Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Cennetten Kopup Gelen O Kucak Ne Güzeldi
Sevgiyle aşkla gelen o sıcak ne güzeldi.
Cennetten kopup gelen o kucak ne güzeldi.
Ömrümce beklediğim O gül yüzlü cananla,
Felekten birgün çalmak,yaşamak ne güzeldi...


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Çile
Öyle dolmuşsun ki içime benim
Her hücremde,her damarda sen varsın.
Sevabımsın,vebalımsın,benimsin.
Kapım çalan her rüzgarda sen varsın

Ben mi senim,sen mi bensin bilmem ki?
İkimiz de aynı toprağız belki,
Yağan yağmur gözyaşımdır inan ki,
Cama vuran damlalarda sen varsın.

Özlemle bakarım ak bulutlara,
Kayıp kayıp gider başka diyara,
Derim ki:'mümkün mü dönmek bahara'
Görürüm ki; yağan karda sen varsın.

Ömür biter ama bitmez bu çile,
İnleyişler,çırpınışlar nafile,
Uzak ülkelere kaçsan da bile,
Gönül denen bu mezarda sen varsın.


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Çileli Yaşadım Çileli Sevdim
Çileli yaşadım,çileli sevdim.
Istırabı sevdim,eceli sevdim
Ne Ayşeyi sevdim,ne de Fatmayı;
Ömrümce mutlak güzeli sevdim.


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Çoban Kızının Hediyesi
Dün akşam bana geldi Çoban Kızı,
Yanakları kıpkırmızı,
Pembe pembe...
Yere bakıyordu ürkek gözleri.

Titrek sesiyle'Hoş geldin'dedi bana.
Ve elimi eline aldı.
Aman Tanrım! Oel ne sıcak eldi.
Saçlarını tel tel dökmüş eline;
O haliyle melekler kadar temiz,
Periler kadar güzeldi.

Elini uzattı al diye;
Dedim:! Nedir yavrum'?
Gülerek:! Bir hediye'

Aldım,baktım; bir avuç çam sakızı.
Bana hediye getirmiş Çoban Kızı.
Okadar sevindim ki o anda;
Kendimi buldum O'nun kollarında.
Göklere baktım; parıldıyordu,Çoban Yıldızı,
Anlıyorum ki; kıskanıyordu bizi...


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Çobanın Günlüğü
Horozların öttüğü an,
Uyanırım gün doğmadan;
Çiğ düşer yeşil yaprağa,
Saçlarım olur ıpıslak,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak...

Sürülererim sere serpe,
Yaylımında yayılırlar,
Kuzularım taze körpe;
Melerler uzaktan uzağa,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak.

Düşünmem ayı seneyi,
Mevsimlerin geçtiğini,
Çiçeklerin renginden bilirim ben,
Durup dinlenmek bilmem.
Dolaşırım,dağdan dağa,
Yorulmak bana yasak,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak...

Güneş gün boyu sırtımda,
Rüzgar oynar saçlarımda...
Aldırmam soğuk sıcağa,
Uzanırım çimenlere;
Yeşil,serin,yumuşak;
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak....

Kuşlarla,böceklerle.olmuşum haşır neşir,
Bilirim bulutların hangisi yağmur taşır,
Şimşekler çakınca,soldan sağa,
Yağar rahmet sağnak sağnak...
Tabiatla kucak kucağa.
Ne güzel yaşamak...

Gün batarken sürülerim
,Döner girer ağıllara.
Ayşe gelir süt sağmağa,
Güşte yogurt,teknede taze kaymak,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak.

Köpeklerim havlar durur,
Gece boyu uyanık.
Üflerim kavalımı,yanık yanık,
Meşe kütükleri korum taş ocağa,
Tabiatla kucak kucağa,
Ne güzel yaşamak....


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Çoruha Sesleniş
Ey! çağlar ötesinden,çağlayan coşan ırmak.
Ey! aşılmaz dağları çiğneyen aşan ırmak.
Ey! şimdi yorgun-argın,öksüz ağlaşan ırmak;
Damla damla toplanda.dalga dalga coşta gel.
Kıvrım kıvrım dolanda,engelleri aşta gel...

Bimbir ıstırap gizli çağlayan sularında,
Büklüm büklüm zincir var sanki o hür boynunda,
Neden böyle garipsin öz vatanın koynunda?
Çiğne ve yık bendini,kükre ve şahlan Çoruh!
İlkbahar zamanıdır.silkin ve uyan Çoruh!

Sökülemez bu iman,yiğit alp yüreklerden,
Çözülecek zincirler yarın tunç bileklerden,
Sicim sicim yağacak rahmet mavi göklerden;
Gün yakın,vakit yakın,dağlar başı duman hey!
Şafaklar bayrak bayrak bre Çoruh uyan hey!

Sakarya bozbulanık,Kızılırmak kan ağlar,
İnsafsız dalgalara kapılmış yeşil bağlar.
Üç ummana aktığın,şerefli-şanlı çağlar;
Kırım'da dalgalan suların nerde Çoruh?
Tuna gibi garipsin aktığın yerde Çoruh...

Hani karlı dağlarda kükreyen küheylanlar?
Hani ulu çınarlar altında ki,ceylanlar?
Hani kutlu gaziler,hani şanlı hakanlar?
Hani tuğlar,sancaklar,hani coşan milli ruh?
Yüzyıllardır uyudun,uyan hey şanlı Çoruh!


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Davet
Şu yeşil bahara hazan vurmadan,
Tez gel yollarını diken sarmasın.
Yollar tenhalaşıp gün kararmadan,
Gizli gizli gelde eller duymasın.

Söz verip sonradan sözünden çıkma,
Yolun gözlettirip boynumu bükme,
Kumral saçlarını anlına dökme,
Büyülü gözlerin gölgelenmesin...

Kız senin aşkındır aklımı çelen,
Baygın bakışındır bağrımı delen,
Mahsun mahsun durma,gül ve neşelen,
Uzun kirpiklerin çiselenmesin.

Şu hasta gönlümle senden dileğim,
Gel sar beni kollarında öleyim.
Taze mezarıma Güzel Meleğim;
Sen gel emi,başka melek gelmesin..


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Davetiye
Her gece bu yalnızlık,her gün bu hazin şarkı,
Birtanem,bir gün benim konuğum olurmusun.
Kapımı çalan yoktur,inan ki,yıllar varki,
Bu akşam gün batarken,gel desem,gelirmisin,

Yok yok deme,bak geçiyor işte bahar.
Gökte kara bulutlar,yükseklerde beyaz kar,
Kim bilir yarın güneş nasıl bir renkte doğar;
Sayılı günlerimiz geçiyor bilirmisin.

Gözlerimin yaşıyla yazdım bir davetiye,
O kadar korkmuştum ki,gelmiyeciksin diye,
Bir yaralı gönlüm var,işte sana hediye.
O müşfik ellerinle kırmadan alırmısın.


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Derlerya Ölüm Var En Büyük Yalan
Kim demiş sevenler unutur diye;
İlk bakış,ilk sevda unutulmazmış.
Yıllar değil,geçse yüzyıllar bile;
İlk sevda gönülden atılamazmış.

İlk bakış kalpleri kanatır yer yer,
Bu yara kapanmaz nice seneler.
Düşlerimde böyle dedi erenler:
'Gönül yarasına derman olmazmış'

Boşuna ah eder divane bülbül.
Oysa ki ne erken solar gonca gül.
Birkere gerçekten severse gönül,
Sevi bahçesinin gülü solmazmış.

Bu evrende bir tek aşktır var olan,
Gayrısı oyuncak, var git oyalan,
Derler ya,ölüm var en büyük yalan;
Aşk ölmezimiş,ihtiyarlamazmış,
Aşık kişi ölmez,toprak olmazmış


Hüseyin Ozan Öztürk

[GooD aNd EvıL]

Dertli Şair
Zaman böyle,
Dünya bu:
Kimisi taç giyer,
Kimisi keldir..
Eşit yaratılmış,
Eşit olmamış insanlar...
Kimisi çok çirkin,
Kimi güzeldir..

Ne yapalım zaman böyle;
Güzeller sevilir,
Zengin övülür.
Ya çirkinler,ya fakirler:
Çirkinlik,fakirlik suç imiş gibi,
Her meclisten,her kapıdan kovulur..

Zaman mı değişti,
Dünya mı böyle?
İnsanlar vefasız,
Şehirler hissiz,
Mahalleler sevgisiz,
Caddeler,gülsüz,çiçeksiz..
Ellerim böğrümde,
Düşündüm sessiz sessiz..

Sonunda kıra çıktım,yeşil kıra.
Çobanların dünyası,mor sümbüllü çayıra..
Dinledim çobanlardan yanık kaval sesini,
Bu ses bahşetti bana,yaşamak hevesini..

Hemen koştum pazara,
Bir kırık saz aldım.
Derdimi o söyledi;
Ceylana, kurda,kuşa.
Teselli onda buldum,
Zengin mi oldum?
Saçım mı çıktı?
Hayır...
Dolaştım diyar diyar..
Ne yapsaydı dertli şair..


Hüseyin Ozan Öztürk