Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Küçük

Ben küçükken gelinciklerin yüzünü bir arada görürdük
Sevda falları için korkmazdık papatya koparmaya
Ben küçükken sular içilirdi nehirlerden
Ve bir ağacın altına gömdüğümüz saçlar bizi kardeş yapardı
Ben küçükken de böyle severdim
Ben küçükken de böyle görürdüm
Ve ben küçükken
Ben küçükken
Küçükken

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Liman

Bir limana demir attıysa gemi
Bir gün ipi kopar serseri bir kurşun gibi
Kaç! kaç ki benden
Bulmam kolay olmasın seni
Aramalıyım derin mavilerde
Bin limana daha uğrayacak olsam belki
Kaç!
kaç ki benden

Sevmem kolay olmasın seni

2002/ İzmir

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Mahrem

Gözlerimden akan damlalar
göğsüne düşüyor.
Düşsün istemedim.

Gör istemedim en mahrem yerlerimi.

En mahrem duygularım düşmeseydi göğsüne,
sözlerim bitmeyecekti.

Bitmeyecekti!

Bitsin istemedim,

bitti.

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Mayıs

Bir mayıs akşamıydı.
Bir mayıs hüznü vardı havada.
Bir ayrılık şarkısı vardı dilinde.
Sessizce kalbinin bile duyamayacağı bir fısıltıyla tekrarladı
'neden? '
Bir uğur böceği ya da bir tutam portakal çiçeği kokusu ruhunda dolaşan.
Bir uğur böceği tekerlemesi söyleyemedi dili.
O hep uğurlu kaldı.
Böceğin ise ne terliği oldu ne pabucu.

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Mevcut

Hiç okunmamış kitaplarım var.
Hiç yazılmamış satırlarım da.
Söylenmedik sözlerim mevcut.

Şimdilerde,
okunmuşlarım,
yazılmışlarım
ve söylediklerimle ben,
hiç bilmediklerime doğru.

Şimdilerde,
hiç yapmadıklarımla ben,
Hep bildiklerime doğru yol alıyoruz.

Okunacak anlar,
Yazacak zamanlar,
Söylendiğinde sözlerim,
hiç ardına bakmadan gidecek yollarım mevcut.

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Mey

Bir kadehte mey olmak
Yudum yudum sen olmak
Gözlerinde kaybolup
Dolup taşıp sel olmak

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Odamda Kış

Kış geldi. Geldi di mi?

Gece her zamanki gibi girdim odama
kucağımda sıcaklığı yüreğimi yakan,
kokusu dengemi yitirten,
hayatımın 'iyiki'si ile.
Yatırdım onu yatağına.
Yanakları al al olmuş.
Elma da yemez ama hiç.
Bir iki mızıldandı.
Üzerini örttüm sıkıca.

Kış geldi. Geldi di mi?

Üşümesin.

Oda beter karardı,
karşı da oturan bekarlara inat takılan çift kalın perde ile.
Karanlıkta yatamam ki.
Işığı da sevmem.
Sokak lambası aydınlatmalı odamı, ya da ay.
Dengesiz yanıyor.
Bir yanıyor bir sönüyor,
deniz fenerleri gibi.
Bir aydın oluyor odam,
bir karartı çöküyor duvarlara.
Hiç saymadım ne kadarda bir yanar,
ne kadarda bir ağlar duvarlar.

Penceremi açtım her gece gibi.
Uçurtmayı görmekti umduğum.
Buharlaşmış camlar.
Bomboştu oda girmeden evvel.
Biri yaşamış odamda belli.
Buharları temizlemek gelmedi içimden.
Bozamadım.
İlk şiirim gibi.

Yattım.
Rüzgar var.
Tellere takılmış, her gece beni gezdiren uçurtma kopmasın olduğu yerden.
Kuyruğuna takılı püskülleri izledim gözlerim kapalı.
Kızımın kokusu üstüme sinmiş.
Titredim.
Soğuk mu?

Kış mı geldi? Geldi di mi?

Sabaha anlatacak bir yürek bana.
Sabaha duymayacak olsam, uyutmazdı beni bu gece.
Sağ olsun.
Sıcaktır yatağı onun da ve sıcaktır en az benim kadar yüreği umudum.

Kış geldi. Geldi di mi?

Hoş geldi.

Ve kış ve yaz ve bahar hayatımdan çıkmayın.

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Olmak

Avuçlarımda bir tutam yasemin var.
Kokusunu duyuyor musun?

Dudaklarımda bir tadımlık su
en susuz zamanlarına ayrılmış.

Engin bir deniz,
mavi!
Alabildiğine serin.
Daha büyük,
belki bir okyanus.


ne bir göl, ne de bir okyanus
bir zerreyim ben.

bu gün içtiğin,
yarın bakıp, dalıp gittiğin.


İstediğim bir şey var;

daha da küçülüp
sadece olmak,

Bir olmak,

sadece

bir kez

var olmak.

08-2003 / İzmir

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Orada

Ben;
martıların sesini dinleyebilirim
martıların sesini duyabilirim
martıların sesini hissedebilirim
ben martı seslerini gözlerim kapalı dinliyorsam eğer
bir vapur düdüğü ile kendimden geçebilirim.

Ben;
o şarkıları dinleyebilirim
o şarkıları duyabilirim

bir iki kadeh şarap varsa kanımda
ve o şarkıyı hissediyorsam canımda
bir 'canımın içi' ne orada, hiç düşünmeden ölebilirim

Evren Özyılmaz

[GooD aNd EvıL]

Ölüm

Güneş dağlarla birleştiği anda başlar hüzün
Yavaş yavaş erir çaresiz
Aydınlık yerini kızıllığa,
Kızıllık karanlığa,
Karanlık mateme,
acıya,
huzura.

1992 / İzmir

Evren Özyılmaz