Komik Yazı Ve Hikayeler

[GooD aNd EvıL]

Birgün bir kurbağayı arkadaşları ağaca şaka olsun diye asmışlardır.Aradan iki saat geçer we kimse gelmez.İki saatin sonunda yoldan bir kadın geçer we kurbağa kadına seslenir.Kadın duyar yanına gelir.Kurbağa şöyle der.Eğer beni burdan çıkarırsan senin üç dileğini yerine getireceğim.Kadın hiç düşünmeden teklifi kabul eder we kadın kurbağayı kurtarır.Kurbağa derki ama şunuda söyleyeyim ne dilersen 10 katı kocanada olcak.Kadın bunuda kabul eder. 1.DİLEK:dünyanın engüsel kadını olmaktır kurbağa tekrar hatırlatır seni dünyanın en güsel kadını yaparım ama kocan senden 10 kat daha yakışıklı olacak we bütün kızlar ona hayran kalacak.kadın bunu üzerine şöyle der:Nasıl olsa dünyanın en güsel kaldını ben olacağım için benden başkasını gözü görmeyecektir der dileği kabul olur. 2.DİLEK:kadının ikinci dileği dünyanın en zengin kadını olmaktır.kurbağa yine tekrarlar seni dünyanın en zengin kadını yaparım amakocan senden 10 kat daha zengin olur kadın yine tamam der.we dünyanın en zengin kadını olur 3.DİLEK:kadının üçüncü dileği çok gariptir.BANA KÜÇÜK BİR KALP KRİZİ GEÇİRİN

[GooD aNd EvıL]

Mutluluk İçimizde

İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş
Hepsi şikayetçi hep bıkkınmış......

Birgün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler...
Saklayalım, zor bulsunlar...

Zor buldukları için belki kıymetini bilirler diyerek başlamışlar
tartışmaya...Sorun büyükmüş...Mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü...

Kimisi:
'' Everest''in tepesine saklayalım'''' demiş, kimisi:
'' Atlas Okyanusu''nun dibine'''' demiş.
Tac Mahal''in kubbesi, Mekke sokakları, ıtalyan sofrası...
Bir hastanenin yenidoğan odası, dondurma külahı,şarap şişesi..
Sigara paketi, lale bahçesi...

Pek çok yer düşünmüşler ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş...
Derken meleklerden biri:
'' içlerinde saklayalım'''' demiş... insanoğlunun içine saklayalım...
'' Kimsenin aklına gelmez içine bakmak!!!''''

İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış...

Hiçbir mutluluk kolay gelmiyor.Kolay kolay gülmüyor insanın yüzü...
Emekte ve insanın içinde saklı mutluluk...

Ne başkasının ekmeğinde, ne başkasının evinde, ne de başka bir
şeyde... içimizde saklanmıştır mutluluk

[GooD aNd EvıL]

Bütün masallarda denizlerin oluşumu,
Nuh tufanıyla birlikte başlar.
Bizim masalımızda Deniz,
Nuh'tan önceki bir kayboluşumu,
Kapsar...

Öyle bir deniz ki bu Deniz,
Ben,sen, o, hepimiz;
Dünyanın değişik denizlerindeyiz,
Masalımızdaki deniz başka bir Deniz

Yeryüzünde bütün yollar,
Denize çıkar.
Bu yollar aşılamıyacak kadar uzun,
Geçilemiyecek kadar dar.

Havada bir Deniz kokusu;
Bir yosun kokusu,
İçimde bir yalnızlık duygusu...
Bir atılmışlık, satılmışlık
Korkusu vardı.

Havada bir Deniz kokusu;
Bir yosun kokusu,
İçimde bir yalnızlık duygusu...
Bir atılmışlık, satılmışlık
Korkusu vardı.

Sen denizlerin en mavisi,
En güzeli, en soylusuydun.
Balıklar uysallığını severdi,
Sütlimandın, incitmekten korkardın;
Mis gibi Deniz kokardın.

Denizin uçsuz bucaksızdır senin sevgin sınırsız,
Aşk dilenmeye geldim apansız!
Yorgunluğumu gidermeye, çektiklerimi bitirmeye;
Acılarımı dindirmeye geldim zamansız,
Alsın hüzünlerimi denizin sınırsızdır senin...

Al yanına acım dinsin Denizim,
Çığlık çığlığa ağlamasın martılar,
Hırçınlaşmasın dalgalar,
Aşkın Kanununu bir de senden dinlesem;
Ve kollarında öylece beklesem;
Acı bitse, hüzün bitse, hayat bitse...
Ne varsa benden alıp götürse,
Bir çocuk olsam kollarında beni uyutsan,
Öpsen,okşasan, tutkuyla sevsen;
Masmavi sularında yıkansam, pisliklerden arınsam ,
Maviler yığılsa üzerime, huzursuz akşamlar bitse,
Yolculuklar tükense ve yanıma sadece çocukluğumu alsam;
Bir ömür alsan kollarına kaybolsam;
Zaman dursa,hayat dursa,sen dursan...

Yıllardır özlem duydum saf bir sevgiye;
Bu özlemimi al, bitiriver,
Hep düşünürüm geldim ne diye,
Beni bu dünyadan götürüver!
Bir türlü alışamadım açgözlü insanların,
Rezilliğine, pisliğine...
Kırlangıçların gitme zamanı geldi Denizim;
Al beni de götürüver yanında,
Bir akköpüklü sularına batırıver,
Bir martıların kanatlarında uçuruver.
Ne varsa üzerimde aksın gitsin,
Ne varsa yitsin, acım dinsin;
Şefkatli kollarında...
Hep güneşe özlem duydum ben,
Gündoğumunu,günbatımını yıllar var ki görmeden.
Ne ğöğün mavisini görebildim,ne denizin,
Arasındayım bir beton yığınının,
Her gün kollarındayken bir başka acının;
Hüzün yakaladı kollarımdan,oturdu yüreğime;
Usandım Denizim yorgunum, al götür beni de,
Alışamadım insanların rezilliğine, pisliğine...

Ne olur bitmesin,sürsün Denizim bu masal!
Yoğunluğuna yaşıyalım herşeyi...
Sakın gitme, öyle kal;
Senden öğrendim aşkı, sevgiyi...
Bırakma, beni de yanına al!

Yıllarca baksam dursam gözlerinin derinliğine,
Saçlarını *******ime perde ediver.
Acılarımı hüzünlerimi alıver,
At gitsin denizin enginliğine,
Arasıra duyduğum kalbimdeki sancının,
Ezikliğine, vuruşlarına bakıver,
Al beni sevginin serinliğine...

Yağmur yağarsa inceden,uykuların bölünürse usulca,
Ve beni anarsan, ararsan;
Bil ki kumsalda, martıların yanında,
Yakamozlarına dalmışken masalın ortasında,
Dalgaların kumları öptüğü yerde ben varım!
Bir elimde hüzün, bir elimde acılarım,
Sana doğru koşmaktayım...

Aşılamıyacak kadar uzun,
Geçilemiyecek kadar dar,
Bir hüzün sardı içimi dalgalar kadar.
Neyse ki kumsal geniş, martılarda var,
Yakamozlarında denizin, ufkun sağırlığında,
Bu hüznün, bu acının ağırlığında;
Bilmiyorum ne renk,nasıl biçimi...

İkiniz de içimde en derin iz,
Biri sen, biri deniz.
Ne Denizsiz olabilirim,
Ne sensiz...
Sen Denizsin, Deniz sensin!
İkinizin acısıyım...
İkinizi de çok sevdim alabildiğine,
Denizin maviliğinde.

Dalgaların köpüğünde, sesinde,
Martıların çığlık çığlığa nefesinde,
Sahildeki kum tanesinde,
Yürüdüm adım adım ben'i aradım.
Ben yitiktim oysa uzayın zerresinde,
Uzun uzun içimde bir hüzün,seni düşündüm,
Herşey eskisi gibi öyleydi,
Sen bambaşkasın Denizim,sen değil;
Talihim kahpeydi...

Saçlarımda ayrılık rüzgarı,
Avuçlarımda yakamozlarla gelsem,
Alsan şefkatle kollarına sıkı sıkı sarılsan;
Yüzümde acı bir hüzün öylece kalsam,
Kırçiçeklerini saçına taksan,
Saatlerce sen bana ben sana baksam;
Hayat dursa, zaman dursa, sen dursan.

Misim benim!Bütün duygulardan güçlü,
Altıncı hissim benim.
Kıyılarında yüzdüğüm, limanına sığındığım;
Sıkı sıkı sarıldığım, kucağında ağladığım...
Masmavi Denizim benim!
Ne varsa yeryüzünde en güzelim,
Benim çok gizlim, çok özelim,
Zaman zaman üzdüğüm meleğim benim

Dur,sakın gitme; orda kal!
Ne olur bitmesin bu masal,
Bütün hayatım sende saklı,
Gitme, burda kal!
Benim tutkum sensin, başka aşka benzemem,
Benimki çok farklı...
Bırakırsan bir daha dönemem,
Bilmiyorum bu aşkta kim haklı,
Aldın başımdaki aklı...
Dur gitme,bitmesin bu masal;
Ne olur yanımda kal...

Ben sen'im sen ben'sin aslında,
Uzaklarda bir müzik sesi var,
Sanki hüzzam faslında,
Yakamozların değişik parıltısı var.
Bilir misin martılar nasıl ağlar?
Al beni de masmavi denizine,
Uzaklaş kıyılardan engine,
Bensiz gitme, beni de yanına al;
Böyle bitmesin bu masal...

Ben yakamozlu *******in yorgun adamıyım,
Alıştım terkedilmelere,tuhaf yalnızlıklara,
Ben seni sevmek için yaratıldım, seni övmek,
Ve sövmek için denizlere karşı,
Gündoğumunu seyrederken sabahları,
Alıştım uykusuzluklara...
Ben tepeleri, dağları aşardım eskiden,
Dedim ya bir yorgun adamım şimdi,
Bir türlü geçemiyorum yeni caddelerden;
Ancak kendime kızıyorum, yokluğuna kızıyorum,
Ve bir apartmanın dördüncü katında seninle yaşıyorum,
Bu milyonluk şehir henüz uykudayken...
Biraz çılgın mıyım,azıcık deli mi ne?
Bir gitar sesine vurgunum, bir dalgaların kumsalı öpüşüne,
Nedir çektiğim bu unutmak bilmeyen hafızamdan?
Gözlerimin önünden gitmiyor birtürlü gözlerin;
Ne kadar hasretim bir bilsen gülüşüne...

Yıldızlar göz kırparken yakamozlara,
Ben şaşkın umutlarımla dolaşıyorum.
Bir yıldızlara bakıyorum, bir yakamozlara,
Yamaçtan inen huzursuz akşamların koynunda.
Yürüyorum kıyı boyunca, bir ayak seslerimi duyuyorum, bir kol saatimin,
Ah Denizim, çevrem ne denli kalabalık olsa da ben,
O denli yalnızım.
Bir bu milyonluk şehir, bir sen, kahrettim ikinize de;
Ne yapsam, ne etsem, her yerde sen,
Mümkün mü mutlu olmak sen içimde eserken?

"BİR DENİZ MASALI/SON"

Martı kanatlarına adımızı,
Akköpüklü dalgalara yalnızlığımızı yazdım.
Dudaklarımda yarılanmış bir şarkı,
Uzun uzun bir hüzün içimde,
Kimse bilemez bitmeyen dansı...
Martı kanatlarında yazılı adımızı kimse silemez!...
Nasıl dünyadır bu, pis ve rezil öylesine; geldik nesine?
Değişikmiş bu oyunun farkı, hadi gel!
Saçlarımda güneş, yıldızlar ışık seli...
Deniz mis kokulu, sen ondan güzel...
Dalgaların arkasından geliyor hüzünlü sesin;
Ellerimi uzatıyorum, tutamıyorum;
Martılarla birlikte sesleniyorum:
"Deniz nerdesin! Nerdesin?...
Benim gizlim saklım, BİRDENİZMASALIM;
Hep sende aklım...


"BİR DENİZ MASALI..."
"Senin için yazdığım bu masalı yine sana ithaf ediyorum"...
"Sahi böyle bir masal yaşandı mı,kahramanları nerde,kimler?Söyliyemem,adı
bende saklı;öyle birisi ki,çok özel..."

[GooD aNd EvıL]

Şimdi sen kaybolsan ben seni kimden sorarım?
ne yaparım okadar alışdımki sana,ben sensiz nasıl yaşarım. Yaşayabilirmiyim onuda bilmiyorum,peki cocuklar!! onlara ne derim?gitti o artık beni sevmiyormuş mutsuzmuş benimle,,peki demezlermi bana?.Peki sen sen anne,sen mutlumuydun ?bilmem onca yıl geçti hiç sormadım ki kendime mutlumuyum diye..mutluluk nedirki,sen eve içmeyipte erken geldiğinde yüzüm gülerdi,cocuklar zayıf not aldıklarında odaya kapayıp onları döverdin ya hani ben kapı önünde ağlardım,içeri girecek olsam benide döverdin,arkadaşlarını eve davet ederdin yemeğe,ben bütün gün hazırlık yapardım ya hani insanların yanında bana,tuzluk yok bu sofrada seni aptal yıllar geçti hala öğrenemedin deyip küfredince benim çok canım acırdı.utanırdım belkide,ama mutsuzlukmu bu bilemem ben hiç kendime sormadımki ..bey...ben seninle mutlumuydum onca sene şimdi sen geçmiş karşıma ben seninle mutlu deyilim,,ben o na gidiyorum diyorsun ...ehh,,sen bilirsin,,uğurlar ola beyyyy,,,belki ben de sensiz mutlu olmayı öğrenirim,,,,,

[GooD aNd EvıL]

Gökyüzünde dünyayı yaşarken sonsuz özgürlüğümle birlikte,
yaşamı arıyordum ne olduğunu bilemeden... Bir su damlasıydım, güneşin ışıklarında renklerle oynayan, karanlıklarda
yıldızlarla konuşan... Mutluydum rüzgarla birlikte
maviliğe savrulurken, mutluydum kuşlarla kanat çırparken,
mutluydum gökkuşağı olup renkleri saçarken...

Takılmışken bir bulutun peşine, görürdüm yaşayanları
yeryüzünde... Hepsi zamanla koşar gibi, hep bir şeylerin
peşinde... Bazen bir kuşun kanadına karışır,
uçardım onunla, rüzgâra karşı çığlıklarla birlikte.

Yaşamı sorardım kuşlara, nedir diye? Özgürlük derlerdi bana... Göklerde özgürce kanat çırpabilmek, rüzgâra baş kaldırmak. Ama
yağmur yağdığında özgürlükleri elinden alınır, ağırlaşan kanatları
daha fazla çırpınamazdı damlalar karşısında... Sığınırken bir kaya
kovuğuna, özgürlüklerini teslim ederlerdi yağmura, sessizce...

Karıştım bir gün yağmur damlalarının arasına, gücü hissedebilmek için...Toprağa karışmak istedim, çoğalmak istedim, azgın bir nehir olup akmak istedim, deniz olmak istedim, yaşamı bulmak istedim, yaşam olmak istedim... Terk ettim gökyüzünü güneşe veda edemeden... Altımda gittikçe büyüyen yeryüzü beni kendine doğru hızla çekerken daha da büyüdüm, çoğaldım. Koşmaya başladım bir an önce toprağa kavuşabilmek için. Yaşamı hissedebilmek için... Yaşam olabilmek için...

Toprağa ilk dokunuş, ilk sarılış... Sıcaktı toprak, gökyüzünün
olamadığı kadar... Beni sarmaladı şefkatle, beni içine aldı sevgiyle...
Sevdim onu... Seviyorum dedim yaşamayı seninle birlikte...Toprağın
derinliklerinde, karanlık sıcaklıklarda güveni hissettim... Zaman
geçtikçe büyüdüm, çoğaldım... Yerimde duramaz hale geldim...

Güneşi özledim... Yıldızlara merhaba demek istedim.... Terk ettim
toprağı. Sıcaklığını, şefkatini. Bir sabah çiçekler açarken gökyüzünü
gördüm yeniden... Öylesine mavi, öylesine sınırsız, öylesine özgür...

Aktım, gittikçe büyüyerek... Beni sarmalayan toprağa dokunarak
aktım... Nereye gittiğimi bilemeden... Sadece yaşamı ögrenebilmek
için aktım... Benimle çiçekler açtı ağaçlarda, topraktan otlar fışkırdı
delicesine... Ben onlara yaşamı sunarken, cevap veremediler bana
yaşam nedir diye sorduğumda... Büyümek istedim... Daha hızlı
akmak, denize kavuşmak istedim... Aktım gökyüzünün görünmediği
ıssız ormanların arasından, yıllardır kımıldamaktan korkan taşları
peşimde sürükleyerek, başkaldırırcasına ... Başakların rüzgârla dans
ettiği ovalara geldiğimde duruldum... Onları seyredebilmek için
yavaşladım... Sordum uçuşan kelebeklere yaşamı... Rüzgarla dans
mı diye?.. Cevap vermediler bana... Denizi aradım uzaklarda,
görebilmek için köpürdüm, taştım ona bir önce dokunabilmek için.

Sonra bir sabah, daha güneş ışıklarını serpmeye başlamamışken
dünyaya, uzaklarda maviliği gördüm... Gördüm orada canlılığı,
başkaldırmışlığı, hasreti... Kavuşmak istedim bir an önce, sarılmak
istedim... Koynuna girmek istedim bir sevgili gibi... Sevişmek
istedim onunla... Yaşamı istedim ondan... Dokunduğumda denize,
balıklar kaçtı benden, suyum karıştı denize... Bir oldum onunla...

Ufacık bir damlaydım, bulut oldum, toprak oldum, deniz oldum,
okyanus oldum. Kapladım dünyayı canlılığımla. Dalgalarla oynarken derinliklere karıştım... Derinliğin sessizliğinde güzellikleri
buldum... Yaşam gizlenmiş güzellikler midir diye sordum denize?
Cevap alamadım... İnsan olmak istedim... Yaşamın ne olduğunu
öğrenirim diye...Döl oldum genç bir erkeğin ateşli vücudunda...
Yıldızlı bir gecede can oldum bir dişiyle... Büyümeye başladım
içinde olduğum insana fark ettirmeden... Büyüdüm, büyüdüm...

Aynı toprak gibi sıcak ve karanlık bu yer bana güven verdi, huzur
verdi... Zaman geçtikçe, yerime sığamaz hale geldim... Güneşe
sarılmak istedim... Yıldızları görmek, denizle konuşmak istedim...
Yaşamı insanlara sormak istedim... Işıkla tekrar kavuştuğumda
özgürlüğümü hissettim yeniden... Küçük bir su damlasıyken
gezdiğim gökyüzünü yeniden görebilmek mutluluk verdi...

Büyüdüm zamanla... Diğer insanlarla birlikte, zamanla birlikte...
Sordum insanlara yaşam nedir diye?.. Cevap veremediler...
Bir gün aşık oldum birisine, neden diye sormadan kendime...
Bir kuş gibi özgürce, bir nehir gibi delicesine akarak,
bir deniz gibi sınırsızca sevdim birisini...
O zaman anladım ki; YAŞAM SEVGİDİR...
SADECE SEVGİ.

[GooD aNd EvıL]

Bir ilkbahar sabahıydı.
Güneş, pırıl pırıl altın ışıklarını
yer yüzüne yolluyordu.
Bu ışınları gören kozalardan
o sabah beyaz bir kelebek çıktı.
Çok büyük ve tül gibi ince
bembeyaz kanatları vardı.
Birden kendini bir bahçenin
çiçekleri arasında buldu.
Önce keşif uçuşuna çıkıp
bahçeyi dolaştı.
Sonra dinlenmek için
kırmızı bir güle kondu.
Dinlenirken, kanatlarını
dikleştirip birleştirmisti.
Etrafına baktı.
Doyasıya yeşilliğe daldı
saatlerce seyretti...
Dinlenmişti.
Şimdi dolaşma vaktiydi,
yaşamalıydı, önünde uzun zamanı vardı.
Ağaçlara uçtu. Çiçeklere kondu.
Mutluydu, özgürdü.
Herkes ona bakıp "ne güzel" diyordu.
Akşama kadar çiçekten çiçeğe,
daldan dala uçup durdu.
Güneş batarken
bir garip his kapladı içini,
artık öğrenmişti.
Sadece bir günlük olan ömrü bitmişti.
Son bir kez etrafına baktı.
Batan güneşe daldı.
Ve bi daha hiiiiç uyanmadı...

[GooD aNd EvıL]

Sevgisiz insan, bir gün şans eseri bir çiçek
bahçesinde bulmuş kendini, bahçedeki
çiçekleri hiç düşünmeden ilerlemiş bir süre.
Bir düzlüğün ortasında mola vermiş bir ara.
Etrafına bakmış bir süre, hiç bir çiçek
bir şey ifade etmemiş ona. Sonradan yıkılan
bir ağaç görmüş ve onun yanında bir papatya.
Papatya kendinden emin, o köşede yıkılan
ağacın yanında çıkan rüzgara göğüs geriyormuş.
Papatya o kadar güzelmiş ki...Sevgisiz insan
sevgiyi tanımış. Buna şaşırmış. Alışamamış,
ne yapması gerektiğini bilememiş. Pek tabii
bildiğini sanmış... Papatyayı sevmiş, okşamış,
rüzgar ona zarar vermesin diye araya girmiş
oturmuş... Papatya bir süre tekrar dikleşmiş.
Papatyanın zarar görmesinden öylesine
korkuyormuş ki, böylesi bir güzelliğin sonsuza
dek sürmesini, o kadar çok istiyormuş ki...
Papatyanın, ellerine dokunduğu her an, onu
hissettiği her an kendini dünyanın en mutlu
insanı hissediyormuş... Sevgiyi öğrenen adam,
gerek papatyayı korumak için gerekse ona olan
doyumsuzluğundan dolayı papatyayı koparmayı
ve yanına almayı istemiş. Onu bu bahçeden
koparmak ona çok doğru gelmiş çünkü, onu
yanında hep koruyabilecek, sevebilecekmiş.
Papatyayı hiç düşünmeden çekmiş,
koparmaya çalışmış, papatya buna direnmiş,
direnmiş. Seven adam anlayamamış
bu direnci, daha da güçle yüklenmiş papatyaya.
Aklı o zaman neredeymiş, kim bilir...
Papatya gün geçtikçe solmuş, solmuş...
Adamın gölgesi onu öyle bir kapıyormuş ki,
soluk almasını engelliyormuş. İşin garibi
adam bunu görsede anlayamıyormuş,
papatya soldukça üzerine daha çok titriyor,
iyice kapıyormuş güneşini. Sevmeyi yanlış
öğrenen adam, en sonunda dayanamamış
ve papatyayı tüm gücüyle kendine çekmiş.
Tüm dünyaya ne mutlu.. Ve o salak adama
ne mutlu ki, papatya herşeye rağmen
direnebilmiş gücü kalmasa da. Ama bu
direniş o kadar büyük bir güç gerektirmiş ki,
o herşeyden çok sevdiği papatya boynu bükük
kalmış... Seven adam işte o noktada her şeyi
görmüş ve anlamış, yaptığının acısı ona
öyle bir koymuş ki, sendeleyip yere düşmüş.
Hayatında tanımadığı acıyı çekmiş adam.
Hayatta kendini ilk defa haksız, ilk defa
bencil, ilk defa küçük hissetmiş. Ağlamak
para etmezmiş, üzülmekte. Güneş de
hemen fayda etmezmiş papatyaya.
Sevmiş adam, bir çiçeğe nasıl davranması
gerektiğini görmüş gözündeki perdeler
kalkınca... Ağlayarak çiçeğin yanında durmuş,
rüzgara karşı kendini siper etmiş yine ama
çiçeği ne koparmaya çalışmış bir daha, ne de
üzerinde gölge etmeye... Papatya, tekrar mutlu
bir şekilde bütün asilliğiyle ve gücüyle dimdik
ayakta durana kadar bekleyecekmiş öylece,
yakınında olacakmış çünkü, çiçeğin ona ihtiyacı
olacağı bir zaman olursa o da o anda çiçeğinin,
papatyasının yanında olacakmış. Seven adam,
papatya onu bir daha hiç sevmese bile, onu
sonsuza dek sevecekmiş, çiçek isterse uzakta,
çiçek isterse yakında... Çünkü seven adam için
değerli olan tek şey varmış, o da çayırda
tek başına ayakta durmaya çalışan eşi benzeri
olmayan güzellikteki o tek papatya.

[GooD aNd EvıL]

Adam yorgun argın eve döndüğünde 5 yaşındaki
çocuğunu kapının önünde beklerken buldu.
Çocuk babasına, "Baba bir saatte ne kadar para
kazanıyorsun" diye sordu... Zaten yorgun gelen
adam, "Bu senin işin değil" diye cevap verdi.
Bunun üzerine çocuk "Babacım lütfen, bilmek
istiyorum" diye üsteledi. Adam "İllâ da bilmek
istiyorsan 20 milyon" diye cevap verdi. Bunun
üzerine çocuk "Peki bana 10 milyon borç
verir misin" diye sordu. Adam iyice sinirlenip,
"Benim senin saçma oyuncaklarına veya
benzeri şeylerine ayıracak param yok. Hadi,
derhal odana git ve kapını kapat" dedi.
Çocuk sessizce odasına çıkıp kapıyı kapattı.
Adam sinirli sinirli "Bu çocuk nasıl böyle şeylere
cesaret eder." diye düşündü. Aradan bir saat
geçtikten sonra adam biraz daha sakinleşti ve
çocuğa parayı neden istediğini bile sormadığını
düşündü, "Belki de gerçekten lazımdı"...
Yukarı çocuğunun odasına çıktı ve kapıyı açtı...
Yatağında olan çocuğa, "Uyuyor musun" diye
sordu. Çocuk "Hayır" diye cevap verdi...
"Al bakalım, istediğin 10 milyon. Sana
az önce sert davrandığım için üzgünüm.
Ama uzun ve yorucu bir gün geçirdim" dedi...
Çocuk sevinçle haykırdı, "Teşekkürler
babacığım"... Hemen yastığının altından
diğer buruşuk paraları çıkardı. Adamın
suratına baktı ve yavaşça paraları saydı.
Bunu gören adam iyice sinirlenerek, "Paran
olduğu halde neden benden para istiyorsun?...
Benim, senin saçma çocuk oyunlarına ayıracak
vaktim yok" diye kızdı... Çocuk "Param vardı
ama yeterince yoktu " dedi ve yüzünde
mahcup bir gülücükle paraları
babasına uzattı; "İşte 20 milyon...
Şimdi bir saatini alabilir miyim babacım?..."

[GooD aNd EvıL]

Hergün geçtiği o yolda, sayısız güllerin bulunduğu bir de bahçe vardı
bülbülün. Kiminle geçse o bahçenin yanından; yanındakiler güllerin
büyüsüne
kapılıp, güllerin ne kadar güzel olduğundan bahsederdi. O ise aldırış
etmeden "Alt tarafı gül işte" der geçerdi bahçenin yanından. Güllere
bakmazdı bile. Sevmek istemezdi gülleri. Solardı çünkü güller,
terkederdi
bir süre sonra. Ha! Bir de dikenleri vardı güllerin. Batırırlardı
dikenlerini sevenlerine hiç acımadan.
Bir gün geçiyorken bülbül yine o bahçenin yanından yalnız başına, gayri
ihtiyari dönüp baktı herkesin hayran kaldığı güllere. Evet sayısız gül
vardı
o bahçede ve güzel bir ahenk oluşturmuşlardı. "Sana ne" dedi kendi
kendine.
Sahip olamayacağı güzelliklerden uzak durmaya çalışırdı çünkü. Yüzünü
çevirirken bülbül, gözüne bir gül takılıverdi. Onca gülün arasında
duruyordu. Gözleri kilitlendi ona görür görmez, "Alt tarafı gül işte"
diyemedi dili bu kez. Olduğu yerde durdu, bakakaldı. Korktuğu başına
gelmişti. Elde edemeyeceklerinden uzak durması gerektiği aklına geliyor
ama
bunu kabullenemiyordu.

Neydi farklı olan? Ne vardı ki onda, bülbülü kendisine hayran bırakan?
Benzese de hepsi birbirine, gözleri ve yüreği ile ayırabiliyordu onu
diğerlerinden. Ama gözlerini ayıramıyordu bülbül, o gülden. O an
"Kendine
gel" dedi ve istemeye istemeye ayırdı gözlerini.
Gözlerine hükmetmişti ama kalbine hükmedemiyordu. Anlam veremiyordu bir
türlü. Onca gülün arasından seçtiyse onu bir sebebi olmalıydı. Aşk bu
muydu?

Gün boyu onu düşündü. Gece uyutmadı hasreti. Bir daha görememe korkusu
büyüdü içinde. Daha fazla duramazdı görmeliydi onu bir kez daha. Yine o
bahçenin kenarında uzaktan uzağa seyretti gülünü ertesi gün doyasıya.
Evet, onun gülüydü o artık. Bir başkasının olmasına tahammülü yoktu.
Her gün
o bahçeye gidiyordu, *******i ise gülünü hayal ediyordu. Güzel
hayalleri
güzel planları vardı gülü için. Bir gün sevdiğini söyleyecekti gülüne,
gülü
de onu sevecekti. Mutlu olacaklardı elbet beraber oldukları sürece.
Zarar verebilecek herşeyden koruyordu gülünü. Küçücük vücudunun
yettiğince
yardım ediyordu gülüne. Susuz kalmaması için bulutlara, gülünü ayakta
tutması için toprağa şarkılar söylüyordu hergün. Bulutla toprak yardım
ettiler güle ellerinden geldiğince. Onlar da hayrandı çünkü bülbülün
sesine.
Bülbülün elinden gelen buydu; yardım edebilecek herkese şarkılar
söylüyordu
gülü için.

Derken zaman geçti; onsuz olamıyordu artık bülbül, bir an olsun ayrı
kalamıyordu. Hasret acısı, sabır taşından ağır gelmeye başlamıştı
bülbülün
küçük yüreğine. Uzaktan sevmek yetmiyordu artık. Sarılmalıydı ona, en
güzel
şarkıları söylemeliydi gülüne.
Ama sevecek miydi gül onu. Sevgisine karşılık verecek miydi acaba. Çok
sevse
de, ortada bir gerçek vardı. Habersizdi gül bülbülden. Bülbül onu
seviyor,
her kötülükten koruyor, hatta yardım etmeleri için hergün, o güzel
sesiyle
dostlarına şarkılar söylüyordu. Ancak güllerin en güzeli bundan
haberdar
değildi henüz.
Tüm cesaretini toplayıp bir gün, gülünün yanına gitti sonunda bülbül.
"Ona
bu denli yakın olmak... Ne güzel bir duygu..." diye düşündü.
Hayallerinden
biri gerçek olmuştu. Tüm hayallerini gerçekleştirmek için ise artık
konuşmalıydı onunla. Ve sözlerine başladı o güzel sesiyle. Aşkını
itiraf
etti en güzel kelimelerle. Sesi o kadar güzeldi ki, güllerin en güzeli
kayıtsız kalamadı bülbülün aşkına. İlk kıvılcımın çakmasına sebep
olmuştu
bülbülün sesi. İlk kıvılcımdan sonra, bülbülün o büyük aşkı, sonsuza
dek
sürecek sevgisi, gülün de onu ölesiye sevmesini sağladı. Her gün
buluşuyorlardı. Bülbül gece gündüz, zamanının tümünü gülüyle geçirmeye
başlamıştı. İşte hayalleri gerçek olmuştu sonunda bülbülün.
Bu durum bülbülün sesine hayran dostlarını üzmeye başlamıştı. Artık
onlara
şarkı söylemiyordu bülbül. Ve bu durum kızdırdı bulut ile toprağı. Bize
değer vermeyene biz hiç vermeyiz dediler. Kestiler güle yardımı. Suyunu
kesti bulut, desteğini çekti toprak gülden.
Bülbül ise habersizdi tüm olanlardan. Farkında değildi dostlarının
kendisine
yüz çevirdiklerinden. Onun gözü gülünden başkasını görmüyordu. O kadar
kördü
ki artık, gülünün ihtiyacları olduğunu bile göremez olmuştu. Unutmuştu
güllerin ömrünün kısa olduğunu. Unutmuştu, gülünün bu kadar uzun
yaşamasının
bulut ve toprağın sayesinde olduğunu.
Günler geçtikçe gül solmaya başladı. Bülbül anlam veremiyordu olanlara
bir
türlü. Gülü gözlerinin önünde soluyordu ve elinden birşey gelmiyordu.
Unutmuştu güllerin solduğunu. Bu acıya hazırlamamıştı kendisini.
Gülleri
sevmemesinin nedenini unutmuştu. Aşkın gücü bunu unutmasını sağlamıştı.

Kısa süre sonra soldu gül. Bülbül gözü yaşlı, doyasıya sarıldı gülüne
son
bir kez sıkı sıkı. Ancak unutmuştu... Dikenleri vardı güllerin. Daha
önceden
gülleri sevmemesine neden olan dikenleri unutmuştu. Batıyordu bülbülün
minik
vücuduna gülünün dikenleri. Ama o aldırış etmiyordu bile. Küçücük
vücudundan
sızan kanların ne önemi vardı ki artık sevdiği yanında yokken. Ölüm
korkutmuyordu onu. Hatta ölmek istiyordu. Etrafındakilerin yardım
etmesine
izin vermedi. Gülünün toprağa serilmiş cansız vücudunun yanına uzandı
bülbül
ve yavaş yavaş kapandı gözleri.
Hayatta karşısına çıkan güzellikleri ve aşkı yaşarken, bazı şeylerin
ihmale
gelmeyeceğini, sadece sevginin yetmediğini, özverinin de gerekli
olduğunu
anlamıştı artık bülbül son nefesini verirken. Ve her ne kadar bedelini
hayatıyla ödeyecek olsada en ufak bir pişmanlık dahi duymuyordu bülbül.
Bu
aşk ona; sevgiliyi iyisiyle, kötüsüyle sevmesi gerektiğini öğretmişti.
Dikene rağmen sevip kucaklamıştı gülünü.
İşte o günden sonra bülbül ile gülün aşkı dilden dile dolaşır oldu. Bu
aşk
ile gülün güzelliği bülbülün sesi efsaneleşti ve geriye iki cansız
küçük
beden ile insanların alması için birkaç ders bıraktı.

[GooD aNd EvıL]

Donna'nın dördüncü sınıf öğrencileri geçmişte gördüğüm sınıflardan farklı değilmiş gibi görünüyorlardı. Öğrenciler beş sıra olarak sıralanmiş altı sırada oturuyorlardı. Öğretmen masası en önde öğrencilere bakıyordu. Panoda öğrencilerin çalışmaları asılıydı. Bir çok açıdan geleneksel bir ilkokul havası hissediliyordu. Yine de sınıfa ilk girdiğimde bir şey bana farklı görünmüştü. Belirli bir heyecan söz konusuydu. Donna, emekliliğine sadece iki yıl kalmış, Michigan'da küçük bir kasaba öğretmeniydi. Ayrıca benim tarafımdan bölge çapında düzenlenmiş personel geliştirme projesine gönüllü olarak katkıda bulunuyordu. Eğitim sürecinde öğrencilerin kendilerini iyi hissetmeleri ve yaşamlarının sorumluluğunu üstlenmeleri baz alınıyordu.



Donna'nın işi eğitim sürecine katılmak ve sunulan kavramları uygulamaya koymaktı. Benim işim ise, sınıf ziyaretleri yapıp, uygulamaya hız kazandırmaktı. Arka sıralardan birine oturdum ve izlemeye koyuldum. Bütün öğrenciler birşeyler yazıp karalıyorlardı. Benim yanımda oturan on yaşındaki kız öğrenci kağıdını "ben yapamam" cümleleriyle doldurmuştu. "futbol topunu kaleye gönderemem." "üçlü sayılarla bölme işlemi yapamam. "Debbie'nin beni sevmesini sağlayamam."



Sayfanın yarısı dolmuştu ve yazmaktan bıkmışa benzemiyordu. Kararlılıkla ve ısrarla yazmaya devam ediyordu. Öğrencilerin defterlerine bakarak sıraların arasında yürümeye başladım. Hepsi de cümleler yazıyorlar ve yapamadıkları şeyleri tanımlıyorlardı. "on atış üst üste yapamam." "sol alanda vuruş yapamam." "bir kurabiye ile yetinemem." O anda egzersiz bende merak uyandırdı. Öğretmene ne olup bittiğini sormaya karar verdim. Yanına yaklaşınca öğretmenin de yazmakla mesgul olduğunu gördüm. En iyisinin rahatsız etmemek olduğuna karar verdim. "John'un annesini zorla veliler gününe getiremem." "kızımdan arabaya benzin koymasını isteyemem." "Alan'dan bileğini değil, kelimeleri kullanmasını isteyemem." Öğretmenin ve öğrencilerin "yapabilirim" türü olumlu cümleler kurmak yerine neden böyle bir olumsuzluğa saplandığı düşüncesine karşı savaş verirken oturduğum sıraya geri döndüm. Yeniden etrafımı izlemeye koyuldum.



Öğrenciler bir on dakika daha yazmaya devam ettiler. Çoğu kağıtlarını doldurmuş, başka kağıda geçmişti. Donna, "elinizdeki kağıdı bitirin, ama başka bir kağıda geçmeyin." diye seslenerek egzersizin sonuna geldiklerini vurguladı. Öğrencilere kağıtlarını ikiye katlamalarını ve teslim etmelerini söyledi. Öğrenciler kağitlarını öğretmen masasının üzerindeki boş ayakkabı kutusunun içine koydular. Bütün kağıtlar toplanınca Donna kendi kağıdını da kutuya koydu. Kutunun kapağını kapadı. Kutuyu kolunun altına aldı ve kapıdan çıkıp koridorda ilerledi. Öğrenciler öğretmenin peşinden giderken ben de öğrencilerin peşine takıldım. Koridorun ortasında yürüyüş tamamlandı. Donna güvenlik odasına girdi ve elinde bir kürekle dışarı çıktı. Bir elinde kürek bir elinde ayakkabı kutusu öğrenciler arkasında bahçenin en uzak köşesine doğru yol aldılar. Ve kazmaya başladılar. "yapamam" cümleciklerini gömeceklerdi!



Kazma işlemi yaklaşık on dakika sürdü, çünkü bütün öğrenciler sırayla kazıyorlardı. Çukur bir-bir buçuk metre olunca kazma işlemi sona erdi. "yapamam" cümlecikleri kutusu çukurun dibine kondu ve üzeri toprakla örtüldü. Otuz bir tane on - on bir yaş çocuğu, yeni kazılmış çukurun başında bekleşiyorlardı. Her birinin bir metre aşağidaki kutunun içinde en az bir sayfa süren "yapamam" cümlecikleri vardı. Öğretmenin de öyle. Donna, "kızlar, erkekler elele tutuşun ve başınızı eğin." diye seslendi. Öğrenciler sözüne uydular. Çukurun başında halka oluşturdular, elleriyle sımsıkı bir bağ oluşturdular. Başlarını öne eğip beklemeye başladılar. Donna konuşmasına başladı:



"Arkadaşlar, bugün burada 'yapamamlar' anısına toplandık. Yeryüzünde bizimle birlikteyken bir şekilde hepimizin hayatına girdi; kimimizinkine az, kimimizinkine çok... Adı her okulda, her toplantı salonunda, hatta Beyaz Saray'da bile anıldı. 'Yapamamlar'ı sonsuz uykusuna göndermeye karar verdik. Erkek ve kız kardeşleri 'yapabilirim', 'yapacağim' ve 'yapıyorum' hayatlarına devam ediyorlar. Onlar 'yapamamlar' kadar ünlü, güçlü ve kuvvetli değildirler. Belki birgün sizin de yardımınızla dünyaya ayak izlerini bırakabilirler. İnsallah, 'yapamamlar' huzur içinde yatarlar. İnsanlar onlar olmaksızın hayatlarına devam edebilirler. Amin!"



Bu methiyeyi dinlerken öğrencilerin hiç birinin bugünü unutamayacaklarını düşündüm. Bu aktivite oldukça sembolik bir anlam taşıyordu. Gerek bilinçten, gerekse bilinç dışından asla silinmeyecek bir beyin egzersizi gibiydi. 'Yapamam' cümlecikleri yazmak, onlari gömmek ve methiye dinlemek... Bunların hepsi de öğretmenin gayretleri ile gerçekleşmişti. Methiyenin sonunda öğrencilerini etrafında topladı ve onları sınıfa götürdü. 'Yapamamlar'ın ebediyete intikalini keklerle, patlamış mısırlarla ve meyve sularıyla kutladılar. Kutlamaların bir parçası olarak, Donna kalınca bir kağıttan mezar taşı kesti. En üste 'yapamam'ı, en alta o günün tarihini yazdı. Kağıttan yapılmış mezar taşı o yılın anısına Donna'nın sınıfına asıldı. Nadiren de olsa öğrencilerden biri unutup, 'yapamam' dediğinde Donna bunu gösterdi. Ögrenciler de böylece 'yapamamlar'ın öldüğünü hatırlayıp, yeni cümle kurmak zorunda kaldılar. Donna'nın öğrencilerinden biri değildim. O benim öğrencilerimden biriydi. Yine de o gün ben ondan ömür boyu unutamayacağım bir ders aldım. Şimdi yıllar geçmesine rağmen, ne zaman 'yapamam' gibi bir cümle duysam, dördüncü sınıf öğrencilerinin düzenlediği cenaze merasimi gelir aklıma. Ben de öğrenciler gibi 'yapamamlar'ın öldüğünü anımsarım.