Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

İşte Ben
Ne söyleyeceğini değil!
Ne duyacağını Düşünmeli insan.
Düşünmeden söylenen her söz;
Gün olur dikilir karşısına,
Kulaklarını oynatır sonra!

Böyle bilir böyle söyler,
Korkar Abdurrahman;
Bir ömre Kaç dost sığar ki?
Sevip hayatı paylaşabileceğin?
Bir o kadar kolayken Kaybetmek;
Korkar! Dilinden dökülene,
Sahip olamamaktan...

Zararı bana olacaksa:ne gam!
Yanlış konuşmaktan değil korkum;
Yanlış anlaşılmaktan.
Belki ondan alıngan oluşum;
Korkarak yaşamaktan..
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Kınaye
Dostum sandığım birine rastladım,
Mutlu parkta tahta sıralarda:
Ağaç kurtları ile hasbihal ederken.
Ağzı kulaklarında,eteklerinde ziller! ! !
Selamdan önce sormakla başladı işe:
Ne o? Üzgün gibisin? ? ? ? ? ?
Karadenizde gemilerinmi battı?
Duymadınmı! ! ! ! ? ? Dedinm,
.................................................. ......
Ben armatörlüğü bıraktım;
Gemilerinde hepsini sattım! ! !
(aslında yakmıştım ama)
Duydum dedi boşuna saklama;
Bunca yıldan sonra terk etmiş seni;
Nerden duydunsa fena kandırmışlar,
Hem o terk etmedi;
Ben gitmesini söyledim.
Aynı alaylı tavırla yine sordu:
Yüzün dedi ellerin,
Bu adam dertli diyor,
Hem sesinde titriyor!
Ne varmış dedim; halimde!
Mutlu parktayız mutluyum;
Görünüşüme aldanmışsın!
Fazla arabesk dinlemekten olacak.................
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Kır Kalemi
Kır Kalemi

Ölü toprağı serpilmiş üzerimize
şairler sağır şairler dilsiz
gözlerde perde vicdanlar hissiz
sanki dostun değil uğrayan bu zulüme
al kalemini eline kır öfkeyle
şairler titresin dizeler ağlasın...

Namık kemaller gitti, nazımlar sürgüne,
necip fazılların ömrü; tükendi hapishane de
değişmediler onurlarını omuzdaki apolete
dün ona idi bu gün bana sana da gelecek sıra
titre titre de kurtul kahrolası hırsından
al kalemi eline kır öfkeyle
yürekler titresin karalar bağlasın…

Silkelen silkelen artık kalemin konuşsun
Yetmedi mi onurun için verdiğin fire
Bırak üren çakallar ininde kokuşsun
Umduğunu aldı gitti bile kefere
Al kalemini eline kır öfkeyle
Vicdanlar titresin insanlık utansın…

ABDURRAHMAN GÜLEÇ
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Kiminin tuzu kuru
Kurutulacak tuzu olmayan,
Gün batımını sever;
Sırtında tuz küfesi taşımadığından:
Ancak taşınmışlığı vardır; Küfeyle,
Acıyı meksika biberi sanır
Yada çiğ köftede isot!
Sanırsınki dünya yansa;
İçinde yorganı yok!
Oysa yorganı olmayanlar:
Yaşamla savaş halindedir,
Geçenin Bıçak gibi ayazında;
Var güçleriyle harman ederler,
Kör karanlıkta çöp bidonlarını.
Çocukları görmesin arkadaşları;
Alay etmesin diye onlarla.
Oysa medeniyet kördür! Görmez!
Oysa çocuklar bilir,çocuklar görür!
Yüze gülmez acımasızdır hayat;
Karanlık sokak aralarında.
Neonlardan ruhları kamaşmış,
Sütten çıkmış ak kaşıklar,
Kimbilir kimin meyhanesinde,
Hangi şeyhin tekkesinde:
Meşk edip takke değiştirmekte;
Gün görmüş tuzu kurular...
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Koymazdı Belki Gitmelerin
Ben benliğimi sende bulmuştum inan;
Umudumu kesmişken insani duygulardan,
Koymazdı belki gitmelerin unuturdum da:
Yüreğim doymadı sevgiye; İçim sızlıyor...

Aşk değil alışkanlıktan öte bir bağlılık bu
Özlemimsin; ayrılık olsada bu duygunun sonu.
Koymazdı belki gitmelerin unuturdum da:
Yüreğim sende kaldı dönmek istemiyor...

Alışılırmı ayrılığa bende alışamadım işte,
Hüzün kaplıyor içimi her sensiz sevinişte,
Koymazdı belki gitmelerin unuturdum da:
Yüreğim seni bende sanıyor; içim kanıyor...

Lokman olsa saramaz bu yarayı zaman,
Sende anlayacaksın ağladığın zaman,
Koymazdı belki gitmelerin unuturdum da:
Boşalmasa duygularım göz pınarlarımdan...

**Yokluğunun ayazı kanımı donduruyor,
**Üşüdüm: Terim tenimde buz tutuyor.
**Koymazdı belki gitmelerin unuturdum da:
**Uzansam dokunacağım; İçim yanıyor...

Ne sen benden gittin, ne ben sende kaldım,
Tutamadım sözümü; yine hüzne sardım,
Koymazdı belki gitmelerin unuturdum da:
Sonunda başa döndüm; Yine yalnız kaldım...
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Mecburum
Mecburum şimdi gideceğim bir gün anlasana
Adını çıkarttım gönlümden gözümden aktın
Yoruldum senden olmadığın bir rüyaya yattım
Mecburum şimdi gideceğim bir gün anlasana

Ne yaptımsa anlatamadım sana beni hayatı
Kocaman açtım kucağımı sana göre ufaktı
Bu gönül sende ummadığı hezeyanı tattı
Mecburum şimdi sana isyanım içime aktı

Yüreğinin mizanı doğru tartar mı bilmem
Söz bitti his bitti ah ne istediğini bilsem
Kabul görmez nasılsa canımı da versem
Mecburum şimdi sana istesem de gidemem

Eksik ya da fazla hüküm sende saklı
Artık duygularım oturaklı seninki farklı
Aşkı rafa kaldırdım yerine koydum aklı
Mecburum şimdi sana biletim sende saklı

Yürüyüp giderdim ardıma bile bakmadan
İki önemli sebep var beni sana bağlayan
Ateş böceklerim alacakaranlıkta parlayan
Mecburum şimdi sana sanma sonsuz aşktan

Zannettme sınırsız saltanat o da bitiyor inan
Ahu zar etmek neye yarar geçince zaman
O gün gelince sen olacaksın ah ile yanan
Mecburum şimdi sana ben olsam da dağlanan
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Nadide
Nadide bir çiçektin benim için
Seni ben bırakmadım sen gittin
Bitti diye üzülme bende hiç bitmedin
Tüketmedim özlemini yüreğimde

Kıvırcık kumral saçlarını sarıp boynuma
Şarkın kulağımda; Geri dönülmeyen yolda
Bir avuç toprak son nasibim diye
Her gece yalnız senin için öldüm bile bile

Bir gün gelebilsem bulutlarla Ankara’ya
Açarsın değil mi kucağını yağmurlara
Tutarsın elimi karışmadan çamurlara
Tutarsın biliyorum Düşmeden mazgallara

İşte sırf bu yüzden gelmiyorum
Bilemezsin seni ne çok özlüyorum
Yırtıp atamadım sana ait hiçbir şeyi
Bilemezsin seni ne çok seviyorum
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Ne Garip
Davul bile dengi dengine derler;
Davul olsan:
Tuttuğuna dövdürürler yırtılasıya,
Tokmak olsan:
Vur ha, vur ha, vur kırılasıya!
Ne garip…

Dünyanın en tatlısı dil,
Yılanı deliğinden çıkaran zil,
Sevgiye barışa kefil,
Ondadır sevgiyi öldüren zehir,
Tutamayanı eder ki zelil…
Ne garip…

Güven dağları devirir derler;
Ne karlar yağdı da eridi,
Ne erler devrildi,
Ne yar kaldı, ne ser,
Duruyor yerinde dağlar!
Ağlayan: yine masum analar!
Ne garip…

Denk düşmedi attığımız adımlar,
Kırkı geçti atılan yamalar,
Kimi güler, kimi kan ağlar,
İlk salâsı değil; Mehmet’in
Kimin için çalacak çanlar
Giden garip, kalan bir garip…
Ne garip…

Hepimiz: hep bir’e inandık
Bir’i iki yaptık, sonra üç
Üç’e de dört daha kattık,
Kendi yaptıklarımıza taptık,
Aman ha! Biz bir’e inandık! ?
İçine biraz barış,
Biraz da acımak kattık:
Sonra kıyasıya savaştık
Ne garip…
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Ne isterim bilirmisin
Hani yağmur yağarken,
Güneş açar ya bazen;
Bir kuşak oluşur ya
Gökyüzünde rengarenk.
Ne isterim bilirmisin?
Bir kez olsun
Tutabilmek ellerini,
Hissedebilmek sıcaklığını
Avuçlarımda.........
Dünya bürününce
Karanlık yorganına
Işık kadar yakın olmak;
henüz yaşanmamış
Bir ruyada....
Ne isterim bilirmisin?
Dalıp gözlerinin buğusuna
Sırıl sıklam! ! !
Söyleyebilmeyi sevgimi
Bir defada!
Parçalanmadan! ! ! ......
Abdurrahman Güleç

[GooD aNd EvıL]

Neredeydiniz
Oyuncaklarım kırıldığında
Hep yenisini alırdınız
Ben yeniden kırardım
Siz yine alırdınız
Ya yüreğim kırıldığında
Neredeydiniz?

Oysa hep çok sevdiğinizi
Söylerdiniz
Her ayrılışta hüzün dolardı
Gözleriniz
Ya siz yalan söylediniz
Ya da gözleriniz
Size ihtiyacım varken
Neredeydiniz?

Ben esareti sevdim
Bedenimde kenetlenen kollarınızda
Yürek yüreğe
Siz özgürlüğü seçtiniz
Benden uzakta
Kahrederken çaresiz yalnızlığa
Neredeydiniz?

Boş kaldı hep karanlığa uzanan
Ellerim
Adınızı haykırdım geceye tutuldu dilim
Dünyamı özlemle bezedim
Bekledim
Neredeydiniz?

Yorganı çekip başıma
Kaç gece ağladım sessiz
Eylül çöktüğünde yüreğime
Üşüdüm bir başına kimsesiz
Neredeydiniz?

Umut karabasan gibi
Üzerime indiğinde
Bir bir düğümlenirken boğazıma
Sözcükler
Toprağı ıslatırken gözlerim
Neredeydiniz?

Eminim beni çok sevdiniz
Ama çok sevdiniz!
Öyle ise en çok ihtiyacım varken;

NEREDEYDİNİZ?
Abdurrahman Güleç