Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Dışbükey...

ehram taşlarıyla sırtında
nereye kadar yürür insan
nasıl sevişir uykuda kurumuş dudaklar
zulümden ruhsatlı asırlar eteğinde

susuzdur zaman
açgözlü ve masum
kanatlanır us
muhakeme iflas eder yangın isinde
çatlak tenli bir kitabe kadar ahraz kalınır
rahmet özleyen mezar sessizliğinde

koşar orada içimin divane atı
şahlanır dörtnala!
delirmiş ırmağın kıyısında kişneyerek
serüvenin kanlı teri siner
serazad yelesine

koşumsuz at çılgınlığından ne anlar insan!
sırrını çözer mi suyun ve ateşin ve rüzgarın
dışbükey bir aynanın
pitoresk inikasından ne anlar!
kader karasında büyüyen sevda sarısından

göğsünde sebepsiz bir hançerden ne anlıyorsa
o kadar işte!

bu ne bu?

bilemedin ey insan!
uçuşan yelelere sakladığın yalnızlık
yol arkadaşındı senin


(6 Ekim 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Dinle Nathalie*! ...

herkese bu evrende
aynı uzaklıkta aşk
bütün 'ah'lar
başıbozuk birer fırtına içimizde

dokunmaz
kimsenin ağrısı kimseye!
kör metalle delinmez hiç bir sedef

incimiz ceberutta kelepçeli solgun teslimiyet
çekilir denizin sinsi kuytusuna
ağır kanamalı ruh adına ant içer sessiz
fırtına uğrağında
kasırgadan artakalan derin uyku

sözün tutuştuğu yere kulak ver Nathalie!
sen ki bu denizlere Cafe Puşkin”i armağan edensin
her dalga bir siren!
her esrik dalga aşk mesafesinde bir suç duyurusu
:
katil sulardan şehvetle fışkıran
nağmeleri gömdüğün bin 'ah'tan sorumlu

……

(2 Aralık 2005)

(*) ” Nathalie”: Gilbert Becaud’nun ünlü şarkısı.

(Şiir, blogcu.com/nimo sayfasında Becaud ile ilgili yaptığım resmi gören ve bu şarkıyı bana gönderen genç arkadaşım Nefise Nar’a, sevgiyle ithaf edilmiştir…)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Dinle! ..

-Sevgili Kemal Tetik’in ardından Nefise’ye…*

vazgeç
kısa
uzun
ömür biçmekten

yalansızlığını anla tül kanatlının!
arıyla çekişmesini
_____olabildiğince yalın

yatağını kar’a seren ey!
yürek ateşini
kendinden gizleyen:

bilinir mi yalnızlığı bir kurdun
_____kükrediğinde
a d ı m a d ı m
_______yaklaştığında ölüme

hikâyenin en çetrefilli yerinde
kanat seslerini duy bir tek

gelincik tarlasındaki kelebeği dinle!


(*) Kemal Tetik: Sevgili Nefise Pınar’ın ağabeyi…


(17 Haziran 2007)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Dipçik! ...

I.

uyku dahi dipçiklenir
Fellini filmlerinden fırlayınca gölgeler
sokak arası sevişmelerinden Puşkin’in
su durmaz akar
şefkatini böler gün gecenin şehvetine

imgeler paramparça
meşruiyetini yitirir dil

simgesele geçeriz….


II.

tabletlerde kalmıştır suretimiz
taş yazmalardan bakar öyle mahzun
öyle külçe
Hatti ülkesinde salınan melez güzeli bekler gibi
bir papirüs esintisi savurur Nil

tutuklanır mavi Kubaba’nın* memelerinde
lacivert bir hüzne gideriz

“kimse kurban getirmez, herkes ölürse! ...”**


III.

böyle gelir an
anlamını bulur eylem böylece
çift kişilik çardak altında inatçı iki aşık
kızıl öpüşler bırakır sevdalılara
hayata yazılmış karşı bir şiirdir artık
güne çentik atmak yeniden

ötesi arzulu bir diriliş
amansız dipçiğin kısırdöngüsünde
geri dönüş Puşkin’e

ve direniş!

gerilir tülümüz hükmeden geceye

…………..

(*) Kubaba: Kibele
(**) Hitit kralı II. Murşiliş’in duasından…


(28 Şubat 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Don Kişot Aynasında 'Schumann Rezonansı'...

en verimkar yolculuğu umar birileri
zamanın rüzgarlı bir diliminden
:
en meşakkatli
yüreği büyüten en çok

yel alır değirmenimiz bir gün
unutulur yağmalanmış ıssız vadiler
çoraklığı unutulur derin acının
unutulur
çağcıl hüzün garları

bir çığlık salınır vagonların ardından
nemli bir mendil sallanır yanılsama an’ına
onurlu bir madalyon
bir simge umuda
Cervantes’li düşlerden kalan

anlamlıdır bozkırda yolculuk
ünlemin hazzını inkar etmemiş masum bir çağda
post-modernizm’in topal çoğulculuğundan ırak
___çarpık labirentlerinden
zamanın ötesinden vuran
ses yalımıdır “Schumann Rezonansı”* ruhlara değen

amansız bir imgeye göçecekmiş gibi
destursuz atlarız böyle
geçmişe aralanan kapı eşiğinden

adımız “adsız”
sıfatımız “öteki”

hayli çetrefil bir yolun sinyal lambasıdır el
dil
bin tonda rengarenk ışıyan mermer

tüm devirlerin Don Kişot aynası!



(*) DNA, ses tonları ile iletişim kurar ('insan' - 'insanın geçmişi' ve 'ses' bağlantısı…)
Ayrıca dünya, 7.85 hertz'de ses üretir. Buna “Dünyanın Schumann Rezonansı” (“zemin temel frekansı” veya “dünyanın kalp atışı”) adı verilir ki, zaman içinde 11’e yükseldiği tespit edilmiştir…
Bizi çağıran geçmiş midir; yoksa gelecek mi? Hiç bilemiyoruz ama “dil” biliyordur mutlaka! ...

(5 Ağustos 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Durmayın İlahlar Kutsayın Beni! ...

I.
kutsayın beni ey Vihara*rahipleri!
sorulmamış sorular bağışlayın aklıma
bir 'kadın okyanusu'nda yüzmenin bedeli ne
yanıtlar bulmalıyım er dünyasında

güç verin bana
nasıl anlatılır sıra dışı bu serüven
dipsiz mavide nefessiz kalmak gibi bir şey
fırtınalı denizde yem olmak
veya olmamak köpekbalıklarına

çözülsün dillerim!

söylesin Somali’deki çığlığın
ahenge nasıl dönüştüğünü anaerkil adalarda
Amazon ormanında
kendini doğrayışını kadının

tanığı olmalıyım
sevdanın ve acının
idamlık sanığı çılgın ihtirasların

başım isyanla dikleşmeli
sıkıca sarılmalı özdeki erke
tanrıça Şakti’nin** evinde

sırlarınızı verin!

açın özümün taç yapraklarını
çırılçıplak soyulsun ruhum
giydirin yeniden hikmetinizle ki incilerden ala
Belkıs’tan Züleyha’ya öyküler dizeyim onlara

aşkı anlatayım ve nefreti
zıddı ile kaim erkeğin
özsuyunda iktidarla çiçek açan kudreti
kadının tende uyuttuğu gizlerle
yerin yedi kat dibinden fışkıran hiddeti
:
eziyet nedir bir kadına gururu ile oynanmadıktan sonra
sakınır o an yüzünü bulutlar
sıtmaya tutulur gök şiddetinden
korkar
incitilen kadının Afrikalı öfkesinden!

çanlar şiirle çalsın
lanetlensin muhteris darağacında
eşikte titrerken güvercin yüreğim
şiirle açılsın kırk kilitli kırık kapılar
ki yitirdiğinde sevdayı
ölüme debdebe ile yürüyen
Leyla’dan söz edeyim onlara
Kays’ın kum’a kavuşmasından
Truva’nın mürai atından
Helen’in Truva’sından mesela


II.
dipdiri kuma gömdüler sahrada beni
kısrak üstünde
bebesi sırtında koşan bendim Asya’daki bozkırda!
Kafkasya’da soğuğa bırakıldım
Ortaçağ’da yakıldım
buza karışırken ruhum
vahşete kurban sevda ardından
sessiz bir çığlık
ve anıtsal yüreğimle dimdik ayakta kalandım!

kudretim özümde gizli
derin mavide
donatın dönüştürün aklımı
takdis edin beni bilgeler!

ilahların yardımı olmasa
KADIN’ı anlatmaya
KADIN’ı anlamaya güç mü yeter

armağan istiyorum sizlerden
uzatın elinizi
yıl dönümlerimden biri bugün
durmayın ilahlar
durmayın kutsayın

ya da
ebediyen susturun beni!


(*) Vihara: “Karma”'ya (ruhgöçü) inanan Budist rahiplerin bir araya geldiği mabet.
(**) Şakti: Öz ve farkındalığı simgeleyen, ancak tezahür ve hareket gücü olmayan Tanrı Şiva’nın eşi. Canlılık ve enerjiyi temsil eder.


(27 Ocak 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Düş Yorgunu...

melekler kadar sessiz
çıkış izni olmayan bir oyun bu
:
kazanmakla
kaybetmek arası
ikili direnç

üçüncüyü bizden sordular

eşikte buluşunca gelecekle geçmiş
kökünden sökülür sorular
yasaklardan yorgun
yokuş yukarı
kayıp cümleyi ararız

ipeğimiz düş yorgunu
kimse bilmez nereye kaçtı yüzümüz


('6.DEKAD' - Hayal Yayınları, Birinci baskı Ocak 2008)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...DÜŞ ZENGİNİ...(Düz Yazı)

Okunaklı ile okunaksız, olanaklı ile olanaksız arasında kurulmuş köprülere benziyor hayaller. Kimi zaman çalınmalarından, kırılıp yıkılmalarından yakınıyor, mutsuz çığlıklar atıyoruz. Kâh derin ve sessiz bir isyana sürüklenip kızıyoruz; kâh hüzün şarkıları baş kaldırıyor yüreğimizde… Kim çalıyor hayalleri; neden ve nasıl çalınıyorlar? Hayal mi yoksa gerçek midir yitirdiklerimiz? An geliyor, istiridyelerimizde özenle sakladığımız nadide incilere arsızca uzanıyor yabancı eller.

Çalınan, belki de yalnızca gerçek!

Hayalsizlik, yitirmek midir kurgulanmış, beslenmiş ve büyütülmüş bir içselliği; gerçeğin efsunlu izdüşümlerini? Onlar ki sürmelenmiş kapı aralarından, kalbin pervazlarından sızarak, peyderpey doluşmuşlardı kişisel evrenlerimize. Eteklerini ruh ve beyinlerimizin ince oyunlarında savurarak, bilinmeyen bir âlemde sonsuza doğru raks ederek gizem oldular. Has benlerimizde oylumlanarak iç dünyalarımızın bayrak serenlerine dönüştüler. Bizi bize anlatan, “biz”ler oldular…

Hayalleri düşürdüğümüzde, “biz”leri mi yitiriyoruz acaba?
(…Bazı sorular çıkmaz sokaklara benzer. Orada yanıt aranır sadece. Asla bulunmasa da…)

Bir hayal; herhangi bir hayal, ulaşılmazı tanımlıyor nedense. Gün gelip de gerçekleştiğine inandığımızda, sahici ve acımasız bir dünyanın sıradan mutsuzluklarına doğru tebdil-i kıyafet yola koyuluyor hemen. Bu da bir tür hayalsizlik… Ve haksızlık!

Ne yaman çelişki!

Yıkılıyor düş kaleleri o gün. Eleme gark oluyoruz. Dönüşüme uğramadıkları sürece kurtarılmış birer ülke olan hayaller; güçlü fırtınalarda bitap düşerek, dışımızdaki sahiciliğin sarp kayalıklarına vuruyor. Yangınları belleten; zalim, karmaşık ve zahmetli bir hesaplaşma dönemi geliyor sonra. Kurumuş göz pınarları kadar sancılı bir sayrılık dolduruyor yaşamlarımızı. Hayalsizliğin karanlık âlemine dönüyoruz gerisin geriye. Sert darbeler yiyoruz. İçimizin duvarlarına yapışıyor etimiz… Hayaller de kanıyor, ne yazık! Önce, esmerleşen dünyanın savurduğu balyozun ucunda; sonra köklerimize kadar işleyen soğuğun bıçak sırtında hurdahaş oluyorlar. Kırılıyor hayaller, düşüyorlar.

“Biz” düşüyoruz, paramparça… Evrilirken devrilmek gibi bir şey bu!


-ilk hayal düştü gökten
söz:
ayandon fırtınası…
bir incir yaprağında buluştular
dumanı tüten aşklar yazıldı düş ırmaklarına

sırrına dokundukça cayırtılı bir uçurumun
kalbinden kopartırcasına
büyülü zamanlardan kalmış imlasız tümceleri
çöllere dönüş yolunda
bir daha düştü “son düşen”
:
sancıyarak dindirildi fırtına!


“Düştüm ah, üşüdüm” demek ne zordur! Ne zordur, sıfırdan başlamak her seferinde. Bir meczup gibi yeniden yaratmaya çabalamak hayal suyunun kimyasını hiç yoktan; nafile çırpınışlarla yüreğini yazmak oraya ve sonra, üzerine düş köprüleri inşa etmek. Ne çok acı çekilir rengini yitirmiş hayallerden… Kalp çarpıntısı ve bitimsiz özleyişlerle ne sık geziniriz azgınlaşarak bentleri deviren sulara teslim olmuş an(ı) lar köprüsünde… Ve gezindik defalarca. Kilitliydi çıkış kapıları. Biletsizdik üstelik. Hayallerden akseden erişilmez doygunluğun siyahî birer gölgesine dönüştük çoğu kere… Kül ve ateşten geride kalan; gözleri suya dikili tohum yaratmayı belletirdi oysa. Doğmayı ve doğurmayı bıkmaksızın… Unuttuk! Suyu ararken tohumu unuttuk biz… Hayal tohumlarını… Üstelik yaşamaktı bunun adı. Yepyeni hayallere davet… Hayata davet…

-harfin kıyısında ey narin duygu
sevgili uçurum
şiire ağlayan bil ey!
soğuk bir intihardan
umarsızca kaçan kalbin umutsuzluk atında
kedere tahvil olduk biz!

“olanaksız” kalayım bırak
“okunaksız” oku böyle
buzlaşan bedenimi eskitilmemiş ağrılarla ov
saf bir sıfat bağışla alnıma, bir haz
:
“düş zengini”

isterse soğuk bir sızı olsun yolculuğum
kışkırtsın beni ey!
ana rahminin perdesini aralayan müphem bir hayal gibi…

……………..

Düşleri suya yazmamak için yeniden, aklımı rehin veriyorum hayallere. Oysa acı ve gam mülkümdü benim. Yoldaşımdı. Duygu yine de tutuyor ellerimden. Aşkla ve isyanımla dağlıyorum an(ı) lar köprüsünü. Başkaldırı adına ne varsa bildiğim; zırh niyetine kuşanıp, kazan kaldırıyorum hayal yitimlerine… Tutunuyorum…

Kendimi sahipleniyorum, anla!
Ve masumiyet…
Ve şiiri…



HAYAL Dergisi – Nisan -Mayıs -Haziran 2006, Dosya Yazısı, Sayı 17

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Ecinniler...

gündüze salıyorum gecenin cinlerini
yaprak yiyorlar kibirle gün ışığında
özünü bilmekten oysa
ne bir eksik
ne bir fazladır bilgelik

aşk:
ruhla birlikte koşulsuz vermek bedeni

biliriz:
hangi külliyattan yürür en çok meşruluk
sırasını şaşırır anarşi ve yasa dışılık
hangi giriş taksimi söyler bizi
inliyorken kanun çalgıcının parmak uçlarında
ve ağlarken şair uzakları anlattığında

adresine teslim edilmemiş mektuptur her şiir

hüznün peşreviyle
sürme çeker gönle küçük yaratıklar
yarasına sessizce bant arar kalbinde biri
nasıl yalınayak geçilmiş olursa olsun ayrılık ateşinden
biliriz annem!
sonuncu faslındayız ezilerek büyüklenmenin
suçüstü halinde bile ölüme dans eder ecinniler

bir mektubun satırlarına geceyi uğurlarım ben


(15 Haziran 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

...Elveda Lotte! ...

iç makasıyla değiş tokuş ediliyor acı
kendini anımsatıyor külde seğirten eylem
dinginlik peşinde aslına voltalıyor
“suça katılan”* durağan katatoni
:
böyle yolculuklardır içe aksırdığımız
ayaz çemkirdiğinde sütten kestiren!

inadına koşuyor aymazlık hizalayan biri
intihar kuşanıp
virgül bırakıyor Werther’in çoğulcu belleğine
:
kış kalbinde incelikli bir tohum gizli

ense kökü delimsirek kükreyiş
boyun eğiyor avucundaki bisturi
tinde kök salan hiç’e

kestim
kesildik
kesildiniz!

yaşamsallığa dair bir edimdir hediyemiz

'elveda Lotte! ' **


(*) “Suça Katılanlar”- J.W. von Goethe
(**) “Genç Werther’in Acıları” – Werther’in son sözleri (Goethe)

(4 Mayıs 2007) - 6.Dekad, HAYAL Yay. Ocak 2008, s. 19

Naime Erlaçin