Ağustos!
Ne zamanlar seni gülerken görürsem
Nurların saçılır gözbebeklerimden
Ağlarken görürsem ben seni birtanem
Dünyalar kararır o zamanlar hemen...
Eğilmiş yerlere secdede asuman
Sararmış bulutlar nefessiz kalırsın
Balkonda yıldızlar bir el uzanırsan
Işıklar elinde kalırlar sanırsın.
Bu uğultular nedir? Dönmekte değirmen
Çaresiz çekilir suları denizden
Bir alev yakalar gecenin içinden
Yeryüzü sarsılır bu gece derinden.
Bu sessizlik nedir, tufanın ardından?
İnsanlar nerede, inmezler ormandan.
Zamansız kaydılar yıldızlar semadan
Feryatlar yükselir, nereden bu duman?
Ağustos ardından geliyormuş hazan.
Yakan son güneştir, dünyamı ısıtan.
Kavuran ateştir biz kuluz, biz insan
Sonsuz bir hüzündür İzmit'e dağılan.
Ben seni ne zaman aklıma düşürsem
Çığlığım susuyor kalbimde derinden
Hayalin gitmiyor yaşlı gözlerimden
Canları yitirdik ne geldi ki elden.
Ateşinde yazın bu güzelim vatan
Gecesinde ışık saçılan asuman
Arındı bulutu sarı toz dumandan
Yaralandı gönül, kocadı can, gamdan!
(29.03.2007, Ankara)
Ağustos (Yeniden)
Ne zaman gülerken görsem seni ben
Şavkın dökülürdü şu gözlerimden
Ağlarken görürsem tükenir ömrüm
Donar kararırdı dünyamız birden.
Secdeyle eğilmiş yere gök sema
Bir nefes alınmaz küçüldü dünya
Uzansa balkondan elin yıldıza
Gökyüzünden düşer silinir dünya.
Bir ses işitilir döner değirmen
Derin derin yanan alev yakalar
Biçare denizden çekilir sular
Dünya yıkılıyor ömürdür sönen.
Vakitsiz yıldızım düşer semadan
Feryat yükselirken siner bir duman
Nerede inmez ki ormandan insan
Sessizlik bürümüş biter bir tufan.
Deniz alevlendi yükseldi bir an
Gam elem kederli İzmit perişan
Yıkıldı bir alem biz kul biz insan
Onyedi Ağustos geldi bir hazan.
Aklıma ne zaman düşürsem seni
Gitmiyor hayalin güler gözlerin
Ne geldi bu elden yitirdim seni
İçimde çığlıklar ağlar öz'lerim.
Mevsim ötesinde güzelim vatan
Söndü gecesinde bir değer: İnsan.
Arındı gökyüzü sisli dumandan
Keder ile gönül kocadı gamdan.
(16.08.2007 İzmit, Derince)
Vasfiye Çetin
|