Dün başladı yine bugün
 

Dün başladı yine bugün
değişen hiçbirşey yok.
Bir anlam veremediğim güneş doğdu yine
alacasından çıkıp karanlığın.

Zaten karanlıktım bende
Ufkum gibi umudum gibi
Bir dilim sevdadan uzak yaşadım hep
zenginliğim gibi bencilliğim gibi.
Birgün,bir ay,bir yıl geçse ne çıkar ömrümden
sensizliği çıkaramadığım sürece gönlümden.

Beni bırakıp,KAL dediğin yerden giderken
Yanına hıçkırıklarımın telif hakkını alıp,
tek celsede mutluluk boşayan hakimler gibi
Yorgun aşkımın kaleminide kırdın...

Gül yüzünü omuzuma yasladığın anları,
sevinçlerini susarak öptüğün dudaklarımı,
o hiç bitmeyecek dediğin sevdaları,
vicdanının topraklarına gömüp
kaderimizi silerek gittin...

Senden geriye kalan bu baş ağrısı,bu boş şişeler,
Karşıt iki fikir gibi,
her tartışmanın sonunda mağlup olsalarda sevgine,
Tek ortak çaresizlikleriydi seni beklemek...

Gitme
Daha yağmur yağacaktı çatımıza
Gitme
Melekler konacaktı balkonumuza

Gittin
Hiçbir mahcubiyet asaletin kadar sefil etmedi beni
Gittin
Ruhu hasta,şairi yasta ihtiyar bir şiir bıraktın

Bittim
Hiçbir karanlık gidişinin gölgesi kadar
zifiri ölümlerin arefesine savurmadı beni.

Bittim
Öyle yakınımki ölüme,
yinede söylemeyin gülüme...