Bende Kalan
 

Bende Kalan
Günler, aylar geçti
Yıllar biri birini devirdi
Ben, bir başka ben oldum
Savruldum durdum
Bir o yana, bir bu yana
Bir lokma ekmek peşinde
Bir yırtık urba içinde
Unuttum kim olduğumu
Nerden gelip, nereye gittiğimi
Unuttum insanlığımı
Düşe kalka geçti,
Kırk küsur yıl.
Yoruldum.
Unuttum, ağlamayı bile
Gülmek bir yana.
Duygusuz, içi boş bir adam oldum.
Anlamsız aydınlık, karanlık
Gece, gündüz.
Unuttum, yıldızları
Unuttum, mehtabı
Gözüm görse de havsalam almıyor.
Gençmişim bir vakitler
Ateş gibi, delikanlı
Diyorlar…
Bilmiyorlar;
Kırılmışım, darılmışım
Anlamıyorlar;
Ezilmişim, horlanmışım
Görmüyorlar, tükenmişim...
Neyse, neyse
Hikaye işte, masal, masal
Rivayet hepsi.
Tek bir şey var hatırladığım,
Yıllar önce
Umarsızca
Sırtını dönüp
Gidişin…