HÜzÜn Ve ÖlÜm

[aBURCUbur]

Sende bilirsin
Bazen insanın dostlara ihtiyacı olur
Hani içini dökebilecegi dostlara
Bendede var o dostlardan
Tek onlar anlıyor beni
Biri hüzün diğeride ölüm

Hüzünle her an dertleşiyoruz
Bazen o bana geliyor,
Bazende ben gidiyorum
İyi anlaşıyoruz onunla
Ben anlatıyorum, o dinliyor beni
Hiç usanmadan, sıkılmadan

Birde ölüm var dostum
Her akşam uğrar bana
Bazen hal hatır sormaya, bazen beni anlamaya
Hepte davet eder beni gel misafirim ol diye
Ama biliyorum ölüm dönüşü olmayan bir yerde
Umudun uğramadığı sonsuzlukta

Umut demişkende küsüs onunla
Sadece uzaktan bakıyor bana
Ben çagırıyorum ama belli çok kırılmış bana
Gelmiyor, belki gelmek istiyor ama gelmiyor
Ne olur gel umudum geç kalmadan
Gel ne olur sonsuzlukta kaybolmadan