Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

KENDİNİ KANDIR.

Akşamın kızıllığı
İçimdeki kandır,
Seni bunca çeken;
Sevgi değil,
Vicdandır.
Birlikte geçen yıllarımız
İnan zindandır,
“Mutluyuz” diye
Sen beni değil,
Kendini kandır.

Süleyman SAYLAN
Ankara, 03.04.1992


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

KALBİM SANKİ GÖKYÜZÜ...

Kalbim sanki gökyüzü;
Bulut olmuş umutlar,
Yağsın içime yağsın
Sevgi yüklü duygular.

Bir şimşek istiyorum,
Yüreğimde çakacak,
Yıldırım gibi düşüp
Düşlerimi yakacak.

Kalbimi seller alsın,
Duygularım kabarsın,
İçim seninle yansın...
Eteklerim zil çalsın.

Işıldasın gözlerim,
Kıpırdasın dudağım,
Kapımda yas kalmasın,
Eteklerim zil çalsın.

Fidanlar hep yeşersin,
Aşkımızla boy versin,
Konan arı bal dersin...
Eteklerim zil çalsın.

Süleyman SAYLAN
Ankara, 12.10.1991, Saat: 23.50


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

… ÇIĞ GİBİ…

İçimde şakıyan bülbülüm oldun,
Sessizce ruhumu birden doldurdun,
Eskiyen düşlere geri döndürdün…
Mutluluk kapımı çaldı ansızın,
Aklımı başımdan aldı bakışın.

Küllenen kalbimi kora döndürdün,
Savrulan saçınla asıp öldürdün.
Beni esir aldın, bir kafes ördün…
Kurşun gibi girdi inan bakışın,
Çığ gibi büyüyor içimde aşkın./yangın…

Süleyman SAYLAN
İzmir, 04 Ağustos 2004, Saat: 00.38


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

BEN ÇOCUKLUĞUMU YAŞAYAMADIM

Kaderim doğarken ağlattı beni;
Hem de hüngür hüngür, içten ağladım.
Söyleyemem sevip, sevildiğimi,
Ben çocukluğumu yaşayamadım.

Babam söylemişti, doğruydu sözde;
'Her meyvenin tadı bundadır.' diye
Birkaç muz yemiştim doğduğum köyde,
Ben çocukluğumu yaşayamadım.

Yakan top bilirim, bilye ütmece,
Saklambaç oynadım, oldum hep ebe,
Çok kandırıldım ben uzun eşekte...
Ben çocukluğumu yaşayamadım.

Güzel kızları hep düşümde gördüm;
Birini bırakıp birini sevdim,
Utanıp başımı önüme eğdim,
Ben çocukluğumu yaşayamadım.

Düşte kadınlarım tombul tombuldu,
Günlerce sevişsen yorulmuyordu,
Görünce kızları, düşüm son buldu...
Ben çocukluğumu yaşayamadım.

Kaderim doğarken ağlattı beni;
Hem de hüngür hüngür, içten ağladım.
Söyleyemem sevip, sevildiğimi,
Ben çocukluğumu yaşayamadım.

Süleyman SAYLAN
ANKARA, 12.10.1986


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

ZİNDAN...

Senden ayrı geçen her lahza, her an,
Ölümden beterdir sevgilim inan.
Gurbetlik boy verir kentlerden öte,
Hasretlik çekilmez kapkara zindan...

Umutlar olmasa günbegün solan,
Burcu burcu kokan, özlemle dolan,
Çekilmez bu hayat saniye bile,
Ayrılık sevgilim zindandır, zindan...

Süleyman Saylan
Ankara, 15.11.1967


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

ÇARE ARAMA...

Az biraz girince şiir insanın kanına,
Şiir veremine tutulursun sonunda.
Çare arama...

Süleyman SAYLAN
İzmir, 29.11.2005, Saat: 19.05


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

ÖLEMEM-2

Oysa;
Ne hayallerle gelmiştim
Erdek’ten İzmir’e,
Daha on iki yaşımda,
Taptaze bir Yasemin filiziyken...
Okullarda okudum
Yıllarca
Okudum, okudum,
Dört yıl önceydi
Avukat oldum.
Kanıma işlemişti İzmir
Ayrılamıyordum...
Büromu açtım,
Evimi tuttum,
Sevgilimi buldum,
Hayaller içinde,
Kanatsız,
Göklerde uçuyordum...
Bornova,
Mustafa Kemal Caddesi,
Gediz Caddesi,
Velhasıl her yeri
Tanıdık semtler...
Nerden bilirdim ki;
Bu iki caddenin kesişmesinde,
Beni göklerde uçurmaya,
Pusu kurmuş
Ecelim bekler? ..
Yaşım yirmi altı,
Yazık bana
Ölemem...

Süleyman SAYLAN
İzmir, 11.11.2005, Saat: 10.30


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

ÖLEMEM-1

Yaşım yirmi altı
Bir trafik kazası aldı beni
Motosikletin üstünden,
Göklerde uçurarak...
Bir tamirci servisi
Ayırdı beni sevgilimden,
Sevgilimi benden,
Bütün hayallerimden...
Daha dört yıllık avukattım
Çiçeği burnunda,
Yaşamın baharında.
Kaç metre uçtum havada
Motosikletimize
Tamirci servisi çarpınca
Bilinçsizsce,
Bilemem...
Bu ne biçim kaderse;
Can çekiştim kaldırımda,
İnsanlar yığıldı başucumda,
Neremden yaralı olduğumu bilmeden.
Ölümüme çalan siren sesleri eşliğinde
Ambulans götürdü beni
Ege Üniversitesi Hastanesi’ne
Kurtarmak,
Yaşatmak ümidiyle...
Gereğini yaptılar mı
Bilemem...
Yaşım yirmi altı,
Yazık bana
Ölemem.

Süleyman SAYLAN
İzmir, 09.11.2005, Saat: 21.30


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

ATTİLA İLHAN DA ÖLÜR...

Eee...
Bu dünya böyledir işte;
Ne hatır tanır ne gönül,
Ne zengin tanır ne sefil;
Kimisi doğar,
Kimisi doğum gününü, yaşlanışını kutlar,
Kimisi de ölür
Attila İLHAN da olsa...
Ne şöhret kurtarır insanı,
Ne milyonlarca seveni, hayranı...
Bu dünyanın düzeni bu;
Sapına kadar ayrımsız,
Sapına kadar adil,
Köküne kadar, baştan tırnağa
Acımasız...
Zamanı gelince
ya da zamansız
Padişahlık, ustalık, şöhret, maharet, iyilik-kötülük vesaire, vesaire...
Kurtaramaz insanı.
Attila İLHAN da ölür,
Her canlı gibi.
Zamanlı ya da zamansız
Sen de, ben de öleceğiz
Canlıysak eğer!

Süleyman SAYLAN
İzmir, 12-19.10.2005, Saat: 10.48-11.20


Süleyman Saylan

[GooD aNd EvıL]

IRGAT YOKSUL...

Ak bir ten düştü düşüme,
başak sarısı saçlarıyla...
“Kimdir? ” diye yordum yüreğimi eskilere;
aşina bir yüz çıktı,
çok bildiğim harman yeri gibi...
Ben harmanda harman döğen bir öküz,
o ise sarı bir buğday başağıydı.
Yıkıldım ilk kez,
üzüldüm ırgat olduğuma...

Zorlayınca yüreğimi
anımsadım ansızın;
ak bir kentte yaşardı,
denizine inat mavi gözleriyle.
belli ki,
çok zengindi,
gösterirdi her haliyle.
Bense;
o kentin limanında hamal,
yatlarında çımaydım.
Bir kez daha yıkıldım,
üzüldüm yoksulluğuma...

Süleyman SAYLAN (?)
Ankara, 19.07.2000 Saat: 14.55 (Tamamlanma tarihidir)

Not: Bu şiirin ilk bölümü tamamlanmamış şiirlerimin arasında yıllar öncesinden bilgisayarımda mevcuttu, ancak küçük bir kuşku bile olsa bana ait olmama olasılığı içerdiğinden; ikinci bölümünü tamamlamış olmama rağmen, bu şiirin tamamının benim olduğundan emin değilim.


Süleyman Saylan