Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Lâl Rengi Bir Gece

elveda gündüz
elveda ateş çiçeği
yorgun sardunya

ışığını söndürdüm günün!

adım adım girilecek siyahlığa
göğe yükselecek yüzüm
gece hüznü çoğaltıyor yüreğime
ben geceye taze bir yüküm
lâl rengi esrarlı bu gecede

bir takımyıldızına astım umutları
gençliği suya bıraktım
eski bir kavmin yazgısıydı yok olmak
kaderle yüzleşmek
tam bu saatte

ikinci tekil şahsı çıkartıyorum şiirden
böylesi daha anlamlı
doğuma hazırlık yaparak güneşe doğru
kainatı tutuşturuyor
kandiller asıyorum göğe
aşk ve sevdaya dair ne varsa içimizde
ödünç veriyorum küheylan bir buluta

nasıl da dolaştırıyor görmelisiniz
ah...nasıl da evrende!

sevginin beşiğini sallarken ben lâl rengi gecede


(29 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Leblebi

narin boyunlu
tutsan kırılacak bir 'ağıt'ım kendime
kasaba kokulu orta halli ana caddesinde
her gün can sıkıntısına uyanan
mahalle ahalisinden sıradan bir çocuk

arkada eski istasyon
biraz harap
Fransızlardan kalma
komşuda biri karısını dövüyor her gece
babam sinirli:
dokunsan patlayacak

“Allah yarattı” demedi nitekim bir gün

ara sokaklar toz toprak izbe
teknolojik çip’lerden habersiz
seksekli kaldırım taşları dans ediyor kalbimizde

sancılı o kadın kim bilir nerde şimdi
tezgahında kazak dokuyan Müveddet Teyze
koca burunlu Hüsnü Bey Amca yahut
mum yaparken loş bodrumunda
gözbebekleri göverirdi yüz mumluk ampuller gibi
-o yüzden alıştım ispermeçet kokusuna
kadınına “yastık gülü” derdi hani

o güzellik ki yattığı yerden
şarkılar söylerdi sütbeyaz mumlara

neremi okşasan orası ağlıyor şimdi
insanlar terk etmiyor bizi
giden yalnızca zaman

bırakın kalsın!
hiç değilse özleyişin büyüsü aksın göz yaşlarımdan

ceplerimde yüz paralık çocukluk leblebim bir de


(22 Haziran 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

LETHE'den Kaçış!

ey kaçak yolcu!
yepyeni bir güne sıfırdan başlarken
nereye gizledin
sesine sindirdiğin ağır yükü

rüzgar çanları saklanmış gözbebeklerinde
esintiyle dolmuş, kabarmış ruhun
bezgin bir hayat mahkumusun
düşmüşsün yepyeni çileler peşine

avuntuyla yaşamıştın
armağandın bir dağ gelinciğinden
yaşamsal iç kıpırtılar şimdi
isyankar bir vedaya benzer
tanıdık adreslere gönderilen

cesurca döşemek gibi raylara
bilinmedik kentleri
bakir sularda yıkamak
tutunmaya çalıştığın ölü simgeleri

böylesi bir çığlıktır duyduğum işte!

trenin sesinde akıyor zaman
son yağmurda ıslanıyor bedenin
görüyorum, sonuncu vagon geçiyor üzerinden
nefesine iri bir kuş süzülüyor
yanıyor
tutuşuyor göğüs kafesin

Lete’den* kaçış bu besbelli!

uçman gerekiyor yolcu!
nereye gizlendi kanatlar
sırtına tırmanacaksın bulutların
umudu oraya sakladılar

Lete’yi unutma!
bulutlar Lete’den kaçtılar

.......

(*) Lete (Lethe) : Suyundan içen ölülere, acılar ve yeryüzü zevklerini unutturan (cehennemdeki) ırmak.

(12 Aralık 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Mahmuzlar*

mahmuzum olur sam yeli
sıtma nöbetleri çöreklenir uykuma
yitirilir haritalar
kuma iner
böyle *******de
yıldızlar

yaprak tutmaz fidanlar dikerim yollara
susmaz fırtına
göz pınarları çakmak çakmak
gürlerken inler
inlerken gönlümü dinlerim

puslanır takvim gün sonu
başlar çılgın bir koşu
yağmalansam da bedevi sancılarda
terini rüzgara bırakan şiirim ey!
kah bir Tuareg kısrağı olur
kah dörtnala koşarım sırtında

yakardınız canımı mahmuzlar!

bilirdik ama
sevilirdi acı
ne olsa



(15 Mayıs 2004)


(*) Şiir üzerine derin sohbetler yaptığımız kıymetli genç dostum; hüznün şairi Engin Kahraman’ın yaş gününü en içten dileklerimle kutluyorum. Acıyı şiire dönüştürmeyi en iyi bilenlerden biridir O. Şiiri okuma şansı yok çünkü “o şimdi asker”…Olsun varsın, yürekten gelen bir dost ve sevgi sesi hissedilir elbet! ...

Mutlu yıllar Sevgili Engin )

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Maluliyet

seyreyle gözüm dünyayı
özünden
bal damlar
sözünden zehir

vurulup düşerken
gülün elinden
meçhuldür akıbet

o ki ağlayan
o ki hep solgun
mesele çetrefil
müşkülat çok

adeta maluliyet

bulmaca çözümsüz
felek ne yapsın!

maluliyet de bir mecburiyet


(12 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Martı Çığlıkları!

bir sabah
martı çığlıklarını dinledim akşamcı kahvehanesinde
sisten fışkırıyordu gemiler
kafam karışıktı anımsıyorum
uykum da yoktu üstelik
boşluğun içinden uzanıp bir tutam zamanı yakalıyordum

ıslak soğuğa vurulur mu insan
ben vuruldum!

elimde yarı solmuş bir karanfil
yoksa gül müydü bilemiyorum
taze bir sabah çayının dumanında
gözlerim körfeze takılmış da alamıyordum

hüznüm
darmadağın kuş çığlıkları
mazot kokulu suda deliduman bir sevda
gemi değildi denizde oynaşanlar
benim duygularımdı
suyun buğusunda bir ileri bir geri sallanan

gün uyanamadı sabaha
çok utandı güneş, tan vakti hançerleyemedi geceyi
martılarla dillenen
martılardan azade canlanıp güçlenen yaşam coşkusuyla
özgürlüğüm ayaklanıyordu o saatte

o sabah martı çığlıklarıyla yüreğimde
bir tutam zamanı yakalıyordum akşamcı kahvehanesinde


(22 Şubat 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

MASAİ MARA' da Yağmuru Beklerken...

Saat: 04:55

diyorum ki
bir su sesi çarpsa kulağıma
mesela yağmur yağsa
yağmurla uyansam bütün sabahlara

hışırtısını dinliyorum yaprakların
rüyalarımı dövüyor dans eden dallar
derin bir uykudan uyandırıyorlar
bayram esiyor masai mara’da*
yağmuru bekliyorum

baskıcıydı kuraklık
kuruyor
eziliyordu ruhum
başardım saklamayı özümü
kışı hasada döndürmek üzere
ufaldım
küçüldüm olanca gücümle

Saat: 05:26

çıkın gölgelerden bengisuyum ey!
alın beni durmayın kucaklayın
içimde kocaman bir bahar gizleniyor
güneşi ertelerken gönlümde
yağmuru bekliyorum

Saat: 08:49

su açıyor toprakta
ebedi bir ezgi ilkbahardan
şifreler kırıyor hücrelerimde

dışarıda yağmur var
ruhum yağmur tutmakta

yağmuru seviyorum...

..................

(*) Masai Mara: Kenyanın güneydoğusunda Tanzanya sınırında doğal bir koruma alanı. 'Sonsuz topraklar' anl****** gelen bu bölge, ulusal bir park alanı olup Mara nehrinin suları sayesinde zengin bir hayvan çeşitliliğine sahiptir; leopar, aslan, fil, buffalo ve gergedan ('the big five') gibi...

(24 Ekim 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Masumiyet!

Sıkça kullandığım bir cümle var.

“Masumiyet bir kez kaybedilir! ...”

İkinci bir şansı olmaz insanoğlunun. İçindeki çocuktur ebediyen giden….

Üzgünüm dostlar. Pek çoğumuz gerçekten üzgünüz.
Düşünüyor, duyumsuyor ama yazamıyoruz. Kalemlerimiz tutukluk yapıyor.

Günümüzde yaşanan vahşeti, bazı odakların - belirli başka amaçların yanı sıra -masumiyeti yok etme çabası olarak değerlendiriyorum.
Çalınan şey sırf yaşama hakkı olsaydı eğer, bu denli acıtmazdı. Haksızlık ve kalleşlik var burada. Geride kalanlar ciddi anlamda örseleniyor; kirletiliyor; çamura bulanarak adeta karanlığa itiliyor. İçinde masumiyet ışığının bulunmadığı çıkmaz bir sokak nereye götürebilir ki insanı? ...

Sanırım herkes bir biçimde bu büyük acıyı yaşıyor. Şair belki biraz daha derinden hissediyor. Acı çekerken bile onu ayrıcalıklı yapan duygunun adı ise sorumluluktur. Ve ek olarak, en ağır yükü taşıma alışkanlığı ile keskin gözlerle bakma mecburiyetinden doğan “farkındalık”…

Gözleri acıyor şairin; yummak istiyor…

Kalemin sustuğu andır bu! ...

İçinizdeki çocuk ve sağlıcakla kalmanızı umut ederken, “Umut yoksa yaşamanın ve insan olmanın ne anlamı kalır? ” diyor ve noktalıyorum.

“Masumiyet” adına sevgilerimle…


(8 Eylül 2004) – “Nanik Atak” gurubu için yazılmıştır…

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Maylo

I

karanlıkta bir ses
'maylo' diye fısıldadı sessizce...

maylo geldi biliyordum
maylo ile tanışıyorduk
mavisi duruldu denizin
teknelerle yarışan sarhoşluk
ve guruba dönen akşamlar sustu
saygıya durdular

kavga bitti açıldı kozalar
derin bir soluklanma
yine sessizlik
maylo ile buluşuyorduk

II

sus maylo!
-tarihsiz evrenlerin çocuğu-
konuşmadan da anlaşırız biz
sen benim bildiğim tüm zamanlar
bilmediğim dillersin

sevdalım değilsin
beni kuşatman gerekmez
dostum değilsin
acılarımı sarmaya gelmedin
dolunayın kısrağısın sen!

kalk gidelim
Pegasus'un kanatlarında 'Altın Kent'i aramaya
özgürlük ve ölümsüzlüğü bulmaya geldi sıra

III

Agora'larda işin ne maylo
ben Agora'ları sevmem / Kuzey denizlerini de
durgun suları severim
barışçıl kuşları

yola koyulduk böylece mutlular ülkesinde
bir kar tanesinde uçuşup el ele
denizin ateşinde dolaştık
okyanuslar aştık ceviz kabuğunda
delişmen bir nefeste güneşe yanaştık
bilinmeyen o boşluğa taştık hiçlikten gelip
Apollon'da konuktuk
Tibet'te bir tepeye konduk

IV

ne o
gidiyor musun maylo?

gitme kal!
yürek isimde saklıyorum seni
titriyor alev gölge büyürken
yalnızca seni
seni saklıyorum ben
siyahlara karışma / sarılma karanlığa
gençliği bıraktım sana ne duruyorsun
düşlerimi arasana!

gitme meçhulü yaratanım
sokulgan kuşlar müjdecisi
alıngan duygular habercisi
durağan sularımın sesi
sen bensin
benimsin
eksileceğim yokluğunda!

söyle yoksa özgürlük müydü adın!


(3 Mart 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Mendil

solmazdı yaseminler söylenmese son veda
mine işlerdi aşka yine buruk sesiyle
öyle dalgın bakardı
gözleri vapur iskelesinde

sorar mıydı yılgınlığına hiç:
“neye yarar susa sığınmış bir yürek? ”

yanağında iki damla yaş
titrerdi mağrur
ve mahcup elleri
yaralı kalbi kadar

karşı kıyı artık her yer!

diyorum:
iyi olurdu son vapur kalkmasa
kalmasa tek başına biri
paylaşsak acıları bir mendilde
benim olsaydı yalnızlık mesela
“duyguağan” koysam adını
susmasa tarla kuşu
sevabıma yazılsa tüm günahlar
iyi olurdu
heyhat!
iskelede gözü yaşlı biri var

sen ağla şimdi hayatın gecesi
sen ağla


(8 Kasım 2004)

Naime Erlaçin