...

[F.S.Mehmet1453]

Izdırâp

Izdırâp, gece yarısında vuran gong gibi,
(Tın tın) ötüp yüreğimi hoplatır âniden...
Eski hülyâlarım ki, yok hiçbirinin dibi,
Bağı kopmuş inciler gibi dökülür birden...

Izdırâp, yalnız kaldığım anlardaki dostum,
Rûhumu saran hafakan, kafamda yanan kor.
İnleyeyim derim... inleyemez yutkunurum;
Yanıp da dışa sızdırmamak doğrusu çok zor...

Izdırâp, *******de kendini hissettirir;
Söyler ayrı bir buudda söylediği şeyi...
Her ızdırâp bir kısım ilhâmlar da getirir,
Hatırlatır bizlere insanlığı, sevgiyi.

Gecede bir sürü ilhâm, bir sürü de azap,
Ve, düşünce kuşağında hep doğum sancısı...
Azapsız dimağların görecekleri serap,
Sancılar değil; sancı çekmemek en acısı...

Ey ızdırâp; anladım ki her şey senin ile!
Sen Hakk’a giden yollarda vuslata vesile...
..................................................
..................................................

[F.S.Mehmet1453]

Izdırap İnsanı

Mumlar gibi titrer ve sızlar sînesi zâr zâr,
Gezinir şafakların ağardığı dağlarda.
Kendi Cennet’te olsa da rûhunda mağmalar,
Hep hülyâlarıyla dolaşır mutlu çağlarda...

Ufku tıpkı ormansız dağlar gibi simsiyah,
Simsiyahtır bütün mortepeler, şûh adalar,
Hazânlarla sarsılırken sînesi her sabah...
Ve rûhunu döve döve delinir havanlar.

Kalbi kuşlar gibi ürkek, gözleri hummâlı;
Tokmak sedâsı verir rûhunda hâdiseler.
Her gece saatle savaşır, her gün hülyâlı,
Dilinde ızdırâp türküsü hep söyler gezer.

Yer yer ümitle coşar, içinde sırlı bir haz,
Başı fânîleri Sonsuz’dan ayıran yerde;
Haykırınca polattan sesiyle âvâz âvâz,
Ra'şeler uyarır gönüllerde perde perde...

Sevdâyla sızlar sızlarken en kuytu yerlerde,
İnler-dolaşır dâim, inler onunla yollar;
Her gün bir şikâr peşinde, her gün bir siperde,
Ufukların ağaracağı mevsimi kollar...

Bazen vefâ hiç ses vermez, her şey lâl kesilir...
Ve rûhuna saplanır kankırmızı tırnaklar;
Bazen burcu burcu bahar kokuları gelir;
Bakarsın bin râyihayla ninni söyler rüzgâr...

[F.S.Mehmet1453]

Izdırap İnsanı

Mumlar gibi titrer ve sızlar sînesi zâr zâr,
Gezinir şafakların ağardığı dağlarda.
Kendi Cennet’te olsa da rûhunda mağmalar,
Hep hülyâlarıyla dolaşır mutlu çağlarda...

Ufku tıpkı ormansız dağlar gibi simsiyah,
Simsiyahtır bütün mortepeler, şûh adalar,
Hazânlarla sarsılırken sînesi her sabah...
Ve rûhunu döve döve delinir havanlar.

Kalbi kuşlar gibi ürkek, gözleri hummâlı;
Tokmak sedâsı verir rûhunda hâdiseler.
Her gece saatle savaşır, her gün hülyâlı,
Dilinde ızdırâp türküsü hep söyler gezer.

Yer yer ümitle coşar, içinde sırlı bir haz,
Başı fânîleri Sonsuz’dan ayıran yerde;
Haykırınca polattan sesiyle âvâz âvâz,
Ra'şeler uyarır gönüllerde perde perde...

Sevdâyla sızlar sızlarken en kuytu yerlerde,
İnler-dolaşır dâim, inler onunla yollar;
Her gün bir şikâr peşinde, her gün bir siperde,
Ufukların ağaracağı mevsimi kollar...

Bazen vefâ hiç ses vermez, her şey lâl kesilir...
Ve rûhuna saplanır kankırmızı tırnaklar;
Bazen burcu burcu bahar kokuları gelir;
Bakarsın bin râyihayla ninni söyler rüzgâr...

[F.S.Mehmet1453]

İçimdeki Ezan Sesi

Elimde ışığın, dilimde sözün,
Bir ezan sesisin her an içimde...
Nakış nakış hayâlimde gül yüzün,
Sana düşmüş ayna olmak seçimde...
Bütün varlık Yaradan’ın güftesi,
Peygamberlik bu mânânın bestesi;
Mesajların ötelerin saf sesi,
Çağlar durur Ulu Furkan içinde.
Hep kevserler içtik bülbül dilinden,
Hep safâlar gördük kutlu elinden;
Geçmez gönül Sen gibi emelinden,
Yok bir başka peygamber bu biçimde.
Gel gürle nâyın hep sızlayıp dursun.!
Kalbim sözlerinin sesiyle vursun;
İsterse bütün düşmanlar kudursun,
Hutben okundukça Çin’de-Maçin’de...

Kaynak: Sızıntı, Nisan 1999

[F.S.Mehmet1453]

İçimdeki Ezan Sesi

Elimde ışığın, dilimde sözün,
Bir ezan sesisin her an içimde...
Nakış nakış hayâlimde gül yüzün,
Sana düşmüş ayna olmak seçimde...
Bütün varlık Yaradan’ın güftesi,
Peygamberlik bu mânânın bestesi;
Mesajların ötelerin saf sesi,
Çağlar durur Ulu Furkan içinde.
Hep kevserler içtik bülbül dilinden,
Hep safâlar gördük kutlu elinden;
Geçmez gönül Sen gibi emelinden,
Yok bir başka peygamber bu biçimde.
Gel gürle nâyın hep sızlayıp dursun.!
Kalbim sözlerinin sesiyle vursun;
İsterse bütün düşmanlar kudursun,
Hutben okundukça Çin’de-Maçin’de...

Kaynak: Sızıntı, Nisan 1999

[F.S.Mehmet1453]

İhtilal

İnkılâb ruhtan fışkıran bir ışık,
İhtilâl cesette dolaşan bir bit,
İnkılâb vahyi gölgesinde tesbit,
İhtilâl cemiyet bitmiştir artık..!
İnkılâb ufukta nûrlu bir şafak,
İnsanca özlenen hayata erme...
İhtilâl milleti yerlere serme,
Ve çatık kaşlı dalgalanan bayrak...

[F.S.Mehmet1453]

İhtilal

İnkılâb ruhtan fışkıran bir ışık,
İhtilâl cesette dolaşan bir bit,
İnkılâb vahyi gölgesinde tesbit,
İhtilâl cemiyet bitmiştir artık..!
İnkılâb ufukta nûrlu bir şafak,
İnsanca özlenen hayata erme...
İhtilâl milleti yerlere serme,
Ve çatık kaşlı dalgalanan bayrak...

[F.S.Mehmet1453]

İnancın Atlas İklimi

İnançsızlık içinde bir gece garibliği,
Kapanıyor yüzlere kapılar perde perde.
Bir zifiri karanlık ki ruh mübtezelliği,
Kesmiş yolları kara delikler az ilerde...

Işığa balçık çalındığı yerde...
Hülyâ, zulmet içinde dönen bir dolap gibi,
Ne gelen biliniyor, ne gidenden haber var...
Yeis bir derince kuyu ki, bilinmez dibi,

Sâm gibi eser o iklimde esince rüzgâr...
Bütün varlık kaos, eşya sitemkâr...
İnanca açık ruhlar gökyüzü gibi parlak,
Ve bir sırlı derinleşmekte “ân”lar, saatler...

Yeryüzü güzellikler meşheri yaprak yaprak;
Üstüste yollar Cennetlere dogru ilerler.
Yollarda coşmuş gökçek yüzlü erler...
Tül tül bulutlar altinda bitmeyen bir bahar,

Salar kendini ruh uyanilmaz bir uykuya;
Gönül yaydan boşalan ok, şikârini arar;
Gittikçe tüllenir karşi ufukta bir ziyâ...
Ve ilerde nâmütenâhî derya...

Sonsuza yelken açarlar bu derin hülyâda,
Yeşerir düşler o binbir hâtira zevkiyle...
Sonra vuslata ererler bu tatli rüyâda,
Sînelerine dökülen sonsuzluk şevkiyle...
Rûhun bir düzine zaferleriyle...

[F.S.Mehmet1453]

İnancın Atlas İklimi

İnançsızlık içinde bir gece garibliği,
Kapanıyor yüzlere kapılar perde perde.
Bir zifiri karanlık ki ruh mübtezelliği,
Kesmiş yolları kara delikler az ilerde...

Işığa balçık çalındığı yerde...
Hülyâ, zulmet içinde dönen bir dolap gibi,
Ne gelen biliniyor, ne gidenden haber var...
Yeis bir derince kuyu ki, bilinmez dibi,

Sâm gibi eser o iklimde esince rüzgâr...
Bütün varlık kaos, eşya sitemkâr...
İnanca açık ruhlar gökyüzü gibi parlak,
Ve bir sırlı derinleşmekte “ân”lar, saatler...

Yeryüzü güzellikler meşheri yaprak yaprak;
Üstüste yollar Cennetlere dogru ilerler.
Yollarda coşmuş gökçek yüzlü erler...
Tül tül bulutlar altinda bitmeyen bir bahar,

Salar kendini ruh uyanilmaz bir uykuya;
Gönül yaydan boşalan ok, şikârini arar;
Gittikçe tüllenir karşi ufukta bir ziyâ...
Ve ilerde nâmütenâhî derya...

Sonsuza yelken açarlar bu derin hülyâda,
Yeşerir düşler o binbir hâtira zevkiyle...
Sonra vuslata ererler bu tatli rüyâda,
Sînelerine dökülen sonsuzluk şevkiyle...
Rûhun bir düzine zaferleriyle...

[F.S.Mehmet1453]

İnkisar

Söyle ey dost! Sitemkâr hâlin nedir?
Her biri şikâyet makâlin nedir?
Küskünsün, bilmem ki melâlin nedir?
Bir anlasam gizli âmâlin nedir?

Hani sözün Hakk için söylemiştin;
Neyledinse O’nunçün eylemiştin;
Rûhun ile Cennet’i peylemiştin;
Ne bu öfke şimdi, celâlin nedir?

Hizmet deyip, hak deyip koştu isen,
Kanli-dere, sarp-yokuş aşti isen,
Önce ham idin şimdi pişti isen,
Öyleyse bir göster kemâlin nedir?

Düşüncen milletse, nazlanmak kimden?
Hasbîlik der isen şikâyet neden?
Bekledigini beklerlerse senden,
Verebilir misin, mecâlin nedir?