herşey oyundu hayatımda

[ƒяαмвυαz]

BECERİKSİZ...

Bir seni seviyorum
iki seni seviyorum
Üç seni seviyorum
Seni çokca seviyorum

Bunu söyleyebilmek için varımı gücümü sarfediyorum
Arzu edilen bir incelikle ...
seni sewiyorum! soznsuz we mavi

[ƒяαмвυαz]

Beyoğlu'ndan Dolmabahçe'ye Taşınan Bir Aralık Akşamı

Sus pus olmuş, puslu bir İstanbul'muydu yüzün, yoksa
çok bildik hüzünler mi taşınmıştı yüzüne
Dolmabahçe da çay tadında....
Divit ucuyla yazılmış bir aşkın sureti vardı avuçlarında,
tarih bir başka iklimin kıvamını gösteriyordu.
Ben rehnedilmiş yelkovan gibi... hani akrep'i seven ama
yüreği takvim yokuşlarında...

Sinemada elinin elimde terleyişinin bir anlamı olmalı,
sesinin sesimde yankılanmasının... sanki perdedekine
üzülmüş ya da sevinmişsin de tesadüfen akmış yüzün
içime... Yalan! Sen perdeye bakıyorsun, fikrin benim
seyir defterimde.. ve ben amerikanca bir filmi kürtçe
seyrediyorum...

Kadın Beyoğlu'nun bir kış akşamında,
üstündeki deri montun sahibine küs, soğukluğundan
muzdarip yürüyordu... Adam da... Yürümek hiçbir şeyi
çözmüyordu, bazı Aralık akşamlarında... Parmağında
yaralı bir öyküyü taşıyordu adam... Kadının yüzünde
bir hüzün... Hüzünlü aralık akşamında bir yüzük...
Yüzüğün yüzünde dünya güzeli bir kadının kehaneti...
... Soğuğun ve karanlığın vehameti!

Hayatı, bir başkasının pantolonu gibi, küçültülmüş,
daraltılmış... İlk sahibinin o pantalonla yaşadığı şeyler,
yani pantalonu pantalon yapan anılar, bazı ilkbahar
bereleri yüzünden yapılan yamalar, ter tüketen
yazlar... Hepsi daraltılmış... Yaşananlara bir beden
büyük geliyor artık hayat!

Bir aşkı paylaşmak için çok geç, bir paylaşıma aşık
olmak içinse erken... Beni sevda yerimden vurdu yine
zaman... Şimdi sana söylenecek tek cümle:

Bende sana yetecek kadar ben kalmadı...


Yılmaz Erdoğan

[ƒяαмвυαz]

TaŞ Olup Sustum
Ruhum Adini ÇaĞirdi
Son Saatİ Vuruyordum
ÖmÜrde Son Zamani
KiŞ Olup Dondum
Kalbİm Yİne Alev Aldi
Ben ÖlÜmÜ Soruyordum
ÖnÜmde AŞk Uzandi

İnsafa Gel Al Yanina
YaŞiyorsam AŞk Sebebİm
Durmadin YÜrÜdÜn Kanima
DÖn Gel Affettİm
YÜreĞİm AĞir AĞrisina
Dayanirsam AŞk Sebebİm
Ödedİm DÜŞenİ Payina
DÖn Gel Affettİm..

Sir Olup Kaldin
Nerde Bulamam İzİnİ
YokluĞundan Usandim
Ne Olur Duyur Sesİnİ

Bİ Dİlek Tuttum
Yildizlarin IŞiĞinda
Sen Dİye Dİye Avundum
Geldİn RÜyalarimda . . .

[ƒяαмвυαz]

herşeyim_e?. . .

MAVİLERE UYANMAK

yedi iklim geçer,
ağarıp solan güz ışıklarından
yalan pencerelere doğru...

uykularda olur ne olursa
yangınlar,
takvim ziyanları,
gömülü sevdalar...

iksir gibi yayılır
hücrelerimin rehavetine ıslaklığın
düş tüccarları ağır mesaidedir...

uykularda olur ne olursa,
talanlar
ve beton serinliği
inşaat halindeki aşkların...

uykularda ölür ne ölürse,
kıpırdayan su
gülümseyen yel...

yedi iklimin oralarda
kavalını kırmış bir çobandır
gökyüzü,
aklında new orleans
heybesinde caz!

yedi iklimin
bar olduğu yerdedir uykunun
alkol imparatorluğu
kalabalık avındadır bakışlar...

uykularda olur ne olursa,
bitmez efkar kırları
bazı saçlarda
ve ölüm gibi suskunluklar açar
derin kuyularda...

ve şaka gibi
ve sarsak sarsak
ve kımıl kımıl
bir yaşamaktır
MAVİLERE UYANMAK
en kesif karanlıklara kafa tutan
gözlerinin mavisine kuşanmak...

senin kanatların var,
benim köylü yüreğim...
operada tezek kokusu
bu şehirdeki varlığım! ..
beni taşıyacak vesaitim yok
bu caddeüstü sevdada
ellerinden gayrı..
'gayrı dayanamam ben bu hasrete'
ya beni de yitir
ya sen de git
beni götürdüğün yere...
türküleri sev
yalan kahkahalardan uzak dur
canımın suyuyla yıka ellerini..
aklımın maharetiyle giydir
en mavi yerlerini...

senin adın
buzul mavisi!
çünkü mavilerde uyur,
benden sana geçen
sende beni kalkındıran ne varsa!
sevdiğim, açlığımın uzak ufku,
her sabah;
güneşten ne zaman işaret alırsan
ne zaman dar gelirse soluğun
böyle uzun sarılmaklara,
fikrini kurcalarsa eğer
açık korkular,
işte o zaman
mavilere,
mavilere
uyandır beni...

[ƒяαмвυαz]

Masalların sonunda gökten teklifsiz düşüveren
üç elmanın kurduyum ben...
masalımın elmalarını çürütecek kadar VAZGEÇTİM SENDEN...
Halbuki ! dört güvercin kanadı gücünde sevmiştim seni,
şimdi kimbilir kaç güvercin kanadı yol uçtum..

[ƒяαмвυαz]

Daha çok sigara içer, daha çok susar, daha az güler oldum sen gittiğinden beri...

Bilmiyorum görsen tanır mısın yeni "ben" i... Ben artık tanıyamıyorum ne yeni "sen"i ne de aynada gördüğüm yeni "ben"i...

Gel yanıma... Yardım et bana... Ya da gelme, beni bırak kendi halime... Bırak kalbim çırpınsın sevginle.. Kıvransın özleminle ve yok olsun yokluğunda...

Gözlerin gitmiyor gözlerimin önünden... Gecenin bir yarısı nefesini duyuyorum bedenimde, uyanıyorum aniden... Seni arıyor gözlerim ama sen yoksun...

Seni özlüyorum. Sevgini özlüyorum... Sıcaklığını özlüyorum... Varlığını özlüyorum... Artık hissedemiyorum varlığını... Sevgilim diyemiyorum sana... Dokunamıyorum sana... Bütün yetilerimi kaybettim sanki seni kaybettiğimde... En çok da sevme yetimi... Evet sanırım bundan sonra senden başka kimseyi sevemeyecek bu yorgun kalbim ve enkaz halindeki bedenim...

bak yazma yetimi de kaybettim sonunda... Yazabildiğim 2 kelime var; SENİ SEVİYORUM...

Kalbimin de anımsadığı tek kelime... Senin adın... Onu sayıklıyor her atışında....

[ƒяαмвυαz]

Penceremden usulca süzülüp, bedenimi titreten rüzgarı dinledim dün gece ufak bir ses duymak umuduyla bekledim dakikalarca. Ama nice sonra anladım bekleyişimin beyhudeliğini.


Uzaklığın pasına dokundum bir kez daha kanattı içimi bir uçurumun kıyısındaymışçasına, yumdum gözlerimi düşmemek için daha fazla uzaklaşmamak için yaşadığım kentten. İlkti bu nasıl alışır ki insan kolayca? Bir ateş gibi düşüp yaktı içimi. Varıp anlatmak istedim dostuma uzaktı hem de çok uzak. Kat etmek istedim kilometreleri koparamadım zincirleri.


Ardımda bırakıp gül çağrılarını söylemek istedim o içimde yarım kalan türküyü, vakitsiz bir sonbahar akşamında. Adı ayrılık, adı acı, adı hiç bilmediğim bir şey kokan türküyü. Sonra apansız içimden çıktı türkünün sesi ve duydum sesimi. Söyledikçe o türküyü uzaklaştım yurdumdan, sevdiğimden ve en önemlisi kendimden. Bile bile içimi acıtıp söyledim o türküyü.


Ayrı takvimlere düşürüyor zaman insanları. Söküp alırcasına parçalarcasına atıyor birbirinden ayrı zamanlara, yaşamlara. Türkü işledikçe varıyorum farkına yaşamımdaki boşlukların ve anlamsızlıkların.


Irmaklar gibi akıp uzun uzun, terk ettiğim kenti arıyor gözlerim, kumral bir çocuğun yaz öyküsünü anımsatıyor kimsesizce. Rüzgarın peşine takılıp bir nefes gibi, gökyüzündeki resimleri anlatışını duyuyorum. Bahar çiçekleri ile süslediği, fırtınaların, boranların dayanamadığı düşlerini düşünüyorum. Gözlerinde sevgi, ellerinde emek, yüreğinde sevda hangi uzaklık dayanabilir ki buna?
Gece sararken her bir yanımı ayırıyor bedenden canımı. Bilmece oluyorum gündüzlerle *******. Yıkıntılar içine giriyorum, toprak alıyor nefesimi alıp gidiyor düşlerimi, duyuramıyorum sesimi. Gözlerimde can bulan dost gülüşler asıyorlar yüzlerini kederime, asıyor çaresizliklerime...


Ne kadar yaklaşırsam, o kadar uzaklaşıyorum kentime, insanıma. Ne kadar ararsam o kadar kimliksizleşiyorum bu kentin yozluğunda. Belki de acının tarihini yazan yer olduğunu düşündüğümden bu beynimdeki uğultu. Kim bilir belki de yalnızlığımın şehri olduğundan. Hasret koyduğundan düşlerimle arama.


Işığın bile renginin olmadığı boş vagonlarında gezinilen bir tren kadar ıssız olan her şeyin yabancısıyım. Her şey farklı her şey uzakta kalışımın acısını çıkartıyor. Ayrı zamanlarında yaşadığım bu hayat cezbetmiyor eskisi gibi yüreğim daralıyor. Uzaklarda sarıp dindiremiyorum sancısını susuyorum hep susuyorum kana kana konuşmak isterken delicesine.


Yollar buluşuyor yüreğimde hasretler kardeş oluyor düşlerime. Canımı vereceğim bir gerçekliğimin olmadığını hissedip titriyorum bir kez daha uzaklarda. Bulutlara, göğe, yıldızlara çığlıklarla duyurduğum paylaşımımı, hiçbir yere sığdıramadığım sevgimi, geride bıraktım; dağlara, kırlara, ağaçların kurumuş yapraklarına...


Rüzgarın kanadına konup uçmak uzaklaşmaksa söz sana yüreğim bir daha uçmayacağım, bir daha dokunmayacağım ateşlere.

Gökyüzünde yıldız olmak dindirmekse uzaklığı, yıldız olmak istiyorum yüreğim, artık dayanamıyorum bu uzaklığa...

[ƒяαмвυαz]

Aşka İsyan...

Eskiden övülürdün şarkılarda,
Şimdi lanet okuyan okuyana
Kimi tövbe eder, yaka silker
Kimi kalbini kapatır, sevgiye men eder.

Neden kimse düşünmez anlamam!
Aşkın kusuru ne insansa yanlış olan
Anlaşamazsan sevgiliyle çok doğal
Niye bu gözyaşı, bu sitem, bu sual?

Kim doğru kim yanlış bilinmez
Yaşamadan, tanımadan çözülmez
Peşin hükümlerine kurban olma
Belkide şans bu, kendini zorla.

Üç günlük güzel sözlerin,
Orda burda birlikte gezinmenin,
Cinsel ihtiyaçları gidermenin,
Adı aşk değil unutma!

[ƒяαмвυαz]

nefes. . .

Dağın uykusuna, kuşun gözüne,
Sabahın sesine, taşıdım seni.
Kerem’in yaralı, ince dizine,
Irmağın yasına taşıdım seni.
Canın içinden, canımı duyan,
Canımın içine taşıdım seni.

Elma kabuğunda, nar tanesinde,
Gizlenen mermere taşıdım seni.
Gecenin ördüğü, gün kafesinde,
Dolaşan kedere taşıdım seni.
Canın içinden, canımı duyan,
Canımın içine taşıdım seni.

Arının yazına, kışın otuna,
Yaprağın güzüne taşıdım seni.
Yürekten yüreğe mekik dokuyan,
Sevginin göçüne taşıdım seni.
Canın içinden, canımı duyan,
Canımın içine taşıdım seni. . .

[ƒяαмвυαz]

AŞKIN BİLANÇOSU

I
gidersin; yağmurlarda kırık kalır mızrabım
gidersin; ardından dilsiz bir ihanet gider

gidersin; her şey gider
gidersin; kalbimde bir tabur ayaklanır
ilgilenmez ordular, hükümetler

gidersin; ne rezil bir an’dır bu
yazdıkça silinen sözcükler gibidir hayat
gidersin; bir hazin dramdır bu

/kanmadım aynalara sana kandığım kadar
içimde bir boşluk sana yandığım kadar…/

II
bugün hasretin kırlarında dolaştım
senin adınla
aşkın adıyla
savrulup aktım o ırmaklardan;
ırmakları çöllerle
çölleri denizlerle
denizleri düşlerle buluşturdum
sustum kaldım sonra böyle günleri savuşturdum...

/ne ses ne nefes ne de bu rüzgâr bağışlar seni
simsiyah *******de budanırken ah ömrüm
dönüp sırtını giderken kimler karşılar seni?/


III
sen olmayınca sesin de yoktu, gözlerin de
bu yüzden odama resmini yaptım
söküp kalbimi yanına astım
sensiz kalan yılları da ben buruşturdum
kalbim hasretinde asılı kaldı
yetim kalmış anıları ben tokuşturdum…

IV
daha bu solgun günlerde aşk,
yaşanır
sözde!

kalp,
yitik bedende;
yağmur değil, sanki efkâr yağıyor kente
yağıyor ömrüme
senin yerine…

/kanmadım aynalara sana kandığım kadar
içimde bir boşluk sana yandığım kadar…/