Ali İlik

[GooD aNd EvıL]

Özlem Geri Tepiyor
Yağ düştü,

Parmaklarımın dirseklerine,

(Ölüşüm,

düştü;

ve,

düş-tü)

Ay beyazı inceliğinde,
Genç ruhumun.

* *

Vahşice terk edip uykuları,

Zorlama sabahlarla evlenen,

Üfleyip sonra sabahları,

Yine geceyi giyinen,

Sen,

Ben.

* *

Orta şiddette yağmur damlaları iriliğinde,

ter küstü,

meyve aromalı minyâtür odalarına,

odalar yıkandı zamanla.

*

Hâla var olan koltukaltlarıma,

lâğım kokulu bahçeler üşüştü.

Kulübede tüm kokular yanyana.

* *

Geçmişi hapşuran,

geleceği nefes alan,

parmak uçlarında,

Leylâ-Mecnun’ u,

başkalarına satan,

aşkımızı buharlaştıran,

sen.

* *


Sesimde su birikintileri,

şeffaf.

Burnumda nadas mevsimi,

Bekleyen.

Ağız kokunu özledim,

nefesini,

inleyen.

Çare?

Af!


* *

Ateşinde yüzünün,

hep aynı sonbahar güneşi,

gülümseyen,

Hüznüm içinde gözünün,

Mırınım gölgesinde yüzünün,

öpen yeri.

Kırınlarım,

Yanaklarındaki olmamış elma yeşili buğuda.

* * *

Çık kâlbimden dışarı!

Mürekkebimden sıyrıl!

Kurut şiirlerimi, ve

onların dindir sızılarını!

Gitarına hediye et,

kesip tırnaklarını.

Ruhunu keçilere geri ver ve ondan, ruhundan,

ayrıl.

Çünkü aşkım;

Doğur ikimizi!

Özledim ben bizi!

24 Ağustos 2005, Bursa.


Ali İlik