|
Yolcu
Bir kış bahar günü Bir tren kalkmış bir tek yolcuyla Bir defa düdük çalmış Ve bu tren Son istasyona kadar durmayacakmış Her vagon ayrı bir dünya Her dünyada ayrı düğünler, hüzünler Beyaz önlüklüler son istasyonun adını haykırmış Ve trenin durmasına Çok az kalmış Yolcu korkmamış Ürkmemiş ama sevinmemiş de Boynunu bükmüş, son hazırlıklarını yapmış Doyasıya bir dize başını koyamamış Gözleri yaşarmış Tren yavaşlamaya başlamış. Bindiği vagona dönüp bakmaya başlamış Bazen gülmüş, bazen ağlamış Bir yolcu daha beklemiş hep, gelmeyen Gözlerinde kaybolmak istemiş Tren son durağa iyice yaklaşmış. Hep bekleyerek geçmiş yolculuğu Pencereden akmış yalnız geçen koskoca yıllar Sadece kendini sıkan avuçlarını açmış Geri döndürmek istemiş bir an treni Son durağın soluk ışıkları iyice yaklaşmış. Dostluklarını, karşılıksız sevdalarını doldurmuş Rengârenk bavulları Alarak kapıya yaklaşmış Tren nerdeyse Neredeyse duracakmış 13/11/2006 Turgut Uzdu |
Yolcuya Ağıt
Karanlığın kokusu dolu bir ibrik Bir namaz boyunca huzurunu tebrik Gecede güneş, işte bir alem yitik: Kayalardan kopan küçücük bir taş Ruhun ucunda beden, incecik bir ataş. Kazmalarca seslenir şu büyük dağlar Gönlüm gönlüne, gönlüme kimler ağlar 'Kaybolmuş Deniz'’de küçük yakamozlar Yanıp da sönen kibrit, kalan eczası Rahmetlerle süslü cenaze arabası. Boğulmuş gözyaşlarıyla ağlar güller Fasit daire, dünler hep geriye döner, Yakılsın tekrar dikilen elbiseler. İşte arzu, işte istek, işte sen İşte doğum, işte hayat, sen ölen. Dağlar taşlar inleyip yaşasın bu anı Durmasın damarlarda bu demin kanı Rahmetsiz bırakma O’nu, hem vatanı: Hakim’im sensin, Kadir’sin, sensin Nur Ne olur gelene rahmetinden otağlar kur. Turgut Uzdu |
Yorgun Gönlüm
Vuran vurdu şimdiye kadar, Kınalar yak ellerine, Çok istiyordun, işte sen de vurdun. Oysa ben terk etmem, seni, Çok, ama çok seviyorum diyordun. Ağlatan ağlattı şimdiye kadar Zil tak, oyna, Akmaya alışmış nasılsa gözyaşlarım, Ben ağlatmam diyordun Fark etmez, senin için de ağlarım. Yakan yaktı şimdiye kadar, Gülüşün ayyuka çıksın, Damarlarımda ne geziyor sanıyorsun Lavlar akıyor hasretinden Senin için yanmam mı diyorsun. Çektiren çektirdi yeterince, Sen çektirmezsin demiştim, Bütün vefasızlar hep beni buldu İnan artık hâl kalmadı, Gönlüm yoruldu. Farklı olsaydın keşke, Keşke sevseydin, bu kadar acı çektim, Utan be güzelim, hâlâ sevmiyorsun Yandım, tutuştum aşkından da Bir damla olup damlamıyorsun. Turgut Uzdu |
Yüreğim Kan Gölü
Sigara izmariti, bir damla kül Bakışlar yorgun, ümitler ölü Bardaklar dolup boşalsa da çaydan Yüreğim kan gölü. Hani bakışlar bal tadındaydı Güller yanak rengindeydi Yollara düştü ayrılıklar, yollara düştü Yüreğim kan gölü. Itır kokuları uçmuş ardından Bütün sokaklar yıkılsın diyorum Seni götüren kaldırımları öldürüyorum Yüreğim kan gölü. Göğsüm başını arıyor yaslanan yok Yanaklarıma saklanmış damlaların izleri Ağlamamaya karar veriyorum Yüreğim kan gölü. Turgut Uzdu |
Yüreğim Seni İster
Gönderme selamını olur olmaz yere Yüreğim seni ister selamını değil Sensizliği saydığım her karanlık gece Yüreğim seni ister selamını değil. Gündüzleri unuttum farkında değilim Çökerek köşelerde ağlayan hep benim Ürkerek sensizlikten titrer ya bedenim Yüreğim seni ister selamını değil. Çiçekler açmaz oldu bülbüller ötmüyor Yalnızlık çöktü başa ne desem gitmiyor Bir selam ile inan hasretin bitmiyor Yüreğim seni ister selamını değil. Gittiğin gün dün gibi unutamıyorum Bir sevda bulup inan tutunamıyorum Kaybetmişim kendimi bulunamıyorum Yüreğim seni ister selamını değil. Bakarım aynalara, hepsi seni gizler Solmaya mahkûm oldu çıkmadan filizler Köşelerde beklerken sana ait izler Yüreğim seni ister selamını değil Turgut Uzdu |
Yüzüm
Hep bir yanıyla bakar gözüm, hep yanlı çıkar neden sözüm Başkalaşmak ister de içim bir türlü yüzün açmaz yüzüm. Ne bahar değiştirir beni ne soğuk kışta soğuk ayaz Yunus’laşmak ister de içim bir türlü yüzün açmaz yüzüm. Ben olup da gelmek isterim bir türlü dergâhı bulamam Sema yapmak ister de içim bir türlü yüzün açmaz yüzüm. Dilensem bile her şafakta nefis cimri isteğim vermez Karun’laşmak ister de içim bir türlü yüzün açmaz yüzüm. Elbet pişmanlık bekleyecek son güzergahında geminin Ağıt yakmak ister de içim bir türlü yüzün açmaz yüzüm. Kârı yok, bilse kayaların, altının, elmasın, yakutun Garip kalmak ister de içim, bir türlü yüzün açmaz yüzüm. Turgut Uzdu |
Zamanı Gelmişti Ayrılığın
Zamanı gelmişti belki ayrılığın Araya dağlar koymalıydık Gönüllerimiz aynı yol istese de Aldırmamalı Biz yolları ayırmalıydık. Bir dahaki sefere diyerek Gönüllerimizi teselli etmenin Zamanı gelmişti inan Kavuşmak isteyerek Ayrılıp gitmenin. Güzelliği ayrılıkta bir sevda Vuslatın yakışmadığı yerdeydik Çok sevmiştik birbirimizi Hiç şüphe yok ki zaten Ölünceye kadar sevecektik. Bir “Belki” kelimesini taktık yüreğimize Kırdık mı isteyerek, üzmedik ki Hatırlayınca bile titreyen sol göğsümüz Hep bir dalda asılı kalsın isterim Karşılıklı oturup hiç gülmedik ki. Zamanı gelmişti ayrılığın güzelim Araya yollar koymalıydık Belki bir gün kavuşuruz diyerek Üzülmemeli, İstemesek de yolları ayırmalıydık. Turgut Uzdu |
Zamanı Yaklaştı
Hoş geldin diyecek titreyen elim Yanımda yoksun ya düzelmez belim Azrail’e sökmez şu tatlı dilim Zamanı yaklaştı geliyor ölüm Geçmişim günahla sıkıca dolu Sevda sundu gönül düşünce yolu Neler fısıldardı sarınca kolu Zamanı yaklaştı geliyor ölüm Umutlar besledi kurdu hayaller Beyninde yaşadı ne güzel haller Gezip dolaşmıştı çok güzel iller Zamanı yaklaştı geliyor ölüm Bazen çöker ruha kara ******* Titreyişi başlar sara ******* Sensizlik olunca yara ******* Zamanı yaklaştı geliyor ölüm Gariplik içtedir dışarı vurmaz Sükûnet olsa da dalgalar durmaz Ayırır her şeyi eliyle karmaz Zamanı yaklaştı geliyor ölüm Turgut Uzdu |
Zamansız Ölüm
Ölümlerin en zamansızıydı Gönlümdeki baharlar öldü Ne güzel çiçekler açmıştı, kuşlar ötmüştü Şimdi hepsi birer birer Zamansız zamanlara gömüldü. Çok zamansızdı gülüm Böyle gelmemeliydi ölüm Bu zulüm kaplamamalıydı Sensizliğin ayakları altında ezilmemeli Parçalanıp yerlere düşmemeliydi yüzüm. Neden zamansız geldi ölüm Dalımdan bu kadar erken kopmamalıydım Mevsim kış olsa bile Sararmamalı Yeşil kalmalıydım. Aslında ölüm hiç gelmemeliydi Hep sevda şarkıları esmeliydi rüzgarla Bütün uzak kıyılara gitmeliydi Bizim sevdamızı anlatmalı Kıyamete kadar bitmemeliydi. Ben zamansızlığı yenmeli Bu sevdayı öldürmemeliydim Hep seninle olmalı, sana sarılmalı Sensizliği getiren Zamanı güldürmemeliydim. Turgut Uzdu |
Zeytin Ninem
Kara bir çarşaf, elinde iğ ve iplik Bir avuç toprağı bile yok, Allah sevgisi yüzünde ışır Hep o çarşaftır giydiği Ömrü yüzünde kırış kırıştır. Zeytin Ninem, ah zeytin gözlü ninem! Niye başın önünde eğiktir hep, Niye hep gülümser bakışların? Çok mu güzeldi hayatın, Söyle o yüzden mi ağardı saçların? Öylesine sevgi doluydu ki yüreğin Kapıları hiç kapanmazdı! Dolu değil, hayatın kendisiydi sözlerin İşte bu yüzden gülümsediğin yere gözyaşı uğramazdı Uğrayamazdı. Namazını hiç kaçırmadın, bilirim Hasta yatağında yatarken bile, abdest alıp, kıldın Çözemedim bir türlü, mutlu muydun? Tek başına çocuklar büyütmenin acısını Gülümsemelerinin ardına mı saklardın? Ah Zeytin Ninem, ah zeytin gözlü ninem! İneklere bile en tatlı sesinle: “Ho! Ho! ” derdin. Seni bırakanlar gibi sen de Bir sürü yetim bırakarak ardından Gülümseyerek gittin. Turgut Uzdu |
| Forum saati GMT +3 olarak ayarlanmıştır. Şu an saat: 07:30 PM |
Yazılım: vBulletin® - Sürüm: 3.8.11 Copyright ©2000 - 2025, vBulletin Solutions, Inc.