Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

Hastalıktan Bükülmüş Belim

Geceye yorgan örtmemişim
Gündüze isyan etmiş güneşe çıkmamışım
Bir aydınlık odadır benimkisi
Yapıp- etmelerim yoktur
Yazıp- çizmelerim avutur saatleri
Ayakucumda sevdiğimi hayal eder
Ellerimle aklımı taşırım yüreğime
Taşı çocukluğumdan bilirim
Her soluk ölümü çağırır bana
Birilerine kızdığımdan değil isyanım
Çatık kaşlarım sevgimin eseri
Atmosferi kirlenmiş bir dünya var diye içerim sigarayı
Kirli bir dünya var diye aldım kalemi
Hayata dair bildiklerim var
Varla yok arasında aranmaz gerçek
Ya vardır yanarım
Ya yoktur yanarım
Aşığına küsmüş kız aşkına patlar ya
Borçlu doğmuşsam küserim
Küstürülmüş her bebek gibiyim
Ağlarsam silahıma ağlarım

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

Hayat Gibi

uzun uzun düşünmek gibi
dalıp gitmek gibi bazen
bazen bir çocuk acemiliğinde
bazen de yaşlanan adımların sabrında
yaşanmayan bir aşkı hatırlamak gibi
kendimize kalan sevdaların anısı gibi
her adımdan sonra diğerini atmak gibi
durmayı istememek gibi
azgın bir nehre karşı kulaç atmak gibi
kendini akıntıya bırakmak gibi bazen
her şeyin ötesinde olmak gibi
hayat gibi.........

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

Hayat Herkese Gülünçtür

Hasta bir ruhun trajedisi
Hayta bir yüreğin oyuncağı
Acısı alınmış bir sevdanın çarpıntısı
Ağrıyan yanlarımın sebebi
Ağlayan kalemin komedyası
(Tuzlu) suyun yürekten yere sarkması

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

İhanet

Seyrine daldığım bir gece vaktiydi
Ellerinde terleyen vicdanımın avuçlarıydı
Sesi mengeneye kapılmış kadar ağrılı
İçi ateşe düşmüş kadar yanık
Kalktı ve usulca gösterdi kapıyı
Ulaşamayacağım kadar uzak bir diyardan lanetledi beni
Lal olmuş dilim dişlerimin ardında
Açmaya çalıştıkça ben, ihanetim geldi aklıma
Koşarcasına gitmek isterken oradan, ayaklarım dermansız
“Lan” dedi birden, adamsızlığıma küfrederken
“Ardına bakarsan ********sin” dedi, şerefim düştü ellerimden
Rıhtımların uzağına, denizaşırı saldım kendimi
Işık vurmayan mağaralara sakladım sadakatsizliğimi
Mavilerin ulaşamayacağı dipsizliklere sığındım
Dudaklarımdan dökülecekleri duymasınlar diye
Arzın yedi kat dibine gömdüm kelimelerimi
Hıyanetin bilinmediği ülkelere iltica ettim
Avazı kulaklarımda hala, çığlığı avuçlarımda, sedası yüreğimde
Lal olduğum günden beri sessizliğin içinde
Affına dilenmekle geçen günlerimde, sesi canımda hala

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

İnsana Dair

Var oluşun dayanılmaz hafifliğinde
Ayın altına serpilmiş nice fay hattını kırdık
Ressamlara malzeme olamamış nice tepede at koşturduk
Lakırdılarımıza meze olmamış nice şehirlerden kız kaçırdık

Akşamlar hiç yaşlanmadı ama dünya kaç âlemi gömdü ömrü hayatına
Yaşamak, en başından beri tek solukluk su altı maceramız
Oysa hayata dair söylediklerimiz, hayata dair bilmediklerimizden başkası değil
Kısa kısa ömürler içinde uzun uzun cümleler harcadık
Aklımızın tüm odaları boşken, bize ayrılan sahanlıkta anlam aradık
Resullerin tümünden medet umarken, tekine bile bağlanmadık
Aynı nebiye iman eden insanlar olarak kendimizi kendimizle telef ettik
Sahip olduğumuz tüm elçilere kıymak gibi bir hödüklük içinde putlarımıza sarıldık
İçine düştüğümüz dünya cennetinin tüm cehennemlerini yaşadık
Nedamet çektiğimiz her anın ardından vicdanlarımızın derin kuyularına bir kız çocuğu daha gömdük
Dost bildiklerimizin düşman mekânlarında rahat uykular çektik
Aynı yastığa baş koyduklarımıza ihaneti resmettik
Ayrı silahlarla aynı kardeşleri birbirine vurdurduk; vurdurdukça cümbüşe gömüldük
Reklâm panolarına yaftaladığımız hiçbir malı kullanmadık
Azgın şehirleri bir bir imar ettik; azgın adamları azgın kadınlara saldık
Nesimi’den sonra her köşe başını kudurgan bir adamın azgınlığına tapuladık
Mehdi’yi bekledik tarihin tüm zamanlarında, İsa’yı kendi ellerimizle çiviledik
Zılgıt zılgıt özgürlük türküleri eşliğinde, en çocuklarımızın kanına girdik
Giydirilmemiş umutlara sahip her babanın kafasını, çocuklarına hediye ettik
Enkaz altında inleyenlerin üzerinde yürümeyi iyilik bildik
Recm edilen her kadının arkasından bir cehennem kuyusu daha verildi ellerimize
Çaputa bile sarılmadan gömülenlerin ardından çamura bulanmış yüreklerimiz kaldı
Ekmeksiz her sofranın önünden ekşiterek suratlarımızı, altınlarımızı pisliğe bandırarak yedik
Kitap dolusu umutları satmışlığımızla, umuda inanan tüm çocukların gözlerini mimledik
Yalvar yakar edindiğimiz koltuklarda hiçbir yakarışı duymadı kulaklarımız
Aşina olamadığımız her fikri kötü, sahibini düşman bildik
Vekâletini aldığımız her çocuğun malını yedik, velayetsiz çocuklara kapkaç öğrettik
Asma bahçelerinde eğleşmek isteyen tüm sevgililerin sevdalarını çaldık
Rüştümüzü ispat için her seferinde bir kafa kırdık
Denizlerin altından yol geçirmeyi bildik de, deryalara salamadık gönüllerimizi
Irmaklarımızın tutulduğu her bendin ardında köysüzlüğüne ölen ihtiyarlar bıraktık
Rahvan atları unutturan arabalarımızla kırmızı ışık ölümleri öğrendik
Yağmurun vurduğu her toprak parçasına bir mazlum gömdük
Aşkın filizleneceği tüm ormanları yaktık
Nübüvvet çağlarını geride bıraktığımızdan beri her gün kıyameti yaşadık
Aldığımız her nefesin ardından sebepli sebepsiz isyan ettik nefes sahibine
Nakış nakış insan olmuş her adamı nefislerimizin çizmeleriyle ezdik
Ağa takılmış her balığı yemesek de göz doymazlığımıza sakladık
Rahim sahibi âdemoğlunu masallardan bildik, bize düşen cenabet güruhunun cinnetleridir

İnsan demek, ne demek?

Merhametli demek evvelinde, mutedil, mülayim, müşfik, fedakâr bir de
Yardımsever demek ahirinde, vicdanlı, şefik, lütufkâr, âlicenap, iyiliksever elbette
Adam demektir, kadın demektir, çocuk bazen, her zaman kuldur, her daim âdemoğludur ama
Yoksaydığımız insanlığın terkisinde merhametsiz mahlûkattan başkası değiliz
O kadar güzel anlamının içinde tekine bile sahip olamıyorsak insanlığın
Katrana bağlanmış yürekler topluluğu olarak sürüyorsak eğer dünyayı kıyametin kucağına
Tutam tutam acıyı her saat başı bombalanmış bebelerin analarına yaşatıyorsak
Umut denen şey, beline bomba bağlayıp pazaryerinde pimini çekmekse
Rezil uçakları özgürlük adına kölelerin üzerine salmaksa medeniyet
Yola yakın köylerin çocuklarına mayın sunmaksa özgürlük ateşi
Azığı az evlerin mutfaklarında dökülen bir avuç kadın gözyaşıysa milli gelirin büyümesi
Neyleyim aşka dair ayrılık şiirlerini
Aslolan, insanı insana benzetmektir
Ruhunu şeytana satmadan bir gün geçirebilmektir
Ilık ılık ağlamaktır
Merhameti çalınmış dünyanın dibine kibrit suyu dökmektir

İnsana dair ne varsa, insandan uzakta

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

İstanbul'a Bakıyorum, Gözlerim Faltaşı

İsmini kazımak ister herkes ciğerine
Surlarının dibine şarap ekmek dökmek isterim ben
Topkapı’sın sen, aşkın ve iktidarın tapınağı
Ayasofya’dır bir yanın; eski, kadim
Neşeli, gamsız, hayta, narin, sarhoş Beyoğlu
Basiretli, iman dolu göğsün, Sultanahmet
Ulubatlı Hasan’ın, hep surların en tepesinde
Lale bahçelerinin en katili sana nasipmiş
Uykuda görülebilecek en güzel düş müsün?
Delik deşik edilmiş hayallerin viranesi
İnsan ırkının milyonluk yalnızlığı gömülüdür caddelerine
Nesiller değiştikçe uzar ömrün, uzar kolların
Lanet olsun adına leke çalanlara, yollarında kötülük düşleyenlere
İkindi vaktine yemin ederim ben, kucağına düşmeyeceğim
Yedi tepede yedi güneş doğsa da, arsızlığına gülmeyeceğim
Ortaktır nefsine tapanlar, günahlarına ve cezanız da ortak
Rayların santim santim batar selpakçı çocuğun umutsuz gözlerine
Umarsız başladığın her yeni günde, umut dolu bebeler tekmeler böğrünü
Maharet İstanbul olmakta değil, İstanbul kalmakta
Gönlünü sana kaptırmayan şairler de var ya; ben ona sevinirim
“Özledim seni ey İstanbul! ”, demeyecek evlatlar da var, bil
Zulmün her çeşidi var zindanlarında ve zikrin her nefesi dergâhlarında
Leyla tapar Mecnun’a amma Mecnun yaradanda yaşar ne yaşarsa, aşka dair
Ekmek gibi, su gibi değilsin bana, tırnağım kadar severim seni, fazlası değil
“Ruhumun senden İlahi” tek dileğidir; İstanbul’a mecbur ve de mahkûm olmamak
İn cin top oynasın isterim sokaklarında, şöhretin unutuluncaya değin
Manukyan’a yakışan tarafların deşilir inşallah, irin kaplar doymazlığın
kadınısın sen bütün dünyanın, en iffetsiz fahişesi tarihin
Aklımın bir köşesinde hep sen; zalim, hayâsız, hırsız, sanki sonsuz
***leri bütün dünyanın toplanmış sanki, sanki hepsi sana sahip
Ardına verip de gelenleri, tarihin okunmayan hangi sayfasına gömeceksin
Lale bahçesi bataklığına kaç Anadolu daha gömeceksin ey İstanbul!
Irmak ırmak akarım yine de kucağına ey İstanbul!

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

İtlaf

kimi bizden olmayan milletlerin tarihi bizdendir
kendimizi hangi yana atsak da Adem'dir dedemiz
çocukların milliyeti yoktur oysa
ne de kefenini giymiş nice ihtiyarın
oğlunun mamasına harami eli girmiş hangi ana övünür dedesiyle
çöpten katık yapan hangi adamın dedesi övünç kaynağıdır
döl'ünün kalitesini düşünen hangi sıfatsız adama emanet edilir toprak
soyunun tefahürü ile şişinen kaç hunhar adama verilir sancak
insan, her yerde insan
insan her daim insan
sade insan

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

Kaç Bahar

Kaç bahar geçti ömrümüzden
Kaç kışı eritti yüreklerimiz
Gençliğimiz yaşlanır yaban ellerde
Geceye gün katarız
Sevda kokulu bahar çiçekleri gibi
Mecnuni aşklar yaşarız
Leyla başını taşlara vuradursun
Aşkı yaradanda severiz
Kemale erdiğinde çocuklarımız
Artlarına polisleri salarız
Kaç bahar geçti
Kaç kış eridi
Kaçında gülebildik ki?

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

Kalemim Bunu Yazar Ancak

Neresinden bakarsan bak
Zaman inanılmaz acılarla dolu
Poliyannacılık yapamayacak kadar incitici yaralar sarmış ovaları
Dağların zirveleri ulaşmak için değil
Bir kere sevmeye dur
Acılara köprü kurdun demektir
Sevdalar üzerinden ağıt yakarsın
Kapısını açan analar acı süpürür ya
İdama kurulu saatler satılır tezgahlarda
Mürekkep her defasında acı damıtır beyaza
Beyaz kefen diye sarılır vücutlara
Pembe giysem ne değişecek sanki
Karalığım örtünecek belki
Küçük kız yine de selpak satacak
Eli coplular dolaşacak orda burda
Ekmek bulamayanlar olacak
Kafalarına inen copları sunacaklar midelerine
Dağlardan ovalardan bahsedeceğim ha
Yarin gülüşüne yollar serecek
Saçlarına ipek
Gözlerine derya diyeceğim öyle mi
Hayal kurup kendimi mutlu edeceğim
Yok öyle
Kiminle yaşıyorsam onu çizeceğim kağıda
Boş bir mideden
Asılmış bir surattan
Kırılmış bir kemikten
Savaşçı bir yürekten başkası olmayacak
Beyaz bir sayfaya acı konacak acı bir zamanda

Memet Karabalık

[GooD aNd EvıL]

Katil

şaibeli bir aşkın gölgesinde geçen ömürleri tüketiriz
dilimizden dökülen her fitnenin kurbanıyız
zihinlerimize doluşan her ideolojinin maktulü çocuklarımızdır
ellerimize tutuşturulan her silahın namlusu döl'ümüze doğrudur
ardından konuştuğumuz her adamın eti dişlerimizin arasındadır
modern zamanlarda ardına verdiğimiz kılavuzların tümü sırtımızdan hançerler
şaibeli bir aşkın gölgesine sığınmış sevda kaçkınlarıyız
sevdaya dair bildiklerimiz lay lay lom şarkıları kadar
şiddetiyle sarsıldığımız her depremin ardından katillerimiz çoğalır
Allah’ın sopası olsaydı önce mazlum bildiklerimize dönerdi
İsrafil’e izin verilirse önce bize üfler SUR’unu
sesimizin ulaşamayacağı her yerde vuruluruz
mayın döşediğimiz her toprakta çocuklarımız oynar
mazide kalan her hesabımızı öder yavrular
şaibeli bir aşkın gölgesine doğmuş hasret çocuklarıyız sadece

Memet Karabalık