Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Helezon
İlkbaharın rüzgârı
aldı – gitti yılları.
Geldi ömrümün yazı
pişiriyor yaşamı.
Sonra hazan mevsimi
sonbaharı yaşarım.
Ardından bir kış ayı
karla tanışacağım.

Sonra tekrar ilkbahar,
tekrar yeni bir yaşam.
Yine yaz ve sonbahar,
yine kış var ardından.
Karşı konulamaz buna,
sürer gider bu akış.
Sonsuza dek sürecek
bu dönüşüm, bu pişiş...

Piştikçe göreceğim
âlemlerin üstünü.
Berzah, cehennem, cennet
altımda kalacaklar.
Şimdi bana hükmeden
bilinen o melekler,
varınca ben oraya
secdeye kapanacaklar.

4. 1. 2001 - Perşembe / Saat:11.45
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Hep Büyüyeceksin
Büyüdüm diyorsun ya bazen bana
Büyüdün elbette yavrum
Ama büyüyeceksin
Daha çook büyüyeceksin.

Biliyorum diyorsun ya bazen bana
Biliyorsun elbette yavrum
Ama bileceksin
Daha çook bileceksin.

Seviyorsun ya,
Hissediyorum seni, sevgimin sevgisini.
Ama seveceksin yavrum
Daha çook seveceksin.

Özlüyorsun ya,
Anlıyorum inan Özge’min özlemini.
Ama özleyeceksin yavrum
Daha çook özleyeceksin.

Ağlıyorsun ya,
Bazen gözyaşı dökülüyor yanağına
Bazen kan damlıyor yüreğine
Ama ağlayacaksın yavrum
Daha çook ağlayacaksın.

Gülüyorsun ya bazen
Kâh gözlerinin içinden, kâh – i gönülden
Güleceksin yavrum
Daha çook güleceksin.
Yanıyor ya bazen gönlün
Yanacak yavrum
Daha çook yanacaksın.

Piştim sanırsın ya bazen kendini
Pişeceksin yavrum
Daha çook pişeceksin.

Daha ben büyümemişken
yaşamadıklarıma göre,
Daha ben cahilken
bilmediklerime göre,
Daha ben sevmemişken her şeyi
sevemediklerime göre,
Daha ben özleyemiyorken
özlem duymadıklarıma göre,
Ağlayacak ve gülecek
bir şeyler bulabiliyorsam
bu yaşımda bile,
Yanıyorsa gönlüm hâlâ daha
bunca yıl yanmasına rağmen,
Ve pişiyorsam bugün bile,
daha çiğim demek ki!

Pişen ekmeği insan bile alırken fırından,
pişen insanı Allah almaz mı dünyadan?


3. 12. 2002 – Salı / Saat:12.30
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Hissediş
Kaba yapı çok inceldi, sese dönüştü.
Ses gittikçe yok oldu, öze dönüştü.
Görmedim onu ama, biraz hissettim.
Önce cisim, sonra ses, sonra öz vardı.

Tarifi yok, mümkün değil, bir şey yok sanki.
Ne bir cisim, ne bir şekil, ne de bir tın.
Tınılar, titreşimler, sonra cisimler.
Ve takiben dünya, insan, hayvan..........isimler.



1997
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

İkilem
İte çakala uyma derdi babam
yeni yetme dönemlerimde.
Şaşırırdım ben de,
yaşadığım yer şehir,
ne arar burada it, çakal diye.

Varmış, büyüyünce gördüm onları,
hem de sürüsüyle.
O zaman anladığımdan tek farkı,
bunlar iki ayaklısı.

Yermek için yazmadım bu şiiri,
sakın yanlış anlamayın ha! ..
Acıdığım için yazdım hallerine.
Dua ediyorum Allah’a onlar için de.
Bu ikilemden kurtar onları ya Rab’bim,
ya sevgi ver yüreklerine,
ya da iki ayak daha ver diye.


30. 6. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

İlk İstasyon
Sevgilisinden ayrılmış sevgim.
İpi kesin koparan da kendisiymiş aslında.
Duygu karmaşası içindeydi o gün.
İçimden güldüm kızımı dinlerken.
Ne önemi var be yavrum ayrılmanın sevgiliden,
yeter ki ayrılma sevgiden.

5.4.1984 saat 11.05’te de yaşadın bunu,
doğarken ayrılmıştın gerçek sevgilinden.
Ona dayandı da
buna mı dayanmayacak yüreğin?
Parça buçuk deneyimlerin hepsi hazırlık,
aslında ona doğru gidiyor gönlün
alışarak.
Yeter ki ayrılma sevgiden, yolunu şaşırarak.


13. 10. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

İnsan
Duygularım düğümleniyor bazen boğazımda.
Ne yutabiliyorum onları,
ne de atabiliyorum dışıma.
İfade etmenin de bir anlamı olmuyor,
hisseden olmayınca.

Bazen de kelimeler düğümleniyor dilimde.
Nefesim ittirse de çıkamıyor bir türlü.
Söylenecek çok şey var, biliyorum;
ama söyleyemiyorum,
anlayan olmayınca.

Yalan söyleniyor bazen gözüme bakıla bakıla.
Kızarıyor yüzüm sanki suçlu benmişim gibi.
Öyle değil diye haykırmak istiyorum;
konuşamıyorum bile bir tek kelime,
utanan yüz olmayınca.

“Hayvan yularından, İNSAN sözünden tutulur”
demiş atalarımız.
İNSAN sözünden tutulur.
İNSAN sözünden.
İNSAN...
6. 6. 2000 – Salı
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

İtiraf
Zamanı sen var ettin,
bizse ölçüyoruz saatlerle
ve en kısa süresine an diyoruz.
Sen bir “ol” dedin,
yani olmasını diledin,
oluverdi bütün âlem
belki andan da kısa bir zamanda.
Senin kurduğun düzene göre ölçtük,
milyarlarca yıl oldu sen “ol” diyeli.
Bunca zamandır el birliği ettik sanki
dünya üzerindeki bunca deli,
yıkamadık halâ kurduğun düzeni.


28. 2. 2000 – Pazartesi / Saat:01.30
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

İyi + Kötü = İnsan
Falan kişi iyi insan derler ya..
Ya da filan kişi kötü.
Şu insana ben çok güvenirim,
Ya da bu insana asla..
Ne kadar anlamsız şeylermiş bunlar.
Peygamberlerin bile düşmanı olmuşken,
Herhangi bir insan, nasıl çok iyi olabilir?
Veya cani bile yavrusu için canını verirken,
Herhangi bir insan, nasıl çok kötü olabilir?
Yoksa peygamberler öcü, caniler mi ciciydi?
Hayır, onlar kendi gerçeklerini ifade ettiler.
Biz onları öyle gördük, kendi gözlüklerimizle,
İşimize geldiği gibi.
Çok iyi tanıyorum, falan kişi cici deme sakın! .
Falan kişi de öcü deme ha! !
Onları cici ya da öcü yapan sensin.
Çünkü öyle görüyorsun onları, kendi gözlüklerinle.
Aslında her insan hem cici hem de öcü.
Ben de, sen de öyleyiz. Unutma,
Daha çok cici olmak istiyorsan,
Besle, büyüt, geliştir o yönünü.
Korkma, öcü zaten ölecek, sen öyle yapınca.
Ve dikkatli ol insanlarla ilişki kurarken.
Onun hakkındaki kanaat gözlüklerini kır,
Ve sadece cici tarafıyla ilişki kur.
Yüreklendir o yanını.

1997
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Kâbus
İçim yanıyor derler, lâf.
İçim ağlıyor derler, o da lâf.
Bunca yıl duydum bu lâfları,
Lâf olmadığını şimdi anladım.

Gerçek ateşte yak beni diye yalvartır Allah’a,
Haykırarak ağlat beni diye yalvartır Allah’a,
Yeter ki içim yanmasın, içim ağlamasın,
Dışım sessiz, sakin dururken dedirtir.

Sen de anlamaya çalışma, anlayamazsın,
Benim bunca yıl anlayamadığım gibi.
Anlamanı da istemem ya!
Anlaşılamıyor ne olduğu, yaşanmayınca.
Yaşamanı asla istemediğim gibi.....
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Kaçak
Terk etmişsin beni, öyle diyor ortak dostlar.
Dünyada ilk terk edilen ben değilim ya!
Hem kimler terk etmedi ki beni bugüne kadar.
Terk et be güzelim,
bir de sen terk et,
kaç yazar.

Ne diyeyim artık olan olmuş,
vazgeçmişsin zaten benden.
Ama daha doğru olmaz mıydı
kendin söyleseydin bunu bana?
Sevdamız başlarken dostlar mı vardı arada?
Ne güzel ve yalındı herşey sevdamızı yaşarken,
sen ve ben,
sadece iki ten.

Birlikteyken yetti de gücün her şeye,
bir eyvallah demeye mi yetmedi terk ederken,
bir eyvallah demeye.
Senden, senin sesinden,
senin gözlerinin içinden,
senin yüreğinden işitseydim keşke bunu.
Söylemeyi bırak,
haykırsaydın hatta yüzüme
'seni terk ediyorum diye'.
Yeter ki deseydin be...

Sıkardım gözlerimi
akıtırdım gözyaşımı yüreğime.
Sana ait kısmını söker yüreğimin
verirdim eline.
Kalmazdı bende hiçbir şeyin,
kalmazdı bende,
merak etme.
Böylesine gidişin,
böylesine kaçışın,
ve bu korkun niye.

Hani sarılır, vedâlaşır, helâllaşırdı sevgililer
ayrılırken gönüllerince.
Hani terk edilen donakalırdı
gözlerini sabitleyerek terk edene,
Terk eden de kayboluncaya kadar gözden
dönüp dönüp bakardı arkasına
ve el sallarlardı biri birilerine.
Böyle okumuştum romanlarda
ve hep böyle görmüştüm filmlerde.

Olmadı be güzelim,
olmadı işte.
Bıraktın gittin ya beni sessizce,
boynu bükük kaldım şimdi bu şehirde.
Boynumu büken beni terk edişin değil,
kaçışındı be kadın,
hem de kahpece.

Hatırlar mısın?
Aşkımızı başlatan,
yüreğimi ilk çalan da sendin,
şimdi bitiren de sen.
Soruyorum kendi kendime,
böylesini hak etmiş miydim ben?
Kan damlasa da yüreğime,
nağmerdim arkandan bir damla gözyaşı dökersem.



27. 1. 2003 - Pazartesi / Saat:11.30
Abdurrahman Özdemir