Özlem Geri Tepiyor
Yağ düştü,
Parmaklarımın dirseklerine,
(Ölüşüm,
düştü;
ve,
düş-tü)
Ay beyazı inceliğinde,
Genç ruhumun.
* *
Vahşice terk edip uykuları,
Zorlama sabahlarla evlenen,
Üfleyip sonra sabahları,
Yine geceyi giyinen,
Sen,
Ben.
* *
Orta şiddette yağmur damlaları iriliğinde,
ter küstü,
meyve aromalı minyâtür odalarına,
odalar yıkandı zamanla.
*
Hâla var olan koltukaltlarıma,
lâğım kokulu bahçeler üşüştü.
Kulübede tüm kokular yanyana.
* *
Geçmişi hapşuran,
geleceği nefes alan,
parmak uçlarında,
Leylâ-Mecnun’ u,
başkalarına satan,
aşkımızı buharlaştıran,
sen.
* *
Sesimde su birikintileri,
şeffaf.
Burnumda nadas mevsimi,
Bekleyen.
Ağız kokunu özledim,
nefesini,
inleyen.
Çare?
Af!
* *
Ateşinde yüzünün,
hep aynı sonbahar güneşi,
gülümseyen,
Hüznüm içinde gözünün,
Mırınım gölgesinde yüzünün,
öpen yeri.
Kırınlarım,
Yanaklarındaki olmamış elma yeşili buğuda.
* * *
Çık kâlbimden dışarı!
Mürekkebimden sıyrıl!
Kurut şiirlerimi, ve
onların dindir sızılarını!
Gitarına hediye et,
kesip tırnaklarını.
Ruhunu keçilere geri ver ve ondan, ruhundan,
ayrıl.
Çünkü aşkım;
Doğur ikimizi!
Özledim ben bizi!
24 Ağustos 2005, Bursa.
Ali İlik
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|