Serdar Erdemir

[GooD aNd EvıL]

ne zaman,
kapım vurulsa;
sevdadan yana,
umutlanır açarım...
gelen;
Azrail de olsa,
yüksünmem...
gönül köşkümde
ağırlarım.!

[GooD aNd EvıL]

karlar erir gözlerimin sunağında;
yanaklarımdan bir nehir çağlar,yatağına küskün
her damlada bir köy kayar,uçurum bakışlarımda
kan revan içinde kaçışır insanlar,sürgün...
çoluk, çocuk
hava soğuk,
uğuldayan rüzgâr;
bıçak gibi keser suratımı,kızılca kıyamet!
yedisinde bir sabi ağlar,ana kucağında.
yedi kez çalınmış geleceğine hasret!
“ya Rab medet
bahtsız yüzümüz ne zaman gülecek”

emekçi elleri gibi; boğum, boğum tarlalar
çapa sallayan bir maraba hasretle bakar;
mavi gökyüzünden düşecek nur damlasına.
fideler boynu bükük, selam durur semaya...
gönüllerde cefa,
dudaklarda dua
her gün batımında yıldızlar kayar,kıran yaylasına
yetim kız çocuğu elleri havada, yakarır Mevla’ya
“ya Rab medet,
düşsün artık, rahmet kokan bereket”
ve her yakarış; yüzlerce cansız beden olur!
düşer yanaklarımdan;
sağanak, sağanak çorak toprağa...

insanlar; ince fikirli güzel insanlar...
kaçışır kan kokan sokaklardan...
kardeş kardeşe kıyar, başlar sürek ayıbı!
bilinmez; bu naçar maraz, hangi vicdan hesabı?
kafur olur gözler; su yerine kan çağlar!
yürek taşıyan çıkmaz,ağlayan kendine ağlar.
her haneden figan yükselir; / ahlar
sebep olanlar; kendi bitiyle eğleşir./ vahlar
Irak, gönüller ırak;
ham kaldı yürekler çırak...
çatırdayan kan testileri, ulu orta kırılmakta
gözleri yaşlı bir ana bağrına vura, vura
feryatlar koparmakta...
“ya Rab medet,
kalmadı haya, edep”

vurgun yer duygularım en hassas yerinden
tüm sevilerim yaralı, üşüşür aç gözlü akbabalar.
leş kavgasında; paylanırım azar, azar...
bıkar ölü yutmaktan, yedi şiddetinde toprak ağlar!
yer yarılır, avazı çıktığı kadar içten...
yas tutarken ateş kusar dağlar,
delicesine gürler derinden;
meydanlarda sular gibi çağlar...
kaynar gibi ısınır denizler, insana isyan!
her yan feryat figân...
yuvasında garip bir kuş, içli sesiyle/
tefekkürde;
“ya Rab şükürler olsun, kanatlar var sırtımda
iki bacaklı insan olmak ne kadar fena,
kurduğu düzenini nefsiyle yıkmakta! ”

karlar erir gözlerimin sunağında;
yanaklarımdan bir nehir çağlar, yatağına küskün
her damlada bir can kaybolur,elem bakışlarımda
çığlar düşer yarınlarıma!
vurulur insan kalmaya çalışan anım,
kendime yok ki hayrım;
tokluk, açlık bir muamma insan olmaktır/
en azgın yanım!
aklım ve dudaklarım yakarır...
“ya Rab bu yük çok büyük, medet
insan olmak,meğer ne kadar güç bir meziyet”
gökler ağlar ürkek, ürkek...
“ey! ruh kafesi sana verilmişse bu meziyet,
korkma; muhakkak ki vardır bir hikmet”

27/02/06 Pazartesi

[GooD aNd EvıL]

Ne çocuksu hislerle;
Sakıncalı bir kitabın,
Sayfaları arasına
Sıkıştırdığım kuru gülden
Vazgeçebiliyorum...

Ne de histerik duygularla;
Adını yüreğimin içine
Kazıdığım senden.!

Ne o kuru gülü,
Layıkıyla sevebiliyorum
Ne de seni.!

Bağışlayın ikinizde
Yirmi yedinci yılımda
Yeni öğreniyorum sevmeyi...

Ah.! Birde öğrenirsem
Hakkıyla sevmeyi
O vakit;
Görmeyin beni...

Sevilip,sevilmek
Ölümlere gidip gelmek
Ne demek
Görmeyin beni,
Görmeyin beni.!

[GooD aNd EvıL]

bugün görüş günüdür anne
demir parmaklıklar ardında
babam; bekler bizi hasretle
iğde kokuları sür tenime
buram, buram tüteyim.
Elaziz kokmalıyım bütün gün
sende
mavi yazmanı bağla anne
tüm gayretimizle
son vermeliyiz bugün
babamın memleket hasretine...

sil gözünde ki o yaşları anne
babam; hüzünlü görmesin seni
Harput yaylasından toplanmış
çiçekler tutuştur kardeşimin eline
gakgoş edasıyla giyindir bizi
hakim yaka gömlek,şapka sekiz köşe
sende
mavi entarini giy anne
tüm benliğimizle
son vermeliyiz bugün
babamın memleket hasretine...

bugün babam da bayram sevinci
bir çocuk gibi neşelidir şimdi
fecre doğru kaldır bizi
en güzel esvaplarımızı giyinelim
babama iç çamaşırı bir de sigara
istemem ne fodula, ne elma şekeri
hava soğuk
babam için bir kazak alalım anne
bordo üstüne, beyaz çizgili
acele et anne
bekler bizi dört gözle!
son vermeliyiz bugün
babamın memleket hasretine...

sıkıntılarımızdan arınalım anne
bir günlük unutalım ekmek kaygısını
yalanlara da sığınmayalım anne
bilirsin babam hazzetmez yalandan
içimizde ki saklı acıyı bile anlar
sonra yüreğine kanlar damlar
Haroğlu'ndan;
dedemin av dönüşünü
kardeşimin karne gününü
anlık kavuşmamızın övüncünü anlat
tüm sevincimizle
son vermeliyiz bugün
babamın memleket hasretine...

unutmadan anne; babamın/
bir kaç kitap isteği vardı.
Necip Fazıl,Yahya Kemal Beyatlı
Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu
birde
nedendir bilmem!
.....................yazdığı son romanı
babam;
şiiri de kahveyi de çok sever anne
bir pakette çedene götürelim
gardiyan amcadan izin isteyip
orda kaynatıp birlikte içelim
tüm ananemizle
son vermeliyiz bugün
babamın memleket hasretine...

11.01.2005

[GooD aNd EvıL]

cehaletime ver;
nicedir duygularım yasta.
konuşmaya mecalim yok;
cümlelerim hasta...
yazamıyorum artık;
kelimelerim kap kara.
gün biter;
*******im yorgun,
karanlığa sığmaz oldu/
uykusuzluğum
gözlerinin aydınlığına/
çağır beni...
mutluluğu;
gözlerinde bulduğum...

[GooD aNd EvıL]

Koca dağlar, ulu dağlar
Başı duman, karlı dağlar
Haberiniz var mı dağlar
Şikar ağlar, avcı ağlar...

Geri dönmez giden çağlar
Deli dolu geçen çağlar,
Gözümde yaş serden çağlar
Gönlüm ağlar, gözüm ağlar...

Duygularım kasvet dağlar
Yüreğimi hasret dağlar
Tek dileğim medet dağlar
Gündüz ağlar, gece ağlar...

Acılarım yara bağlar
Sanma sevda beni bağlar
Geçim derdi beni bağlar
Gurbet ağlar, sıla ağlar...

16.Ekim 1998 Cuma

[GooD aNd EvıL]

Mezopotamya’da aksansız bir dil atışmasında/
doğdu şiir...
günâha tövbeli denizkızlarının sesinden
dinlerken lanetlendi
gravür baskılı kanatları kanlı İkarus
düştü güneş,
yarıldı gök ve ağladı utancından Zeus

11 / Aralık / 2007

[GooD aNd EvıL]

ihanet silahında;
tetik de son kurşun.
ölüm değil,
ölüm değil
namludan çıkan
nağmert bir eşkiya
söz dinlemeyen gurur!
vurursa;
kurşundan beter vurur...

[GooD aNd EvıL]

Dağ doruklarından;
Mahremine doğru akıyor,
Kızıl fistanıyla güneş
Etek uçlarına yapışmış
Aydınlığını alarak...

Çırılçıplak teniyle;
Yeniden doğuyor
Çapkın;
Ilgın, ılgın esen
Gülümsemesiyle...
Göz bebeklerine sinmiş
Karanlığıyla gece...

12/Temmuz/1998

[GooD aNd EvıL]

ne zaman;
tüm benliğimle,
gün ışığına uzansa ellerim,
hep boş kalır.
ellerimin her kalkışında;
zamansız akşam olur.
böyle zamansız akşamlarda,
gözlerim yağmurlara gebe kalır...
böyle zamansız,
yağmurlardan sonra;
yüreğime hüzün demirlenir.
beraberinde zamansız karlar /
yağar başıma!
böyle beklenmedik,
ani bastıran karla!
zamansız bir ben ölür içimde
gün ışığına hasret
gözlerim hep açık kalır...
gözlerinde ki mavi yağmurla
başında ki
beyaz karla
her gece;
zamansız
bir adam ölür içimde!
kimliksiz...
kendinden habersiz, kimsesiz
her ayrılışta yalnızlık,
yalnızlık kadar;
derin bir yalnızlık başlar /
geceden habersiz...

aynı gergef
yeniden filizlenir...
gün ışığına uzanan bütün eller
her kalkışında semaya
zamansız bastıran geceden,
yıldızlar aşırır...

15.01.2002 Çarşamba