” yerine “resmiii geçit” deyip yüreğimi kanatıyorlar. Bu yaptığım aydın züppeliği sanılmasın lütfen. Benim içim gerçekten acıyor. Bizim kuşak yarım kalmıştı. Bu gençler ise yoksul. Çoğu birer dil fakiri!

Durmadan aydın sorumluluğundan dem vuruyoruz ya hani, külliyen yalan. Sorumluluk görevini, sorumsuzluk hakkını kullanmaya dönüştürmüş ikiyüzlüleriz hepimiz. Hep birlikte el ele verip kendi geleceğimize kıymışız biz.

Bunları ve daha pek çok şeyi düşünür ve yazarken; acılarımdan yükselen çığlıkları dinlerken, bir kitapçının raflarında apansızın karşıma çıkan bu “kafası karışık adam”ı nasıl kucaklamam ben şimdi? Daha önce adını hiç duymadığım için önünde mahcubiyetle eğildiğim felsefeci bu yazara nasıl teşekkür etmeliyim acaba? Kıyıları seçtiğini söyleyip de hayatın tam ortasında bir nabız gibi gümbürdeyerek atan bu düşünüre nasıl “dünyama hoşgeldin” demeliyim dersiniz? Ve yazılarını okurken aniden içine düştüğüm hava boşluklarını ve yaşadığım türbülansı nasıl anlatmalıyım ona?

Belki de vardır bir yolu; gençlere önermek gibi mesela…

Ahmet İnam’la tanışmak olağanüstü bir deneyimdi. Tanımamak benim ayıbımdı ama orada olduğunu ve bunca yıldır çabaladığını öğrenmiş olmak yüreğime serin sular serpti inanın.

Bence Ahmet İnam’la gençler de tanışmalı. İlk adımda oldukça ağır gelebilecek felsefe kitaplarından önce, incecik bir kitabını öneriyorum. Adı “Hayatımızdaki İnce Şeylere Dair”*. Kolay okunur ve kısa yazılardan oluşmuş tam bir başucu kitabı. Hatta uzunca bir süre çantalarında bile taşıyabilirler. Ben öyle yaptım....

Bu kadar lafı niye ettim ki? Alın, okuyun ve kendinize yepyeni bir pencere açın. İnanın güzel bir öneriydi...

Benim de çorbada tuzum bulunsun biraz!

.........................

*”Hayatımızdaki İnce Şeyler Dair” – Ahmet İnam (Pan Yayıncılık)

(19 Haziran 2003) - 'Gençler İçin Denemeler' dosyasından...

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kalbi: CEHENNEM YERİ

bir elinde aşk iksiri
ötekinde nefret zehri
vah ki kalbi
cehennem yeri!

tercihi intihardan yana
ya da cinayet
el değmemiş ruhuyla “yaşamak ne” bilmeden
akşam haresi düşmüş sevda yorgunluğuna
sırtı beli bükülmüş
en zorlu bedellerden

dili ödünç alınmış ağulu bir yılandan
“aşk” koymuş adını
bağrında bebek saklar
akrep misali kendini sokacak sanki
bebeğinin kaderi
ne yazık ki zehirden!

aşk tutuyor elinde
vah ki kalbi
cehennem yeri!


(28 Haziran 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kanamak

yorgun garda bir yolculuk

yalnızlık
yol arkadaşı
çocuklara ağlıyorum
masumiyeti yitirdiler
bir kez kaybedilen hani!
utanmalı büyükler
kınıyorum

kenara koy zafer sarhoşluğunu
üstüne basılan hayat böylesi çatırdamadı hiç
her yer yangın yeri
masumiyet yanıyor
göz bebeklerinde karanlığın

beynimde bir gar
avucumda hüzündür ağlayan
söndü ışıklar

siyahı seçtim
ertelendim
siyaha geçtim

kanıyorum!


(04 Haziran 2003)

Naime Erlaçin