Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İçinden geçilir zamanın!

Bilesin
Ne baharlar ne muratlar
Beklenirdi derde deva umutlar

Hali
Anlamayan yobazlar
Sevda yolunda davlumbazlar

Davul
Sen ondan anlamazsan
Çık ta dışarıya şöyle serbestçe anır

İman
Olmazsa çekili mi kahır
Sen ahırdaki davarlara idrak ile sarıl

Her
Verilmiş bir can
İçinde dolaşan hikmetten anlamayan

Yaşarken
Anlamlı olmayı
Başaramayan kan içinde bizar olan can

Aşk
Hüccettir bir erktir
Çile onun için en vefalı refakattir

Gül
Manasız mı şakıyor
Durmadan öten bülbül aşiyana bir süzül

Sanat
Durma aşiyana bak ta anlat
Onun içinde şefkat ile çırpınır umuda kanat

Yat
Ölmek için hale bak
Serilecek önüne işlediğin kabahat

Uymak
Ölümle müşterekliği
Düşünmeden pervasızca yaşamak

Anlamak
Hayata bigane kalarak
Hali unutmak, yar için biçare olmak

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İçsel bir sitemin izlerinde giderken!

Müntesibi olunan bir kimliğin sosyolojik serencamından ve uğradığı değişim aşamalarından, asırlara sâri aşağılanmalardan kişiliğin ve kimliğin yozlaşmaya uğramasından, sinelerin buhran içinde nefes almasından hareketle…

Nihayetinde bizler gibi bir insan olan, insanlığı kurtarmak için mübelliği kılınan, varlığını ümmetine adayan ve adların en güzeli olan ve Muhammet diye ebediyete kadar var olacak olan bu insan…

Ne yazık ki artık gereği gibi anlaşılmıyor ümmeti Muhammed nezdinde…
Akidenin güzelliğinde, sinelerin hasredildiği mezbelelik olan ahenklerde…

Getirdiği mesaj evrensek olduğuna göre, müntesipleri nelerin derdinde…
Bidatlerin kuşattığı, serkeşliğin çoğaldığı, maslahatların zirve yaptığı bilinirken…

Bir insan olarak, hissiyatın güzelliğinden beslenen ruhi enginliğe hasretken…
Gündelik bir hayatı yaşmaya mahkûm edilirken, tercihler sana dahi sorulmazken…
Neredeyse insani hasletler “medeni devletlerce” sürekli yok edilmek istenirken…

“Muhammed’e” Ümmetinin anlayacağı bir şekilde, umulanların dehliziyle bir sitem!
O en sevgiliyken, nefislerin en bariz derdiyken, ruhların inkişafıyken anlaşılmıyor!
Akideler maksatlı bir şekilde sulandırılıyor, her şey belirli günler için hesaplanıyor!

Kaç asır geçti! Hani nerede şura ve nerede ümmetin ileri gelen icmâa ümmetleri?
Vuslat kimlerin ve hangi ölçüler saltanatında! Gözyaşı dökenlerin olacaktır derdi!

Hala anlaşılmayan Kuranın okunan ayetleri, sosyolojik olarak açılım bekleyen erleri!
Kılınan namazlarda fark etmez okuyun o vakit İngilizce veya almanca süre ve ayetleri!

Huzura duruyorsun, kulluğunun aczini anlatıyorsun, taleplerin haricinde hiç anlamıyorsun!
O vakit ne söylediğini bilmeyen ve anlamayan için şimdilerde ümmeti Muhammed’e ne demeli!

Bir canı bu kadar zillet içinde taşımak kimlere yaraşır, hangi ölçekte bizler “Muhammedi” anlıyoruz ve bu manada onun bıraktığı emanetler sahip çıkıyoruz.

Milletin bireylerinin vicdanını çaldılar…
İdraklerini uyuşturarak öyle bıraktılar…
Nesil güceniğini maslahatlarla ellerinden aldılar…

Bir zamanlar muvahhit olan bu insanları darp ve şiddetle teslim olacağı şartları sıraladılar! Aksi takdirde bizar ve alenen damgaladılar “bağnaz ve yobaz” hezeyanıyla!

İşte bu sebeple ve içsel bir sitemle “var git Muhammet işine” diye başlık atılabiliyor.

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İçselliğimde yol alırken düşündüklerim.

Bir sitem ki geliyor sineden sabretsem de aksederek.

Bir hayat ki hak tanınmış, fırsat verilmiş, nasip edilmiş, evvel ve ahir öncelenmiş, Haktan ve şeytandan olanlar belirlenmiş, elçiler gönderilmiş.

Cihanı arzın sükûnu ve saadetinin temini bakımından kitabı kebirler gönderilmiş.

Mutlak uyulması, akide birliğinde dirilmesi, vahdet için bilenmesi, vuslat için didilmesi, şeytanın lanetlenmesi, enelere taviz verilmemesi akide olarak tayin edilmiş ve böylece yerini almış.

Şirk ve tuğyan o kadar zikredilmiş ki ve sosyolojik olarak sınıflandırılarak insanlığın önüne istifade etmesi ve ibret alması için senetleşmiş.

Bireyin tercih haklarına asla müdahale edilmemiş, yalnızca meşveret edilerek tebliğ silsilesi takip edilmiş.

İnsan bir yaratılan olarak cihanın öznesidir. Ancak mükellefiyet prensibine sadık kaldığı ölçüde de, akide birliğini muhafaza ettiği müddetçe, arzı mekânın efendisi ve en şerefli yaratılanıdır.

Bireyin tercihleri konusunda, ilk yaratılan ve öğretiyle donatılan ve bu prensibe sadık kalarak yaşarken…

Zillet ve isyan adına ilk müdahale ve vehimler iblisten gelerek kanaat ve vicdan tahribe muarız bırakılıyor. İnsani zafiyeti ağır basan o güzel insan kandırılmış oluyor.

Yani ilk asilikten, yaratana başkaldırmaktan sonra bu sayede ikincisi devreye konarak, melekût âleminden insanlığa geçerek icra edilmiş oluyor.

Kim tarafından?

Cenabı Hakka o denli sadık ve bağlı bulunarak aşk konusunda rakipsiz olan iblis tarafından. Sebep üstünlüğü kendinde görmesiyle, teslimiyeti gölgelemesidir.

Bir yaratılan insan olarak, bu sıfatın kimler tarafından verildiğine inanarak bazen içimden şunlar geçmiyor değil.

Eğer mükâfat ve ceza benim içinse,

Helal ve haram benim için var edilmişse,

Cennet ve cehennem bunun için sebepse,

Ahirim ve zahirim yalnızca beni ilgilendirecekse,

Kabir, Arasat, mizan yalnızca beni ilgilendirecekse,

Mahşer gününde her nefis kendi başının çaresine bakacaksa,

Öyleyse bırakın Allah aşkına, kendi tercihlerimi, hayat felsefemi dilediğin yönde tespit ederek yaşamak imkânına rahatlıkla vasıl bulunayım.

Yani başka bir ifadeyle, arzın sahibi ve mutlak hâkimine, evvelin ve ahiri yaratan

Cenabı Allaha ve onun resulüne dilediğim zihniyette itibar ederek inanayım.

Çünkü ben bir insan olduğuma inanıyorum. İnsanı yaratanı tanıyorum ve ona iman ediyorum, sıratı müstakimi, geleceğim, ahirim ve akıbetim için tek yol olarak kabul ediyorum.

Hürriyetin ne demek olduğunu çok iyi biliyorum.

Bu bakımdan akide olarak en son dini mübini islamı muhtevası bakımından, öğretileri açısından, zenginliği noktasından ve insanlığın en son dini olduğu nazarından iman ediyorum.

Hayat felsefem, dareyn saadetim olarak mütalaa ediyor ve yaşıyorum.

Hülasa edersek bırakın insanlara tahakküm etmeyi, hakir görmeyi aşağılamayı.

İlk isyan eden, şirki önceleyen en açık bir şekilde ayan meyan ortadayken neden hala tuğyana, şirke, mezalimliğe, mukallitliğe, müstekbirlere köleliğe insanları davet edersiniz.

Enaniyetleri öncelersiniz, sekülerdik adına mücadele edersiniz, paganlaşmak adına dur durak bilmezsiniz.

Kini, nefreti, hakareti önceleyerek bir kuplaşmaya kapı aralarsınız.

Bu ülkenin insanlarının, yeryüzü mazlumlarının çektikleri zülüm ve işkence revamı daha yetmedi mi?

Sevgi diliyle konuşa bilmek, onu bahşedeni bilmekle orantılıdır.

Öyle değil mi?

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İdrak aidiyetindir muhakkak!

Toprak,
Arzın döşeği serilmiştir yere
Olmaz bir itirazı, yapılan her bir şeye

Çiğnenirsin,
Dökülürsün yinede çok sessizsin
Suhulette sabredersin, gördüğün her şeye

Bereket
Kapısı, tohumların bir yuvası
İnsan ki, husule gelir âdemi beşer mayası

Kıtaların
Anası, denizlerin hırçın dalgası
Hakikatin şahikası, insanın aşikâr manası

Güneşin
Aşkı, ayın sevdası yıldınız ahısın
Dağın odağı, karın, yağmurun mümbit yatağısın

Nebatatın
Membaı, hayvanatın barınağı,
Enaniyetin, tekebbür kimliğin de şahit olanısın

Sabrı halsin
İfşayı sevmezsin, Ona bırakırsın
Kâinatın en şereflilerini iftiharla bağrında yatırırsın

Bir beklentin
Bulunmaz, şekliyete dalmazsın
Çocuğu şefkatle kucaklar, onlara sem hiç kızmazsın

Hazindir ki
Hakikatin izlerini itiraf etmeyiz
Saçarız, pareleriz, günahlarımızı gizleyerek örteriz

Ondan
Besleniriz, mekânın da kayboluruz
Hiç itiraz etmez, asla gücenmez, tebessümü eksik etmez

Hayatın
Manası, anıların bir karesi kabirdir
Ahirin penceresi, mizanın beklentisi haşyet yelpazenesidir

Bedeni
Temizler, iskeleti süzer ve o anı bekler
Nefesler insan ve can kimliğinde kayda giren hazanlar

Ey Hak
Biçare olduğumuz malumundu
Elçiler, nebiler, gönderdin, bizzat ihmal edildin

Eşrefi
Mahlûkat payesi verdin, taltif ettin
Zerrelerin sahibiydin, kâinatın hâkimiydin,

Ama azgın
Bir nefsin sahibi bulunan kullar
Olarak avuntuyduk, sana olan kulluğumuzu hep unuttuk

Sen ki arzın
Ve arşın sahibi, canların banisisin
Bizlerden, rahmetini ve merhametini esirgemezsin

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İftira!

Henüz, idrakin ve inkişafın tarafımdan bilinmeyen yıllardı…

İlkokul ikinci sınıfa gidiyordum.

O yıllar bir başkaydı…

Heyecan ve merakın vazgeçilmez zamanlarıydı…

Kendi halinde, yaşamaya çalışan bir kişiliğim vardı!

Kimseye sataşmaz, bir hinlik yapmaz ruh halindeydim.

Belki böyle olmak zorundaydım, arkamda kimseyi bulamazdım.

Şımarıklığı, hadsizlik yapmayı içime sindiremezdim.

Aynı mahalleden arkadaşlarım vardı, fakat çok farklılardı.

Bir açık kapı gördüler mi, oraya nüfus etmeyi marifet sayarlardı.

Babalarımız aynı iş yerlerinde çalışırlardı, aynı sokakta oynardık.

Yine okulda teneffüse çıkmıştık. Semih diye arkadaş yanıma geldi.

Haydi, gel de şu bakkala gidelim dedi. Sessiz kaldım ve yanına takıldım.

Kalmak zorundaydım, çünkü harcayacak param hiç bulunmazdı.

Semihle bakkala birlikte girdik. Ben kenarda bekliyordum.

Bakkal biraz kalabalıktı, öğrenciler ihtiyaçlarını alıyorlardı.

Ben Semihe bakıyordum. Ne alacaksa, alsa da çıksak diyordum.

Semih her bir şeye el uzatıyor, bakıyordu. Cebine bir şeyler koyuyordu.

İçimden, Semihin ne kadar çok parası varmış, diye geçiriyordum.

Zil sesini duydum. Teneffüs bitmişti, öğrenciler sınıflarına giriyordu.

Ben artık beklemekten sıkılmıştım, asla bir keyif almıyordum.

Fakat Semih yeni tanıştığımız bir arkadaştı, babası da komisermiş.

Öyle söylüyordu, Semihin yalan söyleyeceğine, ihtimal vermiyorduk.

Sınıfta ve okulda ona farklı davranıyorlardı, bu çok fark ediliyordu.

Nihayet Semih, alacaklarını almış olmalı ki, bana haydi gidelim dedi.

Zil sesine ve sınıflara koşan öğrencilere baktığımdan,

Semihin, neler aldığını pek fark etmedim ve ne kadar ödediğini göremedim.

Bakkalın kapısından tam çıkıyorduk ki, bakkal amca Semihin kolundan tuttu.

Yeniden içeriye aldı. Ben şaşkın bir halde, ne yapacaklarını bekliyordum.

Bakkal amca, Semihin ceplerine elini sokarak, saklananları çıkartıyordu.

Bir taraftan da kızgın bir şekilde Semihe bakıyordu. Nihayet durakladı.

Anladım ki ben, arkadaşım Semih, verdiği paradan çok şeyler almış.

Bakkal amca utanmıyor musun çalmaya, bir de öğrenci olacaksın dedi.

Ben bunları duyunca, yerin dibine girdim. Yüzüm kızardı, şaşırdım kaldım.

Ne olacakları bekliyordum ki, Semih fırladı ve beni göstererek söyledi!

Bakkal amca, bunları bana Mustafa verdi. Sen sakla da paylaşırız dedi.

Diyerek, bakkal amcaya beni, bir parmak işaretiyle gösterdi.

Benim nutkum durdu. Donup kaldım. Hiçbir şey yapamadım.

Ve Semih hala konuşmaya devam ediyordu. Benim babam komiser diyordu.

Bakkal amca bir bana ve birde Semihe bakıyordu. Yalan söyleme diye haykırıyordu.

Semih ağlamaya başladı ve babamı istiyorum diye feryat ediyordu.

Ben perişan ve çaresiz olarak akıbetimi bekliyordum. Babamlar duymamalıydı.

Yıkılırdım. Her bir cezayı çekmeye hazırdım, fakat Annemlar duymamalıydı.

Çünkü onlar, bizleri bu konuda, çok hassas yetiştirmişlerdi. Yoksa yıkılırlardı!

Bakkal amca, öğretmenimizi çağırttırdı. Polise haber vereceğini söylüyordu.

Öğretmenimiz, telaşlı bir şekilde bakkala girdi. Neler olduğunu sordu.

Bakkal amcada, olanları bir çırpıda, öğretmenimize anlattı. Öğretmenimiz bir nefes aldı.

Yeniden bizlere dönerek, gözlerimizden bir şeyler arıyordu. Yeniden yutkundu.

Mustafa’yı her zaman, evimin anahtarını vererek, bir şeyler getirmesini istemiştim.

Bu güne kadar takip ettim, en ufak bir şüpheye kapılmadım diyerek savunma yaptı.

Bakkal amca, bende biliyorum bu çocuk şu köşeden hiç ayrılmadı.

Hiçbir şeye elini dahi uzatmadı, zavallı çocuk masun dedi.

Öğretmenimiz, özür diledi ve gerekli cezayı vereceğini söylemişti.

Bana, kimlerle arkadaşlık yapacağıma dair, dikkat etmemi öğütledi.

Komiserin oğlu olan ve benim arkadaşım zannettiğim Semih bir iftira atmıştı.

Hayatım boyunca, yaşadığım bu durumu asla unutamadım. Hüznümü yudumladım!

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İhmal edilen merak!

'İt ürür, kervan yürür'
Söylemini çözüm üretmekte
Problem yaşayanlar veya tahkiki
İhmal edenler olarak değerlendirmeliyiz.

İtin ürümesini
Sadece bir refleks olarak
Algılarsak yanılgımız kaçınılmaz olur.

Kervanın
Her şeye rağmen yürümesi
'verilen komuta kitlenmiş'
Nice mürebbiyelerin hallerini hatırlatır.

Zekâ insan içindir
Peki, insanda ne işe yarar?
Merak ederek öğrenmemizi sağlar.

Merak etmeyi
Ve öğrenmeyi kimilerine
Havale edenler ve bunun ne demek
Olduğunu bilmeyenlerin zekâsı!

Evlerimizin misafir!
Odalarını süsleyen vitrinin içinde
Asla kullanılmayan aksesuarlara benzer!

Mazi ve atisinden bihaber
Bir millet nasıl düşünülmez ise,
Tarihi hakikatleri gizleyen, külleyen
Ve gereksiz gören fertler ve idareciler…

Millet olgusundan
Yoksun renksiz ve mekanikleşmiş
Kimlik erbabı olduklarını mutlaka biliyordurlar.

İşte bunlara sessiz kalanları
Ve alkış tutanları milletimin efradı olarak
Görmek zorunda bırakılmam nedense hüzünlendirir.

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İklimi halden!

Boşalttım
Sinemi namludan
Boşalan mermiler misali

Derdimi
Kalbin dinmeyen
Hüznünü dinmeyen çilesini

Sabrın
Baharında açan
Envayı çeşit gül yapraklarını

Çilenin
İkmalinde kokusunu
Hasretin dirliğine yolculuğunu

Katlanan
Asırlarca karlarda
Asudeliğini koruyan beyaz alan

Vicdanı
Toprağın devranıyla
Ruhu semanın haşmet sunumuyla

Dağları
Kemalatın arzıyla
Ummanları ufkun pervazlarıyla an

Zan
Seni senden koparan
Sevgiyi yaralayan kapkara olan han

Fikrin
Netliğindedir sürur
Zikrin meşkinde kalbin ahengi bulur

Zerrede
Gücün gizemi solur
Hareket ve kuvvetin banisi unutulur

Uyumak
Gözleri kapatarak
Zihnin normlarını bulmasını sağlamak

Asıl uyku
Hakikatten azade olmak
Kalbin sahibinden habersizce yaşamak

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İksir-i hayatın eskimeyen sahnesi!

Bekliyordum
Bir sonraki adımın ne olacağını bilmeden
Sessizliğin ikliminde umut için beklerken

Nefeslerin
Derunilik tefekküründe zikredilen niyetin
Sadakat duyarlılığında akdedilen kısmetin

Vaktin
An sahnesinde kalbin ritimlerinde giderken
Hoyratça tüketilen sevginin evvelin kaygısı

Aşkın
Yürek devranında hislerin harmanında kalışı
Çilenin insan kimliğinde kemaliyeti için aşısı

Ruhun
Hafife alınarak ulu orta muhabbet sahneleri
Bizzat banisi unutularak icra edilir bahanesi

Anlamak
İnsan içindir muhakkak lakin idraksiz kalmak
Hayatı gereğince anlamadan öylece yaşamak

Sanatı
Bizzat insanı halk edeni hiç bilmeden solumak
Kadehler eşliğinde nazariyeler içine kokuşmak

Cihanı
Hakk ekseninden uzaklaştırarak zulümle anmak
Sırat çizgisinden feragat ederek güne başlamak

Melanetin
Her çeşidine kılıf uydurarak takiyyeyi tanımak
Feraset konusunda duyarsız kalmayı başarmak

Yaşamak
Hayatın bahtında, hülyaların için ayazı solumak
Kurşuni salonlarda yargıç yozluğuna şahit olmak

Okumak
İstikbalden azade, hınç içinde makamı korumak
Siyaset sahnesinde naçarlığın halini sorgulamak

Yönetmek
Liyakatsiz nefeslerden desiseler için ifşa aramak
Bizar cürümü ihdas eden hasımı dostlukta anmak

Çareyi
Hiç bilmeden çaresizlik için zümreleri koşturmak
Monoton bir hayatı aşk ile anarak yalnız yaşamak

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İksiri hayatım yavaşça eksilirken!

Bilinmez sevdalar bir ok misali vurur
Sineler insicam içinde solurken korku
Haşyet ürpertileri haz içinde eni bulur
Sanılır ki vuslat budur oysa ne olunur

Aşk her kim ne derse desin hali hazdır
Mana terennümüyle ancak o anlamlıdır
Zevkler ne için tartışılır ki idrak kimindir
Kulluk bilinci neden önemli aşk halimidir

Anı halk eden ki canı veren aşkı öğreten
Sevdanın enginliğinde keşifleri serde ten
Ahirin namütenahiliğinde hali ibreti seçen
Cemale aşina için tercihlerinde ısrar eden

Aşk ne fıtri bir hilkati mucip sebep midir ki
Sevda meşkinde nefeslendiren hikmettir ki
Rahmete gark eden ummanın kadrimidir ki
Vuslatın nihayeti maksudun şevki gayesidir

Mustafa Cilasun

[GooD aNd EvıL]

İlk filizlenen duygular!

Hakikat Karşısında yaram
Ne kadar da ağırmış meğer

Düşündükçe bir şeyler
Yüreğim çok daralıyor
Oysaki hepimiz taptaze
Bir fide olarak yeşermiştik

Esen rüzgârlardan
Uçuşan tozdan
Sanki hepimiz bizardık
Nasiplenmeyi bekledik
Şefkatin engin kanatlarında

Kâh ağladık kâh güldük
Uykularımızın arasında
Anamızın
Sımsıcak kucağında
Çok sıçramışızdır
Mananın kuytusunda

Bilemezdik elbette ki
Neler gelecek başımıza
Ne zaman bir talih kuşu
Konacaktı elan kafamıza

Bitmeyen umutlarımızla
Enginlikte hülyalarımızla
Bizi asla terk etmeyecek
En sadıktı yalnızlığımızla

Bir tutkuydu belki de
İlk yeşeren sevdalarımız
Dayanılmaz meraklarımız
İlk çocukça yaşanan aşkımız

Akan gözyaşlarımız
Anlamsızdı kızgınlıklarımız
Hiç unutulmayacaktı
Gereksiz olan kırgınlıklarımız

Tutkuyla bağlandığım
Avuçlarımızda ki aşkımız
Heyecanın senfonisini
Yaşadığım uçurtmamız

Sevinçle koparttığımız
Papatya gelinciklerimiz
Koparak uçmuştu güzel
Umutlarımız o anılarımız

Mustafa Cilasun