Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Susturulmuş Ağzımda Kan Tadı

Susturulmuş ağzımda
Kan tadıdır karanlıkta bekleyişim

Bitmeler miydi yalnız sonu gelmeyen
Tükettikçe bizi
Hiç tükenmeyen,
O gözler miydi
Yalancı bir gülüşe aldanıp
Uğruna ömrümüzü koyduğumuz

Silmeseniz de olur alnımdan akan teri
Kaç kere kurusa da emeğimin üstünde
Kaç kere unutturmuş olsalar da bana insan olduğumu karanlık odalarda
Ağızdan çıkan bir kelime
Sonrası anlamsızlık,
Sonrası çaresizliktir sadece.

Sessizliği parçalayıp savuran bir haykırış gibidir
Suskun dudaklarımda isyan
Çünkü o kurşun çıktıktan sonra namlusundan
Sanma ki dönecektir artık geri,
Sanma durur gürül gürül çağlayan bu ses artık
Ve yıkılırsa o bent günün birinde
Hanginiz önüne geçebilirsiniz
O çılgınca akan suyun.

Hayat hak ettiğini vermek için o cesareti bekliyor senden
Kaybede kaybede, kazanmayı öğrenmeni.

İşte o hayat;
Her yaranın kabuk bağlamasını bekleyecek kadar uzun değil
Haydi tükür ağzındaki kan tadı geceyi
Ve unutma ki,
Bitmelerin sonu gelmiyorsa
Başlangıçlar da bitmez hiçbir zaman...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Susuyorum Sessizlikler İçinde

Susuyorum
Kulakları sağır eden sessizlikler içinde
Aydınlığa türkü yakar gibi
Karanlıklar içinde

Aynı şiir her gün yeniden yazdığımız
En ucuz kahramanlıklarımız
Ulu orta bağırışımız

Şunu anlatamadık ki onlara
Yada onlar anlamak istemediler hiçbir zaman
Yürektedir asıl gürültü
Asıl kahramanlık yürekte.

Susuyorum
Gecenin en gürültülü sessizliğinde
Aşık olmak gibi
Sevmeyi öğrenmemiş yüreklerde...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Susuz Bırakmam Seni

Toprak tohum zanneder
Gencecik bedenini
İncecik bileklerin
Zamansız kırılan bir gül dalı
Susuz bırakmam fidanını
Kuruyarak geçirecek olsam da koskoca bir yazı

Bedenin bembeyaz bir tohumdur
Yurdumun bahçelerinde
Binlerce ve binlerce kez açacak
Susuz da kalsam
O hiç ama hiç kurumayacak...

Toprağa en çok yakışan
Zorlu mevsimlerde açan çiçeklerdir.

Direniş mevsiminden
Kopup geldin sen
Gülüşünde saklayarak
Binlerce yıllık acını
Kök salarak
Bütün kurutulmuş bahçelere...

Unutulmuş bir sonbaharı
Hatırlattın
Küçücük ellerinle
Gitmiyor burnumdan
Toprağının kokusu

Solma;
Sararır seninle yüzüm
Çiğ düşer kırılır kollarım seninle beraber
Nefessiz kalırım fırtınalarda
Eksik olmadıkça
Gökyüzünde mavi
Ayaklarımın altında yeryüzü
Kendim kuruyacak olsam da
Susuz bırakmam seni...
Unutulmuş bir sonbaharı
Hatırlatır bana
Senin aydınlık yüzün...

18 Mayıs 2003
17:19

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Sürgün Babaların Çocukları

Sürgün babaların çocukları
Resimlerde büyürler
Hiçbir fotoğrafa sığmaz
Renkleri ayrılığın
Ve hiçbir şeye benzemez
Yurduna ve sevdiklerine hasret kalmanın sancısı

Sürgün babaların çocukları
Mektuplarda öğrenirler baba demeyi
Yürümeye erken başlarlar bütün çocuklardan
Koşabilmek için bir an önce uzak hasretlerine
Yaşıtlarından daha iyi bilirler atlaslarda uzak şehirleri
Dağlarını ve ırmaklarını ülkesinin

Ve o çocukların sürgün babaları mektuplarda ölürler
Noktası konur bütün gurbet masallarının
Yazılanların hepsi yalandır artık
Resimlerse sararır sadece
Resimler ölmezler insanlar gibi...

Melih Coşkun